Rijk van de vissen-Vissersdorp Lyris

Lyris is een vissersdorpje dat pas na de oorlog ontstaan is. Het bestaat dus voornamelijk uit hutjes en gammel gebouwde huizen, maar er staan ook een aantal wat stevigere en luxere stenen huizen. Dit dorpje ligt natuurlijk aan de zee, dus er is ook een klein stuk strand waar je fijn kan zwemmen. Het is hier altijd erg warm, perfect weer om over de kleine marktjes te struinen die hier en daar opduiken in dit pittoreske dorpje. Je vergeet bijna dat het slecht gaat, totdat je de steegjes in loopt of wat verder van de hoofdwegen afgaat.

Regels; Gewoon de algemene regels

Gladys slenterde over de markt en keek naar de kraampjes. Sieraden, vis, kaas, stoffen en groente waren te koop. Ze beet op haar onderlip en probeerde het verlangen te verbergen. Voorzichtig en geoefend liep ze langs een groentekraampje en pakte stiekem een tomaat, waarna ze voorzichtig verder liep en een grote hap nam. Niemand had het gezien.

Lavender stond erg rustig bij een kraam beladen met stoffen. Haar bleke, smalle handen gleden langs de stoffen. Een donkerblauwe hield ze even vast. Ze bekeek hem goed, voelde of het van een goede kwaliteit was. Ondertussen glimlachte ze betoverend naar de jongeman achter het kraampje. De jongen staarde bijna met open mond naar haar terug. Lavender grinnikte. Ze was dit wel gewend. Het zat in de familie. Met een snelle beweging ging ze met haar hand door haar haar en keek ze de jongen weer aan. 'Hoeveel per meter?' Vroeg ze, zonder haar blik van zijn gezicht af te wenden. De jongeman begon te hakkelen en Lavender lachte tinkelend.

Gladys liep snel verder, en deed haar capuchon op, zodat haar felgroene haar niet zo op zou vallen. Toen zag ze opeens een paar munten op straat liggen. Haar ogen werden groot, en snel griste ze de munten van de stenen. Toen bedacht ze wat ze met het geld moest doen. Eten kopen natuurlijk, maar dan had ze nog best wel wat over. Ze keek om zich heen en zag een stofkraampje. Snel beende ze ernaar toe, en boog zich over de stoffen.

Lavender keek naast zich. Een of ander boerenwicht had blijkbaar besloten naast haar te gaan staan. Ze glimlachte aardig naar haar voordat ze haar diepblauwe stof afrekende. Ze besloot nog maar eens verder te kijken en vond een stof die er erg goed bij matchte. Het was een iets ruwere, bruine stof, die toch erg zacht was. Daar zou een perfecte broek uit gemaakt kunnen worden. Ze streek nog bedenkelijk over de stof terwijl ze per ongeluk tegen Gladys aanstootte. 'Oh, mijn excuses.' Zei ze met een lief glimlachje tegen haar.

Gladys liet haar hand over een zwarte, dikke stof gaan. De mantel die ze nu aanhad was vreselijk versleten, en het werd kouder, dus een nieuwe mantel leek een goed idee. "Pardon, hoeveel kost deze per meter?" vroeg ze de jongen beleefd. Toen voelde ze opeens een duw in haar maag, waarna ze bijna omviel. "Kun je niet uitkijken?" vroeg ze het meisje nijdig. Normaal was ze nooit zo, maar ze was vandaag erg chagrijnig.

Lavender's ogen werden even een tikkeltje groter, waardoor ze op die van een geschrokken hert leken. Hoe durfde dit meisje in een versleten mantel wel? Tegen haar? Ze streek met een geïrriteerd gebaar een plukje haar voor haar ogen vandaan. 'Sorry, kun je dat herhalen?' Vroeg ze, zwaar verontwaardigd. Ze nam het meisje in zich op. Er verscheen een lichtelijk kleinerend glimlachje om haar lippen. Zo'n versleten mantel? En groen haar? Ze moest haar best doen niet in een schaterlachen uit te barsten.

