Bergweides-Tweeling

Noah was aan het slapen tot hij een irritant gekriebel bij zijn neus voelde, alsof iemand er met een veer overheen wreef. Hij snoof even zachtjes om het irritante gevoel weg te krijgen en opende langzaam zijn ogen. Ook hij was zich niet erg bewust van zijn omgeving, maar het begon hem toen te dagen dat hij innig verstrengeld met Antares lag. Zijn wangen kleurden helemaal rood alsof hij koorts had en hij wou zich losmaken maar hij durfde zich niet te verroeren dus bracht hij een zacht nerveus gefluister uit. 'Antares...'

Antares zijn ogen werden groot toen hij doorhad in wat voor een positie hij zich bevond. "Ik weet het..." zei hij, ook niet in staat enige logische gedachte te kunnen produceren. Dit was nog eens een verrassing. Dat was de enige gedachte die hij op kon brengen.
Crimson had boven in de lucht al zwevend de slappe lach. Het zag er nogal vreemd uit om te zien hoe een draak in de lucht de slappe lach had.

Mion voegde zich bij Crimson en had ook de slappe lach. Ze had haar klauwen op haar buik en stortte bijna neer maar wist zich nog met een beweging van haar vleugels zichzelf in de lucht te houden.
Noah lette absoluut niet op de draken. Hij lette alleen op zijn versnelde hartslag die hij nu duidelijk kon horen. Hij hoopte maar dat Antares het niet zou horen. 'S-S-Sorry.' mompelde hij duidelijk schamend en wist dat hij zich uiteindelijk los moest wrikken anders zou hij Antares op verkeerde gedachten brengen. Hij trok zijn arm terug en maakte zich los uit Antares' armen om daarna rechtop te gaan zitten en diep blozend voor zich uit te gaan staren met grote ogen. Hij keek echter op toen hij geschater hoorde en zag de twee draken lachen. Er begon hem weer iets te dagen. 'Wacht, hebben jullie dat gedaan?' riep hij naar boven.

Crimsons andwoord was gewoon nog harder gelach. Antaresn was inmiddels overeind gekrabbeld. Zijn gezicht was bijna even rood als zijn haar. "Crimson, believe me, you're gonna pay." Hij concentreerde zich en maakte een luchtbol die hij naar zijn draak wierp. Het raakte het dier vol in zijn zij, maar wist het plagerige gelach niet te stoppen.

Noah zelf bleef gewoon zitten, zijn gezicht nog steeds knalrood en hoorde Mion keihard lachen in zijn hoofd. 'Dat was zo flauw, Mion!' riep hij naar haar en vormde uit het water een hand die Mion uit de lucht plukte en haar naar Noah toe bracht. Mion schaterde het nog steeds uit. 'Wat wou je doen, Noah? Me straffen?' vroeg ze grinnikend en wist dat Noah te vredelievend was om haar te gaan straffen. 'Ja, dat is precies wat ik ga doen!' Toen dacht Noah even vluchtig na terwijl hij regelmatig 'uhmm' mompelde. 'Je... je krijgt een week geen vlees!' Mion lachtte opnieuw en deze keer om Noah's zwakzinnige straf. 'Dat is geen straf, Noah! Dat is alleen een uitdaging voor mij om stiekem te gaan jagen!' zei ze nog steeds lachend. Noah trok een gezicht en bevroor de waterhand toen. 'Dan laat ik je hierin zitten tot je je verontschuldigingen aan bied!'

Antares rolde meet zijn ogen en nam een aanloop en tackelde de laag zwevende Crimson uit de lucht. halverwege de sprong veranderde hij in een wolf. Het veranderde in een gevecht, niet een echt gevecht, maar minder speels dan anders. Dit pikte hij niet van Crimson. Ze waren veranderd in een grommende grouwende rond bewegende bal bont en tanden.

Noah was zo'n beetje de slechtste ter wereld in straffen bedenken, al zal je dat niet denken sinds hijzelf genoeg straf had gehad. Hij liet de schaterende Mion die omringt werd door ijs(al was haar hoofd uiteraard nog vrij) voor wat ze was. Noah keerde zich toen naar Crimson en Antares en zag ze weer eens speels vechten... oke, toch niet. Het was veel minder speels dan normaal en heel even werd Noah bang voor hun veiligheid. Hij wist dat wolven ook erg agressief konden zijn en die tanden zagen er erg scherp uit. Wat hij toen deed kon hem het hoofd kosten, maar Antares mocht Crimson geen pijn doen. Hij maakte twee dikke touwen van water, wikkelde ze om de twee wolven heen en liet het water ze van elkaar weg trekken. 'Stop! Elkaar pijn doen lost niks op.' zei hij in een verheven stem.

sorry voor de lange wacht, ik was nogal minecraft addicted, ik heb een heel vet gebouw ontworpen, met een lava meer en vier watervallen.
-----
Antares veranderd meteen in een mens en probeerde te vechten tegen de water tentakel, maar zijn magie was lang niet zo sterk als die van Noah en hij kreeg er geen beweging in. Crimson was gewoon weer aan het lachen. Beiden hadden niet meer wonden dan een paar kleine schaaf en beet wonden. Antares gromde. "Crimson, ik ben nog lang niet klaar met jou." gromde hij zeer neit menselijk.

