Het rijk van de Slang~ Het prieeltje.

Gladys had het op de één of andere manier voor elkaar gekregen om op het prieeltje te klimmen. En ze was blij dat ze het gedaan had, want nu zag ze een jongen aankomen. Niemand mocht haar zo zien, rode opgezwollen ogen en tranen die over haar wangen rolden. Ze had een blauw oog en op haar arm begonnen ook al blauwe plekken te verschijnen.

Kuro en Shiro waren nog enthousiast aan het spelen tot Shiro, de witte kat, ontsnapte van zijn zusje en naar het prieeltje rende. Kuro rende achter hem aan, maar stopte toen Shiro de klimop planten beklom en zo bovenop het prieeltje stond. Nieuwsgierige blauwe ogen merkten een groenharig meisje op die duidelijk gehuild had. Shiro ging op het meisje af en miauwde, alsof hij vroeg wat er was en wreef toen tegen haar been aan.
Rin had in de tussentijd niks door. Hij voelde zich zen op deze plek en wist dat de natuurgeesten deze plaats bewaakten, anders was het hier nooit zo mooi geweest. Hij sloot zijn ogen en genoot van het zonlicht op zijn blanke huid.

Gladys keek geschrokken naar de kat maar stak wel haar hand uit om hem te aaien. Langzaam streelde ze de zachte witte vacht en met haar andere veegde ze de tranen weg. Toen de kat nog een keer miauwde zuchtte ze. "Het is niks hoor, ga maar weer naar je baasje" fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar hand weer terugtrok en voorzichtig naar beneden keek.

Shiro liet zich aaien en miauwde opnieuw naar haar maar ze zei dat het goed was en dat hij terug moest. Wat ze niet wist, was dat Shiro de koppige van het stel was. Hij bleef resoluut op.zijn plek en ging zelfs zitten terwijl hij iets naar Kuro miauwde. Kuro ging toen weg en kwam even later bij Rin aan, die in slaap was gevallen. Om hem wakker te maken zette ze haar nagels in zijn been. Rin schrok wakker hierdoor. 'Au, Kuro! Dat doet pijn! Wat bezielt je!?' riep hij uit en wreef over zijn scheenbeen. Hij wierp een beschuldigende blik.op Kuro, die enkel schijnheilig miauwde en er toen vandoor ging. Op een afstandje stopte ze en staarde ze naar Rin. Rin begreep dat hij haar moest volgen en stond op. Hij liep achter haar aan en toen ze bij het prieeltje waren, keek Rin wat rond, had Gladys ook helemaal niet opgemerkt. 'Nou, Kuro? Waarom moest ik je volgen?' vroeg hij toen. Kuro klom toen ook op de klimop planten en kwam ook op het dak. Rin trok even een wenkbrauw op en ging wat achteruit om te zien wat er nou zo interessant was aan het dak van het prieeltje. Toen zag hij het, of beter gezegd haar. Een meisje met groen haar en roze ogen, huilend op het dak.

Gladys schrok van wat de kat deed en mompelde een niet zo netjes woord. Ze bedacht dat ze zich niet meer kon verschuilen dus ze klom langzaam van het dak af. Eenmaal beneden keek ze de jongen een beetje schuldbewust aan. "Ehh. Hoi" zei ze zachtjes terwijl ze de laatste traan van haar wang wegveegde en haar hand even over haar pijnlijke blauwe oog liet gaan.

Rin zag toen dat het meisje omlaag klom en hem schuldbewust aan keek toen ze op beide voeten stond. 'H-Hi... sorry als mijn katten je lastig hebben gevallen. Ze zijn erg nieuwsgierig en bemoeizuchtig.' zei hij en keek naar zijn twee katten die onschuldig naar hem miauwden. Hij zuchtte diep en keek Gladys weer aan. Hij zag haar blauwe oog heus wel, maar hij zei er maar niks over. 'Nu ik hier toch sta, stel.ik me maar voor. Ik ben Rin.'

Gladys lachte naar hem. "O, nee hoor. Ze zijn heel lief, alleen ik was nu niet echt in de.." ze zocht even naar haar woorden, "In de stemming" zei ze toen. Ze legde haar hand over haar arm om de blauwe plekken te verbergen. "Ik ben Gladys" zei ze zachtjes en ze keek hem aan, hij zei niets over haar oog. Dat vond ze wel fijn want ze had gewoon geen zin om erover te praten.

