Het oude kasteel ~ Rijk v/d vissen

Ergens, op een hoge berg staat een oud kasteel. Vroeger woonde hier een rijke kasteelheer. De familie van adel is uitgestorven tijdens de oorlog. Om bij het kasteel te komen moet je een heel stuk lopen, helemaal naar de top van de berg. Er komen de laatste tijd niet veel mensen meer in het kasteel, behalve zwervers en ongedierte die in de donkere, koude gangen overnachten. De dikke muren houden namelijk de koude wind goed tegen. Ze zeggen dat het hier spookt, mensen horen geluiden uit de hoge torenkamers komen. Of het echt zo is? Daar moet je zelf maar achter komen.

Regels: Geen
Aantal personen: Niet veel, de meeste mensen durven hier niet te komen.

Jacklin stond met haar handen in haar zij naar het kasteel te kijken. Ze was nog maar op de helft, ze moest nog een flink eind lopen. En wilde ze het kasteel voor de avond bereiken, dan moest ze nu eventjes flink doorlopen. Ze wist niet precies wat het kasteel was, maar misschien kon ze er overnachten, misschien kon ze er iets beleven. Ze had voor de verandering geen handschoenen aan omdat de omgeving hier zo goed als dood was en ze geen mens om haar heen zag. Haar metalen handen, die haar deden denken aan handen van een robot. Alleen haar metalen handen waren zichtbaar, de rest van haar armen waren bedekt door de stof van haar vest.

Gladys zat op de trappen voor het kasteel. De klim was zwaar geweest en ze had geen zin om nu meteen al in te breken, eerst maar is uitrusten. Ze had de kap van haar versleten mantel op haar hoofd, zodat haar haarkleur niet te veel op zou vallen en keek uit over het dal. Op het pad liep een meisje. Gladys kromp ineen en hoopte dat het meisje haar niet kon zien.

Jacklin veegde haar roze haren uit haar gezicht en keek om zich heen terwijl ze de trap verder op liep. Ze klauterde een paar laatste treden naar boven en keek om zich heen. Ze keek naar het grote kasteel, ze vond het best wel mooi, maar toch zag het er doods en niet erg gezellig uit. Haar ogen vielen op een gestalte dat op de trap zat. Ze begon gelijk haar zakken te checken, maar ze had geen handschoentjes bij dr.

Gladys staarde naar het meisje, die het toch niet kon zien. De zwarte kap hing als een schaduw over haar gezicht. Ze bleef doodstil zitten, en bewoog niet. De wind woei zachtjes, en haar groene haren waaide een beetje onder de kap vandaan. Ze probeerde het terug te stoppen, maar het lukte niet, dus zette ze de capuchon maar helemaal af, waardoor haar groene haren alle kanten op waaiden.

Groene haren, dat was apart weer iets anders dan het voordurende roze waar zij tegenaan moest kijken. Jacklin bleef naar het haar van het meisje kijken tot ze bedacht dat het nogal onvriendelijk was. Ze knikte kort naar het meisje en liep de laatste tredes op, tot ze echt voor het kasteel stond. Hoe moest ze daar ooit naar binnenkomen? Ze had haar handen in haar zakken gestopt en was niet van plan deze er nog uit te halen.

Gladys stond op, en baalde van de blik van het meisje. Die naar haar haren gestaard had. Ze keek naar het kasteel, dat boven haar uit torende. De ramen waren gesloten en de deur was driedubbel op slot. Snel keek ze om zich heen of er ergens iets lag waarmee ze binnen kon komen. Daar, er lag een steen. DIt vond ze niet leuk, en ze ademde even diep in en uit. Toen pakte ze met tegenzin de steen op en gooide hem door het dichtstbijzijnde raam, dat met een hard gekraak en gerinkel uiteen viel.

Jacklin keek naar het meisje dat een raam ingooide, dat was zij dus niet van plan, zoiets moois ging zij niet vernietigen. Zonder het meisje nog een blik waardig te keuren liep ze richting de deur van het kasteel, of eerder een grote poort die waarschijnlijk naar zo´n grote hal leidde. Ze haalde een hand uit haar zak en pakte het grote slot vast dat de deur stevig vastzette, waardoor niemand naar binnen zou kunnen. Alleen een hele goede metaalsmede zou de juiste sleutel kunnen maken. Ze strekte haar metalen hand er naar uit en zocht met haar vingers in het slot, probeerde haar vingers zo te vervormen dat ze pastte en ze de klik kon vinden.

