Het afgebrandde dorp - Het rijk van de Boogschutter

Verwoest, zwart, grijs en doods. Dat zullen de eerste indrukken zijn als je dit dorpje betreed. Al een tijdje geleden is dit dorpje volledig verwoest, toch is nog niet alle rook verdwenen en kan je nog steeds de punten zien waar het vuur is geeindigd. Oude huizen zijn zwart en ingestort, alles staat er maar een beetje treurig bij. Er hangt een kille sfeer, het is geen leuke plek om te komen. Het is verlaten, op soms een paar nomaden na die met een treurige blik naar de huizen staan te staren. Het is geen groot dorp, toch was dit dorp vroeger een erg levendig en gezellig dorp, daar is nu weinig van over. Je kan ook wel raden wat er met de meeste mensen is gebeurd.

Regels: Die zijn er niet, het is al verwoest.
Personen: Het is hier niet erg groot, dus niet teveel.

In haar Jakhalsvorm zwierf Jackie rond door het dorp, het leek haar sterk dat ze hier eten zou vinden, maar ze vond het prachtig om te zien hoe iets kleins als een vlam kan groeien en zoiets aan kan richten. Misschien was ze een beetje luguber, maar dit was haar mening.

Carlos stapte tussen de huizen door. Hij vond het mooi hier, het paste wel bij hem. Zachtjes zong hij voor zich uit "Il fuoco, il fuoco, non hanno mai fermare il fuoco. Il fuoco passa attraverso, il fuoco bruciava, il fuoco si spegne, non fuori" Het klonk een klein beetje griezelig, maar hij vond het juist mooi.

Alexa liep met een geschrokken gezicht over de straten die nog redelijk intact waren, in tegenstelling tot de huizen die op instorten leken te staan door de vlammen die jaren terug de huizen hadden aangevreten. Ze kon zich nog herinneren hoe het schokkende nieuws over honderden doden haar oren had bereikt. Direct had ze er heen gewild, maar veel had ze niet kunnen doen. Zeker niet omdat ze met griep op bed gelegen had. Nu was het de eerste keer dat ze hier was.

Carlos keek om en zag een meisje aan komen lopen. fijn. Hij had geen zin in gezelschap. Snel en behendig rende hij naar het dichtstbijzijnde huis, zette zijn voet op het raamkozijn en legde zijn hand op de dakgoot, langzaam klom hij naar boven. Toen hij zijn lichaam op het dak geschoven had, ging hij zitten en keek naar beneden, waar het meisje voorbij liep, op dat moment hoorde hij iets kraken onder zich, en hij keek naar beneden. Het verbrande dak kon het niet houden onder zijn gewicht, en met luid gekraak stortte hij naar beneden. "Help" kon hij nog roepen, en toen werd alles langzaam zwart.

Wat was dat? Het huis waar ze net langsgelopen was maakte een vervaalijk geluid. Het was een van de weinige huizen dat nog overreind leek te staan. Bij de rest stonden niet meer dan wat palen overreind. Bij het huis wat ze hoorde kraken was al snel hetzelfde over. Maar het was niet een huis dat zomaar instorte, ze durfde te zweren dat ze een stem gehoord had. Snel draaide ze zich om om richting het ngestorte deel te rennen. "Was daar iemand?" riep ze terwijl ze voor de zekerheid toch haar dolk tevoorschijn haalde en met haar hand een stuk hout wegtrok.

Carlos hoorde een stem die hem weer naar bewustzijn trok, waar hij op het randje bleef balanceren. "J-ja" zei hij, hopelijk hard genoeg. Zijn hoofd deed vreselijk veel pijn en hij legde zin hand ertegenaan, toen hij die terugtrok schrok hij. Zijn hand zat helemaal onder het bloed, de schrok was zo erg geweest dat hij weer buiten bewustzijn raakte.

Alexa schrok van de stem, ze had toch grotendeels verwacht dat het haar verbeelding geweest was. Haastig begon ze verbrande stukken hout weg te trekken tot ze een jongen zag die onder het bloed zat. "Gaat het?" was de eerste domme vraag die ze stelde, het leek hara overduidelijk dat het niet ging. Haastig trok ze nog wat brokstukken van hem af tot ie vrij laag. Hijgend keek ze d ejongen bezorgd aan.

Carlos was nog steeds buiten bewust zijn, zijn hand en hoofd zaten onder het bloed, en zijn ademhaling klonk pieperig. Opeens opende hij zijn ogen. "Wat denk je?" zei hij tegen het meisje dat boven hem hing, hij zag alles dubbel en zijn hoofd bonkte vreselijk.

Alexa knielde bij hem neer terwijl ze uit een van haar broekzakken een lap stof tevoorschijn haalde. Ze had altijd de raarste dingen in haar broekzakken zitten, maar het kwam dus wel van pas. Opgelucht keek ze toe hoe de jongen bij kwam, haar EHBO was niet echt uitmuntend. Laat staan dat ze wist hoe ze mond-op-mond moest geven of iets in die richting. "Nou je eleft nog." merkte ze droog op terwijl ze voorzichtig de lap op de hoofdwond legde. Ze had geen water in jhaarbroekzakken.

