Het oude kasteel ~ Rijk v/d vissen

'Ach, je bent niet de eerste en zeker niet de laatste.' Zei Jacklin schouderophalend en deed haar handen in haar zakken. 'Ik ben het wel een beetje gewend.' Voegde ze eraan toe, maar dat ze eraan gewend was betekende niet dat ze het leuk vond. Ze was zo geboren, ze dacht wel dat het een hele grote shock voor haar ouders was toen ze zagen dat hun baby metalen armen had. Van haar oudere broer had ze een keer gehoord dat haar moeder een keer gebeden had voor een ander kind.

"Maar dat betekend niet dat het minder erg is" zei Gladys zachtjes en ze keek het meisje aan. "Ik weet wel hoe je je voelt" ze slikte een keer. "Mensen sluiten mij altijd buiten, alleen omdat ik geen geld heb, of door mijn haar of oogkleur" zei ze terwijl ze haar ogen neersloeg en naar de grond keek.

'Ja, dat ken ik ook heel goed.' Zei Jacklin tegen haar en sloeg haar armen over elkaar. Ze deed haar lippen op elkaar, ze vond dat ze al genoeg gezegd had tegen een volslagen vreemde. Ze keek naar de poort die ze open had gemaakt. Ze vroeg zich af of er in dat verlaten kasteel een redelijke slaapplek was, ze had eigenlijk niet verwacht dat het verlaten hier was. Het had best iets griezeligs.

Gladys keek weer op, en zag het meisje haar gesloten houding. "Tsja, dan lijken we een beetje op elkaar denk ik. Maar ik weet niet wat jij gaat doen, ik ga een slaapplek zoeken" zei ze terwijl ze een paar rek en strek oefeningen deed om te kijken of haar lichaam weer een beetje werkte. "Auw, ik ga iets nodig hebben voor die arm". Ze trok een pijnlijk gezicht, misschien een mitella of zo iets.

Jacklin knikte rustig. 'Ik ook, maar ik ga niet via het raam naar binnen.' Zei ze en liep rustig richting de poort. Ze zagen elkaar binnen wel weer, en zo niet, dan vond Jacklin het ook niet heel erg. Met een zacht gekraak deed ze de poort een klein stukje open zodat ze er doorheen kwam. Ze keek de holle, grote hal door, dat een soort spookachtige sfeer had. Ze rilde er eventjes van.

Gladys keek even rond in het kamertje waar ze was. Er stond een groot bureau, kasten met boeken en kandelaars. Ze was waarschijnlijk in een kantoor. Ze pakte een kandelaar en kaarsen en mompelde nog zachtjes "Doei" naar het meisje, waarna ze op de gang verdween.

~NEW~

Shelby liep de berg op naar het oude kasteel. Het zag er vrij griezelig uit, maar ze was niet bang. Het kasteel fascineerde haar, ze begon altijd te fantaseren over hoe het zou zijn als je hier gewoont had. Ze liep de oude kapotte houten poort door, onder de ijzeren tralieshek door. Ze liep de marmeren trap op, en liet haar handen over de houten leuning glijden. En droomde weg in haar fantasie. De gangen door, over de rode vloerlopers, langs de talloze kapot gemaakte schilderijen.

Een grijswitte wolf rende in zijn soepele pas richting het kasteel. Hij zocht een plek uit de wind, preferably met voedsel. Een kasteel had vast wel een paar duiven, uilen of ratten. Dat betekende voedsel. Hij had de hele dag nog niets kunnen vangen en hij was moe en had het koud. Een plekje uit de wind klonk zo zo heerlijk. Hij begon nog een beetje harder te rennen richting het kasteel, zijn tong bengelde uit zijn bek. Eenmaal boven glipte hij langs de poort en het kasteel in. Het kwam niet in hem op te veranderen in een jongen. Langzaam begon hij door de gangen te wandelen, op zoek naar een goed plekje om te liggen, zijn oren zochten daarnaast naar ook amar het kleinste geluidje van een dier.

Shelby hoorde iets in de gang, niet ver bij haar vandaan. Het zal vast wel een rat zijn geweest, maar ze bleef toch extra op haar hoede. Ze keek rond. Ze had geen rust meer om weg te dromen. Ze luisterde en liep verder, richting de gang waar vroeger de slaapkamers waren geweest. Ze hoorde gehijg, gehijg? Ze begon nu toch wel een beetje bang te worden. Toen liep ze de hoek om en stond oog in oog met een levensgrote wolf, of was het een weerwolf? "IIIIIIIIIIIIIIH"...

Andaros gromde geirriteerd en veranderde in een jongen. Vandaag droeg hij een shirt dat vaal was geworden door het weer, een vaalbruine sjaal en een simpele zwarte broek emt zwarte kisten eronder. Zijn katana hing op zijn rug en hij had een plunjezak over zijn ene schouder hangen met reserve kleding, tondel en een nood beetje voedsel. "Jeetje, je hoeft neit zo te gillen." zei hij nors. Hij pakte een elastiekje uit zijn broekzak en deed zijn lange rode haar in een paardestaart. "Kan je neit ietsie harder gillen? Volgensmij heeft nog niet iedereen ter wereld je gehoord." hij rolde met zijn oren en begon perdirect de andere kant op te lopen. Van het gillende meisje weg dat hij nu al irritant vond.

