Het landhuis van Darcia in Salusburn ~ Het rijk van de Leeuw.

Het landhuis van Darcia is omringd door een grote tuin, die eigenlijk nu best dood is doordat ze het niet verzorgd. De donkere godrijnen van het witte landhuis zitten altijd dicht. Meestal is Darcia in huis en anders wel in een kroeg dichtbij. Darcia heeft alles spiegels en foto's bedekt. Ze haat de gedachte aan dat ze zelf nog leeft en haar broer en haar draak niet meer. Het heeft een eerste verdieping, waar alle slaapkamers zijn en een muziek en trainingskamer. Natuurlijk ook de badkamers etc. Op de begane grond is een keuken, een eetkamer en een woonkamer. That's it..

Personen: Max: 30
Regels: Nu niet echt veel.

Carlos liep voorzichtig naar de deur. Zijn handen geklemt om zijn rugzak die over zijn schouder hing. Hij keek nog een keer goed naar het huisnummer, en drukte toen op de bel. Hij hoopte dat hij goed zat, en dat Darcia er zou zijn, hij had haar al een tijd niet gezien, dus hij vroeg zich af hoe het met haar ging.

Ze hoorde de bel. Darcia zat in het zwarte vuur te staren dat in de oven gemaakt was door zichzelf. Ze had een jurkje aan, haar bovenbenen waren niet geheel ontbloot. Het was een strapless jurkje, zwart en erop had ze een zwarte blouse die los eromheen hing. Ze liep op blote voeten en haar zwarte haren waren om haar gezicht geringd. Ze liep naar de voordeur en opende deze. "Carlos!" zei ze blij verrast.

Carlos lachte. "Hoi" zei hij met een lachje, maar die werd wat minder toen hij haar zag. Ze zag er niet geweldig uit, een beetje verfromfraaid en ook een beetje ordinair, maar dit zei hij natuurlijk niet hardop. Hij ging met zijn hand door zijn zwarte haar. "Kan ik binnenkomen?" vroeg hij, als teken van beleefdheid, maar misschien had ze wel helemaal geen tijd voor hem, dus was het wel slim dat hij het vroeg.

"Natuurlijk." zei ze tegen hem. Darcia stapte aan de kant en sloot na hem de deur. Ze liet op blote voeten weer naar de woonkamer. Ergens als een klein kind alsof ze dingen zag die er niet waren. Haar blik was afwezig en triest. Ze keek even naar Carlos en ging op de stoel zitten waar ze net ook zat, met haar benen over de armleuning. "Hoe is het met je?" vroeg ze hem.

Carlos bleef een beetje doelloos in de kamer staan, waarna hij besloot om toch maar te gaan zitten. "Goed, in ieder geval een stuk beter dan toen ik bij mijn ouders woonde. En jij? Heb je de laatste tijd niet meer gezien" veranderde hij van onderwerp.

Darcia keek naar het vuur. "Slecht sinds de dood van mijn broer en die van Loki. Ik blijf hier, alleen. In dit vervloekte landhuis.." zei Darcia afwezig. Ze wilde Carlos niet aankijken. Bang voor de blik die in zijn ogen zou liggen. Dat ze zichzelf zou zien als waar ze in aan het veranderen was. Niets meer dan een ordinair meisje. Dat als ze zo door ging alle aristocratische en prachtige flair verloor waarmee ze vroeger mensen zo makkelijk om de vinger wond. Darcia sloot haar ogen even. Haar hand vond de weg naar het glas met een rood goedje erin. Waarschijnlijk wijn. "Wil je ook wat drinken?" vroeg ze terwijl ze rondjes draaide met het glas.

Carlos keek afkeurend naar haar. "Oké, dat is vervelend" zei hij, niet erg tactvol. "O, en ja, doe maar wat" zei hij, hij was pas veertien, maar hij had al vaker wat gedronken, dus het maakte hem niet zoveel uit. Ze zag er uit alsof ze teveel hafd gedronken.

