Rijk van de Tweeling- het Bergmeer

Dit is een meer ergens boven in de bergen, boven de boomgrens. Het is er ijskoud en er ligt altijd een flinterdun laagje ijs op het water. Om het meer heen liggen heel veel rotsen die met lawine's naar beneden zijn gerold, begroeid met korstmossen. Aan alle kanten van het meer rijken bergkammen tot in de wolken en het dichtsbijzijnde dorp is tachtig kilometer verderop. Dit gebied is zo hoog en verafgelegen dat de legers van Zenan er nog niet zijn geweest.

Regels: vrij

Mensen: vrij

Axel lag op zijn rug in de sneeuw. Zijn vleugels waren uitgevouwen en als hij op zou staan zou je een sneeuw-vlinder zien. Maar hij lag wel lekker. Naast hem lag Arthuro, die een intense warmte uitstraalde, waar Axel blij mee was. Dan hoefde hij tenminste zijn shirt aan te trekken en zijn vleugels op te vouwen.

Cilicia kwam hier zoals gewoonlijk zonder reden, eigenlijk vond ze haar leven behoorlijk doelloos. Het enige wat af en toe nog enige lichtpuntjes gaf was Tosco en de blije gezichten van mensen die ze hielp met het herbouwen an een huis of iets dergelijks. Maar die mensen vergaten haar al gauw en dan was er niks meer om op terug te kijken, met een diepe zucht maande ze Tosco tot landen toen er een meer onder hen verscheen, ze hadden vers water nodig. En wat was nou beter dan vers water uit de bergen.

Axel hoorde draken vleugels boven zich en ze kwamen dichterbij. Hij opende zijn ogen en ging staan. Er was echt een sneeuw-vlinder achtergebleven, maar hij keek alleen maar naar het meisje dat eraan kwam. "Kijk Arthuro, je kan mensen ook op de rug laten zitten," zei hij tegen zijn draak, die ook loom zijn kop optilde, schrok en zich voor begon te doen als rots. Axel rolde met zijn ogen en keek weer naar het meisje en haar draak.

Cilicia zag pas de jongen zitten, de draak was wat lastiger in rotsvorm, toen ze zo dicht bij de grnd waren dat het onmogelijk was om weer rechtsomkeert te maken. Na enkele seconde maakte Tosco een bijna perfecte landing en sprong Cilicia van de witte draak af en gaf hem een soort van knuffel. Zelf voelde ze het niet, zoals ze nooit een knuffel zou voelen, maar ze wist dat hij het fijn vond. Zo was ze met Tosco bezig, zonder aandacht aan de jongen te schenken.

Axel grinnikte en keek even naar het meisje. Hij ging weer zitten en trilde met zijn vleugels, terwijl hij wegdreef in gedachten over bergmeren en draken die niet van mensen hielden. Hij merkte niet veel meer van zijn omgeving, alleen dat Arthuro er genoeg van kreeg en opsprong om weg te vliegen.

Cilicia kon het moeilijk ontkennen dat ze schrok van de opvliegende draak, waarvan ze eerder zweerde dat het een van de vele rotsblokken was. Haar blauwe ogen volgden kort het dier dat de lucht inging. Kort keek ze naar de waarschijnlijke eigenaar die zo te zien in zichzelf gekeerd was. Beter voor haar, dan zou ze geen vervelende gesprekken hoeven te voeren. Zonder wat te zeggen liep ze met twee lege waterflessen naar het ijswater.

Zoals zo vaak begon Axel dromerig te watersturen. Hij had het niet door en zo kwam het dat er een grote golf over het meisje heen spoelde terwijl ze de flessen aan het vullen was. Hij had nog steeds niks door en dacht aan Arthuro, die net achter de bergtoppen was verdwenen. Hij kwam weer bij zinnen en keek naar het meisje. "Ben je net in het water gevallen?" vroeg hij, de onschuld zelve.

Het water kwam vol over haar droge, en enige echt warme kleding heen. Ze voelde dan niks, maar uit ervaring wist ze dat ze het lichaam warm moest houden omdat je lichaamsdelen anders heel raar blauw gingen zien. Kwaad keek ze naar achteren, de jongen die deed alsof er niks aan de hand was. "Eikel." zei ze binnendsmonds terwijl ze haastig de flessen dichtschroefde.

