Herberg Stragea ~ Rijk v.d. Tijger.

Een simpele herberg. Opgebouwd na de oorlog en wordt gerund door een oudere man. Hij is luidruchtig en soms best achterbaks maar daarachter schuilt een man met veel pijn. Hij is zijn vrouw en dochtertje op het kraambed verloren en heeft alleen nu nog zijn oudste zoon die helpt in de herberg. Het is een vrij goedkope herberg. Donkere kleuren van binnen maar de kaarsen maken het toch wel weer zeer knus. Ook de rode stoffen die gebruikt zijn. Helemaal links is er een trap die naar de eerste en tweede verdieping leid, waar de slaapkamers zijn.

Regels; Betalen.
Personen: Max. 10

Noah trok de capuchon van zijn hoofd terwijl hij de herberg in liep, doorweekt door de regen buiten. Hij zuchtte opgelucht en veegde zijn haar uit zijn gezicht, wat aan zijn gezicht plakte door de regen. Hij liep naar de man toe en legde wat muntstukken op de toonbank. 'Een eenpersoonskamer voor één nacht, alstublieft.' zei hij in zijn zachte stem met zijn hoofd gebogen. De man keek schamper op hem neer. 'Sorry, joch, maar dit is niet eens genoeg voor de goedkoopste herberg!' Hij pakte de munten op en wierp ze naar Noah toe, die wat ineen kromp toen hij door de munten werd geraakt.

Narah liet de kap van haar mantel van haar hoofd glijden toen ze de herberg binnenkwam. Een paar bruine ogen en lichtgekruld bruin haar verscheen terwijl ze de herberg in zich opnam. Haar blik viel op een jongen die werd afgeblaft en langzaam stapte ze ernaar toe. Ze kon een paar munten opvangen die door de waard naar de jongen werden gesmeten. Haar houding was kalm, maar als je in haar ogen keek kon je de woede duidelijk zien. Narah kegde de munten van de jongen terug op de toog en schoof er een deel van haar munten bij. "Dit moet wel genoeg zijn voor een eenpersoonskamer." zei ze zacht terwijl ze de man in de ogen keek. Ze legde nog een deel munten op de tafel. "Deze zijn voor een andere kamer en geef die jongen wat te drinken." Ergens klonk haar stem kil en je kon aan de houding van de man opmerken dat hij die toon opgemerkt had. "Jazeker, milady," zei de man snel terwijl hij twee sleutels op de toog legde en haar vroeg wat ze moest drinken. "Doe voor mij maar een wiskey. Wat moet jij?" glimlachend draaide ze zich naar de jongen om en keek hem vragend aan.

De kap lag nog altijd op haar hoofd. Rustig stapte ze de herberg binnen. Ze kwam hier graag. De drukte hier maakte haar wel rustig. Ze liep naar de bar en keek naar de jongen naar wie munten gegooid werden. "Wat is er aan de hand Ira?" vroeg ze de man. De stem van het meisje klonk helder. Zacht, maar helder. Kort wierp ze een blik op het andere meisje voor wie hij nu drinken maakte en ze keek naar het geld. Een belediging die niet noemenswaardig was schoot door haar hoofd. Dracia wachtte haar beurt af. Ira wist wat ze wilde. En dan niet alleen qua drankje.. Haar kap gleed van haar hoofd af op het moment dat ze haar mantel los maakte en over een kruk neer legde. Haar gezicht verscheen, licht getint, met groene ogen. Haar bruine krullen haren lagen los over haar schouders heen. Haar hele outfit was zwart. Op het bloedrode blouseje na. Maar ook daar zat een zwart korset over. De tattoo's op haar handen werden zichtbaar. Rustig ging ze zitten.

