Het muziekgebouw - Rijk van de Leeuw.

Het muziekgebouw, wel de bekendste in heel het rijk van de Leeuw. Het is een prachtig wit gebouw, twee verdiepingen hoog en het heeft verscheidene kamers. Het is na de oorlog gebouwd dus een nieuw gebouw. Van wit marmer. Het lijkt al verscheidene decennia oud. Het is een soort oefengebouw. Je mag er rond kijken maar zelf ook spelen. Al zijn er wel speciale kamers voor speciale groepen maar eigenlijk ben je vrij om teg aan en staan waar je wilt.

Personen: Max 20/
Regels: Heb respect voor elkaar en de muziek

In een van de lege kamers stond Daniel vrolijk als wat viool te spelen. Eigenlijk was het een eel droevig lied, maar door zijn eien vrolijk- en hyperactiefheid klonk het stuk nu heel anders, opgewekt. Zoals altijd, liep hij de kamer door tijdens het spelen, en helemaal niet rustig, dan was hij hier, dan weer aan de overkant.

Rustig stapte Darcia het gebouw binnen. Ze had erover gehoord maar door de herinnering aan haar ouders wilde ze er nooit naar binnen. Nu was ze er toch echt klaar voor. Ze liep langs vele volle kamer tot achteraan de wat legere kwamen. Opgewekt maar toch triest vioolspel hoorde ze uit een van de kamers en ze liep naar de deur om te kijken wie het speelde, een jongen. Het deed Darcia lichtelijk glimlachen.

Het spel kwam aan een einde en Daniel opende zijn ogen bij de laatste noten, al stond hij nog steeds niet stil. Toen hij zo bewoog dat hij de deuropening kon zien en dus ook het meisje dat hierin stond. 'Hoooi!" zei hij enthousiast met een langgerekte 'o'. Als hij in zijn puppyvorm was geweest had hij hyperactief gekwispeld, zoals altijd als hij nieuwe mensen ontmoette.

Ergens schrok Darcia op dat ze opgemerkt werd. Het bracht haar in verlegenheid. Schuchter keek ze even naar de jongen. "Hallo." Mompelde ze verlegen terug. Ze was even in de ban geweest van zijn vioolspel dat ze niet op had staan letten. Ze keek naar de jongen en stapte iets naar binnen toe.

Daniel glimlachte breed naar het meisje in de deuropening. "Daniel." stelde hij zich voor, toen het meisje een stap naar binnen zette stapte hij naar achteren "Kom binnen. Niet dat het mijn kamer of huis of wat dan ook is, maar toch..." zei hij, net iets te snel achter elkaar om echt goed te verstaan.

Darcia liep verder naar binnen en keek even naar de jongen, Daniel. "Darcia, aangenaam." zei ze vluchtig terug. Ondanks dat hij snel praatte verstond ze haast elk woord. Wat wil je dan ook met een supergehoor? Ze keek naar hem en vervolgens rond. Deze kamer was weer verschillend als anderen die ze gezien had. "Wat speelde je?" vroeg ze hem nieuwsgierig.

Daniel, die natuurlijk niet stil kon staan, begon rondjes om het meisje heen te lopen, Darcia was haar naam dus? Het klonk leuk. "Uhm... ik heb eigenlijk geen idee..." antwoorde hij met een brede grijns, nog steeds erg snel aangezien Darcia er geen moeite mee leek te hebben. "Ik heb het ooit lang geleden geleerd en heb er na verloop van tijd mijn eigen draai aan gegeven... eigenlijk kon ik het gewoon niet op het goede tempo spelen, ik ben nogal hyperactief... zeggen ze."

Om zijn opmerking moest ze lachen. Het was een aanstekelijke, vrolijke en heldere lach. Heel vaak klonk deze niet. Eigenlijk nooit. Ze keek naar daniel en volgde hem met haar ogen. 'Hoe komen die mensen daar nou bij?' vroeg ze hem plagend. Ze deed haar vioolkoffer even van haar rug af en legde deze op de grond.

"Geen idee hoe ze erbij komen, want ik ben namelijk echt niet hyperactief." zei Daniel zelf ook laxhend, aangestoken door Darcia. "Cool, je speelt viool!" dit zei hij zo snel dat hij zelfs niet meer zeker was wat hij ezegd had. Waarschijnlijk zou het feit dt hij nu rondjes om haar vioolkoffer in plaats van haarzelf heenliep het wel duidelijk maken.

Darcia's lach zwakte af en zorgde wel dat een glimlach op haar gezicht bleef. Ze keek naar Daniel met een glimlach. "Ja.. Ik speel het een beetje, heel goed ben ik niet hoor." zei ze tegen hem. Ze keek rustig naar hoe hij rondjes om de koffer liep. Darcia vond hem wel grappig, zo hyper. Zo vrolijk zag ze de laatste tijd maar weinig mensen.