Darcia stond op. Haar eigen illusies begonnen met haar te spelen. Ze zag dingen die er niet waren en haar ogen waren afwezig. Ze liep vanuit de stoel naar een kast in de kamer. Ze pakte er een glas uit en schonk ook wat wijn voor Carlos in. Ze liep naar hem toe en zette het glas bij hem neer. "Alsjeblieft." zei ze rustig. Darcia keek op. Alsof ze wat hoorde, maar dat deed ze niet. Niet echt, er was geen geluid. Darcia zuchtte. Ze sloot haar ogen even en op dat moment werd het vuur, dat eerst zwart was weer normaal oranje. Eventjes was de normale Darcia weer terug. Eventjes maar, waarna ze weer verdween.

Carlos stond op en begon rotzooi van de vloer op te rapen. Hij legde de papieren op een stapeltje op de salontafel en zette boeken weer waar ze hoorden in de boekenkast. Toen alles er weer iets schoner uitzag liep hij naar Darcia toe en ging aan haar voeten bij het vuur zitten. Hij pakte het glas wijn en nam een slokje, terwijl hij in het vuur staarde. "Het gaat echt slecht met je" het was geen vraag, meer een conclusie.

Darcia sloot haar ogen even en keek vervolgens naar Carlos en weer naar het zwarte vuur. "Niet zeggen." zei ze zachtjes. In haar stem klonk angst. Angst voor wat ze aan het worden was. Darcia keek naar het vuur.

Carlos stond op en hield zijn gezicht vlak voor dat van haar. "Luister, ik zeg dit maar één keer. Dit komt uit een goed hart. Maar. Je. Hebt. Hulp. Nodig." Elk woord zei hij apart en duidelijk. Hij veegde een los gevallen pluk haar uit haar gezicht, het voelde slap, en haar adem stonk naar alcohol, net als die van zijn vader, bedacht hij geschokt.

Darcia keek naar hem en slikte. In haar ogen vormden zich tranen. "Wat gebeurd er met me?" zei ze zachtjes fluisterend. Ze keek naar Carlos. Er gleed een kleine traan over haar wang. "Het spijt me.." zei ze zachtjes tegen hem. Darcia voelde zich vreselijk nu het zo tegen haar gezegd werd.

Carlos boog achterover en met zijn duim veegde hij de traan van haar wang. "I-ik weet het niet". Dat was een van de eerste keer in zijn leven dat hij het niet meer wist. Hij kroop op haar schoot en leunde tegen haar aan. "Het komt wel weer goed, we gaan wel hulp zoeken of zo" zei hij zachtjes tegen haar.

Darcia voelde Carlos op haar schoot en keek naar hem. 'Dankje.' zei ze zacht tegen hem. Ze liet hem zitten. Carlos voelde vertrouwd., hij voelde als een vriend. Haar nog enige vriend. Ze wist dat het wel goed zou komen. Als Carlos het zei zou het wel goed komen wist ze.

Carlos staarde in de vlammen. "Dank je" zei hij. Hij wou haar bedanken voor alles, vooral voor zijn leven. Zonder haar zou hij nooit uit het vreselijke huis van zijn ouders ontsnapt zijn, en nooit Daniel ontmoet hebben. Hij keek op en glimlachte. Ze was zijn eerste echte vriendin geweest, en door haar had hij gevoeld wat vriendschap was.

Darcia keek naar Carlos en glimlachte een beetje. "Waarvoor?" Vroeg ze hem voorzichtig. Ze leunde met haar hoofd tegen de leuning van de stoel aan die boven haar hoofd uitkwam en keek naar Carlos. Inhaar ogen waren er met hem veel goede dingen gebeurd. Darcia keek naar de vlammen. Ze maakte deze weer helemaal zwart. Het maakte haar rustig, zwarte vlammen. Dat had ze nodig.

Carlos haalde zijn schouders op. "alles" mompelde hij terwijl hij naar de vlammen staarde. "Waarom heb je ze zwart gemaakt?" vroeg hij haar voorzichtig. Hij zou ze natuurlijk net zo goed een andere kleur kunnen maken, maar eerst wou hij de achterliggende rede weten.

