Bergweides-Tweeling

Alexa schudde nogmaals haar hoofd, nee buikpijn had ze niet, ze had nog geen last van mijsselijkheden gehad. Maar daar was het misschien nog te vroeg voor? Ze had er geen idee van? Ze wist niet eens hoe je een kind moest opvoeden, haar wangen werden rood bij het woordje schamen. Ja ze schaamde zich er wel voor, ze vond het afschuwelijk dat ze het had laten gebeuren. Ze werd nooit echt dronken, en de ene keer werd direct huge gestraft. Zonder te antwoorden staarde ze naar de grasspiertjes, om te ontsnappen aan de bezorgde blikken van Shelby.

Shelby liet zich achterover vallen en bleef op haar rug liggen, kijkend naar de lucht en denkend aan waarom het zo slecht zou gaan met Alexa. Ze liet haar maar even, waarschijnlijk vond ze het helemaal niet fijn dat ze zo bezorgd deed. En als ze er klaar voor was zou ze het vanzelf wel vertellen, of het nou aan haar was of niet. Vroeg of laat zou ze behoefte hebben aan hulp.. En die zou Shelby haar geven als ze het vroeg. Shelby bleef naar de lucht kijken, naar de wolken die voorbij dreven en naar de vogels die voorbij vlogen. Het was hier rustig en vredig, en ze snapte waarom Alexa juist hier naartoe was gegaan..

Alexa bleef rechtop zitten en keek af en toe vanuit haar ooghoek naar het meisje dat zich op haar rug had laten vallen. Ze vond het niet eerlijk dat ze het har niet durfde te vertellen. Shelby had de hele tijd ontzettend aardig gereageerd, meer dan ze verwacht had. Ondertussen had ze haar hand van haar buik gehaald, deze steunde nu naast haar in het gras. "Shelby, denk jij dat je een kind zou kunnen groot brengen?" vroeg ze na een stilte van een minuut of tien. Ze staarde naar haar vingers dit in haar schoot lagen, ze durfde Shelby niet aan te kijken.