Sorry Lily, maar ik en Nicolette zouden hier al meeten xD
---

'Het spijt me!' zei Noah vlug en knielde neer om de muntjes op te pakken. Hij beet even zacht op zijn onderlip terwijl hij de koperstukken oppakte. Hij telde ze snel even na, en merkte dat hij net te weinig had. Met een rood hoofd kwam hij weer overeind, zijn hoofd gebogen en zijn ogen naar de grond gericht. 'Het spijt me, meneer.' zei hij opnieuw. De man keek even pissig naar Noah maar toen hij Darcia hoorde keek hij naar haar. Hij wees met een beschuldigende vinger naar Noah. 'Dit joch denkt hier te kunnen overnachten met een paar koperstukken!' zei hij, klaarblijkelijk in een erg erg slechte bui. En dat moest Noah weer overkomen.

Darcia keek even naar de jongen. Ze ging op de barkruk zitten. 'wat drinkt deze jongen?' vroeg ze aan de jongen. 'Ira, ik betaal wel. Je hoort nog wel of ik hier slaap of niet.' zei ze tegen de man achter de bar. Darcia ging even door haar haren heen. Haar felgroene ogen keken naar de jongen. Ze glimlachte eeen beetje, zwakjes.

Noah wou weer weggaan om naar een andere slaapplaats te zoeken maar bleef staan toen hij dezelfde stem hoorde vragen wat hij wou drinken. Hij keek om naar het meisje die hem had geholpen en haar groene ogen vielen gelijk bij hem op. 'Uhm... Ik hoef niks hoor... en eh, je hoeft niet te betalen. Het is mijn schuld dat ik niet genoeg had.' zei hij verlegen.

Darcia keek naar de jongen. Ze bekeek hem even. "Ira is de goedkoopste in deze omstreken. Als ik jou was zou ik het aanbod aannemen. Ik zit niet om geld verlegen, wel om gezelschap." Zei Darcia. "Het aanbod is eenmalig." voegde ze eraan toe waarna ze bij Ira haar drankje bestelde. Haar vingers trommelden rustig op de houten bar en het nog jonge meisje keek voor zich uit. Door de regen krulden haar bruine haren een beetje en eveneens begonnen ze te pluizen maar afijn, dat was een verhaal voor later. Want waarom zou iemand uren in de regen gaan lopen. Maar de geschiedenis van hetleven van Darcia was helemaal niet zo interessant vond zij zelf. Vandaar dat ze er liever niet over praatte. Zelfs niet met haar broer. Eigenlijk was het vooral niet met haar broer.

Noah was nooit echt iemand die om andermans hulp vroeg. In plaats daarvan hielp hij ze altijd zelf maar helaas had hij niemand iets te bieden op het moment. Alleen een paar tekeningen. Maar ja, wat kon je doen als 15-jarige jongen voor de maatschappij? Niet veel. Hij hief zijn hoofd lichtjes en keek Darcia een seconde aan voor hij weer weg keek. '... G-Goed dan...' zei hij schamend en ging naast Darcia aan de bar zitten. Hij nieste even tegen zijn mouw en wist dat hij binnenkort verkouden zou worden. Joepie.

"Gezellig." Antwoordde Darcia geheel naar waarheid. Ze glimlachte eventjes. "Ik ben trouwens Darcia. En uw naam was?" vroeg ze hem. "Gezondheid trouwens. Neem iets warms, het helpt tegen verkoudheid." Voegde ze eraan toe. Darcia was vrolijk, wat betekende dat ze opener en vriendelijker was. Vandaag had ze haar nieuwe zolen gekregen en haar schoenen liepen nu veel beter wat tevens haar humeur verbeterde. Rustig nam ze een slokje van haar rode wijn. Ze dronk altijd rode wijn en verwarmde het meestal ook. Heerlijk vond ze dat.

Noah trok zijn natte jas niet uit, want hij wist dat die zo gestolen kon worden. Hij haalde enkel zijn tekenmap uit zijn jas en legde die op de bar. Gelukkig was die niet nat geworden. Hij glimlachte lichtjes. Zat er toch wel iets mee. Hij keek om naar Darcia toen ze zijn naam vroeg. 'Noah... Noah Evans.' zei hij zachtjes en keek toen wat schamend naar Ira toen die vroeg wat hij wou. 'Uhm... een kop warme chocolademelk?'

