Het rijk van de Vissen - Het park.

Dit park is groot. De opening van het park is uitnodigend en gezellig met vele appelbomen en bloesembomen die in bepaalde tijden van het jaar prachtig bloeien. In het park kun je verschillende richtingen op gaan, als je naar het Noorden komt kom je een gesloten kring bomen tegen. Door het park zijn verschillende kleine riviertjes verspreid met houten bruggetjes zonder leuning eroverheen. Kijk dan uit waar je loopt want het is niet diep, maar je kan aardig hard vallen. In het voorjaar, lente en zomer zie je de mooiste bloemen bloeien, in de herfst geven de veel verschillende kleuren bladeren een gezellig sfeer en als de winter komt met veel sneeuw geeft het een magisch effect. Het park is een plek om tot rust te komen en heeft dus ook veel plekken om te zitten.

Regels: De mensen zullen het niet leuk vinden als je dingen vernietigd.
Personen: Maakt niet uit, als het maar niet teveel word.

Cilicia snoof de frisse lucht in, het was nog vroeg in de morgen dus druk was het nog niet echt te noemen. Met een langzame tred liep het paarsharige meisje netjes over het pad heen. Ze had aan enkele mensen in de stad waar het park bijhoorde beloofd dat ze zou helpen met het opbouwen van enkele huizen. Af en toe ging er een briesje door de bomen die de bladeren deden ritselen en het paarse haar van de jonge vrouw lichtjes deed opwaaien.

Op een houten bankje verderop zat ze dan. Met haar roze haren tot over haar kont, handschoenen over haar handen getrokken en verder een soort school uniformpje aan. Het enige leuke aan school was geweest, de uniformen, ze stonden haar, ze vond het leuk om deze aan te hebben. Jacklin liet een zachte zucht ontsnappen en keek afwezig voor zich uit. Ze voelde zich niet helemaal te gek, ook omdat ze slecht geslapen had vandaag, in een boom, heel ongemakkelijk.

- Btw, hoort het niet Het rijk van de Vissen, Kreeft, Schorpioen en Draak te zijn? Omdat Draak water is en Slang lucht?-

heb ik het verkeerd om gezet? oh thanks dan verander ik het even
-
Kort werd Cilicia's aandacht getrokken naar een meisje in een schooluniform, alhoewel haar roze haren het opvallendst waren ging haar blik vooral naar de kleding. Zelf was ze nooit naar school geweest, meestal ontweek ze zelfs de schoolgebouwen. Het meeste wat ze wist kwam van haar moeder en de andere uit haar voormalige stam, ze kon redelijk lezen en schrijven en dat was het belangrijkste niet waar?

Jacklin deed haar handen in elkaar en negeerde het kleine geluid dat dit gaf. Haar ogen keken het park rond, zonder echt een doel te hebben. Haar ogen rustte op een meisje, dat langs kwam lopen. Een kleine glimlach van korte vriendelijkheid ging over haar lippen, maar daar liet ze het dan ook bij. Ze leunde naar achteren op het bankje. Ze keek naar haar handen die bedekt waren met handschoenen, gelukkig maar.

hoe gaan die twee ooit in gesprek komen met elkaar xd
-
Cilicia glimlachte kort terug, het was een lege holle glimlach zonder betekenis, maar het maakte niet ut. Ze had een spoortje vriendelijkheid laten zien, dus dat was voldoende. Ze wende haar blik weer af en keek naar de appelbomen die langs het pad stonden. Als het goed was zouden de eerste rijp moeten zijn. Zonder er lang over na te denken liep ze richting de bomen om ze te gaan insepcteren.

Ik heb geen idee, misschien plukt Cilicia perongeluk 2 appels en geeft er eentje aan Jacklin (:
-

Jacklin keek kort hoe het meisje langs haar liep richting de bomen. Dit was een plek waar ze graag kwam, maakte niet echt uit wanneer, ze kon hier altijd wel ergens zitten zonder gestoord te worden. Het was ook niet erg als er een aantal mensen voorbij kwamen, ze was toch niet erg opvallend, nog niet. Ze veegde een paar haren uit haar gezicht.

slim plan
-
Cilicia merkte al snel dat ze rijp waren, niet alleen omdat ze het kon voelen met haar krachten, maar toen ze de tak aanraakte vielen twee rijpe appels direct van de boom af. Zonde, want voedsel was schaars en aan een appel had ze zelf genoeg. ze draaide zich even om en keek naar het meisje op het bankje. Het moest dan maar met de twee appels in haar hand liep ze richting het meisje en hield haar er heen voor. "Wil je ereen?"

