Het landhuis van Darcia in Salusburn ~ Het rijk van de Leeuw.

Darcia grinnikte. "Ik weet best dat je me niet triest wilt zien maar kijk naar de schilderijen.." zei ze glimlachend. "Ze zijn allemaal triest, ik kan echt niet vrolijk schilderen. Ik kan het niet Carlos." zei Darcia tegen hem. Ze ging even op de grond zitten en keek naar het schilderij. "Ze hebben allemaal hun verhaal, allemaal hun gedachten, hun verleden.. Ze hebben mijn verleden in zich.." Darcia tegen hem.

Carlos glimlachte naar haar. "Oké, je hebt gelijk" zei hij en hij ging naast haar op de grond zitten en legde zijn hoofd op haar schouder. "Je bent net een grote zus voor me, daarom ben ik zo vreselijk eerlijk tegen je. Maar je moet het zeggen als je dat niet wilt" zei hij zachtjes.

"Ik vind het heerlijk Carlos. Echt waar. Mijn broer was mijn adoptiebroer maar zo'n geweldige band hadden we niet. Maar ik ben echt blij met je." zei Darcia glimlachend. Ze legde haar arm om hem heen. "Echt, ik ben evht blij dat ik je heb leren kennen. Ik weet nie thoe snel ik uit deze diepe put kom maar ik ben gewoon echt blij dat ik je ken."

Carlos knikte tegen haar schouder aan. "Sorry trouwens nog, van Rowan" zei hij, en hij had echt spijt. Langzaam tilde hij zijn hoofd op en keek haar aan. Met afkeurende blik keek hij naar haar kleding, maar hij zei niets. Het had er waarschijnlijk iets mee te maken dat hij gewoon zo vreselijk stijlvol was.

"Nee, je had gelijk. Ik had de keuze om mee te spelen of niet. Maar ik speelde mee, klaar. Waarschijnlijk komt hij in de komende dagen langs.. Kwaad, dronken. Ik had moeten zien dat het anders lag bij hem. Misschien ook wel bij mij.. Ik weet het niet. Ik ben nog nooit echt verliefd geweest.." zei ze rustig. Ze zag hem kijken naar haar kleding. "Mijn kast is de kamer hiernaast. Zoek dan wat beters uit aangezien je het zo vreselijk vind." zei ze droogjes.

Het hielp niet wat ze zei, Carlos voelde zich alleen maar schuldig door de woorden. Langzaam stond hij op en liep naar de deur. Hij keek nog even om en schudde zijn hoofd. De kamerdeur stond op een kier en langzaam liep hij naar binnen, het was echt een vreselijke troep hier. Hij liep naar de kast, zonder teveel om zich heen te kijken en opende de twee deuren.

Darcia ging op de grond liggen. Ze zou Carlos zometeen wel volgen. Ze sloot haar ogen even. Vermoeid en pijnlijk deed ze deze toch weer open. Ze ging rechtop zitten. Pakte haar blouse en legde deze om haar schouders waarna ze rustig naar de kamre ernaast liep. Ze ging in de deuropening staan en keek naar Carlos. "Lukt het een beetje?" vroeg ze hem.

Carlos stond met bedenkelijke blik voor de kast. "Nou, ik weet niet" zei hij en hij ging met zijn hand langs al de kledingstukken. Ze moest wat meer kleur aan, en het moest wat minder ordinair. Toen vond hij opeens helemaal achterin weggestopt een zomerjurkje. Het was wit, en fleurig met zacht roze bloemetjes erop. Het was eigenlijk niks voor Darcia, maar het zou haar echt leuk staan, dus hij pakte het eruit.

Darcia grinnikte en keek naar Carlos. "Ik geef niet zo veel om kleding.."zei ze tegen hem voor ze zag wat hij uit de kast trok. Ze zuchtte. "Echt? Je hebt echt precies dezelfde smaak als Thomas. In die kast daar ligt alle kleding die hij voor me gekocht heeft. Ik denk dat je daar vrolijker van wordt." zei ze met een aparte grijns. Een flauwe grijns.

Carlos glimlachte in zichzelf en bleef door de kast rommelen. He jurkje legde hij op het bed. Hij vond nog een paar leuke schoenen, sleehakken. "Probeer dit is" zei hij tegen haar, waarna hij door de kamer liep en begon op te ruimen alle kleren gooide hij in een wasmand.

