De verlaten Haven ~ Rijk van de vissen.

De Haven in het rijk van de Vissen. Deze haven is vroeger niet erg goed onderhouden en na een tijdje gaven ze het op en namen ook niet de moeite om het te slopen en opnieuw te bouwen. Er zijn verschillende versleten kades waar vroeger Boten en Schepen aanmeerden, nu is het gevaarlijk om er op te gaan staan. Er staan een aantal leegstaande vervallen huisjes waar lang geleden wat mensen of zeelieden woonden. De zee was hier ooit mooi en helder, maar nu is deze zwaar vervuild en is hij donkergroen.

Regels: Zwemmen is niet erg verstandig, net als het betreden van de verlaten huizen, duistere gedaanten logeren hier wel eens.
Personen: er komt nooit iemand, maar er is genoeg plek voor een heel dorp, aangezien er vroeger bemanning en zeelieden rondliepen.

Carlos zwierf alleen over de haven, de wind waaide door zijn haren en de kou sneed in zijn gezicht. Hij ging op het randje zitten een staarde naar de zee. Zijn gezicht was minder wit dan normaal, had rode blosjes en zijn ogen stonden iets feller. Zijn zwarte jas had hij tot zijn kin dichtgeknoopt, hij vond hem zelf goed staan, maar hij vond alles wat zwart was mooi. Hij sloot zijn ogen en genoot van de kou.

De gestipte puppygedaante van Daniel achtervolhde de ratten op de haven met groot plezier, zijn vacht was dik genoeg om de meete kou buiten te houden, maar af en toe rilde hij toch. Met zijn tong uit zijn bek volgde hij een vande ratten om het hoekje, hij merkte al snel dat de rat hier niet meer was, maar waar in de hemels naam zou deze heen kunnen zijn gegaan in minder dan een seconde? Het antwoord torende boven hem uit, een gigantische kat, geen normale huikat, o nee, deze leek vel gemuteerd. Rillend van de angst en kou rende Daniel zo snel mogelijk weg van dit schepsel, dat hm niet eens volgde. Hij vond de veiligheid in de schoot van een in een zwarte jas gehulde jongen.

één vraagje, is Daniel op dit punt mens of puppy?

puppy.

Carlos schrok opeens van de puppy die op hem sprong. "oh mio dio, andare via Bestia" mompelde hij. Het was waarschijnlijk een zwerfbeest dat hier rondzworf, en Carlos was niet zo'n fan van iets wat geen huis had. Behalve Garcia, die was gewoon heel erg aardig. Voorzichtig duwde hij de puppy weg.

Daniel piepte zachtjes en verliet de schoot van de jongen, om naast hem op de kade zijn mensenedaante aan te nemen. "Het spijt me als ik je privaci verstoord heb..." zei hij net zo opgewekt en snel als gewoonlijk, al was hij ergens verdrietig dat hij niet op de jongen zijn schoot mocht zitten.

Carlos keek even verbaasd toen de hond in een mens veranderde. "Ow, sorry" zei hij, en hij glimlacht een beetje. De laatste tijd probeerde hij iets vriendelijker te zijn, omdat hij wist dat mensen er niks aan konden doen als ze hem irriteerden. "Maar het maakt niet uit hoor". De jongen maakte hem op de een of andere manier niet boos.

Daniel slaakte een zucht van opluchting en ging naast de jongen op de rand zitten. "Gelukkig... Soms vergeet ik dat ik niet zomaar bij iedereen op schoot kan klimmen zonder deze mensen te irriteren of boos te maken, ik ben sowieso irritant, zeggen ze, te hyper..." legde hij uit in bijna de helft van de tijd waarin een normaal mens dit zou doen.

Carlos moest goed luisteren naar wat de jongen zei. "Ho capito" zei hij, en toen bedacht hij dat de jongen hem niet verstond. "O, ik zei dat ik snap dat mensen dat zeggen" En een glimlach gleed over zijn gezicht, iets wat niet erg vaak gebeurde. "Maar het maakt niet uit hoor" zei hij zachtjes. Terwijl hij even rechtop ging zitten, en zijn kleine hoge hoed weer even goed op zijn hoofd zette.

Hoge hoeden buddies for life.
---
daniel zaylt even aan de rand van zijn eigen hoed toen Carlos dat deed. "weet je het zeker? Dat je het niet erg vind, bedoel ik, als ik erg mijn best doe kan ik ook rustig zijn... Ik wiebel nu ook niet omdat ik aanneem dat deze constructie dat niet gat houden..." zei hij iets langzamer, maar nog steeds snel voor de gemiddelde mens.

Carlos lachte. "Nee, ik denk niet dat het slim is, straks val je nog in het water. En dan voel ik me geroepen om je eruit te vissen". Zei hij, het voelde fijn om wat meer zichzelf en niet zo terughoudend en duister te zijn. Hij keek over het water uit, naar een prachtige zonsondergang. De lucht kleurde oranje, en roze en ook een klein beetje paars.

"oh, maar als ik in het water al neem ii jou mee!" zei Daniel grijnzend en hij bewoog toch een beetje heen en weer op de kade, die gevaarlijk kraakte. "Niet druk, juist..." sprak hij zichzelf toe. "Ik ben Daniel trouwens, maar de meesten noemen me 'het' dus dat mag jij ook wel doen hoor..." stelde hij zichzelf voor, omdanks get feit dat dit triest klonk vertelde hij het toch met een grijns.

