Bergweides-Tweeling

Ergens tussen de hoge toppen van het gebergte is een klein dal. De grond is er bedekt met zacht, groen gras waar je zo op in slaap kunt vallen. Er groeien overal wilde bloemen in alle kleuren van de regenboog en er is een klein meertje met helder water. Het meertje wordt gevoed door een niet al te hoge, klaterende waterval die vanaf een bergwand naar beneden komt. Er komen veel dieren op deze plek af, dus je ziet er altijd wel herten of marmotten. Het is een goede plek om te relaxen, omdat maar weinig mensen hem kennen. Het meertje is alleen via de lucht of via een smal bergpad langs een ravijn te bereiken.

Aantal: Onbeperkt.
Regels: Vechten mag, mishandel de dieren niet en je kunt ze niet temmen, wel vrienden met ze worden.
Level: /

Cilicia was in het warme najaarszonnetje al snel in slaap gedommeld, zeker na de hele nacht vliegen. Tosco lag wat verderop in het dal verstopt onder enkele enorme struiken te slapen. Het zachte gras was het lekkerste matras waar Cilicia in maanden op gelegen had. Voor ze wegsoesde besloot ze deze plek te onthouden, nog nooit had ze zo'nheerlijke plek gezien.

Willem landde rustig op het zachte gras. Lavender streek even met haar handen over haar gouden nek voordat ze zich rustig van haar rug af liet glijden. Ze streek met haar hand over de kop van de draak en gaf er zachtjes een kusje op. De draak bromde even behaaglijk. Lavender liep een paar passen achteruit, zodat Willem kon opstijgen. De draak sloeg haar gouden vleugels uit en vloog weg. Lavender zwaaide nog even kort naar haar lieveling voordat ze zich in het gras liet zakken.

De vleugelslagen hadden er voor gezorgd dat Cilicia langzaam weer uit dromeland kwam. Slaperig en lichtelijk gedesoriënteerd kwam ze langzaam overreind. Haar slaperige draaide zich iets heen en weer om de oorzaak te vinden. Nog net zag ze een draak de lucht in verdwijnen, dat moest het zijn, want Tosco lag zelf nog in diepe rust.

Lavender streek haar blauwe blouse glad voordat ze de weide in keek. Ze voelde het zachte gras onder de dunne zolen van haar bruine, zachte laarzen waar een lichter bruine broek in gestoken zat en ademde diep in om van de frisse lucht te genieten. Ze plofte neer op het zachte gras en streek er met haar vingers doorheen, terwijl ze met haar andere hand een pluk haar achter haar oor duwde.

Cilicia's helblauwe ogen vingen de gestalte van een meisje op, nog niet eens verder dan tien meter. Zachtjes beet ze op haar lip, ze had gehoopt alleen te kunnen zijn. De laatste tijd was ze al veel te veel onder de mensen. Iets waar ze gewoon slecht in was, en alleen maar depressiefer van werd. Neerslachtig bleef ze even naar het meisje, dat in haar ogen er goed doorvoed uitzag, kijken. Waarna ze met haar han kort door haar weerbarstige stijlen paarse haar ging.

Weetje wat ik ga doen? Lavender wegsturen en Christian hierheen halen. Want ik wil eigenlijk wel eens een keer met hem meeten Vind jij dat okee?
-
Lavender keek even naar het andere meisje dat ook aanwezig leek te zijn en glimlachte. Ze viel achterover in het zachte gras en keek naar de zon. Haar bruine haar lag in een waaier rond haar hoofd uitgespreid en op haar lippen lag een klein glimlachje. Ze kon erg genieten van de natuur, zonder de nadelen ervan in te zien. Ze zag Willem nog als een kleine schaduw voor de zon wegvliegen richting het oosten.

haha geen probleem
-
Cilicia merkte dat Lavender geen aandacht aan haar schonk. Toch was de rust van de plek verdwenen, het voelde anders dan eerst. Stilletjes liet zezich weer op haar rug vallen, haar ogen tot kleine spleetjes geknepen om naar de prachtige blauwe hemel te kijken. Er was geen wolkje aan de lucht.

Yay
-
Lavender merkte na een uur of twee dat ze doezelig begon te worden en in slaap begon te vallen. Ze wou niet buiten slapen dus riep ze Willem in haar gedachten. De gouden draak landde kalmpjes op het groene gras en Lavender stapte op. Ze stegen beide op en vlogen richting thuis.

