Tomuna ~ Het rijk v/d Tijger

Carlos hoefde niet lang na te denken. "Oké, ik ga mee. Maar ik denk dat ik gewoon geld meeneem, ik heb genoeg." zei hij met een lachje, want dat bedelen leek hem niet echt een goed idee. "En hoe doe je het dan met kleren?" vroeg hij voorzichtig, terwijl hij zijn hand over zijn mooie, dure zwarte jas liet gaan.

Darcia grinnikte. "Meenemen. Het hoognodige waar je het een week mee uit kan houden en wat niet te zwaar is. Dus niet 1 broek voor de hele week maar twee of drie. En dan een dag dan vind ik een riviertje en worden de kleren gewassen. Best simpel. Maar in dit geval kan je beter niet teveel meenemen. Dat is alleen maar zwaarder qua tillen en Loki kan dan wel wat dragen maar ook niet altijd." vertelde Darcia.

Carlos staarde voor zich uit. "Lighter is best groot, die kan ook een heleboel meenemen, dan hoeven we ook niet de hele tijd te lopen" zei hij nadenkend, Lighter was best groot, en hij was sterk, dus ze konden prima vliegen.

Darcia grinnikte. "Vliegen mag, maar lopen is het mooiste, dat zeg ik je alvast. Afijn, het is jou keuze maar de hele tijd vliegen gaat mij niet lukken." zei ze glimlachend. "Loki zou het wel willen maar het is een beleving om op je eten te jagen in plaats van het te kopen of zo uit te lucht te schieten." zei Darcia glimlachend.

"Ja, ik was ook niet van plan om alles te vliegen, daar kan Lighter helemaal niet tegen. Hij is officieel ook helemaal geen luchtdraak, maar hij kan wel vliegen." zei Carlos, waarna hij opstond. "Ga je mee spullen halen?" vroeg hij haar, hij was niet eens van plan om dit met zijn ouders te bespreken, ze zouden hem niet eens missen.

Soepeltjes stond ze op. "Natuurlijk." zei ze glimlachend. Ze keek naar Carlos en vervolgens even naar boven. Ze wist dat Loki daar was en dat hij alles gehoord had. Afijn, hij wist nu in ieder geval wel waar het over ging en dat vond ze wel prettig. Darcia glimlachte en ging even door haar haren heen.

Carlos begon te lopen. In zijn hoofd maakte hij een lijstje van wat hij nodig had. Zijn lange jas wapperde achter hem aan, en hij liep rechtop, zelfverzekerd. Eigenlijk zag hij er veel te oud en ernstig uit voor zijn leeftijd, met zijn bleke huid en donkere oogleden. Misschien was het wel goed voor hem dat hij er tussenuit ging.

Darcia liep achter hem aan. De kap een stukje over haar hoofd en haar cape die haar volgde. Ze keek niet rond, gewoon voor zich uit en naar Carlos terwijl ze hem volgde. In haar ogen leek hij nu totaal niet op een veertienjarige jongen..

Samen liepen ze over de straat, beide in het zwart. Een paar mensen keken hun aan, ze zagen er bang uit, maar Carlos wist niet goed waarom. Bij zijn huis aangekomen stond hij stil. Het grote donkere huis torende boven hem uit. "Nou, dit is mijn huis" zei hij terwijl zijn stem een beetje verbitterd klonk.

Darcia keek naar het huis. "Wat wil je dat ik doe? Buiten wachten?" Kwam ze maar gelijk terzake. Dat was het makkelijkste. Darcia keek naar het donkere huis.Voelde zich geïmponeerd en vond het knap dat hij het daar zo lang volgehouden had. Achja, Darcia was geen huizentype.

Carlos keek haar even aan. "Nee, je mag wel mee naar binnen hoor" zei hij. Hij liep door het hekje aan de voorkant, pakte de sleutel uit zijn zak en deed de grote deur open. Uit de woonkamer hoorde hij zijn vader en moeder ruzie maken, en hij sloot zijn ogen even. "Kom maar binnen hoor, het is oké" zei hij zachtjes tegen Darcia, terwijl hij in elkaar kromp bij het geluid van de ruziënde stemmen.

Darcia liep achter hem aan. Haar kap hield ze op. Ze wist niet waarom, nouja, eigenlijk schermde het haar af van deze mensen. De mensen die ze niet wilde kennen. "Oke." zei ze daarom alleen maar tegen Carlos. Eigenlijk zag ze hem letterlijk ineen krimpen door de ruziënde stemmen. Ze haatte het beklemmende gevoel dat ze erdoor kreeg.

Carlos liep zo snel als hij kon de grote trap op die in het midden van de hal stond, en de stemmen werden al iets minder hard. Opgelucht haalde hij adem en hij stapte de grote ronde overloop op, die grensde aan vele deuren. Snel liep hij naar zijn gigantische kamer en ging op het tweepersoons bed zitten. "Nou, dit is dus mijn kamer" zei hij tegen Darcia.

