Bergweides-Tweeling

Noah gaapte even zacht terwijl hij recht ging zitten en zijn ietwat verkrampte vingers boog en weer strekte. Als hij geen kramp kon krijgen, zou hij geen enkele pauze nemen en door tekenen. Grote kans dat hij zijn vingers van het potlood moest gaan schrapen, maar tekenen hield hem altijd bezig en zorgde ervoor dat hij rustig werd. Niet dat dat nodig was, sinds Noah zich nauwelijks opfokte. Alleen wanneer hij mensen tegen kwam.
Mion, de nieuwgierige draak die ze ook was werd langzaam wakker en rekte zich even uit voor ze met haar vleugels begon te slaan. Na ze Noah vertelde dat ze haar vleugels ging strekken vloog ze op en zweefde weg richting wie weet waar. Tijdens haar vlucht merkte ze de twee wolfachtigen op en natuurlijk nam haar nieuwsgierigheid weer toe en vloog ze op hun af. Ze vloog toen straal langs Crimson maar bleef voor hem vliegen. Ik ben lekker sneller! zei ze toen uitdagend maar speels tegen de wolfdraak. Het was grappig om een minidraak van 30 centimeter voor een wolf te zien vliegen.

Crimson stopte plots met rennen en begon vrolijk naar Mion te blaffen. "Hoi hoi. Ik Crimson, ik ook vliegen kunnen." als voorbeeld steeg hij een meter boven de grond en bleef daar zweven. "Ik geen vleugels. Baas ook geen vleugels." De zilveren wolf schoot een paar meter door en ging onder Crimson staan. Antares gromde kwaad voor hij zijn draak in de taal der wolven begon uit te schelden voor alles wat mooi en lelijk was. Crimson trok een sip gezichtje. "Is Strike boos?" vroeg hij sip. Hij daalde naar de grond en nam een nederige positie aan. Antares gromde nog een keer voor hij zelf een neutralere houding aan nam. Blijkbaar vergeven nam Crimson weer een happy-ere houding aan en duwde Antares speels omver. Even later waren de twee wolven in een speels gevechtje vervallen, Noah weer helemaal vergeten.

Mion bleef boven de wolf zweven en keek speels naar haar nieuwe speelmaatje. Ze giechelde lichtjes om hoe hij praatte en stelde zich toen beleefd voor. Ik ben Mion. Aangenaam, beste Crimson. zei ze en ging naast Crimson zweven toen deze in de lucht begon te zweven. Ooh... wat bijzonder. zei ze onder de indruk van wat hij kon en keek toe terwijl Crimson's baasje hem iets toegromde wat Crimson niet zo leuk bleek te vinden. Hij daalde nederig naar de grond, alsof hij zojuist een klap had gekregen. Daarna gingen de twee in een speels gevechtje. Ze lachtte en keek toe maar voelde toen dat er iets mis was met haar baasje en schoot weg.
Noah was bang, doodsbang. Hij had alleen zijn handen willen wassen en had dit gedaan zonder in de weerspiegeling van het water te kijken, maar doordat hij iets glibberigs langs zijn hand had voelen strijken, had hij verschrikt gekeken. En toen zag hij ze... hij zag de geesten weer. Witte doorzichtige mensen die hem aanstaarden en tegen hem schreeuwden, hem smeekten om ze te bevrijden zodat ze naar de hemel konden. En net toen Noah weg wou kijken had hij haar gezien... zijn moeder. Ookal was het maar een glimp, het was ziijn moeder, die hem verdrietig aan had gekeken. Daarna was Noah weg gegaan bij het meertje maar nog steeds zat hij in doodsangst op zijn knieën, zijn handen over zijn oren. Mion kwam aan zoefen. Noah! Gaat het!? vroeg ze bezorgd.
'Ik zag ze... ik zag haar' Een traan rolde over zijn wang. 'Mijn moeder...'

De afwezigheid van Mion werd wel opgemerkt. Crimson keek verschrikt op, wat zijn verlies betekende. Hij sprong de lucht in en ging achter Mion aan. Ze leek zo geschrokken, misschien was er wel ies heel ergs. Hij daalde een paar meter van Noah en Mion af en maakte een zacht piepend geluidje. Hij was al snel gevoelgd door een zilvergrijze wolf die stil naast hem ging zitten. De twee wolven keken stil naar Mion. De enige reden dat Antares er was, was omdat hij neit wilde dat Crmson hen hinderde en omdat Mion zo geallarmeerd was geweesd. Beiden legden hun kop op hun poten. Ze waren ver genoeg van de twee af om neit onbeleefd en opdringerig te zijn, zonder afwezig te zijn.