Gladys had het gevoel dat ze ineen krimp onder de blik van het meisje. "Sorry" piepte ze. Ze keek naar haar handen. Ze rilde, de wind woei hard en de mantel was lang niet dik genoeg. Ze sloot even haar ogen, ademde in en uit en keek de jongen achter de kraam aan, die antwoord had gegeven. "Ik had u niet verstaan, wat zei u?" vroeg ze aarzelend, terwijl ze zag dat de jongen een medelijdende blik in zijn ogen had. Ze haatte die blik.

Lavender beet op haar onderlip. Zo gemeen wou ze nou ook weer niet zijn. Zelf stamelde ze ook zachtjes haar excuses. Ze keek naar de stof die het meisje vasthad. 'Goede keuze.' Zei ze met een glimlach. 'Hij is erg dik en warm.' Zelf vroeg ze de goede hoeveelheid van haar bruine stof aan een andere jongen achter het kraampje en betaalde met tinkelende gouden munten uit haar goedgevulde geldbuidel.

Toen Gladys de prijs hoorde schrok ze, dat was vel te veel. "Ja, maar ik kan het niet betalen" zei ze tegen het meisje, waarna ze de kap nog wat verder over haar gezicht trok zodat ook haar roze ogen een beetje verborgen zouden worden. Ze beet op haar lip. "Laat maar" zei ze tegen de jongen achter de kraam, en ze rilde nog steeds een beetje.

Lavender keek even naar Gladys' mantel en toen weer naar het meisje. Op de meest tactvolle manier liet ze perongeluk-expres een goudstuk of twee in Gladys' zak glijden. Zodat zij het wel zou merken, maar de rest niet. Lavender deed ook net alsof haar neus bloedde en keek nu naar een dikke, bontachtige donkerbruine stof. Gladys herinnerde haar eraan dat zij ook wel een nieuwe wintermantel kon gebruiken.

Gladys voelde de twee muntstukken in haar zak glijden en keek verbaasd naar het meisje. "Bij nader inzien, neem ik het maar wel" zei ze tegen de jongen, waarna ze hem het geld gaf. Ze deed de stof in een kapotte rieten mand die ze bij had en bedankte hem. Ze keek weer naar het meisje naast haar, die erg aardig was geweest.

Lavender keek naar Gladys en liet nog steeds helemaal niets merken van wat ze net had gedaan. Ze kocht ook de derde stof en liet het in haar prachtige katoenen tas glijden. Ze hing hem over haar schouder en glimlachte naar Gladys. 'Wat dacht je ervan om samen naar de haven te lopen om daar van het laatste beetje zon te genieten?' Vroeg ze aan het meisje. Ze streek een verdwaalde streng bruin haar uit haar gezicht.

Gladys keek haar verbaasd aan. "O, ja is goed" zei ze, en een glimlach over haar gezicht. Er was bijna nooit iemand aardig tegen haar. Langzaam slenterde ze naast het meisje naar de haven. "Waarom deed je dat?" vroeg ze terwijl de nieuwsgierigheid in haar kauwgom roze ogen te lezen was. Ze had nog steeds de kap op haar hoofd, bang voor de reactie van het meisje als ze haar haren zou zien.

'Wat? Ik weet niet waar je het over hebt.' Zei Lavender rustig. Ze wandelde door de straten en wees naar een statig wit huis op de top van een berg. 'Kijk, dat is mijn huis. Ik ben blij dat ik er weg ben. Het is er dodelijk saai.' Zei ze met een knipoog naar Gladys. Ze schopte een steentje weg met de neuzen van haar donkerbruine, gehakte laarzen van superzacht kalfsleer.

Gladys lachte zachtjes om het antwoord. Toen het meisje begon te praten keek Gladys naar het huis waar ze naar wees, en haar ogen werden groot. "Dat meen je toch niet?" vroeg ze terwijl ze snel haar blik weer afwendde. Het huis was groot, wit en vreselijk mooi. Een golf van jaloezie overspoelde haar en ze keek maar naar de grond.