Darcia liep hem achterna om de weg niet kwijt te raken. Ze stapte zijn kamer binnen en keek rond. "God.. Wat groot.." mompelde ze terwijl ze rondkeek. Darcia keek naar Carlos en knikte. "Een mooie kamer als je het mij vraagt." zei ze tegen hem. Ja, dat vond Darcia echt, maar wat wist zij nou eigenlijk van kamers af? Niets..

Carlos zuchtte. "Ja, het is wel mooi, ik ben er alleen niet zo veel" zei hij. Even gingen zijn ogen over zijn spullen, op zoek naar een rugzak of ander soort tas. Hij stond op en liep naar zijn kledingkast, die de halve muur in beslag nam, en opende hem. Overal hingen kleren, zwart of grijs, allemaal erg mooi en duur. Hij pakte een rugzak uit de hoek van de kast en begon door de kamer te lopen, en spullen te verzamelen die hij nodig had.

Darcia keek naar de kast.Kort eve verbaasd. Ze bleef staan. Kijkend naar wat hij deed, als hij iets onnodigs zou meenemen zou ze dat zeggen. Maar het viel mee. Ze zei geen woord. Liep naar een raampje dat er was en keek naar buiten. Naar de mensen die daar liepen en het huis mede. Darcia gaf ze geen ongelijk.

Carlos had alles gepakt, behalve zijn kleren toen opeens zijn vader de kamer binnenstormde. "O, Jij komt ook nog eens thuis!" riep hij, en Carlos kon meteen zien dat hij teveel gedronken had. Zijn vader had net zulk zwart haar als hem, alleen hij was erg lang, terwijl Carlos meer aan de kleine kant was. Carlos deed een stap achteruit. "Ehh, ja pap" zei hij met een zachte stem.

Darcia keek om toen een man binnenstormde. Kennelijk de vader van Carlos. Ze kuchte even en keek naar hem. "Ik heb me niet proper voorgesteld.." mompelde ze. Haar kap gleed af en ze stak haar hand uit. "Darcia Gates. Aangenaam." zei ze. De man was dronken, yegh, ze haatte die stank die ze dan rook. Maar ze kon er niets aan veranderen op het moment.

"Gates" vroeg zijn vader, en hij trok een wenkbrauw op. Toen hij besefte waar hij de naam van kende stormde hij op Darcia af en begon te schreeuwen "Mijn huis uit, ik wil niet van dat soort verraders hebben hier!". Carlos voelde een woede in zich ontstaan. "Pap, dat mag je niet zeggen, laat haar met rust!". Toen draaide zijn vader zich om, en sloeg Carlos tegen zijn neus, waarna daar bloed uit spoot.

Darcia schrok ergens van wat er gebeurde. Niet dat de man naar haar toe kwam en schreeuwde. Eerder van dat hij Carlos sloeg. Met een korte beweging haalde ze zelf uit naar de neus van de man. "Voor Carlos en mijn familie. Die niemand beledigt." siste ze. De aanraking met de man zorgde ervoor dat haar illusies de man deden geloven dat iemand hem riep. Darcia haatte het als ze haar kracht niet onder controle had.

De vader van Carlos keek even verbaasd en liep toen met grote boze stappen de kamer uit. Hij voelde even aan zijn neus, zijn hand was helemaal rood. Snel liep hij naar de kleine badkamer die bij zijn kamer zat. Snel waste hij zijn handen en neus, en probeerde om het te laten stoppen.

Darcia draaide zich om. Naar Carlos en liep gelijk naar hem toe. Ondanks dat ze slecht tegen bloed kon, ze werd er vrij misselijk van, bleef ze toch bij hem staan. "Doet het veel pijn?" vroeg ze hem voorzichtig aangezien ze niet echt wist wat ze moest vragen aan hem. Kort en onzeker slikte Darcia even.

Carlos zette de kraan uit en pakte wat wc papier. "Nee, het valt wel mee" zei hij, maar zijn gezicht zei wat anders. Zijn neus bloedde niet zomaar, hij was gebroken, en hij stond een beetje scheef. Hij keek in de spiegel en zag dat hij er vreselijk uitzag, bleke huid, zijn ogen stonden verdrietig en zijn neus stond scheef.

Darcia keek naar hem. "Nee, het valt niet mee. Je neus is gebroken Carlos!"zei Darcia tegen hem. Ja, dat viel haar wel gelijk op. En eigenlijk voelde ze zich schuldig. Als zij zich niet had voorgesteld, maar ze had er niet aan gedacht. Ze vond het haar schuld en ze vond het nu zo vreselijk dat ze niet wist wat ze eraan moest en kon doen.

Carlos gaf geen antwoord, omdat hij wist dat het waar was. Hij sloot zijn ogen, ademde een paar keer rustig in en uit. Toen pakte hij zijn neus vast en trok die met alle kracht die hij had zijn neus weer recht. Met een knak stond hij weer recht, maar het had echt vreselijk veel pijn gedaan. De tranen stonden in zijn ogen, en met een handdoek veegde hij ze snel weer weg.