Mion plaatste zich op de schouder van haar baasje en gaf Noah's hoofd kopjes. Sssh... het is al goed. zei ze zachtjes. Noah veegde zijn tranen weg en aaide Mion onder haar kinnetje. 'Dankje meid... Het was gewoon schrikken.' Schrikken? Noah, je trilt als een bezetene en je bent zelf net een geest. zei Mion toen. 'Bedankt, ik voel me nu stukken beter.' mompelde Noah sarcastisch en zuchtte toen diep. Hij nam even een slok water en voelde Mion van zijn schouder af gaan. Oh, Noah! Ik heb zo iets interessants gezien! Een vliegende wolf! zei ze opgewonden. Noah knipperde verbaasd. 'W-Wat? Een vliegende wolf?' Hij barstte toen in lachen uit. 'Echt, wat is het toch met jou? Eerst een transformerende puppy, en nu een vliegende wolf!' zei hij nog grinnikend. Mion gromde zachtjes tegen hem. Het is echt waar! Kom maar mee! En Noah kon daar eigenlijk niet tegenin gaan. Dat van de transformerende puppy was echt geweest, en nu was hij benieuwd of de wereld dusdanig was veranderd dat wolven konden vliegen. Hij volgde Mion die als een hyperactief kind naar Crimson toe vloog. Crimmy! Dit is mijn baasje!

Crimson blaftte vrolijk en wilde naar Noah toe rennen om hem te begroeten. Hij werd echter tegengehouden door een snauw van Antaros. "Crimson, als je nog een stap zet.." Crimson begon een stukje boven de grond te vliegen. De groene hoorns in zijn vacht glansden vrolijk in het zonlicht. Antaros was echter nog neit klaar. "..of een milimeter vliegt zorg ik ervoor dat je een heel stuk minder welkom bent in de roedel." Hij gromde en snauwde alles. Een mens zou hem neit kunnen verstaan, maar zou aan zijn toon en houding al kunnen opmaken dat hij dead serious was. Tuurlijk hij bedoelde het goed. Hij wilde neit dat Crimson zich in de armen van een gevaarlijk persoon wierp. Alleen bij Antaros uitten dit soort dingen zich anders. Crimson landde en liep zachtjes, in een onderdanige houdingterug naar Antaros en ging achter hem staan. Antaros daarintegen had een duidelijke autoritaire houding. Het feit dat hij de alfa was van de twee had neit duidelijker kunnen zijn. Hij zelf liep sluipend in de richting van Noah en hief zich op twee poten ondertussen in een mens veranderend. Zijn ene hand rustte op het handvat van zijn katana, de andere speelde met een werpster. Hij stond daar maar en keek Noah strak en onderzoekend aan.

Mion bleef echter in de lucht hangen toen Antaros Crimson tegen hield. Aan zijn houding kon ze zien dat hij erg erg serieus was over wat hij tegen Crimson zei en het was blijkbaar ook niets aardigs. Ze ging wat achteruit terwijl de alfa van de twee naar voren kwam en dat was de zilverwitte wolf, die langzaam een mens werd . Noah's robijnrode ogen vingen dit op toen hij dichterbij kwam maar bleef toen staan. Er was iets dreigends en verontrustends aan deze gast. Het kon aan Noah liggen, maar hij dacht van niet. Mion vloog naar haar baasje toe en zweefde voor hem toen ze had gezien dat Astaros zijn wapens aanraakte. Noah bleef even als versteend staan en bleef Astaros aankijken maar daarna zette hij een voorzichtige stap naar voren terwijl zijn hart razendsnel bonkte. 'Hi, sorry als Mion jullie gestoord heeft...' zei hij zachtjes, verlegen.

Antares kneep zijn ogen een beetje samen. "Het spijt mij dat Crimson een bemoeial is die nóóit wil luisteren, al valt daar ook niets aan te doen." Hij wierp een norse blik over zijn schouder naar zijn draak, die een verontschuldigend piepgeluidje maakte. "Maar ik vind je geen bedreiging. Neit groot genoeg om Crimson bij jullie weg te houden." Zei hij nors voor hij terugveranderde en een eind van iedereen wegrendde om daar weer in de zon te gaan liggen. Bij die Woorden schoot crimson overeind. Hij rende eerst langs Antares, wie hij een lik over de blauwe streek op zijn wang gaf. En daarna naar Noah, waar hij als een enthausiate hond prachtisch tegenopstrong. Zijn vreemde niet-wolfachtige staart kwispelde vrolijk.