Ze keek even naar de jongen en glimlachte nog steeds. "Noah.. Evans.." zei ze glimlachend. Hij ook kreeg zijn eigen verhaaltje in haar boek. Iedereen die ze tegenkwam kreeg dat. Darcia glimlachte en nam nog een slokje. Ze keek even naar de bar en gaapte even. Het was een lange dag geweest maar heel moe was ze nog niet al leek dat wel zo. Kort keek ze even naar Noah en glimlachte. Ondanks dat hij zo verlegen oogde mocht ze hem wel. Hij had iets vriendelijks over zich heen en op het moment vond ze dat eerlijk gezegd wel prettig.

Noah wachtte op zijn warme drankje terwijl hij wat voor zich uit staarde en aan zijn mouw plukte. 'Eh, Darcia? Bedankt...' zei hij zachtjes en glimlachte vriendelijk maar dankbaar naar haar. 'Nu hoef ik niet onder een brug te slapen.' Hij was blij dat ze hem hielp. Normaal had hij wel genoeg geld, maar hij had de laatste tijd niet veel klanten gehad. Dat kwam ook deels doordat tekenen in de regen simpelweg geen zin had.

Darcia keek naar de jongen. Ze gimlachte even. Ze werd eigenlijk nooit bedankt. 'Graag gedaan' antwoordde ze met een lieve glimlach. Ze vond noah een aardig persoon en eigenlijk had ze met hem te doen. Rustig nam Darcia nog een slokje van haar wijn. ' Wat teken je zoal?' vroeg Darcia hem naar aanleiding van zijn tekenblok dat ze zag liggen.

Darcia keek naar de jongen. Ze gimlachte even. Ze werd eigenlijk nooit bedankt. 'Graag gedaan' antwoordde ze met een lieve glimlach. Ze vond noah een aardig persoon en eigenlijk had ze met hem te doen. Rustig nam Darcia nog een slokje van haar wijn. ' Wat teken je zoal?' vroeg Darcia hem naar aanleiding van zijn tekenblok dat ze zag liggen.

Noah bloosde lichtjes en keek weer weg. Hij zag toen dat zijn mok chocolademelk eraan kwam. Hij sloot allebei zijn handen om de warme mok en nam een slok van het zoete drankje. Toen de warme vloeistof door zijn keel was gegleden voelde hij zich al een stuk beter en warmer. Er was niets beters dan chocolademelk op een koude dag. Hij zette zijn mok weer neer en keek op toen Darcia hem iets vroeg. 'Eh, ik teken vooral portretten van mensen... Daarmee verdien ik mijn geld.' zei hij en pakte zijn bruine leren map, die hij open sloeg. Hij liet haar een paar tekeningen zien. Één van een vrouw met een baby in haar armen die hij ontmoet had op de markt. Één van een lief bloemenmeisje die iedereen in het dorp had proberen op te vrolijken met mooie bloemen. En één van een man die hand in hand met zijn zoontje liep.

Met een geïnteresseerde blik keek ze stuk voor stuk naar de tekeningen. Ze was duidelijk onder de indruk. Misschien wel overdonderd, verbijsterd. Darcia zag nooit tekeningen. Ja, in haar boeken een paar krabbeltjes. Maar zo goed als deze. Kort keek ze even naar Noah en glimlachte. "Je tekent echt geweldig. Werkelijk waar! Prachtig. Je hebt me echt verbijsterd." zei ze terwijl ze met haar vinger boven het blad langs de contouren gleed. Ze raakte niets aan, Darcia was bang dat ze iets zou beschadigen en keek vol verwondering naar de tekeningen. "Echt heel mooi."

