Het rijk van de waterman- Een steegje

Dit is een klein steegje in een klein dorpje genaamd Serre. Hier woont Abby soms als ze geen hhuis kan vinden waar ze haar willeb laten slapen. Het steegje is absoluur niet groot en je kunt enr niet vechten. Het staat er vol met vuilnisbakken en kartonnen dozen. In een van die dozen woont Abby.

REGELS: niet vechten!

Aantal: 3

Carlos liep het steegje in, zijn kleren waren een klein beetje vies, maar zagen er nog goed uit. Er stonden een paar dozen hier, en hij vroeg zich af wat ze hier deden, maar schonk er niet veel aandacht aan, zijn hand ging naar zijn haar en hij stopte een pluk achter zijn oor.

Abby schrok wakker doordar ze voetstappen langs haar doos hoorde lopen. Ze bleef doodstil liggen om te luisteren wat er gebeurde. Uit haar ooghoeken zag ze een paar jonge benen langslopen. Wat deed zo'n jong iemand hier?

Carlos werd een beetje gek van de drukte om hem heen de laatste tijd. Het leek hier wel rustig, dus hij ging op de grond zitten, om gewoon na te denken. Hij dacht altijd na, maar het was altijd druk in zijn hoofd, druk met Darcia, Daniel en alle andere mensen die hij tegenkwam nu hij niet meer thuis woonde.

Abby kroop heel stilletjes naar voren, zoals ze dat wel vaker deed als er een onbekend iemand in HAAR steegje was. Ze zag een jonge jongen op de grond zitten, misschien net ietsje ouder dan zijzelf. Ineens klonk er een doffe bonk, ze was per ongeluk met haar voet tegen de doos gekomen.

Carlos keek verstoord op uit zijn gedachten. Naast hem, in de doos waarvan hij dacht dat hij leeg was, zat een meisje. Hij keek haar even aan, en toen weer we. Hij schonk verder geen aandacht aan het kind, ze kon hem niet zo veel schelen.

Abby schrok zich dood toen de jongen haar aan keek. Ze had gedacht dat hij haar zou aanspreken. Tot haar verbazinh deed hij dat niet. Ze kroop verontwaardigd uit haar doos. Het was onbeleefd van hem om haar te negeren. "Waarom doe je of ik niet besta? " vroeg Abby brutaal. Ze was opgestaan en stond nu wijd beens voor de jongen.

Carlos liet zijn blik schamper over het meisje gaan. "O, dat doe ik wel vaker, bij mensen die me niet interesseren" zei hij simpel, de woorden waren gemeen, maar zijn stem niet. Hij leek misschien wel jong, veertien om precies te zijn, maar in zijn hoofd was hij al volwassen, en hij had toch wel een klein beetje medelijden met dit meisje.

"Nou toch vind ik het raar." Zei Abby. Ze keek de jongen recht aan. Achter hem zag ze Luce aan komen kruipen. Ze zat in een aanval positie achter de jongen klaar om op hem te springen. Ineens kreeg Abby een lachstuip. Ze moest zo erg lachen dat ze moest huilen en op de grond viel.

Carlos keek naar het meisje, die opeens helemaal dood leek te gaan van het lachen. Hij stond op en veegde zijn designer kleren af, en trok ze een beetje recht. "Gaat het?" vroeg hij droog, terwijl hij zijn ogen een beetje dichtgeknepen had tegen het zonlicht, wat boven de huizen naast het steegje omhoog piepte.

Abby hikte nog na maar kon nu wel weer omhoog komen. "Sorry, maar mijn draak deed zo grappig! " legde Abby uit. Ze stond weer op en deed niet eens de moeite om haar vuile kleding af te vegen dat zou toch geen nut hebben.

Carlos keek naar de plek waar hij gezeten had en zuchtte. Dit meisje was echt vreselijk kinderachtig. Hij ging tegen de muur staan. "Ga je me nog iets interessant vertellen, want ik was hier eigenlijk gekomen om alleen te zijn" zei hij met verveelde stem.