Noah hield de twee gewoon vast met het water en keek even van Antares naar Crimson, die nog steeds lachtte. Hij glimlachte lichtjes. 'Ik moet toegeven dat we erg schrokken, dus je slaagde zeker in je grap. Maar nu is het wel goed.' Zijn gezicht was alweer serieus bij het einde van zijn zin. Hij liet de twee los en het water trok zich terug het meertje in. 'Jij ook, Mion!' zei hij toen hij zich naar zijn eigen draak keerde die nog na grinnikte en bevrijdde hem uit het ijs.

ohaj, en ik ben ao no exorcist ana het kijken t is leuk. Rin is coel
---
Antares gromde nog wat wolven-verwensingen naar Crimson, maar keurde hem niet eens meer een blik waardig. "Je bent zo-ho grappig als je boos bent." plaagde Crimson. Antares was hem nu gewon aan het negeren dus Crimson rende naar Mion. "Zeg Mion, weet jij wat leuks om te doen?"

Jeeey ^^
God, de ene keer zeg ik hem, de andere keer haar bij Mion xD Het is een meisje om het even duidelijk te maken xD
---

Mion grinnikte zachtjes en vloog naar Crimson toe toen ze vrij was. 'Hmm... zeg jij het maar. Jij bent degene met de geweldige plannen.' zei ze grijnzend.
Noah zuchtte diep toen Mion weg was en keek naar Antares die er nog steeds kwaad uit zag. 'Laat ze toch. Ze zijn nog jong.' zei hij en glimlachte.

Antares gromde wat onverstaanbaars. Of het misvormde mensentaal of wolventaal was was zelfs voor hem neit zeker. Hij ging weer in het gras zitten. "Het probleem is dat Crimson nooit ouder lijkt te worden. Mion ziet er tenminste nog uti alsof ze een jonkie is, maar Crimson gaat al langer mee, en is nog steeds veel te kinderachtig." hij zuchtte en liet zich op zijn rug vallen.

Crimson huppelde naar Mion. Hlaverwege werd hij afgeleid door zijn staart waar hij zo hard mogenlijk achteraan begon te rennen

Wow, wat weinig tekst o.O *wijst naar mijn vorige post*
---

Noah ging naast Antares op de grond zitten en voelde nu pas dat de blos aan het wegtrekken was. Jemig, hoe erg had dit onschuldige grapje hem te pakken? Nou, ten eerste Noah had zich te pletter geschrokken toen hij merkte dat hij verstrengeld met Antares lag terwijl hij het eerst wel fijn vond(maar toen was hij zich niet bewust van dat hij tegen hem aan lag). Ten tweede had hij zich kapot geschaamd dat hij hem had geknuffeld omdat hij warm was. Ten derde kende hij hem nog slechts een uur. Dat alles maakte het een goed maar toch gemeen grapje. Wat als Antares een of andere ''touchy'' gast was geweest? Dat zou niet goed afgelopen zijn...
'Mion is ook best oud hoor. Nou ja, voor een draak dan. Ze is ongeveer 8 jaar nu, en draken worden over het algemeen sneller volwassen. Mion blijkbaar niet.'

Mion lachte toen Crimson zo grappig deed met zijn staart en keek toe naar hoe hij achter zijn staart aan rende.

Alexa zat rechtop, haar armen rond haar knieën geslagen terwijl ze zwolg in zelfmedelijden en haat tegen Jayden. Haar armen had ze om haar benen geslagen terwijl haar ogen af en toe paniekerig om haar heen keken om te checken of alles wel oké was. Er geen vreemde aan kwamen. Af en toe zucchte ze diep en knipperde ze heftig met haar ogen omd e tranen binnen te houden. Ze schaamde zich voor zichzelf.

Eindelijk was Shelby dan in de bergweide beland. Ze had wel een uur gedaan over dat rotstuk van een bergpadje.. Ze kon Emi niet te veel belasten, daar was ze nog te jong voor.. Ze zuchtte ze was blij dat ze hier was. Toen zag ze een meisje zitten, ze zag alleen de achterkant maar die achterkant leek verdomd veel op die van Alexa. Ze liep een stukje dichter bij. Zachtjes, misschien stoorde ze het meisje wel..

Alexa schrok zich dood toen ze vlak achter zich een paar voetstappen hoorde. Direct lag haar hand op het wapen dat ze aan haar heup hing. Normaal was ze niet zo overdrevend wantrouwend. Maar de laatste dagen raakte ze om het minste en geringste in paniek en reageerde ze veel te overdreven. Iets wat eigenlijk doodvermoeiend was. Haar donkere ogen draaide zich met haar lichaam mee naar achteren. Direct ontspannde ze zich iets toen ze Shelby herkende.

