Het stadsplein van Aidra~ rijk van de Leeuw

Op het stadsplein liepen er vroeger veel mensen rond, maar aangezien het rijk van de leeuw redelijk hard geslonken is zie je steeds minder mensen. Meestal is dit de plek voor kinderen om te spelen en het is en blijft een leuke plek voor jonge stelletjes. Elke namiddag wordt er een markt georganiseerd, maar pas op met wat je koopt. Want overal lopen er wel van die mensen rond die niet echt goed bij hun hoofd zijn en graag grappen uithalen. Niet denkend aan de gevolgen.

Een markt, tja, niet echt iets dat Darcia aantrok maar dit was de enige markt waarop de maker van haar laarzen stond. En ze had nu toch echt nieuwe zolen nodig. Haar kap ver over haar hoofd getrokken. Haar ogen op de grond gericht. Zo liep dit meisje rond. Haar eigenlijk best mooie outfit bleef verborgen. Als mensen zagen dat je rijk was kwamen ze al snel bedelen. Maar gelukkig wist ze het met haar kracht te maken alsof haar uitstraling arm was. Afijn, wat moest ze anders. Darcia hield niet van pottenkijkers.

Narah liep rustig over de markt. De kap van haar fluweel rode mantel was naar beneden geslagen en als er mensen kwamen bedelen had ze die altijd vies aangekeken. "Kan ik de jonge dame iets aanbieden?" vroeg een oude man terwijl hij een pallet met vanalle sierade bijna in haar gezicht duwde. Narah duwde het pallet wat naar onder en bestudeerde de sieraden. "Nee bedankt." Ze duwde de man ruw opzij en stapte verder. Een grote schaduw vloog over haar heen en even zwaaide ze naar har draak. 'pas op met wat je doet, Narah.' klonk de stem van Mira in haar hoofd. Narah knikte een keer en liep verder. Ze was zo hard in gedachten verzonken dat ze niet door had dat er een gewaakt gehuld in een mantel voor haar liep en knalde er los tegen. Met een smak kwam ze op de grond terecht. Woest keek ze op naar het gestalte voor haar en merkte op dat het een vrouw was. Met een nijdig gezicht pakte ze de hand van een man aan en stond soepel recht. "Kun je niet wat sneller lopen zodat mensen niet tegen je opbotsen?" Schreeuwde ze bijna tegen het meisje

Met een kort beweging had het meisje zich omgedraaid. Iemand was tegen haar aangelopen en op de grond gevallen en nu begon diezelfde persoon tegen haar te schreeuwen. Nou, bijna dan, maar voor Darcia was het als schreeuwen. Heldere groene ogen keken naar het meisje. "Misschien is het aan u om beter op te letten, dan aan anderen om ogen in diens achterhoofd te hebben niet waar M'dam." zei het meisje. Kalm als altijd. Haar stem was zacht. Maar kil, net als haar ogen keken ze kil naar het meisje. Darcia moest nu al helemaal niets met dat kind. Veel te brutaal en in Darcia's ogen dacht het meisje echt dat ze de hele wereld bezat en iedereen voor haar zou buigen. "Misschien is het dan ook aan u om ogen in uwe achterhoofd te krijgen. Opdat u niet van achteren aangevallen wordt in uwe slaap." De taal, de woorden. Het leek zo anders en toch zo dichtbij. Aristocratisch was de benaming ervoor. En wat het meisje uitsprak was inderdaad een dreigement.

Narah snoof bij het dreigement en aan de manier waarop het meisje sprak. Ze had al een gemene opmerking klaarstaan toen ze aan de woorden van haar broer dacht. Ze sloeg haar ogen neer en keek naar de grond. "Misschien had ik inderdaad beter moeten uitkijken," zei ze zacht. "Maar misschien moet je een beter dreigement verzinnen. Ik heb namelijk een soort van ogen in mijn achterhoofd." Ze kon het niet laten om een opmerking te geven en alsof Mira dat wilde bevestigen scheerde ze rakelings over het hoofd van het meisje heen. Narah draak was nog jong dus niet erg groot. Ze zou hier makkelijk kunnen landen, maar omdat dat de mensen zou kunnen afschrikken deed ze dat niet. Narah keek met een glimlach in de groene ogen van het meisje en wachte haar reactie af.

"Dus dat jonkie is uw draak." Beaamde Darcia. Op dat moment vloog er een grote schaduw over hen heen. "Loki heeft geen manieren.. Tja." zei Darcia terwijl ze omhoog keek. Ze zag de staart met de giftige stekels die eraan zaten. Door de botsing was de kap van het meisje afgegleden waardoor de bruine haren en felle groene ogen alleen maar meer opvielen. "Mijn gedachten zeggen mij dat ik niet bang ben voor uwe draak. Niet zolang ze niet weet wie en waar ik ben.." zei Darcia. Tja, in dat opzicht was Illusie als kracht heel handig. Jezelf vermeerderen. Darcia keek even weg.

