Bergweides-Tweeling

Crimson glimlachte. "Hij is achttien, maar doet al weinig meer voor zijn plezier sinds hij acht was. Hij is de oudste van het alfa koppel en heeft het altijd als zijn taak gezien om de volgende leider van de roedel te worden. Hij is nogal streng voor zichzelf om het punt van kracht." Crimson had een 'ik ben voor de verandering de ouder ipv het kind' blik opgezet.

Antares ging overeind zitten en bekeek de tekenening. "Hij is best mooi, zeker voor iemand die niet zo bekend is met wolven. Want ik neem aan dat je zelf niet tussen de weerwolven woont." hij schonk Noah een schim van een glimalchje. "Ik teken zelf niet, ik graveer emt metaal in rotsen en hout. Als je vreemde symbolen tegenkomt ier in de bergen dan kan het best dat ik ze heb gemaakt."

Mion lachte zachtjes toen Crimson zijn gezicht trok. 'Noah is 15 maar hij gedraagt zich soms als 35 en soms als 5. Het ligt compleet aan zijn stemming. Als hij zich hyper voelt is hij net een kind maar als hij gewoon rustig is, is hij net een bejaarde. Hij heeft een wat ingewikkelt karakter, maar hij is altijd wel de ouder. Ik ben in tegenstelling tot hem veel energieker.' zei ze en je merkte ook wel dat ze hyper was omdat ze maar niet stil zat op Crimson's hoofd.

Noah bloosde iets heviger. 'Ik reis alleen, samen met Mion dus daarom weet ik niet veel van wolven af.' zei hij toen. 'Ik teken ook meer mensen dan dieren. Deels om er geld mee te verdienen maar het meest omdat ik het leuk vind.' Hij stopte de tekening in zijn map en stopte zijn potlood in de binnenzak van zijn jas. Hij keek opnieuw naar Antares en had zo vreselijk de neiging om verder weg van hem te gaan zitten maar hij wist dat het nogal vreemd zou overkomen. Hij veranderde toen van positie zodat hij in kleermakerszit zat en keek maar naar de waterval sinds hij niet wou staren. 'Hey, ik ben er inderdaad wat tegen gekomen. Het zijn runen, toch?' vroeg hij toen wat nieuwsgierig en draaide zijn hoofd naar Antares.

Antares glimalchtte, maar schudde zijn hoofd. "Keltische knopen." een van de opopvallende metalen bandjes om zijn pols vormde zich in zijn hand tot een telkens veranderende knoop. "Maar ik grafeer soms ook de maan, of wolven, of een combinatie, een wolf, getekend in keltische stijl." hij glimalchtte het was overduidelijk dat hij het leuk vond om over dingen te praten waar hij van hield. "Ook teken ik op mensen, zeg maar. een soort body paint of zo. Je snapt natuurlijk wel dat we in de roedel neit echt luxe kleding of juwelen hebben. Daarom zijn het op de huid geschilderde symbolen die ze bijvoorbeeld dragen tijdens een bruiloft, naast hun mooiste kleren." hij gebaarde naar zijn eigen stoffige kleding in camouflage kleuren. "Zeg nu zelf, dit ziet er niet echt feestelijk uit."

Noah luisterde naar wat hij hem vertelde en het was duidelijk dat hij het interessant vond om aan te horen want hij draaide zich helemaal naar hem toe en luisterde alsof Antares een kinderverhaal aan het vertellen was. 'Daar heb ik wel eens van gehoord. Het lijkt me heel mooi, al is het jammer dat het er snel weer af gaat.' zei hij met een glimlach. Dan kantelde hij zijn hoofd een beetje en vroeg zich iets af. 'Zijn er in jouw groep meer van jou soort? Zeg maar wolven die in mensen kunnen veranderen?' vroeg hij toen nieuwsgierig.

