Het Rijk van de Vissen- Het Lange strand

Zoals de naam het al zegt, dit is een heel lang strand, vol met kiezelstenen en grotere rotsblokken. Vandaar dat het hier altijd rustig is, want het is niet fijn om er op blote voeten te lopen, te zonnen of te zwemmen. De zee is er namelijk ook nog eens erg ruig en het wordt heel snel heel diep.

Personen: Het is een heel lang strand, dus het maakt niet uit.

Rustig klom ze van de rotsen af. Ze had net een uur lang op de hoogste rots gezeten. Nagedacht en gepraat met Loki. Zoals altijd was ze geheel in het zwart, op haar blouse na, die was bloedrood. Maar ook die zag je niet helemaal want haar zwarte korset zat erover heen tot net onder haar borsten. Tja, een uitrusting die ze zelf bij elkaar geranseld had en die haar perfect paste. Haar mantel om haar schouders en de kap over haar hoofd. Een dievegge kon je haar noemen, een oplichter. Tja, ze was het eigenlijk ook wel allemaal ja.

Axel werd in de lucht heen en weer gegooid door de harde wind. Zijn heuptas met al zijn benodigde spullen was al bijna van zijn benen afgezakt en de plekken waar zijn vleugels en rug samenkwamen deden pijn, omdat de wind de hele tijd aan de vlindervleugels trok. Hij was blij dat hij eindelijk een strand zag en begon te dalen. Hij vroeg zich af waar Arthuro nu weer was, want op hem vliegen zou veel handiger zijn nu. Hij landde zachtjes op de kiezels en begon direct in zijn tas te graaien, op zoek naar zijn T-shirt. Het was nogal koud geweest in de lucht, maar met T-shirt aan kon hij zijn vleugels niet ontvouwen. Hij voelde zijn vleugels inklappen toen hij zijn T-shirt over hen heen trok en het werd direct wat warmer. In zijn handpalm verscheen een musli-reep, waar hij snel op begon te knabbelen.

Ze klom verder naar beneden tot ze uiteindelijk op het strand stond. Nouja, de kiezel stenen. Het meisje voelde de stenen onder haar voeten. Na jaren op dezelfde schoenen, oké, laarsjes, gelopen te hebben begonnen de zolen te slijten en was het nog net niet zoals je op blote voeten liep. Niet dat het Darcia iets uitmaakte want meestal vloog ze toch met Loki. Die nu boven haar vloog. Een paar meter boven haar en ze genoot van zijn stille gezelschap. Darcia kon nou eenmaal goed tegen stilte. Dat was haar ding. Ook al kon ze, als je haar een beetje losser kreeg, best praten.

Axel klom op een rotsblok en keek uit over het strand. Iets verderop zag hij een meisje staan, maar hij voelde geen dwang om te gaan praten. In plaats daarvan at hij zijn musli-reep op en liet er nog één verschijnen in zijn handpalm. Hij glimlachte. Het was leuk om het eten te kunnen spelen en het overal bij je te hebben.

Rustig keken de nu vrij bruine ogen naar de zee. Het maakte haar rustig. Opnieuw ging ze op de kiezels zitten en al snel kwam Loki bij haar. Achter haar. In zachte woorden sprak hij met haar. Over waar ze heen zouden gaan. Dracia had nog geen idee. Misschien moest ze hier maar een tijdje blijven. Samen met Loki. Alleen. Er waren toch weinig mensen. Op de jongen die, in haar ogen/oren, vrij luidruchtig zat te eten. Maar afijn. Dat was te accepteren.

Axel nam een laatste hap van zijn tweede musli-reep en begon toen naar de volgende steen te springen, richting het meisje. Toen hij op de steen voor haar was gekomen, keek hij even naar haar. "Hallo," zei hij toen toch maar. Hij was dan wel verlegen, ook hield hij er niet van om samen met iemand op een plek te zijn, zonder dat ze elkaar spraken of iets dergelijks. Nu had hij in elk geval gedag gezegd.