'Jawel.' Zei Lavender droogjes. 'Ik vind het hier veel leuker.' Zei ze met een glimlach tegen Gladys. Ze wees naar een slager die een sjofel jongetje dat een groot stuk vlees had gestolen aan zat. 'Het leeft hier.' Ze keek Gladys weer aan. 'Niet dat ik zou willen ruilen met hem.' Zei ze schuldbewust.

Gladys schudde haar hoofd. "Geloof me, de buitenwereld is echt niet zo geweldig als je denkt" mompelde ze. Toen keek ze op. "Ik meen het, waarom zou je de veiligheid en warmte opgeven voor de buitenwereld?" ze begreep het niet. Buiten was het koud, donker, er waren mensen die niet om je gaven, je uitscholden of sloegen. Binnen wat het warm, er was altijd iemand voor je. Je had eten en drinken. Nee, de beslissing van dit meisje begreep ze echt niet.

'Geloof me, de binnenwereld ook niet.' Zei Lavender met een glimlachje. 'Maar ik moet je gelijk geven. Ik zou het geen dag overleven zonder hulp van thuis. Ik weet niet eens hoe ik een ei moet bakken.' Zei ze met een brede glimlach tegen Gladys. Ze streek door haar bruine haar en keek met gesloten ogen naar de zon, terwijl ze rustig voortslenterde door de smalle, pittoreske straatjes.

Gladys keek naar de kraampjes waar ze langs liepen. "De buitenwereld is koud, er is niemand voor je, echt helemaal niemand" haar stem klonk best hard en ze sloeg een hand voor haar mond. "Sorry, ik bedoelde het niet zo" klonk er gesmoord. Ze keek het andere meisje met grote, bange, roze ogen aan en hoopte dat ze niet boos zou worden.

Lavender keek Gladys met nog grotere ogen aan. Dat dit meisje zo sprak over de buitenwereld. Het moest nog slechter zijn geweest dan dat zij al dacht. Ze kuchte en streek haar zijden blouse glad. 'Kijk!' Zei ze toen enthousiast. Ze wees naar een grote arend die door de lucht streek en landde op een dak vlakbij hen. 'Wauw, wat een grote vogel.' Zei ze met de verbazing op haar gezicht. Ze had geen idee wat voor een vogel het was.

Gladys keek haar sceptisch aan. "Weet je niet wat een arend is?" vroeg ze. Dit meisje leek haar eerst erg slim, maar als ze haar zo hoorde klonk ze erg dom. Ze woonde hier nota bene. Galdys zuchtte en liep door. Dacht ze een beetje een aardig meisje ontmoet te hebben, bleek het zo'n vreselijk knap, maar dom mens te zijn.

Lavender keek nog een keer goed naar de vogel. 'Sorry dat ik dat niet weet. Ik ken wel veel vogels, maar ik heb deze gewoon nog nooit gezien.' Zei ze, met een rode kleur op haar wangen. Ze wees naar een klein vogeltje. 'Dat, bijvoorbeeld, is een pimpelmees. Die komt vaker voor binnen de bebouwde kom.' Zei ze met een glimlach. Ze voelde zich ontzettend dom, dat ze die ene vogel niet kende. Ze wist sowieso niet veel van de wereld buiten de steden.

Gladys zuchtte opgelucht. Oké, het meisje was dus niet zo dom. "Maar was of ben je echt zo rijk dat je daar kan wonen?" vroeg ze het meisje geïnteresseerd, ze was benieuwd hoe het leven was in een huis, met ouders en vrienden, eten en drinken. Gewoon het luxe leven dat ze nooit gehad had.

Lavender glimlachte. 'Ja, mijn vader is de directeur van een groot vissersbedrijf. Hij zorgt voor ongeveer vijftig procent van de visvangst in heel Kaira.' Zei ze met een glimlachje tegen Gladys. 'Dus ik heb niet echt iets bereikt, maar hij wel. En op een dag nemen ik en mijn grote broer de boel over.' Zei ze tegen Gladys met een dromerige blik in haar ogen. Ze was voor dat moment al haar hele leven aan het leren en studeren. Ze had haar studie economie net afgerond, terwijl haar broer alle fijne kneepjes wist van het vissersvak.