"Waar?" vroeg Axel, die weer wakker geschrokken was uit zijn gedachten. "Er staan hier geen eikenbomen." Hij keek het meisje met opgetrokken wenkbrauw aan en vond haar maar raar. Eerst viel ze in het water en daarna ging ze het hebben over eikels op een plek waar geen eikels waren.

Cilicia wierp hem een vernietigende blik toe. Het was duidelijk dat ze hem wel zou kunnen wurgen. Niet dat ze iets merkte van de kou, helemaal niet zelfs. MAar haar tenen werden al minder beweegbaar, evenals haar vingertoppen. Het was vooral zijn gespeelde onschuld waar ze totaal niet tegen kon.

Axel stuurde het koude water uit haar kleren en liet daarna een stuk chocola in zijn handpalm verschijnen. Hij gooide het naar het meisje. "Hier, eet op," zei hij. "Je zult het wel koud krijgen en hier krijg je het warm van." Hij glimlachte haar bemoedigend toe, zich nog steeds niet bewust van wat hij had gedaan.

Nog steeds keek ze de jongen kwaad aan, ze ving het stukje chocolade en gooide het zonder wat te zeggen terug naar de jongen, "ja eerst even een plens over me heen gooen en dan lief doen." zei ze minder stoer dan ze zou willen. Dit hielp niet echt mee aan haar al zo geweldige zelfbeeld. Met gebogen hoofd begon ze haar tas weer her in te rumen.

"Oh, heb ik dat gedaan?" vroeg Axel. "Sorry, ik ben soms niet helemaal mezelf." Hij keek met een schuldige blik naar het meisje. "Nou, dan moet je nog wat chocola hebben." Hij liet nog een blok verschijnen en ging het nu persoonlijk naar haar brengen. Hij glimlachte aardig, om nog wat meer te laten zien dat hij het goed bedoelde.

Cilicia wist niet of hijnou de waarheid sprak, of haar gewoon in de maling nam. Ze schudde zonder woorden te gebruiken stilletjes haar hoofd, "Nee dankje." zei ze na een seconde toen ze erachterkwam hoe hij aan het eten kwam. Op een bepaalde manier klonk het niet erg aantrekkelijk. Eten dat uit een hand kwam, dus uit een lichaam...

"Dan niet," zei Axel en hij nam zelf een hap. Er was nooit iets mis met zijn eten, vond hij. Maar hij wist natuurlijk ook niet anders. Maar hij wist dat hij een hele kerstkalkoen tevoorschijn kon toveren als hij dat wilde. Hij grinnikte bij de gedachte en keek weer naar het meisje. "Ik ben trouwens Axel," stelde hij zich voor.

New
-

Rustig stapte ze door. Ze moest weer naar de bergen toe. Naar de kluizenaar. Haar broer was ernstig ziek. Tot nu toe ongeneeslijk ziek verklaard. Wat ervoor zorgde dat Darcia wilde dat Loki bij haar broer bleef, ze was daardoor erg prikkelbaar omdat ze niet ook haar laatste familielid wilde verliezen. Daarom stapte ze door. Al was het wel tijd voor een korte pauze. Zo moe was ze ondertussen geworden dus ging ze op een steen zitten en keek over het meer heen.

Een zeiknatte zilverkleurige wolf liep druipend uit het water, hij was overduidelijk pissig. Een, zover dat mogenlijk is voor wolven, lachende beige wolfsdraak volgde hem kort daarna. Antares schudde zijn vacht uit en veranderde in een mens. Zijn kleding was kleddernat. Hij verkocht Crimson geirriteerd een trap. De draak viel daardoor lachend op zijn zij en begon over de grond te rollen van het lachen. Antares vloekte. "Stuk ongeluk, als je me nog een keer nat maakt vil ik je en maak een warme bontmantel van je vacht. Je bent toch geen echte wolf." Deze opmerking leek geheel langs de melige draak heen te gaan.

