Tomuna ~ Het rijk v/d Tijger

Darcia keek naar Carlos. "Ik vertel het alleen als jij jouw verhaal ook verteld. Want nog nooit heb ik aan iemand mijn verhaal verteld." zei Darcia waarschuwend waarna ze weg keek. Naar de straat. "Het was midden in de oorlog dat mijn ouders trouwden. Al jaren kenden ze elkaar. Mijn moeder was een echte vechtersbaas, haar hele familie. Mijn vader was iemand die net als ik magie kende. Er werd aan hun gevraagd, door de broer van mijn vader om ze aan te sluiten bij de mensen die voor de demonen waren en daar te spioneren. Ze deden wat hen gevraagd werd. Oorlog was oorlog en ze wilden dat mijn broer en ik in een veilig tijdperk zouden opgroeien. Mijn ouders vochten voor de demonen, deden alles wat aan hun gevraagd werd. Ze hebben zelfs hun eigen ouders vermoord. Tot op een zeker moment mijn oom alles in scene zette. Hij deed alsof mijn vader hem wilde aanvallen. Alsof ze gek waren geworden terwijl dat juist het moment was geweest waarop ze zich terug hadden willen trekken van de andere kant. Aangezien mijn oom midden in een groot en bekend dorp naar buiten rende doodde mijn moeder hem op straat. Nooit wilde iemand hun echte verhaal geloven omdat niemand van de familie het kon bevestigen. De demonen hadden vermoedens dat mijn ouders daar waren voor spionage, waardoor ze hen hun eigen familie lieten doden. Uiteindelijk ging de oorlog over maar ieder rijke familie kende de naam Gates. Van vroeger, de welbekende en befaamde rijke familie, van tijdens de oorlog, de beruchte man en vrouw die hun hele familie uitmoorden voor de demonen en nu, na de oorlog. De dochter van Marian en Camiel Gates. Het monster. Mijn broer niet, gek genoeg is mijn broer altijd ongeschonden gebleven. Misschien omdat hij een adoptiekind was. Maar afijn, mijn ouders hadden geen thuis meer, niets. Ja, hun landhuis stond er nog maar van schaamte wilden ze daar niet meer in. Ze trokken rond, kregen mij, hadden mijn broer al geovnden en voedde ons op. Tot mijn vijfde levensjaar. Demonen vielen ons aan. Ik was hun doel heeft mijn broer me later verteld. Maar mijn ouders zijn op gruwelijke wijze vermoord. Mijn broer heeft een paard te pakken weten krijgen en mij en hemzelf erop gezet.. Anders had ik hier nu niet gestaan.. Dat is mijn verhaal. Dat is waarom iedereen mij en mijn achtergrond haat." Vertelde Darcia.

Carlos had met grote ogen geluisterd. "Dat is niet niks" zei hij. "Oké, ik moet nu mijn verhaal vertellen. Ik begin maar bij het begin denk ik" hij ademde in en begon. "Oké, je weet misschien wel wie mijn vader is, Glenn Immitem. Toen de oorlog eindelijk voorbij was deed hij een paar goede zaken. Hij was een aardige, vriendelijke man, en iedereen mocht hem. Maar hij kon niet goed tegen het geld, en de macht, en hij begon te drinken. Eerst gewoon een glaasje, maar het werd steeds meer en er was een soort woede die hij inhield, en die er nu uit kon. Hij begon zijn zoon en vrouw te slaan." De tranen stroomden over zijn wangen, en hij veegde ze weg. "Maar iedereen vertrouwd hem nog. Alleen niemand mag mij, niemand vertrouwt mij. Ik weet niet of het komt door mijn interesse voor alles wat duister is, of de stemmen in mijn hoofd, maar ik voel me gewoon zo vreselijk alleen."

Darcia had geluisterd en toen ze zag dat de tranen over zijn wangen stroomden had ze een arm om hem heen gelegd. 'Dat is ook niet niets Carlos..' zei Darcia tegen. Ze streek zacht over zijn arm heen. Het spijt me zo voor je.' zei ze geheel naar waarheid. Darcia slikte even en keek naar de grond. Ze was dan wel aangevallen en reisde al wel jaren alleen maar toch.