Antars knikte. "We zijn met veertig. Vijf wolven, dertig weerwolven en vijf mensen. Het is een beetje een verzameling van weerwolven in deze bergen. Een van mijn voorouders schijnt begonnen te zijn ben de weerwolven verzamelen. Vooral de we-vinden-onszelf-geen-echt-mens weerwolven die liever in hun wolvenvorm zijn. Vijf van ons hebben een menselijke partner en er zijn nog vijf wolven die met ons rondhangen because we're awesome like that." hij gaf Noah een knipoog. Om te zeggend at Antares een iets vriendelijke houding had als hij eht over zijn roedel, zijn familie, had dan was dat een understatement. "We zijn geen echte wolvenroedel, eigenlijk." voegde hij nog toe. "We trekken niet continue rond, maar hebben een grot waar we 's winters verblijven en waar veel van ons ook overnachten als ze in de buurt zijn. Daar verblijven de mensen, gewonden en zwangere vrouwtjes ook vaak." hij glimalchtte en staarde naar de bergen in de verte. "Zelf vind ik het heerlijk om een wolf te zijn, je bent wendbaarder en sneller dan een mens. Als je als wolf ook handen had gehad zou ik denk ik niet eens de moeite meer doen om mijn mensenvorm aan te nemen." En zijn blik was overgestapt op oneindig, hij dacht overduidelijk aan eht wolf zijn.

Noah luisterde naar Antares en vond het heel leuk om te horen. Hij had zo veel mensen - of beter gezegd - wolven om zich heen, als één grote familie. Het moest vast heel fijn zijn om met zo'n groep te reizen, te eten en lol te maken. Antares was nooit alleen en had zijn hele roedel achter zich staan als steun. 'Dat moet vast geweldig zijn.' zei hij met een waterige glimlach en voelde het bloed naar zijn wangen stijgen toen Antares knipoogde. Hij wou zijn blik naar de grond keren maar bleef toch naar de wolf-jongen kijken alsof zijn ogen werden vastgehouden door hem. 'Dat geloof ik graag.' zei hij toen grinnikend als reactie op zijn verhaal over zijn wolvenvorm. 'Ik zou ook wel een wolf willen zijn. Ik vind het prachtige dieren. Bovendien ben ik zelf niet erg sterk... Op magisch gebied alleen wel.'

Antares knikte. "Ik zou niets anders willen zijn dan een weerwolf." het feit dat Noah had gebloosd bij zijn knipoog was hem volledig ontgaan. Hij kamde met zijn vingers door zijn paardenstaart. "Maar hoe ben jij dan sterk op magisch gebied?" Nu was hij nieuwsgierig. Zijn eigen magie was niet heel sterk. Hij kon metaal ombuigen en met wat hulp van de wind hoger en verder springen. Zweven lukte hem nooit. De metalen arm- en enkel banden, die ook om zijn poten zaten in wolvenvorm, namen weer hun gewone vorm aan. hij trok zijn plunjezak naar zich toe en viste er wat spulen uit, die hij zo neerzette dat hij tussen de dingen en Noah in zat. Het waren een motar en wat blokjes houtskool.

Noah glimlachte en kon zich heel goed voorstellen dat Antares liever een wolf was dan een mens. 'Nou, het is zo dat ik lichamelijk niet heel sterk ben. Dat zie je ook wel... maar mijn magie is in tegenstelling tot mijn lichaam wel sterk. Sorry als dat arrogant klonk, zo bedoelde ik het namelijk niet.' zei hij toen en maakte een sierlijke beweging met zijn hand waardoor water uit het meertje op steeg. Hij vormde het tot een soort touw, dat hij als een lint om Antares' lichaam liet tollen zonder hem aan te raken. Daarna voegde het water zich bij een en splitste zich opnieuw om kleine ballen te vormen die om hun heen zweefden. Noah had inmiddels zijn handen geheven en hield het water in controle. Hij glimlachte lichtjes en was blij dat hij toch wel enige kracht had.

Antares ogen werden groot. "Dat is awesome. Ik heb je misschien iets onderschat toen ik je ongevaarlijk achtte." hij prikte met zijn vinger in een van de bolletjes. en ving het water in het bakje met tot poeder vermakel houtskool. Dat mengde hij en toen had hij zwarte prut. Hij keek Noah aan. "Mag ik je armschilderen?" Puppie oogjes van gewone mensen waren meestal wel lethal. Puppieoogjes van iemand die deels hond-achtige is zijn onweerstaanbaar.