Rin glimlachte. 'Gladys... Mooie naam. Hoor je niet vaak.' complimenteerde hij om haar humeur wat op te krikken. Hij wist dat ze liever niet wou praten over haar blauwe plekken dus wou hij haar daarvan afleiden zodat ze ook een goed gesprek konden voeren. 'Oh, dit zijn Shiro,' Hij wees naar de witte kat. 'en Kuro.' En hij wees naar de zwarte kat. Hij keek opnieuw naar Gladys en vond haar uiterlijk heel apart maar ook wel leuk. Haar ogen vormden een leuk contrast met haar haar. Onbewust kwispelde hij wat met zijn staart.

Gladys schonk hem een glimlach en bukte toen om de katten te aaien. "Sorry van daarnet" fluisterde ze met een lachje tegen de witte kat, hopend dat de jongen het niet kon horen. Ze sloot haar ogen even en ademde rustig in en uit. Toen stond ze op, ze moest zichzelf even afleiden, dus zou ze met de jongen praten. "Bedankt, ik vind jou naam ook echt heel leuk" zei ze met een glimlach.

Rin keek naar hoe Gladys zijn katten aaide en glimlachte toen Shiro begon te spinnen en ontspannen ging zitten. Kuro ging naast Shiro zitten en leidde deze af door tegen hem op te springen. Ze gingen verder met spelen, rollebollend door het gras als twee stukken zwart en witte wol. 'Dank je.' zei Rin toen met een glimlach. 'Waar kom je eigenlijk vandaan? Ik heb je nog nooit gezien.'

"Het rijk van de waterman." zei Gladys met tegenzin, mensen dachten altijd meteen dat je een crimineel was als je daar vandaan kwam. Maar ja, eigenlijk was ze dat ook dus klopte die mening wel. "En jij?" vroeg ze terwijl ze in het hoge gras ging zitten en er een beetje mee speelde.

Rin ging toen zelf ook zitten in kleermakerszit. 'Ik ben eigenlijk geboren toen mijn ouders, die Nomaden waren aan het reizen waren. Mijn moeder beviel ter plekke en niemand weet echt waar ik nou geboren ben sinds het in een bos was, maar mijn ouders kwamen allebei uit het Rijk van de Tijger dus Rijk van de Tijger is het.' vertelde hij.

Gladys gezicht betrok toen hij over zijn ouder begon, maar ze keek snel weer normaal. "Ohh, ehh, ja dat kan" antwoordde ze snel. Haar haren waaiden door de wind in haar gezicht, snel ging ze liggen in de beschutting van har gras en ze staarde naar de bijna helemaal blauwe hemel die zich in alle richtingen boven haar uitstrekte.

Rin bleef rustig zitten en staarde zelf ook naar de hemel, die net zo blauw was als zijn eigen ogen. Het enige verschil was dat in zijn ogen donkerrode poelen lagen die zijn pupillen vormden. Hij keek toen naar Gladys en grinnikte geamuseerd toen hij zag dat haar haar gecamoufleerd werd door het gras. 'Sorry, ik vind het grappig dat ik je haar bijna niet zie door het gras.' zei hij maar het klonk niet beledigend. Hij glimlachte opnieuw.

Gladys liet een grom horen, maar lachte wel. "O, mijn haar is echt VRESELIJK" zei ze met extra nadruk op het woord vreselijk. "En ik kan er niks aan doen". Ze ging maar weer rechtop zitten en alles draaide een beetje. Toen begon ze haar haar in een schuine vlecht te doen. Toen het klaar was deed ze er een touwtje omheen en liet het zo hangen.

'Je haar is niet vreselijk.' zei Rin koppig en keek haar aan toen ze recht ging zitten. 'Niet alle mensen hebben groen haar, en dat is juist leuk. Het kan natuurlijk ook aan mij liggen door mijn voorliefde voor aparte dingen.' Hij plukte een klein roze bloemetje, die hij vastmaakte aan haar vlecht zodat het het touwtje deels verborg.

Gladys keek hem met een glimlach aan. "Dank je. Het is ook wel leuk. Alleen mensen staren altijd." Zei ze terwijl ze zijn vingers volgde. "Past bij mijn ogen" fluisterde ze zachtjes terwijl ze hem weer aankeek. "Mooi". Het werkte, ze was al bijna vergeten wat er daarnet gebeurd was, precies wat het plan was. maar ze vond deze jongen wel aardig, hij vroeg niks.