Darcia knikte even en keek vervolgens naar Carlos. "Het is mooier en het maakt me rustiger." zei Darcia rustig. Ze keek weer naar de vlammen. Haar vuur was ook zwart geweest toen ze ernstig ziek was geweest. En nu beheerste ze het gewoon. Ziek of niet, al ging het makkelijker nu ze eigenlijk mentaal ziek aan het worden was.

Zo bleven ze een tijdje zitten, starend naar de zwarte vlammen. Toen klonk er opeens een harde bel door het hele huis heen en Carlos schrok op. Hij duwde zichzelf van Darcias schoot en stond voor haar. "ga maar" zei hij, het maakte hem niet uit dat er nu iemand anders was, hij zou wel even wachten.

Darcia knikte. Ze stond op, liep op haar tenen naar de deur en opende deze. Gelijk werd ze tegen de deur aangedrukt en werd ze gezoend door de jongen. "Rohan.. Niet nu. Ik heb een oude vriend op bezoek." zei Darcia tegen de jongen. Ze voelde hoe hij haar nek kuste en probeerde hem weg te duwen maar hij trok haar naar zich toe. Hij voelde zijn handen over haar lichaam. Een korte beschrijving van Rohan zal ik je geven, hij is lang en gespierd, tattoo's over zijn lichaam, hij heeft zwarte haren, halflang en donkere ogen. Hij ziet er gevaarlijk uit en is dat ook als iemand niet naar hem gehoorzaamd. Rohan trok Darcia mee naar binnen en deed de deur dicht. "Waarom is hij hier dan?" vroeg hij lichtelijk geïrriteerd.

Carlos had in de kamer een piano ontdekt, en toen hij merkte dat Darcia na een tijdje nog niet terug was had hij plaats genomen achter de piano. Het was te lang geleden dat hij gespeeld had, maar zijn vingers leken nog steeds gewend te zijn aan de ivoren toetsen. Hij hoorde wat gemompel uit de gang komen en luisterde even, maar toen hij niks opving keerde hij zich weer tot de piano en begon zachtjes voor zichzelf te spelen.

Darcia hoorde pianomuziek en het klonk echt mooi. "Rohan, alsjeblieft, hou op." zei Darcia tegen hem. Rohan gromde en hield Darcia stevig vast. "Je denkt toch zeker niet dat ik je zomaar laat gaan. Net nu ik zo'n heerlijk lichaampje te pakken heb." zei hij grijnzend. Darcia rilde even. Rohan grijnsde. "Heel goed. Wees mar bang voor mij. Je bent van mij." zei hij grijnzend. Rohan hoorde de muziek ook. Hij trok Darcia mee de kamer in en grijnsde. Rustig ging op een stoel zitten en trok Darcia op zijn schoot. Hij streelde rustig haar lichaam en keek naarde jongen. "Wat doe je hier?" vroeg hij zonder op de muziek te letten.

Carlos hoorde de deur opengaan en schrok, hij keek op naar Darcia die werd vastgehouden door een grote, eng uitziende man. Hij herstelde zich snel, hij was meestal niet zo snel bang. "Beetje chillen" zei hij kalm, maar door de ogen van Darcia werd hij toch bang. De muziek ging door. En hij zong zachtjes mee, in het Italiaans, hij hoopte dat Darcia het zou verstaan. "Cosa, cosa diavolo è questo. Chi diavolo è questo, cosa stai facendo?".

Darcia verstond hem en keek naar Carlos. Rohan keek even verbaasd op. Zeker toen Darcia mee leek te zingen. "Come devo spiegare? Una volta ho passato la notte con lui e ora sono nei suoi occhi la sua proprietà. Molto più successo di quanto si sa.." zong ze zachtjes mee. Rohan kuste haar nek en steelde haar heupen en haar benen. "Rohan, alsjeblieft. Ga weg." vroeg ze hem zachtjes.