Darcia keek op. "Hallo." Antwoordde ze terug. Kort keek ze even naar de jongen. "Dus u bent de luidruchtige eter." zei ze. Een klein glimlachje lag op haar lippen. Eigenlijk maakte ze haast nooit een grapje, dus dit was zeer uitzonderlijk, zeker omdat de jongen een vreemde was. Maar afijn, het interesseerde haar niet echt wat hij ervan dacht. Want Darcia zou Darcia niet zijn als ze niet even dromerig en afwezig als altijd was. Toch had ze vandaag wel een goede dag. Wat betekende dat ze moeite wilde doen om aardig te zijn voor mensen. En niet kil en gemeen zoals ze meestal was.

"Oh, was het zo goed te horen?" vroeg Axel geschrokken en zijn gezicht vertrok. Maar toen zag hij haar glimlach en liet hij zichzelf lachend op de steen zakken tot hij zat. "Ik ben Axel, trouwens," stelde hij zichzelf maar voor. "En wie ben jij?" Hij nam het meisje even in zich op en snel daarna dwaalden zijn gedachten af naar de golven achter zijn rug.

Darcia ging eveneens zitten. Ze keek naar de jongen, Axel. 'Mijn naam is Darcia.' antwoordde ze glimlachend. Darcia keek even naar de golven. Darcia vond het heerlijk rustig om naar de golven te kijken en te relaxen. Opnieuw ging haar blik naar Axel. 'En watbrengt u hier, sir?' vroeg Darcia hem vriendelijk. Ze glimlachte vrolijk. Ja, Darcia had een goede dag.

"Nou, ik was van plan verder het eiland op te gaan, maar de wind hier dwong mij naar beneden," zei Axel doodgewoon. "Dus ik wacht tot ik weer kan vliegen zonder dat mijn vleugels uitgerukt worden." Hij grinnikte en keek weer naar de zee, waar hij snel wegdroomde in de golven. Zonder dat hij het doorhad had hij een bol water naar zich toe getrokken en die zweefde nu tussen hen in.

Met een schuin en verbaasd hoofd keek ze even naar de jongen. "Hmm.. Vleugels.. Dat is een interessante verandering.." mompelde ze simpeltjes voor zich uit. In haar hoofd maakte ze korte aantekeningen. Axel, vleugels. Ook over hem zou ze schrijven en hij zou vast ook wel een eigen hoofdstukje krijgen. "En zo te zien is water je elementaire kracht." voegde ze er mompelend aan toe. Ook dat voegde ze toe aan de kleine aantekening. Geïnteresseerd keek het meisje naar de waterbol. Zelf had ze vuur dus ze kende het niet,hoe dat voelde met water.

"Huh?" vroeg Axel en hij schrok op, waarbij de bol water viel en in zijn schoot belandde. Direct was zijn broek doorweekt, maar hij stuurde het water er snel weer uit en gooide het terug in de zee. "Sorry, ik zat niet op te letten. Wat zei je?" Hij keek naar Darcia en nam zich voor om nu op te blijven letten en niet over andere dingen na te gaan denken.

Darcia grinnikte even. Ze keek naar de lucht. De fel gekleuurde ogen glinsterden een beetje. 'Ik vond het interessant om te zien hoe je water gebruikt. Ik heb het niet vaak gezien..' zei ze glimlachend, vervolgens keek ze weer naar Axel en glimlachte. 'kan je het goed? Je kracht gebruiken?' vroeg Darcia hem nieuwsgierig.

"Volgens mij wel aardig," zei Axel. "Maar ik kan natuurlijk altijd tegenover een sterker iemand staan." Hij keek naar Darcia. "Wat is jouw kracht dan?" Hij hoopte niet echt op vuur. Hij hield niet zo van vuur. Maar hij kon er natuurlijk niks aan doen als zij vuur bezat. Hij liet een appel in zijn hand verschijnen en begon er van te eten.

