Rijk van de Schorpioen ~Begraafplaats.

Ergens in het Rijk van de Schorpioen, op een afgelegen plek. Ligt midden tussen de weides, en tussen twee dorpjes in, ligt een begraafplaats. Hier liggen meer dan 500 overleden soldaten, omgekomen tijdens de oorlog. Er komen hier dan ook veel mensen die hun dierbaren hebben verloren. Meestal hoort een begraafplaats rust en vrede uit te stralen, maar dat is niet het geval. De begraafplaats heeft iets angstaanjagends over zich, misschien door de stenen gevallen engel in het midden, of door de grote donkere dode treurwilgen die overal op de begraafplaats staan. De enige kleur komt van de vers weggelegde bloemen, die na een korte tijd ook al weer dood zijn...

regels: doe rustig voor de mensen die hier komen, roep geen lijken op.. Alsjeblieft.
aantal personen: maakt niet uit.

Carlos voelde zich helemaal in zijn element hier. Hij liet zijn ogen over de graven gaan, en een glimlach schoot over zijn gezicht. Hij begon te huppelen en dansen, en zijn eenzame, zingende stem klonk over de begraafplaats. "O dode mensen, wees toch blij. Voor u is het leven al voorbij. Uw harten staan stil, uw ogen gesloten. Doodgevallen of neergeschoten". Het begon zachtjes te regenen, maar het weerhield hem niet van het zingen, en hij hield zijn armen gespreid en keek naar de lucht, terwijl hij steeds dezelfde woorden bleef herhalen.

Shelby liep de begraafplaats op, het begon te regenen.. Weerspiegeling van haar humeur. De regen was als de tranen op haar wangen. Iedere keer als ze hier kwam voelde ze dezelfde donkere schaduw van haar bezit nemen.. Ze miste haar vader zo.. En haar moeder natuurlijk ook. Waarom moest haar vader nou mee vechten in die stomme oorlog? Waarom moest die stomme oorlog eigenlijk gebeurd zijn? Niemand was er beter uitgekomen. Niemand.... Toen ze richting de De Gevallen Engel liep, hoorde ze een zingende stem haar richting op komen. "O dode mensen, wees toch blij. Voor u is het leven al voorbij. Uw harten staan stil, uw ogen gesloten. Doodgevallen of neergeschoten"., de zinnen vlogen door de lucht, steeds opnieuw herhaald. Shelby werd er humeurig van, en dan moest je uitkijken....

Carlos was eindelijk stil, een dolblije glimlach sierde zijn gezicht. Hij stond nu op een grote open plek, in het midden stond een grote witte engel. Langzaam liep hij ernaartoe, zijn zwarte jas flapperde achter hem aan. Hij zette zijn voet op de sokkel waar de engel op stond, en vouwde zijn handen om de arm, toen trok hij zich omhoog. Hij ging op de sokkel zitten en keek uit over deze doodse plek, toen pas zag hij het meisje staan, en hij glimlachte duivels naar haar.

Shelby kwam dichterbij, en zag de oorzaak van haar nu nog slechtere humeur. Ze zag hem duivels glimlachen. Nou als hij het zo wou spelen. Ze glimlachte hatelijk terug, liet haar ogen vlammen. Sommige mensen, de meest niet maar dat doet er niet toe, werden bang van haar ogen. Twee verschillende kleuren.. Heel eng. Zij vond van niet, net als de meesten. Ze liep in de richting van de Engel en keek de jongen minachtend aan. Ze nam hem in zich op. Hij was stijlvol, dat moest ze toegeven, bijna geheel in het zwart. En best vrouwelijk. Dat hem niet misstond. Hij was een tengere jongen hooguit een jaar of 13, 14 misschien 15 maar ouder niet. Ze schonk hem nog een gemene glimlach, voordat ze in de richting van haar vaders graf liep..

Het meisje deed Carlos niets en hij nam haar met koele blik op. "Quindi, avete un'alta opinione di te stesso" zei hij in vloeiend Italiaans, en zijn blik werd enigzins spottend. Het meisje zag er goed uit, ze had een goed gevoel voor mode, maar die ogen stonden haar echt vreselijk, echt precies de verkeerde kleuren bij elkaar. En hij lachte, zoals alleen hij dat kon, waardoor je het gevoel had dat niemand meer om je gaf.

Wat had hij net nou gezegd? Het klonk italiaans, wat het waarschijnlijk ook was. De lach die hij lachtte klonk erg gemeen, alsof ze iets fout had gedaan, of dat er iets mis met haar was. Ze was ook niet helemaal maar toch.. Ze draaide zich om "had je wat?". Roeg ze zelfverzekerd..