Darcia keek even naar de kleren maar zou ze toch gewoon aantrekken. Ze pakte het jurkje en liep uit gewoonte even naar de badkamer waar ze de enige grote spiegel had staan die niet bedekt was. Darcia kleedde zich om en keek naar zichzelf. Ze had een gevoel van, dit ben ik niet. Al zei ze dat niet hardop. Ze liep terug, pakte de hakken en zette haar voeten erin. Ze keek naar Carlos en de opgeruimde kamer. "Hou alsjeblieft op met opruimen. Dat is niet jouw taak." zei ze tegen hem. Hij was ook al in de woonkamer bezig geweest. Ze was gewoon slordig van nature maar ze stoorde zich er niet aan.

Carlos nam haar op. Het stond haar leuk, het was alleen niet echt wie ze was. Maar misschien was dit meer wie ze zou moeten zijn. "Het staat je goed" mompelde hij, maar hij hield niet op met opruimen. Ze mocht er een grote rommel van maken als ze dat wou, maar ze moest het wel af en toe even opruimen.

Darcia zuchtte. "Ik weet dat je vind dat ik het verpest. Dat ik te ordinair ben en anders zou moeten zijn. Maar waarvoor zou ik dat moeten doen? Voor wat en wie? Voor mezelf? Ik interesseer me niet in mezelf? Voor anderen? De meeste van de mensen willen me toch niet leren kennen.. Waarom zou ik me dan anders voordoen? Als ik zou willen zou ik prachtige kleding kunnen aanschaffen. Naar feesten kunnen gaan. Me naam veranderen en van mijn adellijke positie genieten. Maar wat heb ik eraan Carlos?" vroeg ze hem. Ze was even op het bed gaan zitten. Ze had de hakken uitgeschopt en begon hem te helpen met opruimen.

Carlos stond stil en keek haar aan. "Weet je, je bent de eerste persoon in mijn hele leven die ik probeer te helpen. Maar als je dat niet wil ga ik wel weg" zei hij en hij liet de kleren die hij vast had op de grond vallen en hij liep langzaam naar de deur toe, zonder har nog en blik waardig te keuren.

Ze keek naar Carlos en vervolgens naar de grond. "Ik weet het, je gaat naar Daniel. Want echte liefde bestaat ook nog. En hij is iemand die wel naar je hulp wilt luisteren. Die het waardig is om je tijd in te steken en dat ben ik niet. Ik weet het Carlos. Ik weet het wel. Ik zie het in je ogen. Je irriteert je vreselijk aan me. Aan de rotzooi, aan mijn kleding, mijn manier van leven. De alcohol waar ik naar ruik. Maar bovenal dat ik niet naar je luister. Dat ik negatief blijf praten. Ik weet het allemaal en toch blijf ik het doen. En niet eens om je te pesten. Gewoon omdat ik te moe ben om moeite voor mezelf te doen. Over drie weken word ik zeventien. Ik zou in de bloei van mijn leven moeten zitten maar iedereen gaat dood en ik stel mensen vreselijk teleur. Ik ben niet de vriendin die ik hoor te zijn. Dat ligt gewoon aan mij. Ik ben gewoon slecht." zei Darcia. Ze keek naar het raam en liep erheen. Ze opende de balkondeuren en zuchtte. "Het spijt me Carlos. Echt waar. Ik wou dat ik je niet hoefde teleur te stellen."

Carlos stond stil bij de lange stroom woorden en luisterde geconcentreerd. "Oké, als je zelf zegt dat het niet gaat lukken. Als je het nu al op wil geven, en als je denkt dat het niet meer goed gaat komen, dan ga ik wel weg." zei hij en hij draaide zich om. "Het is jou keuze, en als je me gewoon hier wilt hebben zonder dat ik iets doe mag je het ook zeggen" zei hij nog en hij liep naar haar toe en ging naast haar op het balkon staan.

Darcia zuchtte. "Ik ga je niet vragen te blijven of weg te gaan. Ik ga geen keuze maken die je zelf hoort te maken Carlos. Je bent mijn beste vriend. Je weet heus wel wat het beste voor jezelf is. En ik geef niet op. Ik geef alleen een voorspelling van wat ik denk dat er gaat gebeuren omdat ik zo vreselijk koppig ben. Ik dacht dat je dat al wel gemerkt had.." zei Darcia droogjes.