Darcia keek even naar de jongen. "Mijn element is vuur. Mijn tweede kracht is illusie." Antwoordde. Tegenpolen. Ja, dat wist zij ook wel. Maar afijn, het maakte haar niet echt uit want dat betekende niet gelijk dat de jongen dan gelijk haar tegenpool was in alles. Of dat hij niet aardig was. Darcia zou dus wel zien wat hij ervan vond.

"Aha, vuur," zei Axel zo gewoon mogelijk. Het was de tegenpool van water en voelde voor hem heel onnatuurlijk. Hij keek naar de zee, waar de golven wild op de kiezels vielen. Hij liet één golf verder doorrollen, tot bij hen, en ging erop staan. "Kan zoiets ook met vuur?" vroeg hij nieuwsgierig.

Darcia keek naar het water. "Ik weet het niet. Ik gebruik het weinig. Alleen voor een kampvuurtje als ik in de wildernis ben.." zei ze tegen Axel. Ze keek erna en probeerde het na te doen. Maar dan boven het water. Een golf naar haar toe laten rollen en inderdaad. Ze kon er op staan zonder zich te branden. Ze keek naar Axel en glimlachte.

"Goed zo," zei Axel vrolijk. "Eigenlijk is vuur gewoon water, maar dan precies het tegenovergestelde." Hij snapte zelf al niet meer wat hij zei en glimlachte. "Maar je gebruikt het dus weinig? Ik vind het gewoon leuk om met water te spelen. Ik heb nog nooit echt een gevecht moeten houden of zo. Wel kan ik herten doodgooien met een appel, maar dat is niet nodig, want ik kan ook gewoon vlees laten verschijnen." Hij keek lachend naar Darcia en sprong over op een andere golf.

Darcia keek naar Axel en glimlachte. "Maar met vuur spelen in minder leuk. Ik zelf raak dan wel niet gewond. Maar anderen kunnen wel gewond raken. En sinds dat gebeurd is wil ik het eigenlijk minder tot niet gebruiken." zei Darcia tegen hem. Ze glimlachte nog altijd en bleef zitten op het vuur. "Hmm.. Ik kan geen eten laten verschijnen. Alleen mensen laten denken dat er eten is, dat zien ze dan ook. Tot ik de illusie weg haal.." zei ze glimlachend..

"Dat lijkt me wel grappig," zei Axel. "Maar doe het alsjeblieft niet bij mij." Hij keek naar een grote steen en schoot er een appel uit zijn handpalm op af. "Appelmoes," zei hij kinderlijk toen de appel uitelkaar spatte. Hij vond het wel grappig, maar liet zijn handpalm vollopen met kant en klare appelmoes.

Darcia grinnikte om zijn kinderlijkheid. Om zijn appelmoes en keek naar hem. "Ik zal niks bij jou doen. Je hebt je eigen eten al." zei ze. Oké Darcia loog. Langzaam liet ze een zogenaamd bord verschijnen onder de appelmoes waar die op leek te vallen. Ze grinnikte en liet na een paar seconden het bord verdwijnen. "Sorry, ik wilde het even uitproberen.." zei ze plagend.

Axel verkeerde even in een waas waarin hij de appelmoes op een bord liet vallen, maar toen was het bord weg en lag de appelmoes weer in zijn hand. Hij gooide het snel naar binnen, voor er nog meer mee kon gebeuren. "Het voelt niet fijn," zei hij tegen Darcia, met een lichte huivering langs zijn ruggengraat.

Darcia keek naar Axel. 'Het spijt me.' En voor eens in de weinige keren meende ze het echt. Ze keek naar Axel. 'Ik zal het echt niet meer doen.. Sorry' zei ze nogmaals. Ze keek hem aan met schuldige ogen. Nadat ze zijn huivering had gehoord wist ze welk effect het op mensen had en echt niet prettig gevonden.

"Het is al goed," zei Axel geruststellend. "Het kan best handig zijn, geloof ik." Hij grinnikte. Net als water en het schieten van appels, dacht hij. Hij keek naar zijn handen, waar hij eigenlijk wel heel veel mee kon en daar was hij erg blij mee, dat hij daar zoveel mee kon.