Het rijk van de Slang~ Het prieeltje.

Het prieeltje ligt in de weides waar vlinders fladderen, vogeltjes fluiten, en bloemen volop bloeien. Het is een vredige plek, en voor rust moet je hier zijn. Er komen niet veel mensen, want niet iedereen weet deze plek te vinden. Het prieeltje is van witte steen, uitgehakt door onze voor-voor-voor-ouders. Het is begroeid met klimop en rozen. In het prieeltje staan bloemen aan de zijkant op de grond, in het midden is plek om bijvoorbeeld te bidden, of gewoon tot rust te komen. Hier voel je je een met de natuur, als je aan de ene kant uit het prieeltje kijkt, zie je een schitterend bos, aan de andere kant loopt een riviertje, en aan de andere kanten is het dus omringt door weides.

Regels: Maak niets kapot. Hou het rustig.
Aantal Personen: prieeltje: 3 hooguit
weide: onbeperkt.

Gladys liep met moeite door de weide. Ze had hoge laarzen aan, waar gaten in zaten. Ze baalde ervan, maar ze had gewoon geen geld voor nieuwe. Haar kleren zagen er iets beter uit, een kort broekje, met gaten, maar dat hoorde. Nou ja, het leek alsof het zo hoorde. En een t-shirt met rode strepen (matrozenmeisjeJasjaxdd). Ze rilde een beetje, want het was eigenlijk helemaal niet zo warm.

Shelby kwam uit het bos gelopen, richting het prieeltje waar ze altijd genoeg inspiratie kreeg voor ontwerpjes. Ze had haar ontwerpboek bij. Ze had zo veel ideeën, en moest ze gewoon opschrijven en schetsen. En hier was het zo rustig, dat ze het in alle stilte kon doen. Ze kwam aan de achterkant van het prieeltje aan en klom door het raam, ze had geen zin om naar de voorkant te lopen, en ging in kleermakerszit tegen een pilaar aan zitten. En sloeg haar ontwerpboek open.

~~
MATROZENMEISJEE.xd oeps,het was rijk van de slang, en niet van de draak failxd

Toen ze bij het prieeltje aangekomen was zuchtte ze opgelucht, ze was er eindelijk. Ze sloeg haar kleren af en liep naar binnen. Op haar gezicht zat een veeg en haar benen waren nat van het ochtend douw. Ze zag het meisje zitten en schrok. "Oh eh,, hoi" zei ze verlegen. Ze schaamde zich voor haar groene haren en roze ogen, maar het was ook wat haar zichzelf maakte. Dus probeerde ze een houding aan die er zelfverzekerd uitzag. Kin omhoog, borst vooruit en voeten stevig op de grond.

