De verlaten Haven ~ Rijk van de vissen.

YEahh, love sweet gay love
--

Carlos glimlachte. "Het ging over rozen" was zijn simpele antwoord, als je het gedicht normaal zou zeggen, zouden de woorden niet zo mooi klinken. Niets klonk mooier dat de zachte klanken van het Italiaans, daarom sprak hij het ook zo vaak. "Maar vertel is wat over jezelf" zei hij tegen Daniel.

"Aha..." zei Daniel en hij hief zijn hoofd van Carlos' schouder zodat hij wat over zichzelf kon vertellen. "Tja... wat valt er te zeggen... ik ben meestal vreselijk hyper... Ik speel viool... uhmm ik zing een beetje, maar ik vind het niet zo leuk om te doen als vioolspelen enn om het meteen maar te zeggen, en voor als je het nog niet gemerkt had, ik ben homoseksueel..." Hij wist best dat het laatste niet iets was wat je meteen zei als je je voorstelde. En dat hij het deel 'als je het nog niet gemerkt had' beter weg had kunnen laten omdat dat hem verraadde en Carlos flink af kon schrikken.

Carlos glimlachte. "Leuk, ik speel piano" zei hij. Zijn hart had een klein sprongetje gemaakt toen Daniel had gezegd dat hij homo was, en hij wist niet waarom. Carlos keek Daniel aan, "En dat hyper, dat had ik al wel gemerkt, maar ik vind het wel grappig". Grappig was het verkeerde woord, eigenlijk vond hij het vreselijk schattig, maar dat zei hij niet hardop.

Daniel lachte en hief zijn hoofd op zodat hij nu in Carlos' ogen kon kijken. "Jij hebt mij nog niet eens hyper meegemaakt, mister! op het moment ben ik vreselijk rustig..." zei hij en hij tikte even met zijn vinger op Carlos' neus voor hij zijn armen op diens nek sloeg.

Carlos glimlachte. "Oké, ik ben benieuwd. Misschien zie ik je nog wel een keer heel erg hyper" lachte hij. De plek waar Daniel zijn neus had aangeraakt brandde een beetje, maar niet pijnlijk, het was een ander soort vuur. "Leuke hoed trouwens" zei hij terwijl hij de hoed van Daniel recht op diens hoofd zette.

hahah er is een reclame op tv over enzymen... NU WEET IK WAT HET ZIJN! (het was voor tandpasta BTW)
---

"Ik hoop dat je dat nog meemaakt, dat je me opnieuw ziet, bedoel ik." zei Daniel glimlachend en met een lichte blos op zijn gezicht, deze was onzichtbaar doordat het donker was, maar hij voelde het warm worden. "Hij is niets vergeleken met de jouw..." zei hij met een korte lach en een tik tegen Carlos' hoed, door zijn plotselinge beweging kraakte de kade waar ze op zaten, ze konden beter hun gewicht verdelen, maar Daniel wilde onder geen beding van Carlos' schoot af.

YEah,, enzymen (:
---

Carlos zette met een lachje zijn hoed weer recht, en hoorde de kade kraken. "Misschien moeten we op een veiligere plek gaan zitten. Het is niet dat ik niet goed zit hoor, maar straks storten we nog naar beneden". Hij glimlachte hier lief bij. Hij voelde zich niet echt zichzelf, maar hij zou wel kunnen wennen aan deze Carlos, zelf vond hij hem veel leuker.

"Yee dan kan ik weer druk doen!" zei Daniel met een lachje en hij stond op van Carlos' schoot. Met een knipoog die zo snel was dat hij betwijfelde of Carlos hem wel gezien had (maar goed ook, vond hij) stak hij zijn hand naar hem uit om 'm omhoog te helpen van de gevaarlijk versleten kade.

Carlos pakte de hand van Daniel op, en met een zwierige beweging stond hij naast hem. Hij wist dat hij de hand wel los mocht laten, maar eigenlijk had hij daar niet zo veel zin in. "Dus, waar gaan we heen?" vroeg hij met een glimlachje.

Daniels hart maakte een sprongetje toen hij merkte dat Carlos zijn hand niet los had gelaten, hij deed het zelf ook niet natuurlijk, het gevoel van Carlos' hand in de zijne was geweldig. "Hier op de hoek bij de enige nog werkende lantaarn?" Vroeg hij wijzend en met een zwierig glimlachje naar Carlos.

Carlos glimlachte terug. "Ja, dat lijkt me een goed idee."En hij liep naar de lantaarn met zijn koude hand nog steeds in die van Daniel. De nacht was donker, het begon al winter te worden, en hij rilde nog een keer. Om het wat warmer te krijgen ging hij wat dichter bij Daniel lopen.

Daniel kneep zacht in de koude hand van Carlos "Je bent echt heel koud hè?" vroeg hij, bezorgdheid in zijn stem. "Neem mijn jas..." zei hij en hij trok zijn grijze bontjas uit. "Ik heb mijn vacht..." Zei hij met een glimlach en rillend stak hij zijn jas uit naar Carlos, als hij deze had aangepakt zou hij in een pup veranderen en zijn schoot verwarmen.


--
amerikaanse reclames falen:
"yes, the money is expensive..." lol wut?
okee dus de 2e ep van glee heet I Am Unicorn... WUT!?

Whaha,, that's so weird.
----

"Nee, neem hem zelf maar" zei hij tegen Daniel. Onder de lantaarnpaal stond een bankje, het hout was een beetje afgebrokkeld, maar het zag er stevig uit, dus hij ging voorzichtig zitten. Hij dook een beetje ineen, zodat hij warmer zou blijven, en het hielp een beetje.