Christian rende achter een lichtbruin konijn aan. Het beest bleef maar zigzaggen over de groene weide en hij bleef er als een gek achteraan rennen. Een van de kleine meisjes in zijn kamp was hem kwijtgeraakt en hij had beloofd hem voor haar te vinden en veilig en levend terug te brengen, anders had hij het allang met zijn pijl en boog uitgeschakeld. Het schattige, lichtbruine beestje hopte richting Cilicia.

Cilicia had niks door van het meisje, laat staan van de aanrendende jongen. Ze was weer in slaap gesukkeld, ze zou het wel nodig hebben. Want zelfs toen het konijntje nieuwsgierig aan de paarse haren van het meisje begon te snuffelen had ze niks door. Eigenlijk wel logisch, want ze merkte er niks van. Nee ze boelde het gewoon niet.

Christian struikelde over een graspol en belandde met zijn buik op het gelukkig zachte gras. Zijn handen konden nog net het bruine konijn grijpen voordat het angstig wegschoot. 'Hebbes.' Zei hij victorieus. Hij ging zitten en bekeek het konijn nog even goed. Het was veel te dik om een echt wild konijn te zijn. Dit moest het konijn van kleine Sarah wel zijn. 'Niet meer weglopen, meneer Snuffels.' Zei hij bloedserieus tegen het dier.

Dit was de tweede keer dat Cilicia wakker schoot, dit keer door een jongenstsem. Dus het was toch nog niet zo rustig als ze verwacht had. Voorzichtig kwam ze overeind en schrok zich een ongeluk toen ze nog geen meter van zich af een jongen met een konijn in zijn armen zag zitten. En als ze het goed zag, de jongen praatte tegen het konijn alsof het een mens was. Wat slaperig keek ze naar het schouwspel.

Christian keek even opzij naar Cilicia en glimlachte vrolijk. 'Oh, sorry.' Zei hij tegen haar. 'Maar meneer Snuffels hier was ontsnapt en jij bent het enige waarvoor hij gestopt is de afgelopen paar kilometers.' Hij grijnsde en aaide het konijn. 'Hij is van een vriendin van me, weetje, en ze wou hem graag terug.' Hij keek Cilicia nog steeds aan, en praatte door zonder zich te beseffen dat ze nog geen antwoord had gegeven.

Cilicia liet vaak haar emoties zien, maar nu was ze duidelijk verbaast door het verhaal. Op een bepaalde manier werkte de vele slaap en zijn humeur aantstekelijk. "Nou ben ik toch nog ergens goed voor." gimlachte ze, terwijl ze helemaal recht op ging zitten en naar 'Meneer Snuffel' keek. Het was een wollig beestje, wat zou ze graag zijn zachte vacht willen voelen.

Christian lachte. 'Ik ben blij dat je hier lag, anders had ik hem waarschijnlijk nooit gevangen en dan had ik een klein meisje erg teleurgesteld.' Zei hij met een glimlach tegen haar. Hij plukte een klaverbloem tussen het zachte gras vandaan en voerde hem aan Mr. Snuffles. Hij aaide het wollige beestje liefkozend en glimlachte naar Cilicia.

Cilicia wist niet precies hoe ze hierop zou moeten reageren, daarom ging ze nog wat rechterop zitten, haalde even een hand door haar pluizige haar en knikte toen langzaam, "Nou ehhm, alsjeblieft dan maar?" zei ze twijfelend. Wat moest je in hemelsnaam zeggen in zo'n situatie. Cilicia was al niet bepaald spraakzaam, was nogal sociaal gestoord.

'Dankjewel.' Zei Christian met een aardige glimlach. Hij was juist het tegenovergestelde van sociaal gestoord. Hij merkte dat het meisje zich niet helemaal op haar gemak voelde en stak een hand uit. 'Ik ben Christian trouwens.' Stelde hij zich met een brede grijns voor. Het Meneer Snuffels genoot met volle teugen van de klaverbloemen die Christian met zijn andere hand in zijn kleine bekje stopte.

Cilicia keek enkele ogenblikken naar de uitgestoken hand, toen ze zich bedacht dat het de bedoeling was deze te schudden. Haastig stak ze haar hand uit en schudde deze beleefd, "Cilicia" noemde ze haar naam, "Aangenaam." ze glimlachte, wat inhield dat haar mondhoeken iets omhoog gingen. Haar blik ging even naar het konijn op de schoot van Christian.