Noah grinnikte zachtjes. 'Iedereen acht mij ongevaarlijk maar eigenlijk...' Hij lachte even zacht en het water kwam weer bij elkaar om zich tot een enorme bol te vormen die Noah langzaam het meertje in liet zakken. 'Zo.' zei hij even zachtjes en keek naar Antares die hem vroeg of hij zijn arm mocht beschilderen. En echt, die puppyoogjes waren onweerstaanbaar en een beetje de schattigste puppyoogjes die hij ooit had gezien. 'Tuurlijk.' zei hij, blozend door zijn schattigheid en trok zijn jas uit waar hij een wit shirt onder aan had met knoopjes aan de voorkant. Hij schoof zijn linkermouw omhoog en stak zijn bleke arm uit naar Antares. Hij durfde niet dichterbij te zitten.

Antares knikte en pakte Noahs arm voorzichtig beet. Hij zette het bakje op de grond en doopte zijn vinger erin. daarna begon hij het partoon van spiralen op de rug van Noahs hand, en helemaal door tot aan zijn schouder. Hij vond het grappig dat Noahs huid zo bleek was, het zwart van het houtskool kwam zo nog mooier uit. Crimson ging naast Antares op de grond zitten en keek kalm toe hoe zijn baas vreemde patronen op Noahs arm creerde.

Noah keek toe terwijl Antares schilderingen op zijn arm maakte en zag hoe hij de spiralen en krullen met elkaar verbond en zijn gehele arm onder schilderde. Van verwondering begonnen Noah's robijnrode ogen te schitteren. Antares was er goed in. Heel goed zelfs. 'Wauw...' mompelde Noah zachtjes en.besloot het patroon over te tekenen zodat hij het niet zou vergeten wanneer hij het eraf moest wassen. 'Je bent hier goed in...' zei hij bewonderend en keek naar Antares terwijl hij bezig was.

Antares knikte. "Ik doe dit al sinds ik klein was. Het is leuker als ik meer kleurtjes heb, maar ik moet het even doen met enkel houtskool." het puntje van zijn tong stak uit zijn mond van concentratie. Hij moest en zou alle lijnen goed krijgen. "En af." hij liet de arm los. "Het is aan te raden het eerst te laten drogen voor je je mouw er weer overheen doet." Hij wendde zich naar Crimson en Mion en gaf beiden een maansikkel op hun voorhoofd. In de vacht van Crimson zag het er heel raar uit.

Noah bleef met de glimlach op zijn gezicht zitten terwijl Antares bezig was. Hij vond het leuk dat hij dit deed ookal was het gewoon zwart en niet in andere kleurtjes. Hij bleef naar Antares kijken en zag hem geconcentreert bezig zijn met het puntje van zijn tong uit zijn mond. Hehe, deed Noah ook als hij geconcenteerd bezig was. 'Dank je.' zei hij, nog steeds blozend en bekeek de hele armschildering. Prachtig. Simpelweg prachtig. Mion liet Antares de maansikkel op haar voorhoofd tegen en knikte dankbaar naar hem.

Antares glimlachtte en borg zijn spulletjes weer op. "Geen dank, je bedankt een stuk papier toch ook niet omdat je erop mocht tekenen?" Hij liet zich achterovervallen zodat hij op zijn rug lag. "Dat was het productiefste dat ik de hele dag heb gedaan." Crimson rolde emt zijn ogen. "Tja, jij kan een dag neits doen ja, als je dag en nacht door blijft rennen ben je de dag daarop moe."

'Nee, maar jij bent geen stuk papier en ik vind het prachtig.' zei Noah met een glimlach en maakte een beweging met zijn onbeschilderde hand. Hij scheidde het water van de houtskool en droog was het. Hij liet het water op Mion vallen wat niet meer was dan een kommetje van handen water. Mion gromde naar Noah, maar Noah lachtte alleen maar en liet zich op zijn buik op het gras vallen. Hij leunde zijn kin op zijn ene hand, waarvan de elleboog op de grond leunde. 'Echt? Wat heb je de hele dag lopen doen dan? Slapen?'

Antares dacht na. "Eten drinken, het stof uit mijn vacht wassen met een bad en in de zon dutten. Ik heb tot heel laat doorgerend dus vandaag ben ik lui." hij gaapte en rekte zich uit. Onbewust veranderde hij terug in een wolf en rolde zich op tot een bolletje en sloot zijn ogen. hij gromde nog wat voor hij zijn ogen sloot en sliep. Hij sliep heel licht, maar zijn ogen waren dicht en zijn ademhaling was traag. Crimson giegelce, wat heel raar klonk als een wolf dat deed. "Hij is echt moe."