Carlos leunde tegen haar aan, en liet de tranen stromen die hij elke dag binnenhield. "Het is niet zo erg als jou, maar toch. I-ik voel me gewoon zo vreselijk alleen." zei hij zachtjes. Bij het woord ik brak zijn stem. Zo bleven ze een tijdje zitten, samen in de kou. "Maar weet je, ik voel me nu toch wat minder alleen" zei Carlos zachtjes, en hij glimlachte zachtjes.

'wat jij meemaakt is niet te vergelijken met mij. Als ik gewild had dan had ik mijn dagen nu door kunnen brengen in een groot landhuis en kunnen doen wat ik zou willen.' zei ze tegen hem. Ze bleef bij hem zitten en liet hem uithuilen. 'Ik ben blij dat je je minder alleen voelt. Dat verdien je!' zei ze tegen hem.

Carlos keek haar aan. "Ik verdien het niet. Ik ben gemeen, zelfzuchtig. En ben voor alles wat slecht is." zei hij zachtjes. "Maar misschien moeten we het over iets anders hebben, want ik word hier depressief van". Toen hij dat zei lachte hij want eigenlijk was hij al een soort van depressief.

Kort grinnikte Darcia even. 'Natuurlijk kan dat. Waar wil je het over hebben dan?' vroeg ze hem glimlachend. Darcia keek even voor zich uit en vervolgens weer naar Carlos. Eigenlijk vond zij hem totaal niet slecht of duister..

Carlos dacht even na voordat hij antwoord gaf. "Je zei dat je reist. Ontmoet je dan misschien nog interessante mensen? I'm stuck here" zei hij. Soms zei hij iets in het Engels, of Italiaans, soms klonk het dan mooier, of kwam de zin er gewoon beter uit.

Darcia keek naar Carlos. 'Ik heb wel mensen ontmoet. Eigenlijk best veel maar niemand die ik echt goed heb leren kennen. Het ging mij altijd meer om de plekken en de herinneringen die eraan vast zaten..' zei ze eerlijk tegen Carlos.

Carlos keek haar aan. 'Nou, vertel daar dan is over' zei hij, terwijl hij met zijn hand het gebaar maakte dat ze moest vertellen. Het leek hem wel interessant. Hij sloot zijn ogen en legde zijn hoofd op haar schouder. Gelukkig was zijn oog al bijna niet meer blauw, en zijn wang was al bijna helemaal weer genezen van de klappen van een paar maanden geleden.

Darcia knikte. Ze liet hem liggen en dacht kort even na maar al sbel wist ze een verhaal. 'Een paar maanden geleden is het gebeurd. Ik weet niet meer in welk rijk ik was. Ik was in de bergen. Een sneeuwstorm woedde en zorgde ervoor dat ik een keuuze moest ,aken. Ik kon niet terug. Nog kon ik niet verder. En dat juist terwijl ik hulp nodig had voor mijn draak. Zijn gif was weg, waardoor zijn illusies niet meer werkte. Op de berg leeft een kluizenaar. Hij weet echt hel veel van draken en hij is rg aardig. Maar daar kon ik nog niet van genieten. Ik zat vast en probeerde me mezelf warm te houden met mijn vuuur maar ook dat ging lastig. Na dagemn slenteren door de sneeuw was ik echt kapot. Ik was oververmoeid en juist op dat mnoment zag ik het bekende gezichht voor me. En op dat moment werd alles zwart.' vertelde ze ruustig. Ze stopte even en keek of het Carlos interesseerde?

Carlos had geïnteresseerd geluisterd. Toen ze stopte keek hij haar aan. "En toen?" vroeg hij, nieuwsgierig naar wat er hierna kwam. "Liet je draak dat zien?" vroeg hij voorzichtig. Toen opeens hoorde hij een stem in zijn hoofd. "Wat doe je nou, je moet haar niet vertrouwen, daar komt echt niets goeds van". Hij probeerde het te negeren, maar raakte toch geïrriteerd, hij probeerde er wel voor te zorgen dat Darcia daar niks van zou merken.

