Het oude bos-Rijk van de Maagd

Een groot oud bos dat misschien al duizenden jaren oud is. Dat is het bos waar we het nu over hebben, het ligt uitgestrekt over vele kilometers. In het bos hoor je vele dieren en soms heb je het gevoel dat dit de enige wereld is die er. Zo rustig is het, je kan dagen in het bos rond dwalen zonder eruit te belanden. Het is een heerlijk bos om in weg te fantaseren.

regels: vrij

Alexa liep door het bos, het had geen speciale reden, maar ze was er nu eenmaal. Met haar voeten trapte ze af en toe tegen een tak aan die voor haar op de grond lag. Over haar hoofd had ze een kap getrokken, hij was donkergrijs, die overging in een mantel die over haar schouders lag. Het was niet echt koud, maar aangezien het tegen de avond liep begon het al een stuk killer te worden. Zeker omdat het de hele dag gemiezerd had en de kou van het vocht tot diep je botten in kon drinken.

Christian duwde het net geschoten, spierwitte konijn bij de rest in zijn jagerstas. De winter kwam eraan en de vrouwen van de stam hadden herhaaldelijk bij hem geklaagd met de vraag om dieren met een warme vacht, zodat ze konden beginnen aan kleding voor de gehele stam. Christian had ook een aantal van zijn beste jagers, zowel mannen als vrouwen, eropuit gestuurd om dieren te schieten. Hijzelf had besloten een handje te helpen en zo liep hij nu met twee vossen, drie konijnen en een nerts in zijn tas door het oude bos. Zijn bruine laarzen van ruw leer maakten vrijwel geen geluid terwijl hij door het bos sloop op zoek naar een nieuwe prooi.

Alexa controlleerde haar mes die aan de riem rond haar heup bungelde. Het hing er nog steeds veilig, makkelijk voor het grijpen als het nodig zou zijn. Het was een simpel mes, geen mooie versieringen eraan, zoals je soms messen ook kon krijgen. Veel wapens had ze niet mee op het moment, ze was niet van plan iemand te overvallen, nee daar was ze veel te ver voor van huis. En aangezien haar draak nog jong was en haar nog geen lange stukken dragen kon was het ook geen optie om het in het rijk van de Maagd te doen. Alexa hield haar pas in toen haar ogen een beweging in het enorme bos waarnamen, het was geen bos war veel mensen kwamen, dus de gedaante liet haar direct op haar hoede zijn.

Christian zag nu ook een gestalte staan. Maar in tegenstelling tot Alexa zag hij meteen met zijn scherpe zicht dat het een jonge vrouw was. Toch was hij op zijn hoede. Er waren rivaliserende stammen en natuurlijk ook nog gewone struikrovers. Al waren die vrij zeldzaam in dit gebied en had hij geen rooie cent. Hij streek door zijn donkerblonde haar en besloot maar op het meisje af te lopen. Hij sloop niet, dat zou haar alleen maar afschrikken, of alarmeren.

Narmate de jongen dichterbij kwam herkende ze dat het een man was, geen rover. Tenminste als ze zijn pas mocht geloven. Zonder iets te zeggen sloeg ze haar kap af zodat zij hem beter kon bekijken, maar omgekeerd ook. Toen ze besloot dat de jongen ongevaarlijk was, glimlachte ze even lichtjes, "Goedenavond." sprak ze beleefd voor in een bos.

Christian wierp ook de kap van zijn mantel van zijn hoofd en glimlachte naar Alexa. Hij duwde de boog die hij nog in zijn handen had in zijn houder op zijn rug. De pijl die hij al in zijn andere hand had gehad verdween in zijn pijlkoker. Hij had besloten dat als dit op een gevecht uit zou lopen hij beter een mes kon gebruiken dan een boog. Ondertussen nam hij het meisje in zich op. Ze was niet de knapste persoon op de wereld, maar ze straalde zeker zekerheid uit en was ook zeker niet lelijk.

Alexa bestudeerde even zijn gezicht die zichtbaar werd omdat de schaduw van zijn kap verdwenen was. Oké ze zou het gezicht proberen te onthouden. Ze merkte dat de jongen haar in hem opnam, het maakte haar niets uit. Ze was niet het knapste meisje van de wereld, zeker niet, maar het was ook niet echt iets wat haar intreseerde, ze had wel andere dingen aan het hoofd. Haar blik werd getrokken naar de volle jagerstas, "Mooie vangst." merkte ze zonder zich voor te stellen op.