Shelby keek geschrokken op, haar ogen proberen te verbergen achter haar haren. "Uh, hoi" ze glimlachte vriendelijk. Het meisje zag er een beetje armoedig uit, nou ja een beetje.. een beetje heel erg. De laarzen waren verstleten, en in het broekje zaten gaten. Wat het eigenlijk wel stylisch maakte. Opzich. Het shirtje was nog zo goed als heel. Ze nam het meisje goed in haar op, ze had groen haar en roze ogen. Daarbij waren haar ogen nog niet zo heel erg, ze veegde de haren uit haar gezicht een keek het meisje nieuwschierig aan. "wie ben jij?" vroeg ze verlegen.

~~~
ik misj ou... kom je morgen weer @school? en trouwens dat plaatje van carlos, met dat doodshoofd is fcking chill<3

Gladys voelde zich ongemakkelijk onder de blik van het meisje, die heel mooie kleren aanhad. "Gladys" zei ze zachtjes. "En jij?". Haar stem klonk nieuwsgierig, ze vroeg zich af wie dit mode prinsesje was, mee ging op het bankje zitten, maar wendde haar blik niet af. Ze ging met haar hand door haar haren en stopte wat los gevallen lokken achter haar oor.

"Shelby" antwoorde ze, het meisje voelde zich niet op haar gemak, onder haar kritische blik. "En sorry dat ik je zo aanstaarde" voegde ze er blozend aan toe.. "Leuk dat groene haar, staat mooi in contrast met je roze ogen." ze meende wat ze zei, het was een mooi contrast. Die kleuren combinatie moest ze onthouden, ze krabbelde wat in haar ontwerpboekje. "Waar kom jij vandaan?" vroeg ze, ze was wel nieuwschierig naar het meisje..

Gladys keek verbaasd. "Vind je het echt mooi? Ik vind het echt heel lelijk" zei ze zachtjes, terwijl ze met haar hand door haar haar ging en kritisch naar een groene pluk keek. O nee, het meisje ging haar vragen naar haar verleden, ze ging met haar hoofd op de rugleuning liggen en sloot haar ogen, vastbesloten geen antwoord te geven.

"ja echt" zei ze glimlachend. Het meisje wilde blijkbaar geen antwoord geven, of ze begreep het verkeerd.. "Ik bedoelde niet, nouja.. Ik bedoelde uit welk rijk je kwam, of stad" Zei ze aarzelend. "Maar als je dat liever niet verteld, geeft niet hoor" Voegde ze er aan toe. Het meisje was verlegen, misschien verklaarde dat waarom ze het niet vertelde, dat kon natuurlijk ook nog.. Ze pakte haar ontwerpboek en begon een schetsje te maken, gebasseerd op groen en roze. Zoals het haar en de ogen van Gladys.

GLadys keek het meisje nijdig aan. Als ze het zo graag wou weten, dan was het haar probleem. "Waterman" reageerde ze kortaf, en ze ging weer in dezelfde houding zitten als eerst. Ze had het best koud en daar baalde ze van, ze had kippenvel op haar benen en armen, en ze probeerde zichzelf warm te houden door een beetje te bewegen, maar het hielp niet.

Shelby schrok. "ik uhm, sorry hoor" Ze begon te blozen. Dat had ze niet verwacht, ze was gewoon een beetje nieuwschierig. Ze verplaatste en ging met haar rug naar het meisje toe zitten. Waarom deed ze nou zo? Ze had gewoon een vraag gesteld. En die vraag was niet eens zo persoonlijk.. Wat maakte het uit?

GLadys voelde iets knagen van binnen. Ze kon hier niet tegen, ze zuchtte "Sorry, ik meende het niet". Als je deze woorden na een ruzie moest zeggen klonken ze nooit oprecht, maar nu klonken ze dat wel. Gladys kon niet goed tegen ruzies, en ze had het niet zo gemeend.

Shelby draaide zich verbaast om, dat had ze niet verwacht.. Alweer niet. "Het geeft niet, ik ben soms ook gewoon te nieuwschierig" verontschuldigde ze zich nog. "Mag ik vragen, en als het niet zo is, dan hoef je ook geen antwoord te geven. Waarom je zo tegen me uitviel?" vroeg ze blozend. Dat ze dat had gedurfd.. "En sorry als je het niet wilt vertellen" Voegde ze er nog snel aan toen.

"Omdat..." ze zuchtte "Nou ja, ik praat niet graag over mijn verleden, of heden" voegde ze nog toe, want er was eigenlijk niks veranderd. Haar leven was stom, ze haatte het. Ze had gewoon geen toekomst, geen verleden, ze wist niet eens goed wie ze zelf was. "Maar vertel is wat over jou" zei ze, ze had een hekel aan gesprekken over zichzelf.

"Uhm, tja.. wat moet ik vertellen?" zei ze aarzelend.. "Ik heet shelby riana crown. En heb een hekel aan mijn tweede naam.." Zei ze. "En ik ontwerp kleding.." meer wou ze niet vertellen, niet over haar vader, haar moeder of haar broer. Dat was té persoonlijk.. Ze voelde zich gelijk verdrietig worden, en snufte met haar neus. "Verder is er niet veel te vertellen over mij hoor.." ze probeerde te glimlachen, maar het leek meer op een grimas.

De gestipte puppyvorm van Daniel lag opgekruld op een van de bankjes te slapen, dit was een van de weinige momenten op de dag waarop hij enige rust in zijn kont had, als hij sliep. Wat ook zeer zeldzaam was was dat als hij wakker werd, hij heel zwierig was en juist helemaal niet druk.

'Ga maar Mion. Ik weet dat je honger hebt.' zei Noah zachtjes terwijl hij keek naar het draakje van 30 centimeter op zijn handen. Hij hief zijn handen en de kleine waterdraak vloog zo van zijn handen op de bomen af om vogeltjes te vangen. Noah keek hem na met een glimlach en liep toen rustig verder terwijl hij de prachtige natuur bekeek. Hij was dol op de natuur en op de bossen. Hij voelde zich er thuis, en als hij geen mens was geweest was hij zeker een dryade geweest.