Carlos keek uit over de grote tuin die onder het balkon lag. "Oké, dan ga ik niet" zei hij en hij dacht even na. "Kom, we gaan lol maken" ze hij met een glimlach. Als serieus zijn niet hielp dan maar lol maken, misschien maakte het haar iets losser. "Je bent bijna jarig toch? Kom, we gaan een verjaardagstaart bakken!" zei hij en hij pakte haar hand en trok haar mee naar de deur.

Darcia keek naar Carlos. "Maar ik heb nog nooit gebakken..!" zei Darcia met een klein glimlachje. Eigenlijk best slecht vond ze nu Carlos het zo zei maar een beter idee. "Wacht even. Ik moet eerst even wat doen. Nouja, je mag wel vast naar de keuken maar ik moet even wat doen." zei Darcia en snel trippelde ze weg. Al snel hoorde je het geluid openslaande gordijnen en begon er licht te schuinen in het donkere huis. Niet alleen boven maar ook beneden begon Darcia de gordijnen open te doen. "Ik wil wel zien wat ik doe." zou haar excuus ervoor zijn.

Carlos glimlachte en liep naar beneden naar de keuken. Hij scharrelde een beetje rond, op zoek naar spullen waarmee ze een taart konden bakken. Alle spullen die hij vond zette hij op het grote kookeiland in het midden van de keuken. Hij moest even nadenken hoe hij dit het best kon doen, vroeg bakte hij altijd taarten, maar dat was alweer een tijd geleden.

Uiteindelijk kwam Darcia aangelopen. Ze keek naar de spullen en ging even op een van de barkrukken zitten die eromheen stonden aan een kant. "Zeg eens, hoe moet ik dit doen?" vroeg ze hem rustig terwijl ze rondkeek in de keuken. Ze was niet gewend om iets aan haar verjaardag te doen. Negen van de tien keer vergat ze het of was ze op reis en als ze thuis was dan deed Thomas er ook niet geweldig veel aan.

Carlos keek haar met een lach aan. "Oké, ik hoop dat je geen problemen hebt met vies worden" zei hij terwijl hij naast haar ging zitten. "We gaan een grote taart maken, ik zat zelf te denken aan iets met meerdere lagen. Dus je mag beginnen met het beslag maken" zei hij terwijl hij de juiste spullen naar haar toe schoof en aangaf hoeveel ze van alles in de kom moest doen.

"Geen problemen mee." zei ze glimlachend. Ze begon te werken aan het beslag.Er kwam soms wat op haar gezicht of in haar haren maar ze lette er niet op. "Voor wie maken we al die lagen eigenlijk? Ik bedoel, ik weet niet hoeveel jij eet?" zei ze grijnzend. "Of eet Daniel dan zoveel?" vroeg ze hem erachteraan. Nee, een feest zou ze niet geven. Ze moest er niet aan denken. Allemaal mensen die voor haar zouden komen. Nee, en ze hoopte ook maar niet dat Carlos zo'n idee had want dan.. Nouja. Ze zou het wel accepteren en heel lief vinden achja. Ze wist het niet. Ze was er niet dol op. Het leek haar niet leuk want ze had het namelijk nog nooit meegemaakt.

Carlos haalde zijn schouders op. "Ik weet niet, ik hou ervan om dit soort dingen groot aan te pakken. Ga je je verjaardag nog vieren?" vroeg hij. "O, en welke kleur moet het glazuur?" vroeg hij terwijl hij in de kast stond te rommelen op zoek naar een bakje waar hij het glazuur in kon maken.

"Ik denk niet dat ik het vier. Ik heb het eigenlijk nog nooit gevierd."zei Darcia tegen hem. "En dat mag jij kiezen. Jij bent hier de expert.' zei Darcia rustig. Ze ging verder met het beslag. Darcia was eigenlijk wel blij dat Carlos bleef. Anders was ze toch wel naar de kroeg gegaan. Was ze Rowan tegen gekomen en had ze waarschijnlijk met een aantal verwondingen gelopen.