'Jazeker. Zeker voor deze tijd van het jaar.' Zei Christian met een brede grijns. 'Zo heb ik tenminste snel genoeg bij elkaar voor een wintermantel.' Hij keek Alexa aan. Hij besloot zich toch maar voor te stellen aan deze krachtige vrouw. 'Mijn naam is Christian trouwens. Christian Fletcher.' Zei hij tegen haar. Hij stak zijn hand naar haar uit, zodat zij hem kon schudden.

Alexa grinnikte, ze had wel door dat die wintermantel waarschijnlijk niet voor hem alleen bedoeld zou zijn. Alexa stak ook haar hand uit om de zijne te schudde, het was een korte, maar krachtige zoals ze geleerd had van haar broer, "Alexa, Alexa Strife." stelde ze zichzelf voor, met een glimlachje. Ze hield er van om even alleen door het bos te struinen, maar het moest niet te lang duren.

Christian schudde haar hand even stevig en glimlachte naar Alexa. 'Leuk je te ontmoeten, Alexa Strife.' Zei hij op een vriendelijke toon. Hij keek naar de wapens die de vrouw aan haar riem had hangen en toen weer naar haar gezicht. 'Wat brengt jou hier in dit bos?' Vroeg hij aan haar, terwijl hij haar met een glimlach aan bleef kijken.

Alexa grinnikte kort toen hij haar bij de volle naam noemde, als ze zich niet regelmatig moest voorstellen was ze waarschijnlijk allang haar achternaam vergeten. "Wat mij hier brengt." herhaalde ze de vraag even nadenkend, het was een goeie vraag, 'Nieuwsgierigheid, denk ik..." het was niet eens echt een reden geweest, maar ze hield van verschillende rijken en kwam dus graag in nieuwe gedeeltes.

Christian grinnikte om haar lach. 'Dus je bent geen jaagster?' Vroeg hij met een vriendelijke blik op haar en een uitleggende blik op de wapens die om haar niet al te slecht gevormde heupen hingen. 'Waar zijn die dan voor? Ga ik deze boswandeling wel overleven?' Vroeg hij grinnikend aan haar. Hij gleed met zijn vingers door zijn donkerblonde, korte haar.

Alexa schudde oevrbodig haar hoofd, "Nee, dat heb je goed gezien. En als het aan mij ligt overleef je het wel hoor." grinnikte ze. Nee Alexa moordde niet voor de lol, alleen uit zelfverdediging. En dat kwam niet heel vaak voor, en als het gebeurde voelde ze zich oprecht vreselijk en duurde het dagen voor ze er bovenop kwam.

Cristian glimlachte breed, waarbij zijn witte tanden tevoorschijn kwamen. Ook verschenen er kleine kuiltjes in zijn wangen. 'Mooi dat ik dat weet.' Zei hij tegen Alexa. 'Je ziet er namelijk niet erg ongevaarlijk uit.' Er stond een oprechte blik in zijn ogen. Hij flirtte niet (hij zou niet durven :p), hij constateerde gewoon een feit.

whaha terwijl ze niet eens probeert er gevaarlijk uit te zien op het moment xD
-
Alexa lachte oprecht, het was helemaal niet haar bedoeling geweest er dodelijk uit te zien. ar wapens waren wel zichtbaar, maar je ging niet zomaar op vreemd terrein onbewapend rondlopen. Zeker niet omdat de raarste wezens de laatste tijd leken rond te lopen. "Nou wees maar niet bang." grinnikte ze, ook hij zag er goed bewapenend uit. Maar daar was hij zelf vast ook wel bewust van.

Ja maar in mijn hoofd heeft Alexa, net als Alexis trouwens, echt zo'n killer additude. Zo van don't mess with me or you'll regret it. En Christian merkt dat xd
-
Christian vond het wel grappig dat Alexa het amusant vond dat hij haar er gevaarlijk uit vond zien. Het waren niet zozeer haar wapens, kwam hij langzamerhand achter, maar vooral haar uitstraling. Hij vond het wel wat hebben. Een meid die overduidelijk niet met zich liet sollen. 'Ik zal proberen niet gillend weg te rennen' zei hij dus maar met een grijns. Hij zag dat Alexa ook naar zijn wapens keek en glimlachte. 'Ik heb er nog nooit een mens mee gedood.' Zei hij serieus. Hij vond dat ze mocht weten met wat voor een persoon ze te maken had.