Narah keek het meisje vaag aan. "Hoe bedoel je?" Toen ze naar boven keek zag ze een andere draak vliegen. 'Mira, pas op!' riep ze met haar gedachten naar haar draak. 'Maak je geen zorgen, Narah. Ik kan heel goed op mezelf letten.' even draaide de wereld voor Narahs ogen en wankelde ze een beetje. Ze had vandaag nog niets gegeten of gedronken dus zaten er nog geen suikers in haar lichaam. 'Narah!' ze hoorde de stem van haar draak niet eens meer. Alles werd zwart voor haar ogen en met een smak viel ze tegen de grond. Sommige vrouwen slaakte een kreetje toen ze haar hadden zien vallen, maar Narah was zich nergens meer bewust van. Het feit dat ze nog niets had gegeten eiste zijn tol.

[ een beetje drama xD]

Darcia schrok. Ze had het vaker zien gebeuren. Dat mensen bewusteloos op de grond vielen. Maar nooit van zo dicht bij. En nooit trok ze het zich zo aan. Gelijk knielde ze neer bij het onbekende meisje. Darcia wist dat het te druk hier was voor haar. Ze zouden een stukje buiten het plein moeten komen, waar ook een kleine pomp was. Misschien dat Darcia er wat water kon krijgen. Maar ze had geen idee hoe ze daar moest komen. Ze slikte even en probeerde het meisje zo goed en zo kwaad als het ging op te tillen en gek genoeg, lukte het ook nog. Afijn, dat maar Darcia wel blij maar nu moest ze nog naar de pomp toe. De mensen weken gelukkig wel terwijl ze liep maar nog altijd was het zo ontzettend lang.

Narah opende langzaam haar ogen en haar hand vloog naar haar hoofd. Waarom had ze zo'n erge hoofdpijn? "w...wat is er gebeurd?" Was het enige wat ze suf kon uitbrengen. De hoofdpijn werd erger en ze besefte dat ze niet meer op de grond stond. Met een kreun sloot ze haar ogen weer en concentreerde zich om een beetje warmte in haar lichaam te krijgen. Wat er gebeurd was wist ze niet echt meer. Het ene moment was ze aan het praten met een meisje en het ander moment werd alles ineens zwart voor haar ogen. Toen ze het terug warm had liet ze de magie los en knipperde een paar keer met haar ogen.

Darcia liep snel naar een plek waar het rustiger was en waar er gras was. Ze legde Narah erop en keek rond. Heel ver van een waterput zaten ze niet. Ze wist dat ze weer een beetje bij zinnen was, het meisje dan, en dat voelde goed. Darcia bond haar haren even vast en liep snel naar de put en haalde wat water omhoog en deed het in een emmertje met een lepel om naar het onbekende meisje toe t bregen. Voor als ze wakker was, dat ze ook wat kon drinken.

Langzaam opende Narah haar ogen terug. Voorzichtig ging ze rechtop zitten en zag het meisje naar een put lopen. Ze haalde haar fluit uit haar tas en begon te spelen. Voor haar groeide een paar eetbare planten. Ze plukte ze en begon erop te knabbelen. Daarna keek ze terug naar het meisje en haar gedachten dwaalde af. De laatste keer dat ze was flauwgevallen was ze bij haar broer geweest. Een paar tranen liepen over haar wangen bij de herinnering. Met een ruw gebaar veegde Narah ze weg en wachtte totdat het meisje terug zou komen.

[Ik ben al laat en dan is 'Ie ook nog eens kort ;(]

Darcia pakte uiteindelijk de emmer op en tilde hem naar het meisje. Ze had niet echt op haar gelet in de tijd dat ze weg was gelopen maar afijn, wat kon er eigenlijk nou allemaal gebeuren.Dus Darcia liep rustig naar haar toe en glimlachte toen \ze zag dat het meisje wakker was. Het was een vriendelijke, vertrouwde glimlach. Niet een angstaanjagende of kille zoals Darcia ook een glimlach op haar gezicht kon maken.

Niet erg joh.-

Jacklin liet haar ogen glijden over de vele kraampjes. Misschien was het wel eens goed als ze weer wat eten insloeg voor de komende tijd. Maar ze moest ook weer niet teveel meenemen en ze had nog altijd wel wat bij zit. Ze liep rustig verder terwijl ze naar een rustiger deel op het plein zocht. Het was sowieso niet erg druk, maar toch wou ze weg tussen de mensen die er nu liepen. Dus zonder goed op de kraampjes en mensen te letten liep ze tussen de mensen door.

Rustig liep een jongen met een kleine meisje aan zijn hand over de markt. Nu wel over een rustiger deel aangezien het meisje eerder op zijn rug gezeten had. Het meisje leek haast sprekend op hem. Op zijn ogen na, die van het meisje waren bruin en die van de jongen felgroen. Jayden glimlachte. Hij keek even rond en het jonge meisje liet zijn hand los en glipte weg. Ze botste tegen Jacklin aan. "Anna! Anna! Kom eens terug meisje!" riep Jayden bezorgd toen hij het merkte.