Jacklin keek op naar het meisje dat haar een appel aanbood. Ze keek even onderzoekend naar de appels en knikte toen naar het meisje. ´Graag, bedankt.´ Zei ze tegen haar en pakte de appel met haar handschoen bedekte hand vast. Ze glimlachte even een dankbare glimlach naar het meisje die alweer snel een beetje vervaagde. Ze draaide de appel rond met beide handen en keek toen weer even onderzoekend naar het meisje, nam haar helemaal in haar op.

Cilca glimlachte even haar holle glimlach, "Geen dank." en nam plaats aan de andere kant van het bankje. Kort keek ze omhoog naar de lucht om de tijd te schatten, ze had nog een flinke tijd wachten voor de boeg. Dat het meisje haar hand probeerde te bedekken had ze niet echt doorgehad. Nee ze aws met haar aandacht bij de appels geweest. Kort veegde ze de appel schoon aan haar broek waarna ze een grootte hap nam van de vrucht.

Jacklin nam een voorzichtige hap uit de appel, maar hij proefde best lekker. Ze kauwde de hap langzaam door terwijl ze keek naar haar appel, waar nu een hap uit was. Ze slikte de hap door. 'Lekker.' Mompelde ze rustig en misschien had ze het meer tegen zichzelf dan tegen het meisje, maar dat wist ze zelf ook niet. Ze had het niet zo ruim wat geld betreft en dus ook niet wat eten betreft, ze moest altijd zuinig doen.

Cilicia knikte, "dit is de beste tijd voor appels en ander najaarsfruit als frambozen en pruimen." zei ze zacht, het was overbodige informatie. Totaal niet van belang om hardop te zeggen, maar dat bedacht ze zich pas toen ze het uitgesproken had. Zelf nam ze nog een hap van de appel. Het was een frisse appel, beter dan die zoete appels, wat haar betreft.

'Oh..' Zei Jacklin zachtjes, het klonk volstrekt logisch als het meisje dat zei, dus ze moest het maar van haar aannemen, zelf had ze er geen idee van. Ze keek haar met een klein glimlachje aan. 'Ik weet daar niet zoveel van.' Zei ze half verontschuldigent en nam nog een hap van de appel. Ze kauwde deze rustig door.

Cilicia knikte als reactie, tja ze had het al vanaf haar geboorte meegekregen, dus ze wist het gewoon, het was vanzelfsprekend dat ze het wist. Maar voor andere hoefde het inderdaad niet te zijn. "Maakt toch niet uit." zei ze na een tijdje, toen ze bedacht dat het gepast was om een soort van reactie te geven.

Jacklin schudde zachtjes haar hoofd en slikte de hap door. Ze was niet echt het meest spraakzame persoon en ook op dit soort momenten wist ze ook nooit echt iets te zeggen. Ze nam nog een hapje. 'Wel handig, dat je dit soort dingen weet.' Zei ze toen en beet zachtjes op haar lip. Maar ze glimlachte toen kleintjes en keek naar haar.

Daniel rende als een gek door de bloemen achter een wild konijn aan, mensenvorm, iets wat er voor zorgde dat veel mensen hem raar nakeken. Hij achtervolgde nou eenmaal graag dingen, wat wilde je er aan doen? Hen raar aankijken veranderde er maar weinig aan en hij vond het zelf vooral zinloos.

Als Antares en Crimson hen passeerden slaagten mensen meestal een klein gilletje. Iedereen ontweek de twee aparte wolven met veel plezier. Voor hetzelfde geld waren het veranderde wolven. Het waren een weerwolf en een draak, en dus geen wolven, amar veranderde mens en draak, maar dat gingen zij hen niet aan hun neus hangen. Antares hield stil toen hij een jongen een konijn zag achtervolgen. Hij hield zijn kop een beetje schuin. De zilverwitte wolf met de blauwe strepen op zijn ene wang ging op de grond zitten en keek nieuwschierig toe. De jongen rook niet als een vijand, hij rook naar hond, ohana. Zijn ogen vernouwden zich. Zou de jongen een weerdier zijn of een huisdiereigenaar. De beige wolf met de vreemde groene stekels en de rare staart rende daarentegen obliviously achter een vilder aan in de richting van de jongen en het konijn.