Noah keek naar de oudere... jongen(vermoedde hij) en hoopte maar dat hij niet zou aanvallen. Noah had geen vechttechnieken of wapens. Hij had alleen water wat heus wel sterk genoeg was om hem omver te spoelen maar hij wist dat dat niet genoeg zou zijn en zijn bijkracht... Nee, hij zou de geesten niet om hulp vragen. Dat was wel het laatste wat hij wou doen. Gelukkig kwam Noah er toen achter dat hij deze gedachten niet hoefde te hebben. Geen wonder dat hij me niet als bedreiging ziet... dacht Noah toen wat bits en vond het eerlijk gezegt niet heel aardig van Antares om zo tegen zijn compagnon te praten. Noah vond Mion soms ook een ontzettend idiote draak maar dat zei hij nooit, of hij zei het op een indirecte manier. 'Het geeft niet. M-Mion is waarschijnlijk iets erger.' zei hij schuw, maar toch ietwat geamuseerd door Mion's verontwaardigde reactie. Noah keek Antares even na en werd toen verrast door Crimson die tegen hem op sprong. Zijn gezicht werd gesierd door een glimlach en hij lachtte om Crimson. 'Je naam was toch... Crimmy?' Tja, Mion's bijnamen ook...

Crimson schudde zijn kop en deed een dappere poging om Crimson te blaffen. Hij likte bij gebrek aan woorden om aan te duiden dat hij Noah nu al mocht gewoon diens wang. Hij zette zijn voorpoten weer op de grond en zag een leuke bruine bluim waar groene stekels uitstaken. Meteen begon hij vrolijk blaffend achter ijn staart aan te rennen tot hij hem in zijn bek had geklemd. Trots liet hij aan Noah zien dat hij de bruine pluig gevangen had. Je kon niet echt zeggen dat Crimson erg intelligent was.

Noah keek wat vragend naar Crimson toen die begon te blaffen en snapte er helemaal niks van. Toen Mion tegen hem zei dat hij Crimson heette glimlachte hij schaapachtig. 'Oh, Crimson dus...' mompelde hij en het volgende moment werd zijn wang afgelikt. Hij lachtte vrolijk en vond het kietelen. 'Crimson, dat kietelt!' Crimson liet toen los en ging achter zijn eigen staart aan wat er erg komisch uit zag. Goed, Crimson was misschien niet de slimste, maar hij was wel grappig. Mion landde op Crimson's hoofd toen hij zijn staart te pakken had. Tikkie, jij bent hem! En daarna racete ze weg. 'Doe voorzichtig, Mion!' riep Noah haar nog na en liep toen terug naar waar hij eerder zat om zijn tekenmap en tekening te pakken. Hij ging daarna bij Antares zitten, maar niet heel dichtbij. Hij ging verder met de tekening en bleef een tijdje stil, tot hij verlegen begon te spreken. 'Eh, hoe heet je eigenlijk? I-Ik ben Noah...' vroeg hij in een zachte stem, alsof hij zijn stem bijna kwijt was.

Crimson steeg op en vloog Mion achterna, tijdens het zweven rende hij in de lucht, zoals de rendieren van de kerstman. Hij vond dit spelletje leuk. Antares speelde niet meer op deze manier met hem sinds hij een pup was. Sindsdien was het altijd stoeien stoeien en nog eens stoeien. Hij wilde ook nooit meedoen als de andere kinderen spelletjes speelden.

Antares de wolf keek op toen Noah bij hem kwam zitten. Na de vraag gromde hij zacht en veranderde weer in een mens. Hij ging in kleermakers zit zitten en trok zijn katana uit diens schede en begon hem op te poetsen. "Ik heet Antares, al noemt de rest van de roedel me Strike door de blauwe streep op mijn wang." antwoordde hij onpersoonlijk. Hij behandelde de katana in zijn handen met veel zorg en poetste haar op alsof ieder stofdeeltje een schade voor haar schoonheid was.

Mion vloog vrolijk door de lucht en plaagde Crimson door allerlei capriolen uit te halen. Ze maakte duikvluchten, loopings, klom meters omhoog om zich daarna omlaag te laten vallen. Nénénénénénéééé! riep ze als een kind van 7 terwijl ze voor Crimson weg bleef vliegen en de baasjes even met rust liet. Ze zou Antares later wel onderzoeken.