Christian grijnsde naar Cilicia. 'Cilicia, dat klinkt speciaal. Betekent het nog iets?' Vroeg hij aan haar. Hij volgde haar blik naar het konijn. 'Wil je hem vasthouden? Hij is erg zacht en bijt niet, voor zover ik weet.' Hij aaide de zachte vacht van het kleine beestje en voerde het een zoveelste klaverbloem. Hij wist dat meneer Snuffles dit lekker vond, dat had hij vernomen van kleine Sarah.

Cilicia schudde haar hoofd lichtjes, "Niet voor zover ik weet, mijn moeder gaf het mij omdat ze het een mooie naam vond." gaf ze meer informatie dan nodig zou zijn. Toen hij over het konijn begon schudde ze nogmaals eens haar hoofd, "Nee dankje." glimlachte ze lichtjes, ze zou er toch niks van voelen.

Christian glimlachte. 'Dat kan natuurlijk ook.' Zei hij. Hij pakte zijn jagerstas en haalde er een kartonnen doos uit, waarin een zacht bedje van hooi zat en een grote wortel. Sarah had hem de doos gegeven om haar dierbare meneer Snuffels in te vervoeren. Hij zette het konijn in de doos en gooide er een paar handenvol gras en klaver bij voordat hij de deksel met gaten erin er weer bovenop zette. 'Nou maar hopen dat hij niet ontsnapt.' Zei hij met een vrolijke grijns.

"Anders geef je hem wat van deze kruiden." ze hield een gedroogd stukje kruiden voor wat ze uit haar tas gehaald had. Ze glimlachte even vriendelijk, "Daar word Snuffles rustig van, valt misschien zelfs in slaap en denkt er niet aan om te ontsnappen?" het was een soort van verdovend, maar het was wel veiliger dan dat ie er weer vandoor zou gaan en word gegrepen door een wild dier.

Christian keek even bedenkelijk naar het kruid, maar nam het toch maar aan. Dit leek hem geen meisje dat zomaar zonder reden een onschuldig, klein, pluizig konijntje als meneer Snuffles zou vermoorden. Hij pakte het kruid dus maar aan en voerde het aan het wollige beestje in de doos. Hij zag meteen dat het slaperig begon te worden en na een minuut of wat viel het konijn rustig in slaap. 'Hoe lang blijft hij zo?' Vroeg hij geinteresseerd aan Cilicia.

Noah was samen met Mion verder gereist na een tijdje te hebben gewerkt in de stad. Hij had flink wat geld verdiend, maar hij moest er zuinig mee om gan voor het geval zijn eten op ging. Een slaapplaats was geen probleem. Noah sliep werkelijk overal. In bomen, in grotten, gewoon zo op het gras en verscheidene andere plaatsen. Hij was het wel gewend, dus erg vond hij het niet.
Noah lag nu op zijn buik op het gras en keek naar de prachtige omgeving om hem heen terwijl hij die probeerde te tekenen. Hij tekende maar weinig landschappen maar deze was zo mooi dat hij het moést vastleggen. Hij wou het niet vergeten. Het tekenen ging hem goed af. Het landschap leek net alsof het op foto was vastgelegd. Mion lag naast hem op de grond te slapen, eindelijk eens rustig.

Crimson duikelde door de lucht voor hij weer met vier poten op de grond landde en weer met zijn tanden aan Antares' oor trok. "Kom nu eens Strike, ik wil rennen, Antares of nee, je bent nu wolf dus Strike, ik wil rennen. rennen rennen rennen." blafte de Wolfsdraak vermoeiend enthausiast tegen zijn in wolvenvorm verblijvende duttende baas. Inmiddels had hij weer losgelatten en rende alchter zijn wapperende staart aan. Antares oende lui een oog en geeuwdde. Crimson huilde vrolijk en begon te rennen in een willekeurige richting, zeker dat de zilverkleurige wolf zou volgen, aleen al om hem uit de problemen te houden. Zijn voorspelling klopte. Met een air van 'Oh, not AGAIN' hees Antares zich op zijn poten en begon achter zijn dolle draak aan te rennen, hopend dat die voor de verandering niet van een klif was gesprongen of zoiets doms.