Noah glimlachte verlegen en keek naar zijn tekeningen. 'Dank je.' zei hij. Hij vond het altijd leuk als mensen zijn tekeningen mooi vonden. Het voelde goed om die glimlachjes te zien op hun gezichten als ze het resultaat zagen. Alsof ze even hun zorgen vergaten. Hij stopte zijn tekeningen terug in zijn map. 'Dit zijn eigenlijk meer persoonlijke tekeningen. Dit waren mensen die ik maar niet kon vergeten. De vrouw met de baby had ik ergens in het Rijk van de Draak ontmoet. Ze was erg verdrietig want één van haar zes kinderen was overleden aan een ziekte. De andere vier werkten in een fabriek samen met haar man om geld te verdienen en zij deed het huishouden en paste op haar zesde kind, de baby. Het was deprimerend om haar zo te zien. Daarom heb ik haar getekent... Zo hebben bijna al deze tekeningen wel een soort van verhaal.'

"Verhalen.." mompelde Darcia. Ze nam afwezig een slokje van haar drinken. "Jij gaat voorkomen in mijn verhaal. En het verhaal van de vrouw ook. Want dat hoort bij jouw verhaal.. Vind je het erg? Als ik over je zou schrijven?" vroeg Darcia hem. Ze had het eigenlijk nooit aan iemand gevraagd of die persoon het erg gevonden had, ze had het eigenlijk altijd gewoon gedaan. Rustig keek ze naar Noah. Hij was een interessant persoon, de gedachte was al meer dan eens door haar rustige gedachten geschoten en ze bleef bij dat standpunt. Hij interesseerde haar in een manier van nieuwsgierigheid. Niet in een manier van iets anders eigenlijk.

Noah knikte lichtjes en staarde naar zijn map terwijl Darcia wat afwezig was. Sommige verhalen waren erg verdrietig, maar anderen waren juist weer heel vrolijk. Die van het bloemenmeisje bijvoorbeeld. Als kind had ze niet veel meegekregen van de ellende in Kaira, en speelde altijd met de andere kinderen. Toen ze opgroeide en ietsje ouder werd, zag ze dat de wereld aan puin lag. Toen besloot ze mensen op te vrolijken met haar meest favoriete dingen: Bloemen. ''De pracht van bloemen laat altijd een glimlach bloeien.'' had ze gezegd. Daaruit bleek dat ze de mensen wou helpen en ze weer hoop wou geven op een nieuw en beter bestaan.
Noah keek op toen Darcia begon te praten, en bloosde lichtjes door wat ze zei. Hij voelde zich best... gevleid. Dat ze een oninteressant persoon als hem in een verhaal wou betrekken, maar wie was Noah om nee te zeggen? 'Ik vind het niet erg...' zei hij en schonk haar een warme glimlach. 'Waar gaat het verhaal over?' Nu was hij natuurlijk wel nieuwsgierig naar waar het verhaal over ging. Dat zou ieder ander mens ook wel zijn.

"Ik zal je vertellen wat ik in mijn hoofd heb.." zei ze tegen hem. Kort nam Darcia nog een slokje en keek in de wijn. Alsof daar het verhaal lag. Waarna ze naar Noah keek. "Het was een avond zoals velen in deze tijd van het jaar. Winderig en het regende. Een schuilplaats zoeken leek me de beste optie. Aangezien ik in de buurt van een dorpje was ging ik daarheen. Toen ik het binnentrad zag ik de bekende straten en huizen. Ik kwam hier vaker. Ik kwam hier graag als ik in de buurt was. Ira kende me al, al jaren en dus besloot ik naar hem te gaan. Door een wir war van straatjes en steegjes kwam ik uiteindelijk voor de deur. Ik opende deze en de wind joeg de kap van mijn hoofd. Het was er druk, gezellig druk. Ik liep naar de bar waar Ira een jongen uitfoeterde. Lang en met witte haren was wat ik zo snel zag. Hij had te weinig geld. Afijn, dat was te begrijpen in deze tijd van het jaar. Sowieso in de afgelopen jaren. Aangezien mijn broer en Loki me aanspraken om meer met mensen om te gaan sprak ik hem aan. Vroeg of hij wat wilde drinken. Eerst een nee en uiteindelijk toch een ja. We zaten, samen aan de bar. Ik vroeg hem dingen. Hij tekende, prachtige tekeningen. Zo mooi heb ik ze eigenlijk nog niet gezien. Dat kan aan mij liggen, of de andere tekenaars. Ik hoop aan de andere tekenaars want dat betekend dat hij uitzonderlijk goed is. Iets dat hij in mijn ogen ook is. Op een van de tekeningen stond een vrouw met een baby. Een van haar zes kinderen. Ze was verdrietig. Een kind van haar was gestorven. Haar man en de andere vier werkten samen in de fabriek om toch een beetje geld te verdienen. Het maakte indruk op me. Opnieuw besef ik hoe goed ik het wel niet heb en dat ik mijn ouders en hun afkomst daarvoor moet danken." Vertelde Darcia, soms keek ze weg, soms naar Noah. Het verschilde.

