Tomuna ~ Het rijk v/d Tijger

Rustig stapte het meisje over de hoofdweg. Haar kap ver over haar hoofd. Haar gezicht en haar haren waren verborgen, zelfs haar hele lichaam. Ver boven in de wolken vloog haar draak die haar continue in de gaten hield. Haar wapens waren ook verborgen voor de mensen maar heel snel getrokken als het nosig was.

Carlos zat op het muurtje voor zijn grote, zwarte huis. Het was het grootste en duurste huis van het dorp, niet dat het hem veel kon schelen. Zachtjes mompelde hij voor zich uit "Ti maledico Dio eterno, ho l'onore del diavolo. Il mio cuore è con il lato oscuro, il lato d'inferno, il lato della morte.". Zijn ogen gesloten, en het kon hem niet schelen of er mensen voorbij kwamen lopen. Hij wist dat het wel zo was, en dat ze hem aankeken, en in een grote boog om hem heen liepen.

De jonge reizigster liep verder. Nog altijd alleen en donker. Zachtjes neuriede ze een liedje, een oud slaapliedje, van haar moeder, maar afijn. Dat zou vanzelf wel wel op een viool gespeeld worden en dan waarschijnlijk door haar. Een onbekende glimlach sierde haar gezicht.

Carlos opende zijn ogen toen een oud vrouwtje, die toevallig Italiaans kon, hem uit was gaan schelden en hem weg had gejaagd. Ze dacht zeker dat hij de duivel was. Hij ging in een steegje op de grond zitten, toen er een meisje neuriënd langsliep. Hij zuchtte "Kan niemand hier ooit een STIL zijn?" vroeg hij, en hij legde nadruk op het woord stil.

Om de een of andere reden wist het meisje dat de jongen over haar sprak en keek ze op. Felle groene ogen keken vanonder haar kap naar de jongen. "Het spijt me, Sir. Ik wist niet dat dit dorp van u was. En dat een eenzame, nietige reizigster dan geen enkel geluid mag maken." Het klonk brutaal, spottend, maar toch zoals het klonk naar waarheid. Afijn, Darcia hield niet echt veel rekening met andere mensen.

Carlos keek omhoog, een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht. "Ahh" zei hij spottend toen hij zag met wat voor persoon hij te maken had. "Nou eigenlijk, madame, ben ik dat wel, over een paar jaar" zei hij met een koude blik in zijn ogen. Toen dit dorp gesticht werd, was de hele bevolking er unaniem over eens, dat zijn familie de leiding had moeten krijgen, dus als zijn vader het niet meer aankon zou hij dit dorp moeten besturen.

De kap van Darcia gleed van haar af. Een overduidelijk kille uitdrukking lag op haar gezicht en drong door in haar kille groene ogen. "Maar voor nu heb je er niks te zeggen over mij. Dus bemoei je niet met wat ik doe. En als je zo graag stilte wilt ga dan binnen in je huis op een kamer je opsluiten. Absolute stilte. Iets dat je nooit, maar dan ook nooit buiten zal vinden." Beet ze hem toe. Haar kap deed ze weer op. Haar krullende bruine haren en groene ogen verdwenen weer.

Carlos sloeg zijn ogen een moment neer, hij was zijn huis uitgezet. Maar hij keek weer op, en met haat in zijn ogen begon hij snelle woorden naar haar toe te bijten "Chi ti credi di essere. Non sei niente, niente. Alla fine di questa vita, il diavolo si prende e si bruciano in un inferno, come ogni essere umano. Ognuno è inutile, e avrete la vostra dolci solo!". Zijn Italiaans was voortreffelijk. (BTW, dat van mij niet, dit is uit de vertaler xdd) Net als bijna elke taal die op deze aarde gesproken werd, kon hij dit spreken en verstaan.

Darcia lachte kort en keek kil naar de jongen. "Il diavolo mi ha fatto anni fa con lui. E a me da solo l'amore che conoscevo. Io sono niente, per me questo è già noto. Anche così, non sei nulla. Non ora e non mai. Pensi di essere troppo ma senza valore come sei ora." (Come on, ik kon niet anders dan haar italiaans terug laten praten..) Beet ze terug naar de jongen.

Carlos keek haar aan, kil en koud. "Hai ragione" was het enige wat hij zei, en hij zakte weer op de grond. Hij mocht dan wel misschien slim zijn, alleen van binnen was hij een gewoon veertien jarig jongetje, die erg onzeker was. De kou beet in zijn gezicht en hij voelde zich opeens heel erg alleen.

Darcia deed haar kap weer af. Ze liep naar de jongen toe en zakte door haar knieën bij hem. "Maar je kan het maken dat ik ongelijk heb." zei ze tegen hem. Zoals hij daar zo zat had ze eigenlijk gewoon medelijden met hem. De kille blik verdween in haar ogen en ze keek hem aan. Vriendelijk maar ergens toch ver weg, afwezig. Ze kende deze situatie niet.

Carlos keek haar aan, zijn jas helemaal tot zijn kin dichtgeknoopt. "Nee, niet waar" zei hij. Hij baalde van zichzelf, hij klonk als een één of ander pruilend kind. "Maar, wat kan het jou nou schelen" zei hij en hij keek omlaag, in de hoopdat ze zijn tranen niet zou zien.