'Ach, laat ze toch. Ik word zelf ook vaak nagestaard door dit ding,' Rin haalde zijn staart naar voren en kwispelde hem wat. 'maar ik let er niet op. Mensen staren altijd naar ongewone dingen, maar ik vertel mezelf altijd dat ze gewoon jaloers zijn.' Hij grijnsde en vond ook de bloem goed bij haar ogen passen. Het bloemetje gaf ook een leuk contrast met haar haar.

Gladys glimlachte. "Ik vind hem wel leuk" zei ze en ze ging even met haar hand over de staart. "En ja, mensen willen altijd iets hebben om over te praten. Het is eigenlijk wel leuk om anders te zijn, het maakte je bijzonder" glimlachte ze. Meestal was het vervelend, maar soms ontmoette ze leuke mensen door haar haar en ogen.

Rin sloot automatisch zijn ogen toen Gladys' hand over zijn staart streek. Het voelde altijd fijn wanneer mensen het aaiden omdat zijn staart zo overgevoelig was. Helaas deed het ook vreselijk pijn wanneer er aan werd getrokken. Hij glimlachte toen Gladys weer sprak en opende zijn ogen. 'Ik kan niet anders dan je gelijk geven, Gladys. Zo denk ik ook over mensen die anders zijn. Ik vind het bijzonder dat er meisjes met groen haar zijn, ik vind het bijzonder dat er jongen met staarten of puntoren zijn. Bovendien zullen de mensen er ooit aan wennen en zal het een deel van Kaira zijn.'

Gladys knikte. "Je hebt gelijk" zei ze terwijl ze haar ogen sloot en genoot van de zon die in haar gezicht scheen. Haar oog klopte pijnlijk en ze ging met haar hand eroverheen. "Au, dat doet pijn" zei ze. Ze vertrouwde Rin genoeg om met hem over haar blauwe oog te praten, zolang hij maar niet naar de oorzaak zou vragen.

Rin glimlachte vrolijk naar haar, maar die verviel toen hij hoorde dat haar oog nog pijn deed. Hij keek bezorgd maar haar, maar ook met een lichte frons op zijn gezicht. Hij wou graag weten waarom, of wié haar die blauwe plekken had gegeven maar hij wist dat het onderwerp niet goed bij haar zo vallen. Zoveel mensenkennis had hij nou ook wel weer. 'Mag ik even kijken?' vroeg hij toen en ging iets dichterbij zitten om naar haar blauwe oog te kijken. Hij keek er even onderzoekend naar. 'Ziet er echt niet best uit. Wacht, misschien heb ik nog...' Hij begon in zijn heuptas te zoeken, die hij eerder had meegebracht om nieuw gekochte dingen mee te dragen. Hij had ergens nog een zalfje die gemaakt was met de wateren uit het rijk van de Schorpioen. Het water bleek geneeskrachtig te zijn en iemand was de zalfjes die dat water bevatten illegaal aan het verkopen(ja, Rin deed aan illegale dingen). Hij haalde toen een klein knijpflesje uit zijn tas en gaf die aan Gladys. 'Hier. Dit helpt vast tegen je blauwe oog.'

Gladys keek hem met een droevige glimlach aan. "Dank je" zei ze terwijl ze het zalfje aan pakte. Ze haalde het dopje eraf en spoot een klein beetje op haar vinger, waarna ze haar oog sloot en het er op smeerde. Ze gaf hem het tubetje terug en bedankte hem nog een keer. "Mensen doen dat soort dingen meestal niet" zei ze en ze glimlachte nog een keer.

Rin glimlachte toen hij bedankt werd en stopte het terug in zijn tas. 'Hopelijk helpt het. De zalf bevat water uit het rijk van de Schorpioen, waarvan ze zeggen dat het geneeskrachtig is.' Hij keek daarna even rond en boog naar Gladys toe. 'Het is eigenlijk illegaal om erin te handelen, en ik heb het van een of andere man die het illegaal verkoopt, dus ssshtt.' fluisterde hij toen met een grijns.

Gladys lachte hardop. "haha, volgens mij weet ik wel wie je bedoelt" zei ze, maar ze voelde dat zijn gezicht opeens heel dicht bij dat van haar was, en op de één of andere manier kon ze die gedachte niet van zich afzetten, ze bewoog niet, hopend dat hij dat ook niet zou doen, maar hij zou waarschijnlijk straks weer naar achter buigen, en dan zou hij weer weg zijn, bedacht ze.