Het Rijk van de Draak - Het Rozenveld

In het rijk van de Draak ligt een gigantisch rozenveld met de mooiste en puurste witte rozen. De rozen hebben een hemels zoete geur, maar pas op: ga te ver het veld in en deze bloemen zullen je verslinden (letterlijk). Te midden van deze rozen ligt een groot landhuis, dat onderdak biedt aan vermoeide reizigers. Er is een lang en breed stenen pad met bankjes, prieeltjes en standbeelden richting het landhuis. De gastvrouw is niet altijd in een even goed humeur, dus let op je manieren, m'kay?


Regels: Geen plantjes vertrappen!

Aantal personen: Veel

Het was middag en onze vrolijke gastvrouw Elisabeth was net klaar met het opmaken van de lakens die de reizigers die ochtend zo onbezorgd achterlieten en toen waren vertrokken (lees: op de grond hadden gesmeten en toen nog half dronken probeerden weg te gaan). Ze had besloten om op deze middag eens een korte vakantie te nemen. Ze zette een kopje thee, ging in een prieeltje zitten en nam een slok thee. Eindelijk rust... Niet dus. Niet lang nadat ze haar eerste slok thee had genomen begon het pijpenstelen te regenen. Ze ging geïrriteerd weer terug naar binnen en wilde voor de open haard gaan zitten, toen er op de deur werd geklopt.

Gladys stond in haar zwarte mantel voor de deur, de stof was nat. Ze was gewoon een beetje aan het wandelen en toen begon het opeens keihard te regenen en ze was zo snel als mogelijk hierheen gegaan. Haar kap over haar hoofd zodat haar groene haar niet op zou vallen, alleen aan haar ogen kon ze weinig doen, het was zo raar om nu een zonnebril op te hebben.

Elisabeth dacht: "Natuurlijk, eerst regen en nu deze reiziger weer. De goden hebben besloten: ik mag geen vakantie hebben, zelfs geen minuut!" Elisa glimlachte naar de vrouw in de zwarte mantel met de zonnebril. "Goedemiddag," zei ze. "en welkom bij het Alba Rosa Pension. Kan ik u ergens mee van dienst zijn?"

Gladys keek het meisje aan en zette haar zonnebril af. "Ehh, als ik hier zou kunnen schuilen voor de regen zou dat fijn zijn" zei ze, en ze glimlachte liefjes. Ze bleef staan, half in de regen en hoopte dat ze erlangs zou mogen.

Abby rende door de stroomende regen door het rozenveld. Verderop zag ze een huis, waarschijnlijk zou ze daar wel kunnen schuilen tot het voorbij was. Abby hield haar wollen vest boven haar hoofd zodat ze minder nat zou worden, maar dat hielp niet echt door alle gaten die erin zaten. Voor zich zag Abby iemand in een zwarte mantel lopen, ook richting het huis.

Elisabeth glimlachte lief naar haar: "Ach, arm schaap, kom toch binnen, kom binnen!" Het meisje liep achter Elisa naar binnen. Ze voelde zich een beetje onzeker, want ze had het meisje naar de roos in haar rechter oog zien kijken. Elisa dacht: "O nee, straks vindt zij me ook al raar." en zei: "Mijn ijsdraak Rosario schuilt ook hierbinnen. Ik hoop dat deze lagere temperaturen uw verblijf niet in de weg staan." Het meisje schudde van nee. "Wilt u misschien een kopje thee terwijl u wacht?" zei Elisa toen er op de deur werd geklopt. Het meisje knikte. "Zou u misschien even in de eetzaal willen wachten?" Ze knikte weer. Elisabeth ging naar de deur. Ze zag vanuit haar oog hoek het meisje het pension inspecten.

Ehhmm,, zou je alsjeblieft niet voor mij willen schrijven?

Abby kwam bij het landhuis aan en klopte op de deur, haar vest nogsteeds boven zich houdend. Ze hoopte dat Luce het redde. Die was gaan jagen, hopelijk kon ze de weg terug vinden naar Abby. Abby danste van het ene been op haar andere alsof ze zo de druppels kon ontwijken.

-----

@ Roelien ja daar zat ik ook al naar te kijken....

Sorry...

Elisa deed de deur open om het trillende kind naar binnen te laten. Ze zag er koud en nat uit, net als het weer buiten. Elisabeth staarde bezorgt naar buiten en mompelde: "Als mijn rozen het maar overleven..." Toen wendde ze zich naar het kind. "Ik heb hier nog een gast. Zou u misschien samen met haar in de eetzaal willen wachten?"

Abby keek het meisje verbaasd aan. "Ehhh ja hoor? " zei ze en ze keek de vrouw nog eens aan. Het was best raar want Abby had nog niet eens gezegd wat ze kwam doen. Ze sloeg haar vest weer om zich heen om.wat warmer te worden. Niet dat dat veel zin had, maarja.

Later kwam Elisabeth met 2 koppen thee in de eetzaal aan.
"Het spijt me dat ik niet niet vroeg waarom u hier naartoe kwam," zei ze. "maar in dit weer laat je toch niemand buiten staan?" Elisabeth voelde dat ze begon te blozen, zo onzeker was ze over haar uiterlijk. Ze had het gevoel dat beide gasten continu naar haar rechteroog staarden.

Je rpgd echt heel onsamenhangend.
Misschien moet je eerst even kijken hoe de anderen hier Rpgen?

Gladys had plaats genomen in de eetzaal en zat een beetje met de servetjes op tafel te spelen. Opeens ging de deur open en zag ze twee mensen binnenkomen. De eerste kende ze al, die had haar net binnengelaten, maar de tweede niet. "Hoi" zei ze met een glimlach tegen het lieve, kleine meisje met blauw haar.

Abby glimlachte naar het meisje dat al in de eetzaal zat. "Hoi! " antwoorde ze en ze liep naar haar rechterkant waar ze naast het meisje plaats nam. "Ik ben Abby." Stelde Abby zich voor aan zowel het meisje naast haar als het meisje met het roze haar die, dat merkte ze nu pas op, een roos in haar linkeroog had.

Gladys ging wat rechter op zitten. "Ik ben Gladys, en jij?" vroeg ze aan het meisje met de roos in haar oog. Gladys deed er niet moeilijk over, ze wist hoe vervelend het was als mensen de hele tijd naar je staarden omdat je er gewoon een beetje anders uitzag. "Leuke naam" zei ze tegen het andere meisje, wat dus Abby heette.

Abby keek weer naar Gladys. Ze wou het andere meisje niet in verlegenheid brengen, ze had haar nog wel onderdak geboden zo in deze regenachtige tijd. Het viel haar op dat Gladys van dat mooie haar had en haar ogen waren ook al zo bijzonder. Abby was niet bijzonder, ook nooit geweest. Het enige aparte was dat Abby altijd 1.30 zou blijven. Haar hele leven lang.