De bossen~ rijk van de leeuw

In het rijk van de leeuw zijn er wel meerdere bossen, maar de net buiten Aidra zijn toch het bekendst. Mensen denken dat het er spookt omdat er, als de wind tussen de takken doorblaast, een soort gehuil ontstaat. Het gehuil is afkomstig van een monument in het midden van het bos. Dat monument is daar ooit gebouwd voor mensen die daar vermoord waren door wilde beesten. Op het monument staan precies grote fluiten doe bedoeld waren om de wilde dieren daar weg te houden. Als de wind erdoorheen blaast produceren die fluiten dus dat gehuil. Sinds de oorlog zijn er geen dieren meer in het bos te bespeuren. Het enige teken van leven dat je er vind zijn de bomen die met hun hoge takken elke straal zonlicht buitensluiten.

Narah liep een rustig tempo door de bossen heen. Ze kwam hier graag en elke keer dat ze dichtbij Aidra was deed ze het ook. Het gehuil maakte haar in het begin altijd bang, maar nu was ze het gewoon. Met een glimlach haalde ze haar fluit uit haar tas en begon erop te spelen. Meteen schoten er verschillende bloemen uit de grond en gingen de takken van de bomen uiteen om zonlicht door te laten. Het bos werd gevuld met bloemen in alle kleuren en maakte het zo minder angstaanjagend. Na een tijdje haalde ze de fluit van haar lippen, ging tegen een boom zitten en begon zachtjes te zingen. Het was haar lievelingsliedje, een liedje dat haar broer ooit voor haar had geschreven. Even kwamen er tranen naar boven en gleden over haar wangen, maar voor ze op de grond uiteen konden spatten veegde ze de tranen ruw weg. Ze hield er niet van om haar emoties te tonen, laat staan dat iemand zag dat ze huilde.

Dit bos paste bij Cilicia, bij haar zwarte kijk op de wereld. Het was donker en denigrerend, perfect dus. Met een dolk voor de veiligheid in haar riem rond haar spijkerbroek zodat deze makkelijk voor het grijpen was, stapte Cilicia door het bos. Ze had niet echt een doel, misschien zou ze naar het monument in het midden gaan. Misschien kwam ze wel ergens uit waar ze de nacht door zou brengen, ze liet zich door het lot lijden. Op een of andere manier hield ze wel van het bos, de rust die er heerste. Toch voelde ze aan de planten om zich heen dat er verandering kwam in het bos, dat er iets aangepast werd aan de structuur van de duisternis door het gebrek aan zonnestralen. Niet veel later bereikte de hoge tonen van een fluit haar oren. Cilicia begon langzamer te lopen, maar wel in de richting van het geluid.

Na de laatste noten van het lied stond Narah met een glimlach op en bekeek haar creatie. Een dunne straal zonlicht scheen op het bladerdek en op de felgekleurde bloemen. Ze bukte zich, plukte een gele roos en stak deze in haar haren. Gelukkig liet ze zich weer tegen een boom zakken en begon weer te spelen. Deze keer groeide er geen nieuwe planten, maar werden de bomen die maar klein en smal waren groter en breder. De bomen die waren volledig waren omgevallen werden bedekt met mis en de bomen doe door andere ondersteunt werden begonnen terug te leven en gingen terug rechtop staan. Zo bleef Narah doorspelen tot het bos er weer gezond uitzag.

Cilicia merkte hoe de bomen om haar heen veranderde, ze legde haar vingers op een van de net gegroeide bomen en merkte dat deze inderdaad net een verandering had ondergaan. Bijzonder, maar haar aandacht werd pas echt getrokken door een witte bloem die duidelijk afstak tegen de donkere grond. Het arme plantje zou het vast niet lang volhouden in de duisternis. Nouja uiteindelijk zou alles vroeg of laat toch doodgaan. Een negatieve kijk, ja, maar wel de waarheid. Langzaam liep ze verder, richting het geluid van de fluit, het duurde niet lang voor ze de oorzaak vond. Het meisje van het zomerfeest.