Gladys slikte even haar tranen in. Langzaam liep ze naar het raam toe, en keek of ze naar binnen zou kunnen klimmen. Misschien een paar wonden, maar die zouden wel weer helen. Langzaam klom ze naar binnen toe en viel onverwachts met een harde vaart op de grond, die veel dieper bleek te zijn dan verwacht. Ze hoorde iets knappen in haar arm en gilde het uit van de pijn. Toen ze haar arm probeerde te bewegen kwam er weer een kreetje uit. Dit ging niet goed, ze bleef maar zo stil mogelijk liggen.

Jacklin keek even geschrokken op door de kreet van het meisje en hoorde daarna de klik van het slot. Het was haar gelukt, hij was open. Ze wist niet helemaal of dit de bedoeling was, maar het was in ieder geval veel veiliger dan hoe het meisje het deed. Ze haalde het slot van de poort en liep toen met tegenzin richting het raam. Ze keek naar binnen naar het meisje en trok haar wenkbrauwen op. ´Als je gewacht totdat ik de poort had opgemaakt en niet het raam had vernietigd.´ Zei ze rustig tegen haar en keek naar het raam dat nogal pijnlijk en puntig leek. ´Gaat het?´ Vroeg ze daarna luchtig.

Gladys keek het meisje met een pijnlijk gezicht aan. "Ja het gaat wel" zei ze, terwijl ze opstond. Haar arm stond in een rare hoek, en ze duwde er heel hard tegenaan, waarna hij weer normaal stond. "Au!" riep ze. Ze had al gezien dat haar schouder uit de kom was, en ze had hem weer terug geduwd. Ze haalde de glasscherven uit haar rug en klopte haar mantel af. "Hoe kreeg je die deur open dan?" vroeg ze terwijl haar gezicht nog steeds pijnlijk stond.

Jacklin keek naar het meisje en legde haar metalen hand op het glas van het raam. Ze trok een streep over het glas waardoor het geluid van nagels over een schoolbord kwam, wat niet erg aangenaam was. ´Ik heb geweldige handen.´ Zei ze en je hoorde de spot in haar stem. Ze vond haar handen helemaal niet geweldig, ze haatte haar handen, maar dit soort dingen waren wel heel handig.

Gladys keek naar het meisje haar handen en schrok onbewust. Het geluid zorgde voor kippenvel op haar rug, waardoor ze nog meer last kreeg van haar wonden. Snel zette ze een paar stappen bij het meisje vandaan. "Handig ja" mompelde ze zachtjes. Het meisje kon haar niet kwalijk nemen dat ze door het raam geklommen was, ze had toch geen ijzeren handen? Natuurlijk zei ze dit niet hardop, maar ze was toch een beetje boos.

En toen was het Jacklin die in elkaar kromp toen het meisje leek te schrikken, toen het meisje stappen bij haar vandaan zette. Ze kende dit maar al te goed. "Je bent een freak! Je hoort er niet bij." Zachtjes beet Jacklin op haar onderlip. ´Het spijt me, veel succes verder.´Zei ze tegen het meisje en draaide zich om. "Je vader en ik hadden veel liever een normaal kind gehad inplaats van zo´n monster, maar nu je er toch bent kun je die verschrikkelijke handen misschien nog nuttig gebruiken!"

Gladys kreeg een onaangenaam gevoel over zich heen. En door haar goede mensenkennis had ze meteen door waar dit vandaan kwam. Ze liep naar het meisje toe en legde haar hand op haar schouder. "Sorry, ik wou je niet beledigen maar..." ze maakte haar zin niet af, wist niet wat ze moest zeggen. Ze sloeg haar ogen neer, ze kon er niet tegen als ze andere mensen verdrietig maakte.

'Ach, je bent niet de eerste en zeker niet de laatste.' Zei Jacklin schouderophalend en deed haar handen in haar zakken. 'Ik ben het wel een beetje gewend.' Voegde ze eraan toe, maar dat ze eraan gewend was betekende niet dat ze het leuk vond. Ze was zo geboren, ze dacht wel dat het een hele grote shock voor haar ouders was toen ze zagen dat hun baby metalen armen had. Van haar oudere broer had ze een keer gehoord dat haar moeder een keer gebeden had voor een ander kind.

"Maar dat betekend niet dat het minder erg is" zei Gladys zachtjes en ze keek het meisje aan. "Ik weet wel hoe je je voelt" ze slikte een keer. "Mensen sluiten mij altijd buiten, alleen omdat ik geen geld heb, of door mijn haar of oogkleur" zei ze terwijl ze haar ogen neersloeg en naar de grond keek.