Jacklin stopte met lopen toen ze iemand tegen zich aan voelde botsen en veegde haren uit haar ogen, waarna ze naar beneden keek. Het schattigste meisje ooit was tegen haar opgelopen. Ze kon niets anders doen dan glimlachen toen ze dit meisje zag. Ze boog licht door haar knieen. 'Sorry.' Zei ze verontschuldigent tegen het kleine meisje en keek op om de ouder te zoeken.

Jayden zag gelukkig tegen wie Anna aangebotst was. Snel rende hij naar beiden toe. "Het spijt me mevrouw. Anna ontglipte me." Verontschuldigde hij zichzelf. Jayden pakte de hand van Anna vast en glimlachte. Hij keek naar de jonge vrouw en glimlachte vriendelijk. Het meisje kirde van plezier en keek naar de vrouw. Ze vond het een leuke vrouw. Interessant.

Jacklin keek hem met een glimlachje aan. Hij leek een jonge vader en zijn dochtertje leek ook precies op hem. 'Het geeft niet, je hebt een prachtig dochtertje.' Zei ze en ging weer overeind staan. Ze liet haar roze haren over haar schouders vallen, maar zorgde ervoor dat het niet weer in haar ogen kwam. Ze vond het meestal leuk om jonge kinderen te zien, vaak vrolijk en zorgeloos.

Jayden glimlachte, kuiltjes onstonden in zijn wangen, een ding dat Anna niet van hem geërfd had. "Dankjewel!" zei hij glimlachend tegen de vrouw. Hij keek kort even naar de roze haren, dat zag je niet vaak en hij vond het wel mooi bij haar. Anna glimlachte en keek naar de vrouw. "Ik ben Anna!" zei het meisje vrolijk.

Jacklin knikte naar hem en keek daarna met een glimlachje naar het meisje. 'Aangenaam Anna, ik ben Jacklin.' Stelde ze zichzelf aan het meisje voor, haar stem klonk vrolijker en spontaner dan hij normaal was. Alex bromde een opmerking in haar hoofd die leek op "Ik word bijna jaloers op t kleine meisje." Daarna keek ze naar de jongen/man en stak haar hand naar hem uit, die nu toch was bedekt met het stof van haar handschoen.

"Dat is een leuke naam!" zei Anna beleefd en vrolijk. Jayden nam de hand aan en glimlachte. "Ik ben Jayden." zei hij glimlachend tegen Jacklin. "Aangenaam kennis te maken." voegde hij er glimlachend aan toe. Anna keek nog altijd geïnteresseerd naar Jacklin. Jayden glimlachte vriendelijk en streek zijn dochtertje door haar haren heen. "Wat is er lieverd, wat vind je zo leuk aan Jacklin?"vroeg hij haar glimlachend.

Jacklin lachte zachtjes om het schattige meisje. 'Aangenaam.' Zei ze met een glimlachje tegen Jayden en liet zijn hand weer los. Het meisje vond haar leuk? Dat was grappig, ze had nooit gedacht een persoon haar leuk zou kunnen vinden. Er was niets leuks aan haar. Toch bleef ze glimlachen en keek naar het kleine meisje.

Jayden liet eveneens de hand van Jacklin los en glimlachte. "Haar haren papa." zei Anna zachtjes en ze keek ondeugend naar Jacklin. Jayden grinnikte. Daarin was ze echt precies haar moeder, die had ook altijd wat met haren gehad. Jayden glimlachte en keek naar zijn dochtertje. "Wil jij later ook zulke haren dan?" vroeg hij haar glimlachend.

Jacklin bloosde, zelfs door het complimentje van het kleine meisje, ze was het niet gewend dat mensen dingen leuk aan haar vonden. Ze was het zelfs gewend om helemaal afgekraakt te worden. Haar ouders, kinderen op school, ze was nooit goed genoeg voor ze. En zo'n klein meisje dan.. het raakte haar en ze glimlachte. Een echte oprechte glimlach.

Anna moest even nadenken. "Misschien. Maar het is wel mooi hè? Toch papa?" vroeg ze hem voor de zekerheid. "Ja, het is zeker mooi." Antwoordde deze glimlachend en hij keek weer naar Jacklin. Anna stak haar kleine armpjes en handjes uit naar de vrouw en glimlachte vrolijk. Jayden glimlachte daardoor ook. Hij hield zo veel van zijn kleine Anna.

Jacklin probeerde niet te letten op haar blos die groter werd en keek naar Anna. Ze was niet zo goed met kinderen en toen het meisje haar handjes naar haar uitstak, wist ze niet zo goed wat ze moest doen. Maar Jacklin pakte de kleine handjes van het meisje vast. Ze voelde zo klein en breekbaar in haar handen, zo lief. Ze glimlachte. 'Bedankt.' Zei ze tegen Jayden die ook had gezegd dat haar haar mooi was.