Rijk van de Tweeling- het Bergmeer

Crimson keek vragend over zijn schouder naar Antares. Hij vloog op, pakte zijn baas beet en vloog hem naar de andere kant van het meer. Als je zei dat Antares hier nog pissiger van werd dan was dat een understatement. Crimson herhaalde zijn woorden en vroeg toen of Antares voor hem wilde vertalen. "Dat beest zegt je dat hij Crimson heet, en hij vraagt je vriendelijk hoe jij heet."

Darcia glimlachte een beetje om de actie van Crimson en keek naar de jongen. 'Darcia Gates is mijn naam.' zei ze rustig. Darcia had voor zichzelf besloten zich voortaan voor te stellen met de achternaam van de verraders. Darcia accepteerde haar verleden en dat van haar ouders.

Antares knikte. "Ik heet trouwens Antares Smith." merkte hij op. Hij had er geen idee van dat Darcias familie nu niet bepaald de beste reputatie had. Mensenzaken waren niet echt interessant. De roedel was nooit zo bezig met de oorlog. Ze waren toen onpartijdig en zouden dan ook blijven ook.

Ze richtte haar blik even op de jongen en ze knikte. "Aangenaam." mompelde ze kort. Ze was afwezig, dat was te merken. Darcia zat met haar gedachten bij Thomas. Zijn vriendin zei dat het slechter met hem ging, dat hij continue hoge koorts had en ijlde. Dat hij nachtmerries had en haast niet sliep. Hij wilde ook niet eten en dronk alleen nog maar water. Darcia wist neit of de kluizenaar wel zou kunnen helpen met dat en ze was bang dat dat niet zo was. Ook was ze bang dat ze te laat zou zijn. Het was nog ver de berg op. En eigenlijk was ze gewoon moe en wilde ze niet meer. Maar haar broer zou ze niet zomaar laten vallen. Momenten wanneer ze hem ook nooit had laten vallen flitsten door haar hoofd en er vormde een brok in haar keel.

Antares keek op. "Wat is er?" vroeg hij kalm. Hij was iets vriendelijker ingesteld nu hij zag dat er wat mis was. Dan schoot woede neit op, aan kalmte had je meer. hij speelde een beetje met de punt van zijn rode paardestaart.

Darcia, verzonken in gedachten, keek op. "Huh..?" vroeg ze eerst verbaasd tot zijn vraag in haar doordrong. "Hmm.. Mijn broer is ongeneeslijk ziek en er is één iemand die misschien iets erover weet. De kluizenaar hier in de bergen. Maar ik kreeg net bericht dat het alleen maar slechter gaat en hij is de enige familie die ik nog over heb. Dus ik zit te denken hoe lang ik er nog voor nodig heb en of ik het dan wel haal.." zei Darcia rustig terwijl ze nog altijd door maalde. Ze keek naar het water waar een klein laagje ijs op lag. De wind speelde met haar losse haren en haar groene ogen stonden intens en nadenkend.

Antares keek even naar Crimson. "Ik ben opgegroeid in deze bergen. Crimson kan je een lift geven, hemelsbreed is korter dan te voet, denk je ook niet." Crimson knikte bevestigend. Antares was de slechtste neit, hij hield gewoon een I-don't-care façade op.

Darcia keek even van Antares naar Crimson en slikte. Ze twijfelde. "Ik weet niet, ik wil jullie niet tot last zijn.." mompelde ze. Ze keek even naar de stenen. Dat wilde ze echt niet. Ze was neit graag mensen tot last. Ze keek weer op, naar Antares en Crimson.

Antares schudde zijn hoofd. "Het is geen enkel probleem." Crimson ging netjes voor haar staan. "Klim op zijn rug en vertel hem waar je wezen moet, hij brengt je er dan wel. Ik ga gewoon rennen, dan ben ik er wat later dan jullie."

Darcia stond ietwat onwennig en verlegen op. Ze keek naar Crimson, ze vertrouwde hem. Dat was het belangrijkste bij zoiets. Ze vertrouwde Antares ook. Ze wist niet waarom maar ze kon het maar beter wel doen. Haar mantel bond ze snel weer om en haar kleine rugzakje ook. Die was niet heel groot met een beetje brood en water en wat kleren.

Kleine verandering:


Darcia stond ietwat onwennig en verlegen op. Ze keek naar Crimson, ze vertrouwde hem. Dat was het belangrijkste bij zoiets. Ze vertrouwde Antares ook. Ze wist niet waarom maar ze kon het maar beter wel doen. Haar mantel bond ze snel weer om en haar kleine rugzakje ook. Die was niet heel groot met een beetje brood en water en wat kleren. "Ik moet bovenop de berg komen. Daar woont een kluizenaar, Otires. Hij kan me helpen." zie ze rustig.

Antares knikte en veranderde in een wolf en begon te rennen. Crimson ging liggen voor Darcia zodat ze makkelijk op zijn rug kon klimmen. Gelukkig had hij geen vleugels, waardoor vliegen soepel ging.

Darcia klom op zijn rug. Het was een stuk vreemder en anders dan bij haar draak maar zeker niet verkeerd. "We kunnen." zei ze simpelweg. Ze vertrouwde Crimson en Antares en glimlachte. Als dit haar zou kunnen helpen dan zou dat werkelijk waar prachtig zijn. Dan zou ze hen beiden eeuwig dankbaar zijn.