Noah luisterde naar wat ze vertelde en was duidelijk onder de indruk van wat ze in een paar minuten allemaal kon opmaken. Hij was zelf altijd dol op verhalen, vooral op die van anderen al lag het er ook aan of het een blij verhaal was. Zelf had hij een niet erg vrolijk verhaal. Opgegroeid in een weeshuis, weggelopen toen het gepest van zijn broertjes en zusjes alsmaar door ging, Mion gevonden en een band mee gecreeërd en daarna zo naïef geweest om een man te vertrouwen die hem onderdak aan bood wat ertoe leidde dat hij ontvoert werd. Daarna verloor hij ook nog eens Yoru, de enige die hij vertrouwd had daar toen ze een ontsnappingspoging deden. Hij moest zeggen, als hij een verhaal over hemzelf zou gaan schrijven zou hij elke keer het schrijfblok dicht slaan en wat anders doen. Zo deprimerend was het. Hij keek naar zijn mok chocolademelk terwijl Darcia haar verhaal afmaakte en glimlachte lichtjes. 'Wauw, dat klinkt heel goed. Dat je dat ineens allemaal kunt bedenken...'

Darcia glimlachte om zijn woorden en keek naar hem. "Ik schrijf meestal elke dag mijn verhaal op, als een soort dagboek. Maar er kleine tekeningetjes bij. Maar het is alleen van het heden. Ik kan niet over het verleden schrijven weetje. Nouja, mijn verleden dan. Ik kan het niet. Het verleden van iemand anders lukt best. Maar ach. Het leven is niet altijd even makkelijk." zei Darcia met een glimlach waarna ze een laatste slok nam en haar glas leeg was. "Jij tekent graag lijkt me. Ik denk dat je dan wel begrijpt hoe schrijven voor mij is. Een beetje zoals tekenen voor jou is..' zei ze tegen hem. Een aardige glimlach lag er op haar gezicht.

Noah knikte begrijpend toen ze over het verleden begon. Zelf praatte hij er ook niet graag over. Hij kon zich weliswaar niks van de demonen herrineren maar hij wist wel dat ze... niet veel goed met hem hadden gedaan. Hij kreeg al rillingen over zijn rug bij alleen al de gedachte. Hij nam vlug een slok van zijn drinken om dat enigzins koude gevoel weg te krijgen en luisterde naar Darcia, waarna hij opnieuw glimlachte en naar zijn mok staarde. 'Tekenen is heel belangrijk voor mij. Het houdt me bezig, ik maak er andere mensen blij.mee en ik geniet ervan. Het is gewoon heel rustgevend. Net zoals schrijven is, denk ik, ookal weet ik niet hoe ik moet schrijven.' Hij werd rood en wou zichzelf in het gezicht slaan dat hij zoiets stoms had bekend. Welk kind kon er nou niet schrijven? Hij dus.

Ze keek naar noah. 'Je kan niet schrijven?' vroeg ze hem nieuwsgierig. Ze glimlachte nog altijd. 'Ik wil je anders wel helpen hoor.' zei Darcia glimlachend tegen hem. Ze bedoelde het alleen maar goed, ze was vrolijk vandaag, nou ja eigenlijk maakte het contact met Noah haar vrolijk. Ze vond hem aardig, gewoon het contact dat ze met iemand had.