Narah had het meisje al vanuit haar oghoek opgemerkt, maar schonk er geen aandacht aan en ging rustig door met spelen. Pas toen alle bomen gezond waren haalde ze de fluit van haar lippen en een grijns verscheen op haar gezicht toen ze merkte dat dit het meisje was dat ze had meegesleurd op het zomerfeest. Soepel stond ze op en liep naar het meisje toe. "Hoi." Deze keer bleef Narah op een afstand staan en keek het meisje aan. Rustig stak ze haar fluit terug weg in haar tas en deed een stap vooruit "Volgens mij had ik me nog niet voorgesteld. Narah Ivanovna, aangenaam." Ze ratelde alles vrolijk na elkaar op en stak haar hand uit. Op haar gemak bekeek ze het meisje van top tot teen. Paarse haren en blauwe ogen, een mooie combinatie vond Narah terwijl ze het meisje glimlachend in de ogen keek.

Cilicia had naar het fluitpel geluisterd en gevoeld aan de omgeving dat de wereld zich beter leek te voelen. Ze was jaloers op de bomen die weer helemaal gezond waren, van buiten en van binnen. Zachtjes streek ze over de boomstam, onder haar vingers kwam een extra knopje tevoorschijn dat zodra de tijd er rijp voor was in een stevige tak zou veranderen. Haar blik ging over het meisje heen dat net zo vrlijk leek te zijn als voorgaande keer, "Cilicia." ze pakte kort haar hand vast, maar wist verder niets te zeggen, behalve een beleefd 'aangenaam', zoals het hoorde.

Toen het meisje verder niets te zeggen had pakte Narah haar fluit weer en speelde deze keer gewoon een liedje zonder verder iets aan het bos te veranderen. Het was een vrolijk deuntje en sommige dieren kwamen nieuwsgierig kijken waaronder Mira. Met een grote snelheid kwam ze aanvliegen en kon net stoppen voor ze Cilicia raakte. Narah had de fluit van haar lippen gehaald en geschrokken een hand voor haar mond geslagen. "Sorry voor Mira. Ze is nog jong en moet fatsoenlijk leren landen." Een glimlach verscheen op haar gezicht toen Mira veronschuldigend met haar snuit in Cilicia's schouder porde.

Cilicia luisterde naar het vrolijke deuntje van de fluit. Het was iets waar ze bewondering voor had, mensen die de tijd namen een muziekinstrument te begrijpen en te kunnen bespelen. Zonder veel te zeggen naam ze plaats tegen een van de net gegroeide bomen aan. Kort was haar blik duidelijk geschrokken toen de draak op haar af kwam, het bleven grootte dieren, maar ze ontsande al snel toen het dier niks slechts in de zin had. Voorzichtig stakte ze haar hand uit naar het beest dat in haar schouder porde. Met een glimlachje gleed ze even over Mira heen, "Geen probleem, het heeft Tosco ook jaren gekocht." zei ze volledig naar waarheid, het was een wonder dat ze samen nooit een stel bomen hadden ontworteld of dat één van hen een nek had gebroken.

Jacklin zat tegen een boom aangeleund. Haar zeis lach in haar metalen handen en ze maakte hem schoon. Haar zeis had ze al heel lang. Eerst zag hij er niet uit en was hij slecht en bot. Maar naarmate ze ouder werd en ze met haar handen meer kon doen, maakte ze haar zeis steeds scherper, groter, krachtiger. Alex zat naast haar en sliep. Ze glimlachte eventjes, ze hield van Alex, meer van wie dan ook.

Twee wolven renden zo hard als ze konden door het bos. Ze waren aan het trainen, volgens Antares moesten ze sneller kunnen. Beiden gingen helemaal op in het ritmische cadens van hun acht poten. Ze waren al sinds middernacht aan het rennen en rennen. Ze waren door gegaan toen de maan zich weer had verscholen. Aleen even stoppend voor voedsel en water.

Alex leek te ontwaken uit zijn slaap door geluiden dichtbij, de geluiden kwamen ook steeds dichterbij. Hij hief zijn drakenkop en Jacklin keek naar hem, daarna speurde ze het bos door. 'Alex, is er iets?' Vroeg ze terwijl ze even zachtjes over Alex metalen vel te aaien. Alex was niet bepaald een zachte draak, maar dat maakte haar niet uit, Alex gaf haar een goed gevoel omdat ze bij hem wist dat ze niet de enige metalen freak was en dat ze dus niet alleen was.