Verbaasd keek Abby de jongen aan. "We kunnen toch ook gewoon even gezellig praten? Gewoon voor de lol? " Onzeker keek Abby naar haar vuile jurk en plukte aan een los draadje wat daar hing. Ze sbapte ook wel waarom zo'n nette jonge niet met haar het meisje in de vieze lompen wou praten.

Carlos kreeg een beetje medelijden met het meisje. Hij liet zich op de grond zakken en zorgde dat hij lekker zat. "Nou, vertel is" zei hij met een warme glimlach. Hij kon wel aardig zijn, dan moest hij het wel echt willen.

Abby's gezicht klaarde weer een beetje op. "Nou laten we beginnen met namen." Zei Abby en ze wou haar hand naar de jongen uitsteken. Ze keek naar haar hand en zag al het vuil wat erop zat. Vlug probeerde ze het aan haar jurk af te vegen, maar daar werd haar hand alleen maar viezer van. Ze bloosde maar stak haar hand toch maar naar de jongen uit. "Ik ben Abby." Zei ze. "Dat is Luce" vervolgde Abby en ze knikte met haar hoofd naar Luce die schichtig naar de jongen zat te kijken vanuit haar plekje in de doos.

Carlos twijfelde even, maar bedacht dat hij zelf ook niet de schoonste was. Hij pakte haar hand aan, en schudde hem lichtjes. "Abby, leuke naam" zei hij "Ik ben Carlos" voegde hij er nog aan toe, omdat het wel zo beleefd was om zijn eigen naam ook te zeggen.

"Ooohhh. Wat een mooie naam." Zei Abby bewonderend. "Weet je als Luce een jongen was geweest en ik jou al had gekend toen ik haar kreeg had ik haar Carlos genoemd." Abby vond het echt een leuke naam. het was niet om te slijmen, daar deed ze niet aan.

Er schoot een glimlach over Carlos' gezicht, zoiets had nog nooit iemand tegen gezegd. "Dank je wel. Ik denk dat nog nooit iemand zoiets gezegd. Volgens mij vinden zelfs mijn ouders die naam niet mooi, ik heet alleen maar zo omdat mijn opa ook zo heette". De glimlach bleef op zijn gezicht, maar vanbinnen huilde hij, zijn ouders waren zo vreselijk, hij was blij dat hij daar weg was.

"Dat is ook niet aardig!"Riep Abby uit. Ze vond het echt een leuke naam. En het leek haar dat Carlos zelf ook wel aardig was, maar erg onzeker. Net als zijzelf. "Ik weet zeker dat er nog wel meer mensen zijn die het een mooie naam vinden! En je moet er trots op zijn dat je naar je opa bent vernoemt." Abby had besloten dat ze Carlos wat zelfvertrouwen zou proberen te geven.

Carlos keek haar aan. "Dat is echt heel erg lief van je" zei hij, hij had maar besloten om zijn muren neer te halen en aardig en eerlijk tegen het meisje te zijn, zo was hij eigenlijk wel, maar hij hield het altijd tegen om niet te laten merken hoe onzeker hij was.

"Ieder mens verdiend toch liefde? En ik was gewoon eerlijk." Zei Abby oprecht. Ze was zelf voornamelijk opgegroeid zonder liefde, maar zij had Luce tenminste altijd bij zich gehad. Die was altijd haar beste vriend geweest, degene waarmee ze kon praten, die haar trooste als het tegen zat.

Carlos knikte langzaam. "Tja, ik heb mijn liefde pas net gevonden" zei hij, en er verscheen een klein glimlachje om zijn mond. Hij had het gevoel dat er iemand voor hem was, en hij was verliefd, dus hij had alletwee de liefdes die hij nodig had.

"Wat geweldig!" Abby was echt blij voor hem. Het kwam op haar over dat Carlos heel alleen was geweest de laatste tijd. "Ik hoop dat je die liefde altijd kan houden." Zei ze en ze glimlachte.