Carlos glimlacht engelachtig naar haar en sprong van het beeld af. Hij landde zo netjes dat het bij een turn wedstrijd misschien nog wel een acht opgeleverd zou hebben. Langzaam liep hij naar het meisje toe. "Ach schat, nee eigenlijk niet. Of wel. Maar het kan je niet echt wat schelen, toch? Dus waarom vraag je het dan?" zijn stem klonk zelfverzekerd, zelfs een beetje beangstigend, en hij eindigde recht voor haar neus, en keek haar uitdagend in de ogen.

"tja... Je irriteerd me een beetje, smap je?" vroeg ze liefjes. Ze wist niet wat ze met deze jongen moest, je zou niet zo'n uiterlijk bedenken bij zo'n karakter. Hij was gemeen, em dat kon ze op dit moment gewoon niet hebben... Hij moest oppassen, voordat ze heel chagrijnig zou worden.. Ze keek hem arrogant aan. En trok een wenkbrauw op, zo van wat?! (xdxd)

xdd lol om deze meet (: (nog iets van Ian gehoord?)
------

Carlos ging even met zijn hand door haar haar, zodat het helemaal warrig zat. "Och, meisje toch" zei hij en een lachje speelde om zijn lippen, maar zijn ogen stonden koud en gemeen. "Povera ragazza, ma non me ne frega uno cazzo" (vertaald: Arm meisje, maar ik geef er geen ene fuck om").

"oke, je irriteert me mateloos met je italiaanse gezeik." zei ze hatelijk. Ze moest nu weg, voor ze dadelijk haar zelfbeheersing verloor, en er nog iemand gewond raakte. Ze draaide zich woedend om, ze was te chagrijnig door dat joch.. En beende in de richting van haar vaders graf, ondertussen namze de plek in zich op. Er lagen plassen, dus er was water voor als ze het nodig zou hebben...

---
Nee... Niedatikweet.

Wokeej... sorry for reminding
--------------

Carlos rende lachend achter haar aan. "La, la, la. Sei tesoro senza valore. niente" zong hij lachend. En hij bleef het herhalen. Ze wist niet wat de betekenis was, maar op de een of andere manier maakte de manier waarop hij het zei het wel duidelijk. "La, la, la. Sei tesoro senza valore. niente" zong hij nog een keer, en oen haalde hij haar in en rende lachend voor haar uit, terwijl hij zich omdraaide en haar aankeek.

Ze werd nu echt woest... Ze bewoog haar handen omhoog, en nam het water uit de plassen verder op mee omhoog. aangespoord door haar woede, begonnen de druppels rond te draaien boven haar handen. Liet ze veranderen van vorm en vuurde ze richting de jongen op volle snelheid en riep" STOPPEN!" ze was woest, echt woest...

Carlos bleef lachen en opeens laaide er een schild van vuur voor hem op. Hij voelde de druppels niet, die werden verdampt door het vuur. Zijn lach klonk boven het geluid van de vlammen uit, en toen de druppels weg waren liet hij zijn schild ook zakken. "Och, och meisje toch. Kun je jezelf niet in bedwang houden?" vroeg hij plagerig.

Ze grauwde.. Dit was niets voor haar, maar die jongen, deze plek en haar hromonenen emoties speelden tegelijk op haar in... Ze concentreerde zich op haar ademhaling.. Vernederd door een jochie... Water tegen vuur ging ook niet echt op.. Maar ze hat een idee, hoopte ze. Ze liepverder naar het graf van haar vader, daar concentreerde ze zich op de grond. Waar ze het water onder voelde stromen, liet het richting de jongen gaan, nog steeds onder de grond. Ze liet het water bevriezen, en om de jongen heen omhoog schieten. Hij zat, voor even waarschijnlijk, gevangen in een kooi van ijs. "en kun je menu alsjeblieft met rust laten?" triomfantelijk omdat dit de eerste keer was dat ze het ijs in bedwang had kunnen houden...

Carlos keek heel even verbaasd, echt maar heel even. Toen begon hij met zijn vuur het ijs te smelten. Zijn blik verveeld. Toen hij klaar was lag er een plasje water om hem heen. Zijn ogen als steen en hij liep langzaam naar haar toe, je hoorde hem niet. Achter haar bleef hij staan, hij zei niets, en bleef alleen maar staren.