Noah luisterde naar Antares terwijl hij details toevoegde aan zijn tekening, wat dingen uitgumde en opnieuw tekende. 'Ah, een roedel... je hebt dus een hele groep, of familie achter je staan.' Hij glimlachte lichtjes, maar er was ook iets eenzaams aan zijn glimlach. Hij dacht dat hij het prima verborg maar die negatieve gevoelens kwamen toch weer tot uiting. 'Dat moet fijn zijn. Ik en Mion reizen samen maar behalve elkaar hebben we niemand. Best eenzaam...' Hij keek even naar het schuim onderaan de waterval om het daarna na te tekenen.

Antares knikte. "Een stuk of 30 wolven en mensen. De roedel id de enige reden dat de weerwolven en wolven in dit berggebied het nog goed hebben. We houden de jagers ind e gaten en jagen het wild van hen weg als ze te veel jagen, anders was er nu te weinig voedsel hier." Hij raakte afgeleid toen hij een wolf hoorde huilen verderop. Hij veranderde meteen in zijn wolven gedaante en huilde terug. In de verte hoorde je nog een wolf reageren. Als je hen had kunnen verstaan was het eigenlijk een oproep van zijn moeder wie er van hen nog allemaal in het terretorium waren. Anmtares had hemzelf ook amar gemeld.

Crimson liet zich plots uit de lucht vallen en landde met een zacxhte, nog net op tijd afgeremde plof in het gras vallen. gelijk begon hij keihard te rennen achter een konijn aan.

Noah knikte terwijl hij naar Antares luisterde. Hij vond het wel goed dat ze de mensen geen pijn deden. Per slot van rekening hadden die ook voedsel nodig, al moest Noah toegeven dat ze soms iets teveel jaagden. Hij jaagde zelf nooit. Hij was niet het type om op dieren te gaan jagen en hij had genoeg aan fruit, groente en brood. En natuurlijk veel water.
Noah sprong bijna van zijn plek toen Antares uit het niets een wolvenhuil liet horen. Hij was zo verdiept in zijn tekening geweest dat hij niet eens had gemerkt dat Antares zijn wolvengedaante had aangenomen. Terwijl hij even bij kwam van de schrik, luisterde hij naar het andere wolvengehuil. Hij kon ze niet verstaan sinds hij geen wolfs sprak maar hij vond het wel bijzonder. Oke, hij zou Antares gaan tekenen samen met Crimson. Nu meteen. Hij deed zijn landschapstekening in zijn map, haalde een nieuw vel eruit en met zijn kundige handen begon hij aan een schets van twee wolven.

Crimson kwam teruglopen naar Antares met het konijn, als een kat die zijn eigenaar een dood vogeltje geeft. Al had Antares er werkelijk wat aan. Evenlater was er winig meer van het konijn over. Noahs aanwezigheid werd maar even genegeerd, en de ranzigheidswaarde van een wolf die een konijn voor je neus verorberd ook. Het was iets waar Antares mee was opgegroeid. Voor hem was het normaal

Ook Mion kwam weer terug, die een rat in haar bek had. Ze landde bij Noah op de grond en niet toen ze wou eten hield Noah haar tegen. 'Na-ah. Niet in mijn zicht. Je weet hoe ranzig ik het vind.' zei hij. Oh ja, sorry. Ze ging achter Noah zitten en begon daar gulzig het ratje op re peuzelen. Noah tekende verder en keek een paar keer naar de twee wolven zonder te letten op het konijn voor details, en voegde ze aan zijn tekening toe. Hij glimlachte lichtjes tijdens het tekenen. Het was eigenlijk geen hobby meer. Het was zijn leven en redding. Als hij niet had kunnen tekenen had hij zijn geld nooit kunnen verdienen en dan had hij niks en bovendien zou hij zich erg gaan vervelen. Het redde zijn leven, en Noah was blij dat hij hiermee gezegend was. Zijn wenkbrauwen fronsden zich toen. Ja, gezegend met een talent, maar vervloekt met een gave.

Even later lagen Antares en Crimson vlak naast Noah in het gras te zonnen. Het was hier best relaxed. Het daagde bij Antares niet dat hij anders was dan veel andere weervormen, dat zijn wolvenvorm meer geliefd was dan zijn mensenvorm. Het enige leuke aan ene mens was magie, zwaardvechten en tekenen. Voor de verandering liet hij het toe dat Crimson zijn kop op Antares rug had gelegd. Hij was te lui op het moment om daar om te geven. Hij hield dan wel neit van onnuttigheid, maar dutten was neit onnuttig als je de hele dag bezig was geweesd.