Daniels grijns bleef constajd op zijn gezicht, ook nu hij duizelig werd en voor Darcia stond, snel kleine sprongetjes makend op de bal van zijn voeten, toch kwam hij niet van de grond af. "speel iets." zei hij en begom sneller op en neer te bewegn. "speel iets, speel iets, speel iets!' zei hij snel achter elkaar, z moest wat spelen, nu.

Darcia keek naar Daniel. Ze grinnikte en opende haar donkere vioolkoffer. Een donkere, handgemaakte viool kwam tevoorschijn. Ze legde hem bij haar schouder en pakte de strijkstok. Ruastig begon ze dingen te spelen. Een vrolijk deuntje maar met een achtergrond.

Daniel begon enthousiast te klappen toen Darcia haar viool op haar schouder legdw, maar held hier me op om het vioolspel goed te kunnen horen. Het was echt goed, mosschien zelfs beter dan hijzelf... Hij zette zijn eigen viool aan zijn kin en keek Darcia vragend aan.

Ze knikte even. Als hij mee zou spelen of tegen zou spelen zou ze dat geweldig vinden. Hij was echt heel erg goed, dat had ze net al gehoord. Darcia glimlachte vrolijk en keek naar daniel. Hij was grappig.

Daniel knikte vrolijk en begon met Darcia mee te spelen, meespelen met een lied dat hij alleen gehoord had was iets waar hij erg goed in was. In het begin klonk het op hetzelfde tempo als Darcia speelde, maar al snel begon hij nog wat sneller te spelen, aangezien wat ze speelde ook al niet langzaam was.

--
dat nam ik aan, aangezien het vrolijk was

Is goed.
-

Darcia glimlachte. Ze keek naar Daniel. Eigenlijk vond ze het niet erg dat hij sneller begon te spelen. Het klonk evengoed mooi. Alleen wilde ze zelf niet sneller, bang dat ze dan de mist in zou gaan. Dit was een totaal nieuw liedje voor haar omdat ze normaal gesproken nogal trieste liedjes speelde.

Daniel begon op de achtergrond een soort snellere tweede 'stem' te spelen, zo klonk het wat minder rommelig. Hij was het stilstaan onderhand al beu dus hij begon weer rond te draaien en door de kamer te lopen, bijna dansend. Hij keek Darcia uitnodigend aan, het was gewoon leuker als je erbij bewoog, dat gaf wat extra's aan de muziek.

Rustig en onzeker zette Darcia stappen. Op het ritme van de muziek danste ze onzeker een beetje. Darcia danste nooit tijdens het spelen. Het zag er niet uit vond ze zelf, terwijl ze er vroeger juist gek op was. Nee, Darcia was veranderd in al die jaren. Sterk veranderd.

Daniel trok zijn wenkbrauwen op naar Darcia."Kom op, ik weet dat je meer in je hebt. En je hoeft je niet te schamen voor mij hoor, ik loop altijd voorgek." zei hij over de muziek heen en hij haalde de strijkstok evn vande snaren om hiermee op zijn hoed en haarspeldjes te wijzen voor zij verder speelde, en danste.

Darcia werd verlegen van zijn woorden en keek naar hem. 'Maar ik heb al jaren niet meer gedanst..' zei ze tegen Daniel. Ze was echt bang dat ze zou vallen en haar viool kapot zou zijn of iets dergelijks..

Daniel grijnsdr nog steeds breed. "Kom op, het is niet lastig, laat de muziek je meevoeren op diens prachtige maat en voel je vrij, vrij als een vogel!" toen hij dat laatste zei maakte hij een sprong tot vlak voor Darcia. En ik dans met je mee en zorg er voor dat er niets gebeurt, ik heb al jaren niet meer gefietst, en ik kan het nog steeds... Denk ik..."

Darcia keek naar daniel en knikte. 'Oke dan..' zei ze voorzichtig. Darcia speelde verder. Ze sloot haar ogen. Noten wist ze we te vinden en te halen. Darcia dacht terug aan de tijd dat ze veel danste en begon te bewegen op de maat van de muziek.

Daniel wilde eigenlijk klappen, maar dat leek em net zo goed voor zijn viool, in plaats daarvan rep hij opgewekt naar Darcia. "kijk, dat bedoel ik!" zei hij en hij begon met haar te dansen, hij vond het geweldig om zelf te spelen en dansen, maar et wss dubbel zo leuk als je met z'n tweeen bent.

Darcia opende haar ogen toen Daniel praatte en een glimlach straalde op haar gezicht. Ze danste verder en keek nar Daniel. Ook speelde haar viool nog altijd de vrolijke noten. Daniel had iets in haar losgemaakt dat ze eigenlijk al jaren diep weggestopt had..