Crimson knikte en hij steeg geruisloos op. Er kwamen geen vleugels aan te pas, zijn hoorns begonnen lichtelijk te gloeien, en hij had macht over de zwaartekracht die op hemzelf werkte. Hij blaftte vrolijk voor hij ervandaan ging. richting de bergtop.

Voorzichtig hield ze hem vast. Het was toch een stuk anders vliegen en ergens vond Darcia het best eng maar juist dat gaf haar de kick om rond te kijken. Ze glimlachte, ze begon zich in haar hoofd af te vragen hoe ze Antares en Crimson ooit kon bedanken. Ook al wist Darcia dat het misschien te laat zou zijn, toch hadden ze haar geholpen en zoiets vergat ze nit. Nooit.

Binnen een halfuurtje waren ze er. Crimson landde rustig op de grond. Hij wachtte tot ze van hem af zou stappen. Nieuwschierig keek hij rond of Antares er al was, al wist hij dat dat ng wel even zou duren. Antares kon hard rennen, zelfs voor een wolf, maar hij kon niet vliegen.

Darcia stapte af en keek rond. Al snel zag ze het kleine hutje staan. Otires kwam al naar hen toegelopen. Alsof hij wist dat ze gingen komen. "Otires! Ik heb uw hulp nodig!" zei Darcia tegen de oude man. Hij legde een hand op haar schouder. "Kom eerst binnen lieve kind. En u ook jonge draak. En uw gezelschap zometeen ook. Het is binnen warm en veilig. Er is een sneeuwstorm opkomst." sprak de oude man.

Crimson keek vertwijfeld naar het pad, maar volgde toch maar. Hij was nieuwschierig, hoe wist die man dat allemaal. Hij ging kwispelend op de grond zitten, met zijn lange staart telkens bijna dingen omgooiend.

Darcia ging op een krukje zitten en Otiris ging op een stoel zitten en keek even naar de twee. Zijn blik bleef hangen bij Darcia. "Wat is het probleem? En waarom is Loki niet bij je?" vroeg hij haar. Twee voor hem belangrijke vragen. "Thomas is ziek, ernstig ziek. De dokters zeggen dat hij niet meer te genezen is maar ik wil dat niet geloven. Er moet iets te doen zijn Otiris! Loki past samen met zijn vriendin op hem." "Heeft hij een vriendin? Mocht ook wel eens tijd worden. Wanneer ga jij er eindelijk aan lieve kind? Je kan niet voor eeuwig in je eentje ronddolen.." Bracht hij het even op een ander onderwerp. Darcia snoof en keek naar Crimson. Ze zou hier voor morgen niet weg zijn door die sneeuwstorm.. "Maar ik denk dat ik niets kan doen voor Thomas. Het kruid is op en het groeit niet meer. Hij is overgeleverd aan de handen van hogere machten. Die zullen besluiten of het zijn tijd is of niet.." Dat kwam als een klap in haar gezicht. Darcia slikte en knikte. Ze keek Otiris niet aan, te moeilijk.

Crimson bleef het hele gesprek volgen. Door alle voor hem onbekende namen snapte hij er weinig van, maar hij bleef braaf luisteren. Er werd op de deur geklopt en even later stond de menselijke Antares binnen. Hij knikte naar Antares en keek toen idereen in de ruimte aan met een 'en nu...' uitdrukking.

Darcia keek op toen Antares binnenkwam. Vervolgens keek ze toch even naar Otiris. Alles was voor niets geweest. Ze had het hen lastig gemaakt voor niets. Darcia voelde zich schuldig. Darcia keek naar de grond. Otiris stond op. "Ik weet dat je haar geholpen hebt, maar ik kan niets voor haar broer doen. Ze voelt zich nu schuldig dat ze jullie tot last is. Het spijt me.." zei hij voorzichtig.

Antares haalde zijn schouders op. "Ik vind eht geen probleem, ik was even van mijn veel te actieve draak verlost en ik zou toch gaan rennen, nu rende ik hiereen, maar ik had iedere kant op kunnen gaan. Je bent geen last geweesd." Hij zei het namens Crimson en zichzelf, in dit geval voornamelijk Crimson.

Darcia keek naar Antares en zuchtte. In haar ogen had hij ongelijk. "Toch spijt het me." zei ze zacht tegen hem. Darcia keek even naar de grond en vervolgens op naar Antares. Ze meende het. Darcia slikte even en keek naar Crimson.

Antares rolde met zijn ogen. "Geloof me, ik vind iets alleen het doen waard als het een doel heeft. je had mijn hardlooptochtje een tweede doel gegeven, dus ik vind het niet erg. En we hebben wel degelijk geholpen. Nu ben je hier eerder en weet je nu al dat het geen zin heeft en dat je net zo goed terug zou kunnen gaan. Anders zou dat nieuws pas veel later komen." Hij zuchtte. "Als je nog een keer zegt dat het je spijt word ik boos en help ik niemand meer."

Darcia hield haar mond en keek naar Arantes. Ze knikte. Ja.. Ze kon veel eerder terug. 'Bedankt. Als er iets is wat ik terug kan doen doe ik het graag!' zei Darcia. Ze wist het zeker, ze wilde ze een bedankje geven maar wat dat wist ze nog niet..