Ze had het idee dat ze nog niet van hem af was, en dat hij alleen maar irritanter zou gaan doen.. Heel fijn, nu haar woede was weggeebd voelde ze weer stken van verdriet, die alleen maar erger werden door de jongen.. Ze zakte naar de grond bij het graf, en ging met haar vingers over de inscriptie hier ligt de vader, van twee geweldige kinderen, de echtgenoot van een liefdevolle vrouw. Omgekomen in de vreselijke oorlog, die alleen maar meer kwaaf bracht..gevochten voor het goede maar nooit thuisgekomen.. . Ze voelde de tranen opkomen, maar hield ze in vanwege de italiaanse knul..(xdxd)

Carlos zette een stap naar achter. Hij werd geraakt door het echte verdriet van het meisje, de woede was wel erg grappig geweest. Hij liep langzaam weg, naar het grote witte standbeeld en ging er weer op zitten. Toen begon hij te neuriën in tegenstelling tot de irritante melodietjes van daarnet was dit wel erg mooi, en het klonk zachtjes over de grote begraafplaats.

Shelby keek op toen ze een zacht geneuried hoorde. Ze draaide haar hoofd in de richting van het geluid. Het was afkomstig van de jongen.. Dit was mooi, liefelijk vergeleken bij het irritante lied van net.. Ze glimlachte bedroefd naar de jongen.. Dit was het favoriete lied van haar vader en moeder geweest.. Alsof hij het wist. De tranen stroomden nu volop over haar wangen, en ze draaide zich beschaamd om.

Carlos sloeg het meisje gaande en voelde zich toch een beetje schuldig. Hij sloot zijn ogen en bleef door neuriën tot het liedje afgelopen was. De muziek bleef in de lucht hangen en alles was stil, het was zelfs gestopt met regenen. Hij bleef naar het bijzondere meisje kijken, die gebogen zat bij de twee graven.

Shelby keek naar de lucht, het was gestopt met regenen. Daar was ze blij om, haar haar ging er van pluizen. Ze schrok van de gedachte aan haar haar. Hoezo egoïstisch, ze was hier notabene bij het graf van haar ouders en ze zat in over haar haar. De tranen kwamen ineens in een stortvloed naar buiten, ze schokschouderde en huilde met hoge uithalen. Ze zakte ineen op de grond.. Alles kwam weer boven.. Van het moment dat haar vader en broer het oorlog in moesten, tot dat haar broer alleen terug keerde. Dat haar moeder overleed.. En haar broer aan de drank ging.. En zij overbleef.

Carlos keek geschrokken naar het meisje en handelde instinctief. Hij sprong van het beeld en liep naar het meisje toe. "Gaat het wel" vroeg hij haar en hij slikte. Gewoon doen alsof het Darcia is, zei hij tegen zichzelf. Hij ging naast het meisje zitten en sloeg een arm over haar schouder.

Ze keek verschrikt op, door de arm van de jongen. Dat had ze niet verwacht.. Maar het was troosten. En ze viel snikkend in zijn armen.. "Sohoohorryhyy.." zei ze met lange uithalen, en overslaande stem.. "Ihiik.. Ihiii ik.. Heheheet sppspijt mehee.." gierde ze.. Ze kon niet stoppen met huilen.. Soms had ze van die momenten. Ze wist neit echt waardoor het kwam.. Maar het was bijzonder irritant.

Whaha, het klinkt net als jij toen je me opbelde xdd
o, dat was gemeen.. o.O

Carlos wist niet zo goed wat hij moest doen dus hij klopte een beetje ongemakkelijk op haar rug. "Shh" zei hij. "Rustig maar". Hji zei vooral niet dat het wel goed zou komen, want dat was niet wat je wou horen als je een huil aanval had, wist hij uit ervaring. Hij trok het meisje in zijn armen en liet haar uithuilen.

Ze voelde zich beschermd, veilig in de armen van de jongen. Het voelde opzich vertrouwd. zoals vroeger, toen ze verdrietig was en haar broer haar in zijn armen nam om haar te troosten.. Zo voelde het, hoewel de jongen voor geen meter op hem leek.. Het snikken werd minder, beschaamd trok ze zich terug.. Ze snoot haar neus in een zakdoek die ze uit haar tas haalde. "Heheet spijt me," zei ze nog steeds best over stuur. De tranen dreigden alweer te komen.. Maar ze dwong ze terug. Ze haalde oppervlakkig adem..

~~
ik stop mijn ervaring hier gewoon inxdxd