Het was dus een weerwolf, alleen die konden van gedaante verwisselen. Ze schrok van de toon die de jongen tegen haar aansloeg. Ze begon te blozen.. wat ze wel vaker had in de buurt van een jongen. "Ik.. Uhm nou sorry" stamelde ze. "Ik had niet gedacht hier iemand tegen te komen, en al zeker geen weerwolf..Ik, uhm het spijt me.." ze wist niet precies waar ze haar verontschuldigingen voor aanbiede, ze was gewoon geschrokken.. Ze staarde naar zijn kleren, totáál niet iets wat zij iemand aan zou geven, maar het was simpel en praktisch, en dat was waarschijnlijk waar een weerwolf behoefte aan had. Maar al met al stond het hem erg s(m)exy..

Het raam naast Shelby versplinterde in duizend stukjes toen Crimson zich erdoorheen wierp. Deze actie zorgde ervoor dat Antares zich weer omdraaide en zijn draak verwelkomde met een erg kleurijke serie scheldwoorden die havenwerkers nog zou doen blozen. "Crimson, You fool, WAT DOE JE HIER ? Ik had je een simpele taak gegeven. 'Crimson, ga naar het dak van dat gebouw en ga op zoek naar een uil of o om op te eten.' Blijkbaar faal je zelfs in zo'n taak." De wolfdraak ging achter shelby staan. "Strike, nee wacht, jij nu mens, Antares, Crimson spijt maar ik hoorde meisje gillen en ging kijken of het mis was." Beandwoorde hij zijn baas in de taal der wolven. Antares verborg zijn gezicht in zijn hand. "En jij denkt dat IK jouw hulp daarom nodig zou hebben." Hij zuchtte. "Kom nu Crimson, we kaan een slaapplek zoeken." Crimson ging dichter tegen Shelby aansaan en schudde zijn hoofd. "Nee jij boos op Crimson, dus Crimson niet komen tot jij sorry zecht of kalm ben."

Shelby schrok alweer, toen een draak, die eruitzag als een wolf door het raam naast haar vloog. Ze onderdrukte een gilletje. Ze keek onbegrijpelijk van de wolfdraak naar de jongen, antares zo te horen. Ze begreep alleen wat Antares zei. Dus snapte ze neit waar ze het over hadden, behalve dat de jongen boos was op zijn draak. Ze draaide zich naar de draak toe. En keek gefascineerd naar Crimson. "Hee, wat ben jij een mooie draak" prevelde ze zachtjes. Aarzelend stak ze haar hand uit, benieuwd hoe zijn huid aan zou voelen, maar ze durfde niet goed...

ze kan neit weten dat antares antares heet, want ik neem aan dat ze geen wolvengeblaf verstaat ;P
---
Crimson lachte vrolijk als wolf en duwde zachtjes met zijn natte neus tegen haar hand. "Natuurlijk, Crimson, ga maar knuffelen met iemand die je niet kent en waarvan je niet weet of ze een gevaar voor je is of niet. Misschien is ze wel een van die mensen die veranderde mensen, zoals ik, vermoord omdat ze ons fout vind, en dan ga jij met haar knuffelen." Snauwde hij eht dier toe. Crimson negeerde hem gewoon en bleef Shelby kwispelend aankijken. "Echt Crimson je bent zo naïef. "

Ow FAAAl...xd

----
"Nouja zeg!" Riep ze verontwaardigd uit. "Ik vermoord helemaal niemand! Uitgezonderd als ik in een situatie leven of dood zit." Nouja.. zomaar zijn draak zo uitschelden. Alsof zij een misdadiger was. Ze keek hem fel aan met haar groene en rode oog. Ze had zelf ook een verandering, wellicht niet dat ze veranderde van vorm of something like that. Maar het was een verandering. Ze aaide de draak zachtjes, hij was zacht. Zachter dan ze verwacht had. "He, wat ben jij een schatje zeg, ik zal jou en je baas niets doen hoor" Fluisterde ze zachtjes tegen Crimson. "En zo naïef ben je niet.."

Antares rolde met zijn ogen. "Ik zei niet dat je ons zou vermoorden, alleen dat het zou kunnen dat je zo iemand was." Hij liep een eindje van hen af en ging daar op de grond zitten. Wachtend dor Crimson weer klaar was emt haar. Crimson blaftte vrolijk naar Shelby en gaf haar een kopje tegen haar been.

"Nou zeg.." Mompelde Shelby, vriendelijk was anders. Zijn draak daarintegen was echt een schatje. Ze giechelde toen hij een kopje tegen haar been gaf. Ze aaide hem, ze ging ervan uit dat het een hem was. En knuffelde hem aarzelend. Emi zou hem waarschijnlijk ook erg lief gevonden hebben, Emi was ook zo'n schatje. Ze glimlachte naar Crimson. En keek over haar schouder naar de jongen, die verderop wat zat te mokken.