Carlos keek haar aan, maar moest zijn best doen om zijn ogen op één punt te houden. "Wat een optimistisch antwoord" zei hij sarcastisch. Hij probeerde rechtop te gaan zitten, maar zijn bonkende hoofd maakte dat onmogelijk, "ik denk dat ik maar even blij liggen" zei hij dus maar.

"Je voelt je vast al beter, anders kun je niet zo sarcastisch doen." merkte Alexa droog op. Terwijl ze hem even bekeek. Oké dit was een punt waar ze geen verstand van had. Moest ze hem nu verzorgen of iets dergelijks? Dan was het wel zijn pechdag, want hier was ze gewoon niet goed in. "Ehm, moet ik iets van water halen, meneer de gewonde?" vroeg ze lichtelijk bezorgd.

Carlos glimlachte voorzichtig. "Nee, is niet nodig. H-het lukt wel" zei hij, en hij probeerde voor de tweede keer op te staan. Toen hij eindelijk stond voelde hij zijn benen trillen, en alles draaide, maar hij stond wel. Voorzichtig deed hij een stap, hij moest zich vastgrijpen aan een muur, maar hij greep mis, en viel weer op de grond.

Alexa keek geschrokken toe hoe hij overeind leek te komen en niet veel later weer omdonderde. "ehm, ja het lukt heel goed..." zei ze droog terwijl ze weer naast hem neerhurkte. Ze ging haar geheugen af, maar kwam niet echt op een idee wat ze moest doen. Ja hem helpen, maar waarmee? Dit was gewoon niet het terrein waar zij op thuis was. Alexa probeerde hem wat onthandig te ondersteunen.

Carlos' ogen spuwden vuur. "Ik zei toch, het lukt wel" zei hij, een kille toon. Hij veegde zijn haar uit gezicht, het zat vastgeplakt met bloed. Zijn handen voelden zwaar en hij kon ze bijna niet meer optillen maar het maakte niet uit, hij zou hier wel blijven totdat het weer goed ging, hij had de hulp van dit meisje niet nodig.

Aleca fronste even haar wenkbrauwen, tja dan had zij misschien een hele andere defenitie van lukken? Ze bleef zitten terwijl ze hem aan bleef kijken, "Nouja dan niet." zei ze terwijl ze hem weer losliet, ze had toch al geen idee wat ze aan het doen was.

Carlos duwde zichzelf voorzichtig overeind en ging tegen de muur aan zitten. Hij keek het meisje uitdagend aan. "Andare avanti, si può andare" zei hij. De woorden stroomden eruit, vloeiend Italiaans.

De woorden die de jongen uitsprak had voor haar net zo goed Chinees kunnen zijn, ze begreep er niets van. "Ehm van hetzelfde?" was het enige hoe Alexa reageerde, op een verbaasde uitdrukking op haar gezicht na. Hij had toch geen hersenbeschadiging, zo eentje waarin je ineens nog maar een vreemde taal kon spreken.

Carlos lachte, maar het klonk niet vrolijk. "Schat, je zag net toch dat ik niet kan lopen?" vroeg hij haar, op schampere toon. Hij wist dat ze het niet had kunnen verstaan, maar waarom ging ze nou toch niet weg? Ze hoefde hem niet te helpen, hij kon het allemaal zelf wel. En met een norse uitdrukking op zijn gezicht keek hij haar aan.

haha heb echt geen idee wat er staat xd
-
Nog steeds was er lichtelijke verwarring o haar gezicht te zien, "Goh, ik ben niet blind." wijselijk negeerde ze het woordje schat. Ze kon moeilijk een gewonde jongen gaan slaan niet waar? Ze keek hem nog even aan, waarna ze op stond, maar echt aanstalte maken deed ze niet.

Google vertaler is mijn hero (:
__


"Oke. Voor de duidelijkheid. Ik zei dat je wel mocht gaan, ik blijf hier wel zitten totdat ik weer kan lopen" zei hij rustig, maar er was toch een klein beetje uitdaging te zien in zijn ogen. Hij vroeg zich af of dit aardige, lieve meisje hem echt in de steek zou laten.

haha xd
-
Alexa begon er langzaam een beetje genoeg van te krijgen, maar hij had een hoofdwond en dacht waarschijnlijk niet helemaal meer helder na. "En dan bloed je dus gezellig dood?" sprak ze rustig terwijl ze naar hem bleef kijken.

Carlos keek haar aan. "Zo erg bloed ik nou toch ook weer niet". Hij wist niet dat hij tussendoor nog een keer was flauwgevallen door het bloed, en dat het zo erg was. Ik heb gewoon een paar schrammetjes op mijn handen, en er komt een beetje bloed uit mijn hoofd, het komt wel weer goed.

Alexa knikte spottend, "JA en dat je om de haverklap het buustzijn verliest en niet op je benen kan staan is niks?" oké het om de haverklap was wat overdreven, maar het ging om het idee. Nouja al hij beweerde dat het allemaal zou gaan zou zij er ook zo langzamerhand vandoor gaan, hier had zij ook geen zin in.

Carlos keek haar aan. "Ik ben maar één keer mijn bewustzijn verloren hoor" zei hij met een verontwaardigde toon in zijn stem. Zijn hand ging naar zijn hoofd om even door zijn haar te gaan, maar toen hij hem terug trok schok hij. Zijn hand zat helemaal onder het bloed. Bijna helemaal in shock keek hij naar zijn rode hand.