Rijk v/d tweelingen ~ De herberg

Een paar jaar geleden is er midden in de bergen in het rijk van de tweelingen een herberg gesticht. Hier slapen nomaden en rondreizigers die even uit willen rusten na een lange reis. In het café beneden kun je een lekker drankje halen, of gezellig met andere reizigers praten. De barman en eigenaar van de herberg is half doof en half blind, en mensen vinden het altijd grappig om een grapje met hem uit te halen, maar het is een aardige en grappige man, die je als je het nodig hebt, raad kan geven.

Regels: Niks kapot maken, anders word je eruit gezet.
Aantal personen: Zo veel als passen.

Axel liep opgewekt de herberg binnen. Eén van de fijne dingen aan het feit dat Arthuro hem verwaarloosde, was dat hij zijn draak niet verwaarloosde. Hij kon met gemak een nacht in een herberg blijven slapen en zich 's avonds helemaal vol drinken. Dus schoof hij aan aan de bar en bestelde een biertje bij de barman.

Gladys zat aan de bar, kap over haar haren en gezicht heengetrokken, zodat ze niet teveel in het middelpunt zou komen te staan. Ze bestelde niks, daar had ze het geld niet voor, maar genoot wel van de warmte. De barman kende haar goed, gaf haar soms een gratis drankje. Zo af en toe hielp ze een keer in de bediening, en had ze weer wat geld over. Toen er een jongen naast haar ging zitten, keek ze geïnteresseerd naar hem, maar wendde haar blik snel weer af, staren was onbeleefd.

Axel merkte het meisje naast zich niet op, zo gesloten was haar houding. Dan zag je iemand niet zo snel zitten. Toen de barman zijn glas kwam brengen, betaalde hij ook direct een kamer voor de nacht. Hij nam een slok en draaide zich richting de ruimte. Het was altijd leuk om mensjes te kijken. Sommigen leken erg aardig en anderen weer raar of vervelend.

"Hé Gladys, ik had je nog niet gezien" zei de barman, terwijl hij glazen afwaste. "Ja, ik val niet zo op met die kap" zei Gladys met een lachje. "Hier kom is, kun je deze glazen even afwassen?" vroeg hij, Gladys sprong meteen op. Ze wist niet of ze er iets voor zou krijgen, maar bezig zijn was altijd leuk. Ze pakte het glas aan, en begon hem af te drogen met de oude versleten doek.

Axel schrok op en keek naar het meisje dat achter de bar ging staan. "Dus jij komt hier vaker?" vroeg hij. "Het lijkt erop dat je zo'n beetje vaste klant bent hier." Hij glimlachte en keek even naar haar. "Werkt het wel met dat ding?" Hij wees op de versleten doek, waarmee ze de glazen wilde afwassen.

Gladys keek op toen ze de stem van de jongen hoorde. "Ja, ik kom hier vaker. Maar meestal niet om iets te kopen, meestal verdien ik iets bij" zei ze terwijl ze met moeite een glimlach op haar gezicht kreeg. Toen ze naar het afgewassen glas keek, zag ze dat het nu helemaal vuil was. "Ehh, ja, maar ik weet niet of het nou echt goed werkt" zei ze twijfelend, waarna er een -nu wel echte- lach over haar gezicht schoot.

"Ah, zal ik je helpen?" vroeg Axel beleefd en hij keek naar de kraan. Uit alle macht probeerde hij er een aantal druppels uit te krijgen. Het lukte niet echt, maar na een tijdje was opeens de hele wasbak vol. Hij haalde zijn schouders op, zo kon het ook. Hij keek naar het meisje en gebaarde naar de bierglazen.

Gladys keek op "O, maar dat hoeft niet hoor" zei ze met verbaasde stem. Toen ze de wasbak zag schrok ze. Ze liet haar vingers even door het water gaan, om te kijken of het echt was. "Deed..." ze keek op naar hem "Deed jij dat?" vroeg ze met grote ogen. Ze hoopte dat hij de felle opvallende kleur niet zien, door de kap die ze over haar gezicht getrokken had.

"Ja, water helpt beter dan zo'n vieze, oude doek," zei hij lachend en hij liet het water langs de binnen en buitenkant van de glazen spoelen. Toen hij ze schoon genoeg vond, liet hij het water door het putje weglopen. Juist op dat moment kwam de barman binnen. Hij zag alleen de glazen, al het water was al weg.

"Zo Gladys, dat heb je snel gedaan" zei de barman met een brede glimlach. "Hier" en hij gaf haar vijf muntstukken. Gladys keek ongelovig naar de munten, dit was bijna het dubbele van wat ze normaal kreeg. "Dank u" zei ze zachtjes. Daarna liep ze om de bar heen en ging weer op de barkruk zitten, naast de jongen die haar zo aardig geholpen had. "Dat had je echt niet hoeven doen "zei ze zachtjes, waarna ze de muntstukken in haar zak stopte.

"Ach, ik speel graag met water," zei Axel lachend. "Maar hoe heet je eigenlijk? Ik mag nu toch wel je naam weten? Ik heb je net geholpen." Dat laatste zei hij zachter, zodat de barman aan de andere kant het niet hoorde. Hij nam nog een slok van zijn bier en draaide zich weer om naar de gelagkamer.