Ze hoorde een vreemde stem en keek even op. Een wolf die in een jongen veranderde, dat had ze gezien toen ze geluid hoorde. Ze keek er even naar, haar kap hield ze over haar hoofd. Haar rugzak en vioolkoffer had ze neergezet. Nu ze zo chagrijnig als de pest was, gewoon uit bezorgdheid en vermoeidheid wilde ze het anderen niet aan doen om met haar in contact te komen. Ze keek naar de zwarte raaf die haar kant op kwam en glimlachte. Ze liet hem landen op haar arm en hij kraaide een aantal keer terwijl ze een klein briefje van zijn poot afhaalde.

Antares zuchtte en bond zijn lange natte rode haar in een paardestaart. Hij liep naar zijn plunjezak en sloeg een sneu uitziende dunne deken om zich heen. Hij ging zitten en keek het meer rond. Er was een meisje aangekomen. Al het bijzondere aan haar in zijn ogen was de raaf. Hij besloot weinig aandacht aan haar te besteden. Tuurlijk, ze had hem zien veranderen en kon best een hater zijn. Hij zou wel op haar gaan letten als ze aan kwam zetten emt een hooivork en fakkels.

Darcia aaide de raaf zachtjes en las de brief van de vrouw die bij haar broer lag. Het ging slechter met hem. Kleine traantjes ontstonden in haar ogen die ze weg veegde. Eigenlijk had ze geen tijd om te rusten maar Darcia was zo moe. Ze deed haar kap even af en knoopte haar mantel los. Bruine krullende haren kwamen tevoorschijn, eveneens een paar felgroene ogen waarin het huilen nader dan het lachen stond en een fijn gezichtje. Eveneens haar reis kleding, een zwarte broek met een zwart korset en eronder een bloedrode blouse. Darcia legde haar mantel neer en pakte wat schrijfgerei om zometeen terug te schrijven. Over waar ze was en wanneer ze terug zou zijn.

In tegenstelling tot zijn nog steeds druipende baas had Crimson wel aandacht voor Darcia. Hij keek vragend naar Antaros met een zacht piep geluidje. "Je blijft minimaal 6 meter van haar vandaan, ze heeft me zien veranderen, en we weten neit hoe ze tegen de veranderden staat. Voor hetzelfde geld zou ze me nu het liefst vermoorden." Crimson knikte en vloog het meer over. 5 en een halve meter van Darcia af landde hij en blaftte vrolijk naar haar. Toen hij haar uitdrukking zag maakte hij een treurig piep geluidje.

Verbaasd keek ze op toen ze eerst vrolijk geblaf hoorde en vervolgens een treurig piepgeluidje. Ze keek naar het wezen dat dat geluid maakte en slikte. Het hoorde overduidelijk bij de jongen waar ze een korte blik op wierp. Het wezen deed haar een beetje glimlachen en ze keek naar de raaf. Die haar al kraaiend deed herinneren aan de brief die hij nodig had. Darcia bond deze om zijn pootje en liet hem weer gaan waarna ze weer naar het wezen keek. "Hoi." mompelde ze. Haar stem proberend. Hij klonk zwak, ja, zo voelde Darcia zich ook. Zwak. Ze dacht aan Thomas, ze had altijd weinig tijd met hem doorgebracht. Hij was als weesjongen bij hun familie gekomen. Waardoor hij ook totaal niet op haar leek en mensen hem niet schuldig achtte voor het verraad dat haar familie gepleegd had. Waardoor zij nog altijd gemeden werd en als ze de mensen ook maar echt even de kans gaf geslagen, uitgescholden of weggejaagd..

Crimson blafte vrolijk een voor mensen niet begrijpelijke hoi terug. Hij kwispelde vrolijk terwijl hij haar enthousiast aan bleef kijken. "Ik ben Crimson" Blaftte hij. Hoogtends haar draak zou dat kunnen verstaan. Hij hield zijn kopje schuin. Sullig wachtend op een andwoord

Darcia keek naar het dier. Ze had geen idee van wat hij blafte. Alleen Loki zou haar daarbij kunnen helpen maar hij was er nu niet. "Het spijt me jongen. Maar ik versta je niet, en mijn draak is er nu ook niet. Sorry." zei ze tegen het beestje, in de hoop dat die haar begreep. Ze had namelijk geen idee. Darcia keek even naar het water en gaapte. Ze ging door haar haren heen met haar hand en keek weer naar het diertje.