Crimson kon het niet meer volhouden om zo lang serieus te zijn en sprong tegen Antares aan. Even later waren de twee aan het 'vechten' op de bosgrond. Geen van beiden zou echt gewond reken, maar had betekende niet dat ze niet beten. De hoeveelheid lawaai rees een beetje da pan uit. Crimson ontweek door met behulp van zijn drakenmagie over Antares heen te springen. Antares verzamelde het metaal dat normaal als bijna onopmerkbare armbanden om zijn poten hing en trok met het metaal Crimsons bek dicht.

Alex hoorde nu duidelijk iets. Alex was een metaaldraak, hij bestond volledig uit metaal, dit was zelfs zo erg dat hij helemaal de aanwezigheid van metaal voelde. Ook Jacklin was niet geheel doof en ging nu overeind staan. 'Er is iets, of iemand in de buurt.' Concludeerde ze, het kon ook niet veel anders. Ze zette haar zeis voor haar in de bosgrond en tuurde langs de bomen en struiken. Alex ging rechterop zitten.

Antares duwde Crimson door de struiken en hield hen tegen de grond geklemd, zijn poten stonden op de borst van Crimson. Hij duwde zacht met zijn neus tegen Crimsons nek, als teken dat hij diens strok door had kunnen bijten. Daarna schoot het zilverkleurige metaal terug om zijn poten. Nu pas merkte hij op dat ze net naast een meisje en een draak terecht waren gekomen. Crimson kwabbelde vrolijk overeind en blafte opgewekt naar het meisje. Antares gromde aleen maar.

Alex keek naar de grommende wolf en ging helemaal overeind staan. Alex was best groot, bijna even groot als de boom waar ze onder hadden gezeten. Jacklin pakte haar zeis vast en keek eerst naar de grommende wolf, maar daarna naar de vrolijke wolf die zo te zien niets kwaads in de zin had. Het waren wel prachtige beestjes en eigenlijk had ze nog nooit echt wolven van zo dichtbij gezien.

De zilverkleurige wolf grauwde naar Crimson en keerde om. Ze had een te grote draak, hij ging het risico neit lopen om zijn eigen mini roedel van twee in gevaar te brengen gewoon om met ene nieuw iemand te praten. Crimson ging voor Jacklin op de grond zitten, kwispelend met zijn tong uit zijn bek.

Jacklin gebaarde naar Alex dat het goed was en Alex ging weer terugzitten. Ze keek naar de wolf en glimlachte. Het leek eerder op grote lieve hond. Ze stak langzaam haar hand naar hem uit, ze wou de hond aaien, het zag er schattig uit. Alex waarschuwde haar, maar ze trok zich er even niets van aan.

Nieuw
__________________________________

Gitaar? Check, Puffer? Check. Nathaniël stak zijn puffer in zijn zak en liep richting de bossen. De bossen was de perfecte plaats om rustig gitaar te spelen en eventueel te zingen. Mensen hadden hem al complimentje gegeven omdat hij een redelijk zuivere stem had. Op zijn gemak liep hij tussen de bomen door en ging tegen een boom met een redelijk dikke stam zitten. Hij haalde zijn gitaar boven en begon hem te stemmen. Nadat dat gedaan was sloeg hij een paar akkoorden aan en begon te zingen:

Life always dumps something in your lap
You're constantly busy redrawing your map
You leave behind a fading trail
Of images and words that you hope will prevail

Life always dumps something in your way
You try to make the best of it everyday
You could give up and give in but you prefer
To keep hoping some kind of change might occur
Just hoping some kind of change might occur

...

Darcia liep door het bos. Ze wist niet meer waarom ze erheen gegaan was maar het maakte haar rustig. Ze had een lange rok aan, zwart en hij kwam tot haar enkels. Ze liep op blote voeten en ze had weer eens een blouseje eroverheen. Eigenlijk zag ze er als een zigeunervrouw. Met haar armbanden en een ketting om. Ze neuriede zachtjes en in de verte hoorde ze iemand zingen. Door haar goede gehoor hoorde ze het anders had ze het nooit opgevangen maar nu liep ze voorzichtig naar het geluid heen. Ze was toch wel benieuwd want het klonk heerlijk.