"Alexa!" riep ze enthousiast uit. "Ik dacht al dat jij het was" zei ze glimlachend. Ze bekeek Alexa eens goed. Ze zag er niet goed uit. Ze zag er vermoeid, ongelukkig en ook best kwaad en angstig uit. "Alexa! Wat heb jij gedaan" riep ze geschrokken uit. Snel knielde ze bij Alexa neer "Hé meisje, gaat alles wel goed?" vroeg ze bezorgd. Wat kon er nou weer met haar aan de hand zijn? Ze was altijd zo zelfverzekerd en stoer..

Alexa liet het mes los en ging door haar warrige haar om het naar achteren te krijgen. Het ging niet helemaal van harte doordat het behoorlijk in de klit zat. Dan werd het zoals bij iedereen gewoon onhandelbaar, niks aan te doen tot je er een borstel doorheen haalde. Ze wist een flauw glimlachje op haar gezicht te toveren, maar een goede actrice was ze nooit geweest. "Nou..." ze slikte een brok in haar keel weg, ze zou niet gaan huilen. Nee dat was een teken van zwakte. "niet bepaald." sprak ze de waarheid.

"Wil je er over praten?"vroeg ze medelevend. Ze zag dat Alexa moeite had met haar tranen in bedwang te houden. "Je mag best huilen, soms lucht het op weetje" zei ze met een klein glimlachje. Ze gaf Alexa een kneepje in haar schouder. Ze haalde een borstel uit haar tasje. En begon de haren van Alexa door te borstelen. "vind je niet erg toch?" vroeg ze nog even voor de zekerheid.

~
schrijf morgen verder, mn zusje moest zonodig tegen mn ma zeggen dat ik moest stoppen>
grrrr...

:c
-
Alexa wist niet wat haar overkwam toen er een borstel door haar haren gehaald werd, dat had niemand anders meer gedaan dan haar moeder al jaren geleden. Al had ze Shelby pas een keer ontmoet, toch voelde ze voor haar aan als een vriendin. Normaal zou ze het niet accepteren, maar ditmaal knikte ze dat ze het niet erg vond. Of ze iets moest zeggen wist ze niet, ze wilde haar hart luchten, maar dat ze zwanger was kon ze gewoon niet accepteren, ze was nota benen ZEVENTIEN!

Shelby had in de gaten dat Alexa aarzelde. "Als je het niet wilt, dan hoeft het niet hoor" zei ze geruststellend. Soms was het alleen al fijn als er iemand voor je was. Of ze nou wist wat er was of niet. Ze was er voor Alexa omdat ze er niet tegen kon als iemand zich slecht voelde. Ze ging verder met de klitten uit Alexa's haar te borstelen. Het begon al wat meer te glanzen.

Alexa beet op haar lip terwijl ze de borstel door haar haren voelde gaan. Ze wilde het inderdaad niet vertellen, dan zou het ineens zo definitief zijn. Ze wilde helemaal geen kind, en zeker niet van hem. Ja ze zou hem weg kunnen halen, maar dat zou moord zijn, iets wat ze niet op haar geweten zou willen hebben. "Dankje." fluisterde ze terwijl haar vingers langs het lemmet van het weer terugg estopte mes ging. Het was een paranoia reactie geweest op een onbekend geluid.

"Niets te danken" zei ze geruststellend. Ze snapte dat Alexa het niet tegen haar zou willen vertellen, ze hadden elkaar hiervoor pas een keer gezien. Ze begon de haren van Alexa naar achteren te vlechten en trok een fluwelen lintje uit haar eigen haren en knoopte het eromheen. Ze bekeek het resultaat, het stond haar beeldig. Toen ze weer naast Alexa ging zitten keek ze naar het water. Ze zag Alexa's weerspiegeling. Ze had echt medelijden met haar...

Met haar hand ging ze langs de vlecht die Shelby gecreëerd was, dat was iets wat ze al jaren niet meer in haar haren gehad had. Meestal liet ze het loshangen en als het in de weg hing nam ze niet de tijd om er een vlecht int e maken en stak ze het gewoon slordig op. "Bedankt." zei ze nogmaals terwijl ze naar Shelby keek, onbewust lag haar hand op haar buik. Wat zou ze moeten zeggen, dat ze in een dronkenbui verkracht was en nu zwanger was? Yeah dan zou Shelby er direct vandoor gaan. Haar als grof vuil veranderen.

"Heb je buikpijn?" vroeg ze, toen ze zag dat Alexa haar hand op haar buik gelegd had. Bezorgd keek ze haar aan. Misschien wel een reden waarom ze er zo slecht uitzag? In dat geval moest ze vooral veel kalmerende thee drinken. "Alexa.. Wil je er liever echt niet over praten? Je hoeft je niet te schamen he" ze zou nooit maar dan ook nooit van haar leven iemand uitlachen of grof behandelen als diegene haar juist heel hard nodig had.