Noah glimlachtte toen hij de twee zag liggen en had de neiging om ze te aaien, wat hij ook deed. Hij had zijn potlood neer gelegd, samen met zijn tekenblok en strekte zijn hand uit naar Crimson. Hij begon over diens hoofd te aaien en krabde hem zachtjes achter zijn oortjes. 'S-Sorry, ik k-kon de verleiding niet weerstaan.' zei hij met een onzekere glimlach. Hij wist niet of Crimson het fijn vond, maar honden vonden het wel fijn dus waarom zou dat niet zo bij Crimson zei? De wolf was ten slotte erg lief... tenzij het een façade was.

Crimson knorde tevreden als andwoord. hij vond dit absoluut niet erg. De antares-wolf gronde wat tegen zijn compagnon "I think he needs some backbone. Dat gestotter is erg onodig." Crimson andwoorde met een kleine geamuseerde knor. Zijn lange neit-wolfachtige staart bewoog langzaam heen en weer, als een soort van kwispelen. Antares rolde met zijn ogen als andwoord.

Noah merkte dat hij dit fijn vond en bleef de wolf stilletjes aaien. Hij wist zo niet wat hij moest zeggen tegen Antares sinds hij niet in zo'n ongemakkelijke stilte wou vallen maar hij hield zich maar stil voor Antares hem irritant zou vinden, want daar leek hij erg toe in staan. Hij keek weg van Crimson en sloeg zijn ogen neer. Hij stopte automatisch met aaien toen hij weer na begon te denken. Het was irritant om steeds maar ramen, spiegels en water te moeten ontwijken zodat hij de geesten niet zag maar naar ze kijken en negeren kon hij gewoon niet. Ten eerste was hij doodsbang voor ze, en ten tweede kon hij niet tegen hun gegil en geschreeuw. Hij werd er nóg banger van en het enige wat hij dan kon doen is verstenen of wegrennen. Hij zuchtte diep en móest van die kracht af, hoe dan ook.

Toen noah stopte keek Crimson op. Hij keek de jongen aan met een kalme begrijpelijke blik, al wist hij niet waar het over ging. hij ging zitten en gaf Antares een vlinke trap in zijn zij. Die oepende chagerijnig zijn ogen en keek op. Die Noah was wel een rare. Hij veranderde terug in een mens, dat nog steeds slaperig op de grond lag. Als mens zag hij er nu minder dreigend en kwaad uit. Crimson piepte wat en Antaros rolde met zijn ogen. "Hij vraagt wat er is." meldde hij

Noah knipperde wat afwezig maar voelde dat Crimson recht op ging zitten en kwam daardoor langzaam weer bij zinnen. Hij keek om naar de twee en hoorde wat Antares zei. 'Oh, niks...' mompelde hij en aaide Antares weer over zijn hoofdje. 'Sorry, ik dwaalde af...' Hij glimlachte naar hem. Mion ging op Crimson's hoofd zitten toen Noah zijn hand terug trok. Let niet op hem... Hij denkt teveel. zei ze tegen Crimson.

Crimson knikte. "Mijn baas denkt te weinig aan zichzelf. Ik denk dat Noah makkelijker is, zonder mij zou Antares echt nooit meer wat leks doen." hij rolde met zijn ogen. Antares negeerde gewoon hun gesprekje. Hij lag nu op zijn buik, met zijn hoofd steunend op zijn handen. "Wat teken je?" vroeg hij uiteindelijk, obviously verveeld en op zoek naar afleiding.

Vorige post: Ik bedoelde dat hij Crimson aaide xD
---

'Hoe oud is hij? Noah is zelf nog best wel jong dus leuke dingen doet hij wel. Hij is alleen té rustig.' zei Mion tegen Crimson en bleef rustig op zijn hoofd zitten.
Noah pakte zijn tekenblok weer en staarde even naar zijn tekening. Hij tekende toen de strepen onder Antares' oog erbij, en daarmee was de tekening klaar. Hij moest zeggen dat hij hem heel mooi vond. Misschien een van zijn beste werken. Hij keek om toen Antares vroeg wat hij tekende en bloosde lichtjes. 'Ehm...' Hij hield de tekening omhoog. Hij had Antares en Crimson als wolven getekend(Crimson sowieso) met een volle maan en een bos als achtergrond. 'Vind je het heel erg dat ik je heb getekend?' vroeg hij zachtjes, bijna in fluistertoon.

---
This drawing >>> http://www.dmdgallery.com/imagegalleries/wolfmoon/xl_Wolf_Moon_9.jpg
Maar dan een klein stukje en naast de voorste wolf een andere ;P