haha, maar ze is niet zo erg als Alexis xd
-
Alexa lachtte weer, over het algemeen was ze wel een vrolijk meisje te noemen. En de jongen was gewoon lachwekkend in haar ogen. Op een goede manier dan. "Afgesproken." grijnste ze terwijl ze nog kort blikte op de wapens. Toen hij vertelde dat hij er noit mensen mee gedood had haalde ze lichtjes haar schouders op, "Dat maakt de wapens niet minder gevaarlijk." zei ze wijs. Zijzelf gebruikte ze hooguit als verdediginsmiddel.

Niet... Hmm, dan moet ik mijn perspectief iets aanpassen :p
-
'Vind je dat? Ik denk dat een mes in de handen van een goed iemand veel minder gevaarlijk is dan in de handen van een psychopaat. Wapens kunnen ook zeer goede dingen bregen, als je er goed mee om weet te gaan.' Zei Christian bedenkelijk. 'Niet dat ik jou daar les in moet geven, je hebt er genoeg bij je om dat te weten.' Zei hij met een grijns. Dit was een van die zinnetjes die hij vaak uitsloeg tegen de mensen in het kamp, om ze minder bang te maken voor zijn wapens en die van de andere jagers. Zonder wapens, geen eten. Het ontbreken van wapens zouden meer mensen het leven kosten dan de aanwezigheid daarvan. Je kon moeilijk achter een konijn aanrennen en het wurgen, om het dan met je blote handen uit elkaar te halen.

haha
-
"Tja dat ligt in aan de persoon, niet aan het wapen." grijnsde ze, niet dat ze oed was in disccusiërMaar hij had wel gelijk, ze zou niet wegrennen voor een vriendelijke boer met een sikkel in zijn hand, maar voor een psychopaat met hetzelfde wapen in de hand zou ze toch liever een sprintje trekken.

Christian glimlachte breed. 'Precies.' Zei hij tegen haar. 'Maar vertel eens, als je geen jager bent, wat moet je dan in vredensnaam met jouw wapens. Je lijkt me geen psychopaat.' Zijn glimlach veranderde in een grappende grijns en hij keek Alexa strak aan. Hij vroeg zich wel serieus af wat voor een persoon Alexa was, en het gebruik van iemands wapens was een zeer grote aanwijzing in de richting van zijn of haar persoonlijkheid.

Alexa was niet het soort persoon om erover te liegen, verzwijgen misschien wel "Zelfverdediging." zei ze terwijl ze plaatsnam op een omgevallen boomstam. Hij was wat vochtig, maar haar mantel hield alles droog. Nog steeds grijnste ze, "Je weet maar nooit wat je in dit soort bossen tegenkomt." ze keek hem plagend aan.

'Je zou zomaar iemand als ik tegen kunnen komen.' Zei Christian met een brede grijns. Hij wist dat ze alleen voor hem te vrezen zou hebben als ze een konijn was geweest, en zij had dat waarschijnlijk ook al wel door. Ergens geloofde hij Alexa niet helemaal honderd procent, maar wuifde hij weg. Hij was hier niet om achter de diepe waarheid achter deze vrouw te komen. Hij was hier eigenlijk niet eens voor een gesprek. Maar nu het toch bezig was, had hij er niet veel tegen. Hij leunde tegen een boom tegenover de plek waar Alexa zat en keek haar vrolijk aan.

"Daarom juist." zei ze plagend, het was duidelijk dat ze in een goed humeur was. Het gebeurde niet dagelijks dat je zo iemand als Christian in het bos tegen kwam. Erg vond ze het niet, het was een lange tijd geleden dat ze zo had kunnen lachen en omerkingen kunnen maken zonder dat ze zich zorgen moest maken over het een of ander.

'Ik ben ook zo gevaarlijk.' Zei Christian. Hij trok een ontzettend gemaakt kwaadaardig gezicht, dat snel plaatsmaakte voor een vrolijk grinniktend gezicht. 'En, Alexa, hoe gaat het er eigenlijk mee?' Vroeg hij vriendelijk aan de vrouw die tegenover hem op de boomstam zat. Het leek hem we handig deze vrouw te vriend te houden. Ze zag er stoer uit, leiderachtig. Als de stammen weer ruzie kregen wou hij haar aan zijn kant hebben.