Carlos trok één wenkbrauw op en keek Daniel aan. "Oké, nou, ik denk dat ik het toch maar bij Daniel hou. Maar ik ben Carlos" zei hij en zijn stem klonk rustig. Hij sloot even zijn ogen, en liet het laatste restje zonlicht zijn gezicht verwarmen, omdat hij door de kou meestal bijna zo wit werd als een lijk, behalve zijn oogleden.

Daniel glimlachte naar de opgetrokken wenkbrauw van d jongen, Carlos dus... "Fij dat je me als persoon beschouwd en niet als een of ander hyperactief dier... Oké ik bèn een dier... Maar niet op die manier..." ratelde Daniel op sneltreintempo door. Hij staarde naar Carlos nu deze zijn ogen dicht hadn dat niet kon merken... Hij staarde naar zijn donkerdere oogleden en naar zijn gezicht, naar zijn lippen en naar zijn figuur... Hij nam elk detail van hem in zich op.

Carlos luisterde naar de jongen, en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "Haha, volgens mij gebeurt het niet vaak dat jij iets zinnigs zegt". Zijn stem klonk plagerig, maar niet gemeen, en de lach bleef om zijn mond. "Maar je bent toch gewoon een mens?" voeg hij voorzichtig.

"Nope.." zei Daniel grijnzend op de eerste opmerking van Carlos. "Als het goed is heb je daarnet met je eigen ogen gezien dat ik half hond ben..." legde hij uit, hij vond het fijner om het woord 'hond' te gebruiken in plaats van 'puppy', dat klonk gewoon veel beter.

Carlos knikte. "Ja, maar nu ben je gewoon een mens, dus ik vind je een mens" zei hij simpel. "umano o cane?" zei hij zachtjes, en zijn stem klonk zangerig. Hij zag de zon onder de horizon zakken, en hij was nu helemaal verdwenen. Het was meteen best donker, en dat maakte het ook koud. Onbewust rilde hij en hij keek nog steeds uit over het water, wat nu een donkere vlek leek.

"Goede theorie." knikte Daniel, toen Carlos iets in het Italiaans vroeg trok hij een wenkbrauw op "Sorry?" vroeg hij zacht tewijl hij met Carlos keek hoe de zon onderging, dit had een heel romantisch moment kunnen zijn, met z'n tweeën, alleen op een kade bij zonsondergang... Daniel slaakte een zweverige zucht en liet zijn hoofd op Carlos' rillende schouder vallen. "Heb je het erg koud?" vroeg hij zacht.

Carlos bleef zitten. "Niks, ik vroeg niks, gewoon aan mezelf" zei hij zachtjes. "En ja, ik heb het wel koud, deze jas geeft minder warmte dan je denkt". Het begon harder te waaien en Carlos kromp een beetje ineen. Hij sloot zijn ogen en liet zijn hoofd op dat van Daniel vallen.

"Iets dat ook alleen bestend is voor jou? ik ben sbest nieuwsgierig eienlijk..." zei Daniel en hij begroef zijn gezicht in Carlos' schouder terwijl hij zijn benen oven die van hem legde en zichzelf op diens schoot trok. "Is het zo warmer?" vroeg hij, zijn stem gedempt door de schouder van Carlos.

Ik heb geen zin in clueless Carlos, hij wordt gewoon meteen verliefd op Daniel, net zo snel als die op hem xdd


Carlos schrok een beetje van Daniel "Ehh ja, het is wel wat warmer zo ja" zei hij zachtjes. "Maar het was niet echt iets heel interessants ik vroeg mezelf gewoon; hond of mens?" zei hij. "Maar, hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg hij aan Daniel omdat hij dat nou eenmaal graag wou weten als hij een nieuw iemand ontmoette.

"hmmm.." mompelde Daniel en bewoog zijn gezicht even heen en wee in Carlos' schoude. Toen deze vroeg hoe oud hij was draaide hij zijn hoofd zodat hij hem kon verstaan. "Ik ben 15, jij?" vroeg hij, naar de nek van d bleke jongen stsrend, aangezien dat het enige wa dat hij kon zien, niet dat hij niet genoot van dit uitzicht. Even kwqm de gedahte om eenvkus in die nek te plaatsten in hem op, maar die stopte hij snep weer weg.

Carlos voelde de wang van Daniel en glimlachte een beetje. "O, veertien" antwoordde hij haastig, maar met zijn hoofd was hij niet echt bij het gesprek, zachtjes mompelde hij een gedicht wat hij ergens een keer had opgevangen. "Morbidi petali di rosa bianca, pura come il cielo. Essi vortice e di essere spazzato via dalla brezza gentile. Il mio cuore è freddo, la mia anima è solo, solo le rose sono sulla strada e vederli ridere."

mooi gedicht (l)
en @ vorige post: haha ja, lang leve sweet gay love.
--

Daniel draaide zijn gezicht weer in de schouder van Carlos, het was een fijn gevoel om zijn gezicht zo dicht bij hem te hebben. hij luisterde aandachtig naar de Italiaanse woorden die hij sprak "Het klonk prachtig, maar ik snap er niets van..." zei hij met gedempte stem in tegen Carlos' schouder aan.