Darcia keek naar Carlos. 'Ik zag mijn vader, al was het mijn eigen illusiekracht die met me speelde. Het was de kluizenaar geweest en hij bracht me naar zijn huisje. Verzorgde me terwijl ik ijlde en koorts had. Als ik even wakker was moest ik mijn vuur proberen, dat zwart was.. Een slecht teken. Wat overduidelijk was. Maar ik ben er nog en mijn draak en ik hebben het beiden overleefd, al beiden met moeite..' vertelde ze verder waarna het verhaal afgelopen was. Ze keek naar Carlos en twijfelde een beetje of er iets was maar ze wist het niet.

Carlos luisterde aandachtig. "Oké" zei hij. "Nou, ik ben blij dat je het overleefd hebt, anders zat ik nu ergens alleen voor me uit te mompelen, maar hoe oud ben je eigenlijk?". vroeg hij, de vraag was in zijn hoofd gesprongen toen ze aan het vertellen was.

Darcia keek naar Carlos. 'Men zegt zestien al zouden er best een jaar naast kuunnen zitten. Al voel ik me eerlijk gezegd geen 16,5.. En hoe oud ben jij dan Carlos?' vroeg ze terug.

Carlos kek haar met een glimlachje aan. "Ahh Mademoiselle. Ik ben veertien jaar, maar geestelijk al volwassen" zei hij "Mijn verandering door de oorlog.Voor mij geen coole krachten, of metalen lichaamsdelen. Ik heb alleen super slimheid en een fotografisch geheugen" en hij lachte.

Darcia keek naar hem. 'Ergens is het wel handig, de oorlog heeft voor mij als verandering een supergehoor meegebracht. Al ben ik zeker niet dom, monsieur.' zei Darcia glimlachend tegen hem.

"Ja oké. Maar je hoort van iedereen dat ze van die geweldige krachten hebben. En ik eindig met negatieve stemmen in mijn hoofd, en een kracht waardoor mensen me een betweterige etter vinden". Zei hij, maar de lach verdween niet van zijn gezicht.

Darcia glimlachte even. 'Nou, ik vind mijn verandering echt niet geweldig. Ik hoor alles, ook wat ik niet wil horen wat ik dan op reageer en zo. Waardoor ik dan weer problemen krijg..' zei ze tegen Carlos. Ze keek naar hem en glimlachte.

"Ja, je hebt denk ik gelijk, het zal vast wel irritant zijn. Maar je had het over zwart vuur, uit welk rijk kom je dan oorspronkelijk?" vroeg hij


~~
Geen inspiratie voor deze meet -.-

Wat moeten we daaraan doen dan?
-
darcia keek naar Carlos. 'Ik kom uit het rijk van de leeuw en jij dus uit dit rijk?' vroeg ze voor de zekerheid. Maar afijn, het zou vst wel zo zijn. Darcia glimlachte en keek naar carlos.

Carlos knikte. "Ja, ik woon hier al mijn hele leven. Maar ik haat het, alle mensen
zijn hier hetzelfde en ze accepteren niemand die ook maar een beetje anders is." zijn stem klonk verbitterd. "Als het kan, dan wil ik weg hier" zei hij, "ga met haar mee dan" zei een stem in zijn hoofd, maar hij was te verlegen om het te vragen.

Darcia keek naar hem. Ze dacht even na. "Carlos.. Als je hier zo graag weg wilt.. Waarom ga je niet met mij? Ik bedoel.. Nouja, als je dat wilt hea.. Je zou een tijdje mee kunnen reizen en ik weet zeker dat ik je na ee tijdje zou vervelen.. Dus dan ga je je eigen weg.." Stelde Darcia voor en ze keek naar de jongen die nog altijd tegen haar schouder aan lag.

Carlos was een moment heel stil. "Zou je dat echt willen?" vroeg hij voorzichtig. Er zaten natuurlijk een paar minpunten aan, hij zou geen piano meer kunnen spelen, en hij was gewend aan luxe, maar als je dat vergeleek met de pluspunten leek het bijna niets.

"Als ik het niet zou willen zou ik het niet voorstellen. Ik ben zelf ook op mijn veertiende begonnen met reizen.Het is zwaar maar wel ontzettend mooi. Je kan meer dingen dan een volwassene en als je moet bedelen, tja, dan krijg je altijd wel wat." zei ze met een klein glimlachje. "Nee, het valt reuze mee en het is vast wel gezellig met jou erbij. Loki zou het ook geen probleem vinden, de keuze is aan jou.." zei Darcia tegen hem