De twee 'wolven' vielen Daniel niet op, hij lette alleen op het veel te snelle konijn. Het beest rende voor hem uit op zoek naar een verstopplek. Toen deze de vreemde wolf tegemoet rende, maakte hij rechtsomkeert en rend als een dolle tussen Danieos benen door. "he! Waar ga je heen..." zei hij nog zinloos voor hij zijn schouders ophaalde en tegen een heel apart wolfachtig wezen opliep. Hij viel een paar meter achteruit door de snelheid van de botsing. Met een hand tegen zijn voorhoofd gedrukt maakte hij een piepgeluisld dat eigenlijk alleen door honden gebruikt werd.

Crimson viel neit om door de botsing. kunnen zweven was erg handig op deze momenten. Toen hij het geluidje hoorde blafte hij een groet naar Daniel. "Jij niet mens" blafte hij vrolijk. hij liep ietwat schuw naar Daniel toe en snuffelde aan hem. "Jij hond? Hond-jongen mij verstaan?" Antares liet hem maar en bleef vanaf een afstandje toekijken, zoals een ouder toekijkt op zijn kind dat in de speeltuin speelt. Hij zou wel ingrijpen als het mis was.

Daniel blafte vrolijk terug "Nee, ik niet mens, ik inder... Ik ben inderdaad een hond..." verbeterd hij zichzelf, niet alleen tak de grammatica van de draak hem aan, hij had ook al jaren niet meer in deze taal gepraat. "En ik denk dat je wel begrepen heb dat ik je versta." hij had het al snel weer opgepikt, het koste alleen wat denkwerk, iets wat bij Daniel net zo snel ging als alles wat hij deed.

Nu wilde Antares zich er wel mee bemoeien. De wolf had zijn autoritaire houding aangenomen en sloop in hun richting. Hij positioneerde zich tussen Daniel en Crimson. "Wat voor een mens ben jij? Halfje hond of een weerhond. Hoe dan ook een mindere soortgenoot." Antares gronde wel volzinnen, in tegenstelling tot zijn klunzige speelse naïeve draak. "Crimson, ga wat aan de kant wil je." Gromde hij naar Crimson. Die deed zijn bek open. "Crimson, ik ben de alfa in onze miniroedel, je doet er beter aan te luisteren." En dat deed de ander ook.

Daniels blik verplaatste zich van Crimson naar de wolf die er net bij was komen staan. "Geen van beide eigenlijk..." blafte hij, het mindere soortgenoot gedeelte negerend. Hij nam niet de moeite om op te staan voor hij in zijn puppygedaante veranderde, de twee wolven waren opeens gigantisch in vergelijking met de kleine puppy met de roze strik.

Antares snoof "Een hondenwelp dus." merkte hij op. Hij liep een eindje van hen weg en ging in de bloemen liggen. Een puppie was neit gevaarlijk. Crimson reageerde veel enthousiaster. Hij sprong letterlijk enthousiast op en neer. "Het is al een maand geleden dat ik een welp zag. Maar puppies zijn zo veel schattiger. Je bent zo'n snoesje." hij likte de kleine pup speeld/

Daniel keek met typische puppyogen en hangende naar Antares en hoe deze hem zo kleineerde, in zijn opzicht. Maar hij begon snel te kwispelen en zelf ook te springen toen Crimson begon te praten en hij likte deze vrolijk terug toen hij dat bij hem deed. Van dit soort wezens werd hij nou vrolijk. Nog vrolijker dan hij altijd al was. "Ik ben gevleid." vertelde hij deze.

Crimson lachtte. "Antares is gewoon een beetje chagerijnig, dat is hij altijd. Negeer het maar, zelfs in zijn menselijke vorm is hij nors." Crimson haalde zijn schouders op en kwispelde met zijn onatuurlijke staart. "Maar puppie-jongen heeft zich nog steeds niet voorgesteld"

----
HissssssssSSSSSSSSSSSSsssssssssssssSSSSSSSSSSSsssssssssSSSSSSSSSsssssssssBOEM---- en toen moest je je hele huis opnieuw bouwenb. zucht