Mion keek rond met haar kleine koppie, op zoek naar een smakelijke vogel maar hij werd afgeleid toen hij een puppy op een bankje zag slapen. Nieuwsgierig ging Mion op de puppy af en landde naast hem op het bankje. Met nieuwsgierige oogjes keek hij naar de puppy en porde die toen zachtjes met zijn staart.

Daniel maakte een brommend geluid toen er in zijn zij gepord werd. Hij draaide op zijn rug en veranderde langzaam in zijn sproetige, menselijke gedaante. Toen hij merkte dat hetgeen dat hem wakker had gemaakt een draak van nog geen halve meter was. "Hallo, vriend..." zei hij teken deze en stak zijn hand naar hem uit.

Mion keek nieuwsgierig naar Daniel en bleef alleen maar staan kijken terwijl Daniel langzaam een mensengedaante aan nam. Toen hij een jongen was geworden, bleef Mion hem verdwaasd aan kijken en zoefde weg toen Daniel zijn hand uit stak om zijn baasje het indrukwekkende nieuws te vertellen.
Noah was in gedachten verzonken en liep nog steeds over het pad maar voelde toen iets snels tegen zijn hoofd vliegen en hij viel face-first op de grond. 'UWWAAHH!' Hij belandde met een plof op het stenen pad en voelde een stekende pijn door zijn voorhoofd dreunen. 'Auuu... Mion, waar was dat nou goed voor?' Hij ging op zijn knieën zitten en wreef over zijn bloedende voorhoofd terwijl Mion rond zijn hoofd vloog en hem vertelde dat er een transformerende puppy was.

sorry voor de korte posts, ik zweer dat ze op mijn mobiel 5 regels zijn xD
--
Daniel keek het kleine draakje verwonderd na. Toen het leek of hij niet meer terug kwam veranderde hij weer in een puppy zodat het oppervlak van het bankje groot genoeg was om weer op in slaap te vallen. Hij was bijna weg toen hij een kreet van pijn hoorde en opsprong, blaffend rende hij in de richting waar hij dacht dat dit vandaan was gekomen. Na een flinke wandeling kwam hij een witharige, bloedende jongen tegen en ja hoor, het kleine draakje.

Mion ging naast haar baasje op de grond zitten en keek hem verontschuldigend aan. 'Het is goed, het is goed...' mompelde Noah terwijl hij op zijn hand keek om te zien of hij bloedde, wat helaas het geval was. Mion was misschien klein maar sneller dan je zou verwachten en als ze met zo'n snelheid tegen je hoofd knalde, zou je gelijk op de grond af suisen. Noah wou opstaan maar zag sterretjes en liet zich vlug weer op zijn knieën zakken. Hij hoorde toen iets blaffen en zag een puppy hem naderen. Mion schoot de lucht weer in en vloog even een rondje om Daniel's hoofd. 'Is dat de transformerende puppy?' vroeg Noah terwijl hij zijn robijnrode ogen op Daniel liet rusten. 'Heeeh? Dat kan toch niet? Je ziet er uit als een doodnormale puppy...'

---
Geeft niet. Heb ik ook xD

Daniel staarde voor een tijdje naar de draak maar rende toen achter deze aan in kleine, duizeligmakende rondjes. Hij kwispelde wild met zijn staart en gromde naar het beest dat net iets te hoog voor hem vloog.
Toen hij een stem hoorde van iemand waarvan hij vergeten was dat hij er ook stond viel hij om van de schrik en duizeligheid. Een stuk sneller dan hiervoor nam hij zijn menselijke gedaante aan. "Sorry -auw...- wat vroeg je?" vroeg hij, met zijn hand over zijn knie wrijvend.

Mion vond het erg grappig om de puppy zo rond te zien rennen. Ze maakte een geluid dat op lachen moest lijken en weer vederlicht landde ze op Noah's hoofd. Noah, die nog steeds op de grond zat keek naar de puppy en zag hem toen veranderen naar een jongen. Zijn ogen werden wat groot van verbazing maar toen hij aan de wolf werden ze weer wat kleiner. De wolf Antares had precies hetzelfde gedaan. 'Nee, uh... niks.' mompelde Noah vlug en zijn wangen werden iets roder. Mion! Dit is een weermens! Waarom zeg je dat de puppy kon transformeren? was zijn uitbrander tegen Mion. Dat is toch precies hetzelfde? vroeg Mion toen verontwaardigd Bij een transformerende puppy denk ik aan een puppy die opeens een superheldenpak krijgt. Mion schaterde het daarbij uit en viel van zijn hoofd op de grond om daar te liggen rollen van het lachen. Noah keek op naar Daniel. 'Eh, sorry... ze ligt dubbel. Ze heeft je verder toch niet gestoord? Als dat wel zo us, sorry daarvoor. Ze is nogal onhandelbaar.'

Daniel keek een beetje verward naar de draak toen deze na wat voor hem een stilte was opeens schaterend op de grond lag. "Aha... En nee hoor, ze heeft me niet echt gestoord... niet echt. " herhaalde hij en hij stond op van zijn ongemakkelijke positie op de grond. Eenmaal op zijn voeten begon hij kleine sprongetjes te maken waarbij hij net niet van de grond kwam, meestal was hij erg rustig als hij net wakker werd, maar nu had hij al zijn energie terug door de achtervolging van daarnet. "Ik ben Daniel trouwens, en gaat het een beetje?" vroeg hij met een knikje naar de wond van Noah.

New
---

Rin glimlachte lichtjes terwijl hij over het steentjes pad liep en in de verte Kuro en Shiro zag spelen. Het was grappig om te zien, zwart en wit. Als Ying en Yang. Als twee delen van één geheel. Als elkaars rechtstreekse tegenpolen. Ookal verschilden Kuro en Shiro van elkaar, ze konden het nog steeds goed vinden. Was het maar ook zo met het land. Rin zuchte diep en liep verder, kwispelend met zijn staart terwijl hij de omgeving bekeek. Het was hier prachtig.