Darcia keek naar hem. "Al mijn hele leven ben ik op de vlucht. Voor de onbekende mensen. Omdat ze mij haten. Om wat en wie ik ben en kan zijn. Ik zou het niemand anders gunnen. Je moet jezelf gewoon gelukkig maken. Laten we ons gesprek overnieuw beginnen. Laten we starten met Hallo." zei ze. Ze had zijnt ranen wel gezien maar keek even naar haar voeten alsof ze die niet zag.

Carlos keek haar sceptisch aan. "Hallo?" zei hij, maar het was meer een onzekere vraag. "Sorry, ik begin bijna nooit een gesprek met hoi" zei hij zachtjes. Hij ging even met zijn hand door zijn haar en glimlachte onzeker. Het meisje leek hem aardig, en ze zou in iedere geval niet overdreven, irritant zorgzaam gaan doen.

Darcia grinnikte even om zijn Hallo. "Hoe begin je een gesprek dan? Zoals je tegen mij begon te praten?" vroeg ze hem nieuwsgierig. Ze ging er ook maar gewoon bij zitten en keek naar hem. Benieuwd naar zijn antwoord.

Carlos keek even weg. "Nou, soms. Maar meestal beginnen mensen tegen mij te praten, dan zeuren ze, of klagen omdat ik er ben" het floepte eruit, en hij sloeg een hand voor zijn mond. Hij had al veel te veel verteld, meestal vertelde hij mensen helemaal niets over zichzelf.

"Dan weet ik wel iets beters. Ik stel me voor, jij stelt je voor en je begint maar eens tegen mij te zeuren over dingen, dat ik er ben of dat mensen over je klagen." zei ze grijnzend tegen hem. "En dat kan ik wel aan, ik ken die mensen toch niet. Misschien is het goed dat je een keer kan zeggen, echt eelrijk, wat je denkt." zei Darcia tegen hem. 'Dus, ik ben Darcia Gates. Aangenaam." Eigenlijk was dit de eerste echte keer dat Darcia zich voorstelde met haar achternaam, aangezien ze dat een tijd geleden wel deed en mensen haar nog meer mede. Iedereen kende het zogenaamde verraad van de Gates, maar alleen Darcia en Thomas kenden het werkelijke verhaal.

"Ik ben Carlos Immitem" zei Carlos zachtjes. Bij haar naam had zijn hart even gehaperd, hij moest meteen denken aan het verraad van de Gates, maar die gedachte zette hij snel weer opzij. "Maar, waar moet ik over zeuren dan?" vroeg hij onzeker. "Ik moet me niet zo kwetsbaar opstellen, dat heb ik wel geleerd" zei hij zachtjes.

Darcia lachte, kort en gevoelloos. "En wat word je? Kijk naar mij, ik ben het perfecte voorbeeld. Je wordt niets meer dan een veracht en nutteloos monster." zei ze tegen hem. "Er is altijd wel iets waar je over kunt zeuren,al is het maar het weer. Wat vind je daarvan? Van het weer? Zeuren is trouwens niet altijd kwetsbaar. Het kan ook zijn dat je daarmee voor jezelf opkomt."

Carlos keek haar aan. "Het is koud, maar ik hou van de kou. Het weerspiegelt mijn gevoel. Mijn vader is ook koud. Alle mensen zijn koud". zei hij, en bij elk woord werd zijn stem wat harder. "En het waait, mijn haar raakt in de war. Ik vind dat echt vreselijk, want ik wil dat mijn haar altijd goed zit, alleen mijn haar doet nooit mee" zei hij zachtjes.

Darcia knikte. Ze luisterde en goed ook. "Je vader zeg je, hij is koud. Waarom is hij koud? En je haar, waarom wil je dat je haar goed blijft zitten? Het mijne zit toch ook niet goed nu mijn kap af is.." zei ze tegen de jongen./

Carlos lachte vreugdeloos. "Mijn vader is koud omdat hij geen hart heeft, ik weet niet hoe hij het ooit zo hoog heeft kunnen schoppen op de sociale ladder" zei hij. "En ik ben homo, ik bedoel, ik wil gewoon altijd dat mijn haar goed zit". Hij stopte even. "Wist je dat jij de enige bent die dat weet?" vroeg hij haar voorzichtig.

Ze keek naar Carlos en glimlachte. "Hoe voelt het, om het iemand te vertellen. En jij bent ook een van de weinige die mijn geheim weet. De anderen tja.. Die hebben het nooit verder durven te vertellen. Bang voor de zogenaamde wraak van de Gates. Sukkels. Maar. Lucht het op, nu je het gezegd hebt voor jezelf?" vroeg ze.

Carlos keek haar aan. "Ehh, ik denk het" zei hij. "En ik heb daar wel van gehoord ja, maar wat is er dan echt gebeurd?" vroeg hij, om er toch maar voor te zorgen dat dit gesprek niet meer over hem ging. Hij was er gewoon nog niet aan gewend om aandacht te krijgen.