'Ja, dat ken ik ook heel goed.' Zei Jacklin tegen haar en sloeg haar armen over elkaar. Ze deed haar lippen op elkaar, ze vond dat ze al genoeg gezegd had tegen een volslagen vreemde. Ze keek naar de poort die ze open had gemaakt. Ze vroeg zich af of er in dat verlaten kasteel een redelijke slaapplek was, ze had eigenlijk niet verwacht dat het verlaten hier was. Het had best iets griezeligs.

Gladys keek weer op, en zag het meisje haar gesloten houding. "Tsja, dan lijken we een beetje op elkaar denk ik. Maar ik weet niet wat jij gaat doen, ik ga een slaapplek zoeken" zei ze terwijl ze een paar rek en strek oefeningen deed om te kijken of haar lichaam weer een beetje werkte. "Auw, ik ga iets nodig hebben voor die arm". Ze trok een pijnlijk gezicht, misschien een mitella of zo iets.

Jacklin knikte rustig. 'Ik ook, maar ik ga niet via het raam naar binnen.' Zei ze en liep rustig richting de poort. Ze zagen elkaar binnen wel weer, en zo niet, dan vond Jacklin het ook niet heel erg. Met een zacht gekraak deed ze de poort een klein stukje open zodat ze er doorheen kwam. Ze keek de holle, grote hal door, dat een soort spookachtige sfeer had. Ze rilde er eventjes van.

Gladys keek even rond in het kamertje waar ze was. Er stond een groot bureau, kasten met boeken en kandelaars. Ze was waarschijnlijk in een kantoor. Ze pakte een kandelaar en kaarsen en mompelde nog zachtjes "Doei" naar het meisje, waarna ze op de gang verdween.

~NEW~

Shelby liep de berg op naar het oude kasteel. Het zag er vrij griezelig uit, maar ze was niet bang. Het kasteel fascineerde haar, ze begon altijd te fantaseren over hoe het zou zijn als je hier gewoont had. Ze liep de oude kapotte houten poort door, onder de ijzeren tralieshek door. Ze liep de marmeren trap op, en liet haar handen over de houten leuning glijden. En droomde weg in haar fantasie. De gangen door, over de rode vloerlopers, langs de talloze kapot gemaakte schilderijen.

Een grijswitte wolf rende in zijn soepele pas richting het kasteel. Hij zocht een plek uit de wind, preferably met voedsel. Een kasteel had vast wel een paar duiven, uilen of ratten. Dat betekende voedsel. Hij had de hele dag nog niets kunnen vangen en hij was moe en had het koud. Een plekje uit de wind klonk zo zo heerlijk. Hij begon nog een beetje harder te rennen richting het kasteel, zijn tong bengelde uit zijn bek. Eenmaal boven glipte hij langs de poort en het kasteel in. Het kwam niet in hem op te veranderen in een jongen. Langzaam begon hij door de gangen te wandelen, op zoek naar een goed plekje om te liggen, zijn oren zochten daarnaast naar ook amar het kleinste geluidje van een dier.

Shelby hoorde iets in de gang, niet ver bij haar vandaan. Het zal vast wel een rat zijn geweest, maar ze bleef toch extra op haar hoede. Ze keek rond. Ze had geen rust meer om weg te dromen. Ze luisterde en liep verder, richting de gang waar vroeger de slaapkamers waren geweest. Ze hoorde gehijg, gehijg? Ze begon nu toch wel een beetje bang te worden. Toen liep ze de hoek om en stond oog in oog met een levensgrote wolf, of was het een weerwolf? "IIIIIIIIIIIIIIH"...

Andaros gromde geirriteerd en veranderde in een jongen. Vandaag droeg hij een shirt dat vaal was geworden door het weer, een vaalbruine sjaal en een simpele zwarte broek emt zwarte kisten eronder. Zijn katana hing op zijn rug en hij had een plunjezak over zijn ene schouder hangen met reserve kleding, tondel en een nood beetje voedsel. "Jeetje, je hoeft neit zo te gillen." zei hij nors. Hij pakte een elastiekje uit zijn broekzak en deed zijn lange rode haar in een paardestaart. "Kan je neit ietsie harder gillen? Volgensmij heeft nog niet iedereen ter wereld je gehoord." hij rolde met zijn oren en begon perdirect de andere kant op te lopen. Van het gillende meisje weg dat hij nu al irritant vond.