'Oh ja...' mompelde Noah begrijpend en zag dat hij weer een wolf was geworden en zijn ogen sloot om te gaan slapen. Hij glimlachte lichtjes om zijn schattigheid en gaf hem een zachte aai over zijn kop. 'Slaap zacht.' zei hij en keek nu naar Mion die recht voor hem zat en het water van zich af schudde. Ja, dat merk ik. zei ze en gaf de boodschap door aan Noah, die alleen knikte en bleef liggen op de manier zoals hij lag om alleen maar naar Antares te kijken. Mion grinnikte zacht. Noah, waarom ga jij ook niet slapen? We hebben heel.lang gereisd. stelde ze toen voor. Noah keek zijn draakje weer even aan en glimlachte kind. 'Goed idee...' zei hij zachtjes zodat hij Antares niet wekte en rolde zich op zijn rug. Hij sloot zijn ogen en viel al snel in slaap.

---
En nu moet hij zich alleen omrollen zodat hij iets tegen Antares ligt en dan AWWW x3

uhu, maar misschien kunnen de draken een handje helpen.
---
Crimson giechelde. "Miiiiii-on ik heb een ideeeeeee-tje." he said with a sing-song voice. "Let's get them to snuggle. IU'm sure they'll freak out when they would wake up." Hij toonde het andere draakje ene evil grin. Oh hij vond het zo zo leuk om met Antares te zieken.

Hahaha xD
---

Mion keek naar Crimson toen die zei dat hij een ideetje had en luisterde naar hem. Daarna grijnsde zij ook. 'Geweldig plan!' zei ze met een zacht en gemeen lachje. Ze vloog naar de twee jongens toe en bleef boven hun zweven. 'Hmm... lijkt erop dat jij ze moet verplaatsen. Ik denk niet dat ik Noah die 50 kilo weegt kan verplaatsen.'

Crimson knikte. Hij ging vlak boven ze zweven en trok Noah voorzichtig, door aan zijn kleding te trekken, dichter naar de wolf. Zijn wolven maatje wekte hij half, haald ehem over in een mens te veranderen en liet hem weer indutten. Antares was zo zo makkelijk als hij nog half sliep. Hij draaide hem op zijn andere zij zodat hij naar noah gedraaid lag. "Jij moet hun armengoed doen, ik kan die neit goed trekken zonder hun armen te doorboren."

Mion giechelde ondeugend terwijl ze naar Noah vloog en zijn arm om Antares heen legde. Ze overlapte Noah's arm toen met die van Antares die ze voorzichtig om haar baasje's middel trok. Daarna duwde ze Noah's hoofd wat naar voren zodat ze nog ietsje dichterbij lagen en het nog schokkender zou worden. 'Zo goed?' vroeg ze grinnikend.

Crimson knikt enthousiast. "Misschien is het voor ons aan te raden om wat hoger te vliegen als ze wakker dreigen te worden, Antares gaat echt niet blij zijn." Hij grinnikte en keek toe hoe Antares Noah iets meer naar hem toe trok. Antares was het gewend om in een soort group hug met zijn broertjes en zusje te slapen. Toen ze nog ukkies waren zag dat er uit als een wriemelende hoop puppies

Mion lachte en vloog alvast iets hoger. 'Noah gaat ook niet blij zijn.' zei ze grinnikend en keek naar de twee jongens. Ze grijnsde toen Antares Noah iets meer naar zich toe trok. Noah merkte er vrij weinig van en vond hetgene waar hij tegen aan lag lekker warm. De nachten waren meestal erg koud en hij kon vaak geen goede slaapplek vinden dus kroop hij altijd weg onder zijn deken en ging zo dicht mogelijk bij het haardvuurtje liggen. De eerste paar uren was het wel goed, maar daarna ging het vuur uit en werd hij bijna bevroren van de kou wakker. Hij kroop zelf wat meer tegen Antares aan, niet wetend dat hij het was waar hij tegen aan kroop.

Antares giechelde. "Mischien moeten we hen ene hande helpen om wakker te worden, anders duurt het zo lang." Hij daalde een eindje en kriebelde beiden op hun neus met zijn lange pluizige staart voor hij weer naar Mion toe vloog. "Zo." Het effect was al te zien Antares gaapde en knipperde een beetje met zijn ogen, zich nog neit bewust van zijn omgeving.