"Gladys" zei ze, waarna ze haar slanke hand uitstrekte. "En jij?" vroeg ze voorzichtig. Sommige mensen werden boos als je ze naar hun naam vroeg. Op straat in ieder geval, maar deze jongen had die van haar gevraagd, dus het zou wel goed zijn. Op straat moest je voor alles oppassen, er waren daar mensen die je meteen in elkaar sloegen als je ze alleen maar iets vroeg, dat had er wel oplettend gemaakt.

"Ik ben Axel," stelde Axel zich opgewekt voor. "Axel Attis Astro." Hij was nogal in een drukke bui, dus zei hij al zijn namen. Achternaam natuurlijk niet, want die had hij niet. "Heb jij ook een kracht?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij keek Gladys aan. Best een mooie naam eigenlijk, vond hij.

AAA, dat klonk wel cool en ze glimlachte een beetje. "Eh ja, maar bij sommige mensen werkt het niet, en ik vindt het niet fijn, want ik moet dan mensen aankijken" zei ze zachtjes. Toen trok ze de kap nog wat verder over haar gezicht en nam een slok van het drankje dat de barman neer gezet had.

"Oh, sorry," zei Axel en zijn glimlach vervaagde een beetje. "Weet je wel welke het is?" Hij keek even naar zijn hand en liet daar een verse, rode appel verschijnen. Hij gaf hem aan Gladys, om haar een beetje gerust te stellen voor als dat nodig was. Hij zuchtte, sommige mensen hadden het best wel moeilijk.

Gladys keek even verbaasd en pakte de appel aan. "Ja hoor, ehhmm misschien een kleine demonstratie?" vroeg ze, zonder op antwoord te wachten trok ze de kap een klein beetje van haar hoofd. "Oké, ik gebruik nu mesmer" zei ze met een lage stem, die klonk hypnotiserend en in haar ogen was iets te zien, waardoor ze iedereen alles kon laten zien wat ze wou. "Jij pakt nu die appel uit mijn handen en legt hem op de bar, daarna neem je een slokje van je drinken, en dan mag je weer doen wat je zelf wil". Nu maar kijken of het werkte.

Axel voelde op een gegeven moment niet zoveel meer. Toen hij weer bij kwam, had hij zich een halve slag gedraaid op zijn stoel. "Wat heb jij gedaan?" vroeg hij aan Gladys. Hij kreeg er een beetje kippenvel van en het gaf hem geen fijn gevoel. Ook zag hij dat hij nu zijn appel kwijt was. Hij huiverde.

Gladys haalde haar schouders op. "Ach, dat is mijn gave." ze zuchtte. "Kijk, als ik het wil, en als iemand er vatbaar voor is, kan ik ze laten doen wat ik wil" zei ze, waarna ze nog een slokje nam. "Maar ik vind het zelf niet echt fijn, of bijzonder. Het geeft mensen geen fijn gevoel, dus meestal gebruik ik het niet". Snel zette ze haar kap weer op haar hoofd, ze schaamde zich voor haar haar en ogen.

"Ja, dat gevoel klopt," zei Axel, maar hij begon zichzelf te herpakken en nam een hap van de chocola die in zijn hand was verschenen. "Maar je moet je er niet voor schamen of zo, het kan heel handig zijn lijkt me." hij glimlachte vriendelijk en bemoedigend naar Gladys. "Maar doe het niet meer bij mij alsjeblieft." Hij grinnikte.

Gladys schonk hem een glimlach. "Ja, dat klopt. Maar ik zal het niet meer gebruiken" zei ze. Als wijze van goede wil legde ze even haar hand op haar hart. "Ik beloof het". Ze nam nog een slokje. "Maar jou kracht lijkt me veel leuker. Is dat trouwens lekker, wat je daar vast hebt?" vroeg ze, wijzend naar de bruine reep in zijn hand.

"Ik vind het lekker, wil je er ook één?" vroeg Axel lachend en hij liet een nieuwe reep verschijnen. Die gaf hij aan Gladys. "Maar ik ben ook niet meer anders gewend. Het kan zijn dat je het een beetje vreemd vindt smaken. Dat verwijt ik je dan trouwens niet, hoor." Hij glimlachte en ging zitten kijken naar hoe Gladys van zijn chocola zou genieten.

Gladys keek sceptisch naar het voedsel in haar handen. Voorzichtig rook ze er aan, ze had dit nog nooit gegeten. Heel langzaam nam ze een hap, en de verandering in haar gezichtsuitdrukking was bijna komisch. Ze kreeg opeens een blije glimlach op haar gezicht en nam snel nog een hap. "O, dit is echt geweldig!" zei ze tegen Axel.

Axel keek verbaasd. "Dat roepen mensen alleen als ze nog nooit chocola hebben gehad," zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. "Heb je het wel ooit gehad?" Hij keek nieuwsgierig naar Gladys, terwijl hij twee dansende poppetjes van water maakte en die over de toonbank liet dansen.

Gladys keek hem aan. "Nee, is dat raar? " vroeg ze voorzichtig, ze voelde zich wel erg stom. "Maar ehh, wat is het?" vroeg ze met een scheve glimlach. Ze was over het algemeen erg slim, alleen dit kende ze echt niet. Ze wou dat er vroeger iemand was geweest die dit haar had kunnen geven.