"Weet je het echt zeker?" vroeg hij, glinsteringen van medelijden in zijn ogen "Ik heb hem echt niet nodig..." Hij ging naast Carlos zitten en legde zijn jas om diens schouders, samen met zijn armen.

Carlos schudde zijn hoofd en leunde tegen Daniel aan, en legde zijn hoofd op diens schouder. "Het is goed zo" zei hij zachtjes, en hij glimlachte, ook al kon Daniel dat helemaal niet zien. Heel zachtjes, bijna onhoorbaar, zong hij een liedje dat nu al een tijdje door zijn hoofd spookte.
"Don't know much about your life.
Don't know much about your world, but
Don't want to be alone tonight,
On this planet they call earth."

Daniel legde op zijn beurt zijn hoofd weer op dat van Carlos, diens hoed zette hij naast hen op de bank, samen met zijn eigen. Ze zaten alleen maar in de weg. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de zee en Carlos, doordat hij zo zacht zong duurde het even voordat hij herkende welk liedje het was, maar toen zong hij iets harder verder.
"You don't know about my past, and
I don't have a future figured out.
And maybe this is going too fast.
And maybe it's not meant to last,"

--
It's gonna be so hard making this a latebruner T-T

NEEEEEEE,,, geen lateburner (:
Maar ze zijn allebei nog best jong, dus meer bf/bff ???
----

Carlos luisterde naar Daniel, en lachte. "Mooi liedje hè?" zei hij zachtjes terwijl hij een kommetje maakte van zijn handen en er in blies, het was lekker warm. Hij schoof nog iets dichter naar Daniel, het hielp goed tegen de kou, maar hij wist niet zo goed of die kou binnen of buiten zijn lichaam zat.

ze zijn rond de leeftijd dat de meeste mensen als ze een bf/gf krijgen, maar ik vind t goed
en lateburners sucken, ook in fanfics, dan wordt ik helemaal gek *kuch* A beatyful mistake *kuch*
---

Daniel knikte, maar merkte toen dat Carlos dat niet kon zien. "Zeker..." zei hij, hij voelde zichzelf rood worden toen Carlos dichter naar hem toe schoof. Hij sloeg zijn armen steviger om de langere jongen heen en hij trok deze nog dichter tegen hem aan, een brede, zweverige glimlach op zijn sproetige gezicht.

bf/gf???
Whaha,, *kuch*
-----

Carlos dacht even na, en stelde zijn vraag toen langzaam. "Is het leuk om een- ehh- hond te zijn?" vroeg hij, hij hoopte dat Daniel het niet als een belediging op zou vatten, maar hij ging ervan uit dat het niet zo zou zijn. Hij ademde in, en weer uit, en zijn adem maakte kleine dampwolkjes in de lucht.

Daniel lachte "Het is geweldig... Mensen kijken je minder raar aan als je achter een konijn aanzit... en je hebt een staart, soms zit ik uren achter dat ding aan..." Zijn ogen glinsterden bij de gedachte aan zijn staart en hij omhelsde Carlos stevig na het uitspreken van zijn uitleg.

Carlos lachte bij deze uitleg. "Nou, ik zit nooit achter een konijn aan, maar ik kan me voorstellen dat mensen je dan raar aankijken". Hij vond het leuk om met Daniel te praten, het deed hem denken aan hoe hij eigenlijk zou moeten zijn. Hij was veel te serieus en volwassen voor iemand van veertien, bij Daniel voelde dat gewoon minder. Toen Daniel zichzelf nog dichter tegen hem aantrok hoorde hij een liedje in zijn hoofd, het was niet echt zijn stijl, maar de tekst paste wel bij het moment, en in zijn hoofd zong hij het refrein.
So come on, spin me around
I don’t wanna go home
Cause when you hold me like this
You know my heart skips, skips a beat

Daniel lachte opnieuw "Je moet het eens proberen, achter konijnen aanzitten was het leukste wat ik kon doen, voor ik jou kende..." dat laatste kwam er uit voor hij het door had, ook al kende hij Carlos pas een paar uur, met hem praten en zo zitten als ze nu deden was echt zijn favoriete bezigheid geworden, weg met de konijnen, weg met de staart.

Carlos voelde zijn bleke wangen een beetje rood kleuren. "O, eh, ik zal het een keer proberen" reageerde hij alleen op het eerste wat Daniel gezegd had. Zijn ogen vielen heel kort dicht, hij was ook zo vreselijk moe. Hij geeuwde, maar besloot dat hij niet mocht slapen, want dan zou hij dit moment met Daniel missen.

Daniel kreeg een brede glimlach op zijn gezicht toen hioj Carlos hoorde geeuwen "Ben je erg moe? Mijn huis is hier net de zee over, als je wilt mag je blijven logeren..."zei hij, voor er over nagedacht te hebben dat ze nauwelijks eten en slaapruimte hadden. Het maakte hem niet uit, hij wilde geen afscheid van Carlos nemen om hem nooit meer te zien.

Carlos haalde zijn hoofd van Daniels schouder. "Echt?" vroeg hij. "Dat zou echt geweldig zijn". Hij had al een hele tijd niet meer in een huis geslapen. Hij verlangde wel weer naar een warmte en droogte. Toen besefte hij opeens dat hij de warmte van Daniel niet meer voelde, en dat hij dat vreselijk vond. Hij keek Daniel met blosjes op zijn wangen aan.