Het afgebrandde dorp - Het rijk van de Boogschutter

Alexa hield haar hoofd even kort schuin toen ze zijn blik naar zijn hand zag gaan. "Twee keer..." zei ze droog, meer deed ze niet. Hij mocht nu zelf maar eens om hulp vragen of aangeven dat ze er alsnog vandoor moest gaan. Hij was haar probleem niet, ondanks dat ze zich wel een soort van verantwoordeijk voor hem voelde. Gewoon omdat zij de enige was die in de buurt was.

Carlos keek haar aan, maar de geschokte uitdrukking verdween niet van zijn gezicht. "Twee keer?" vroeg hij haar voorzichtig, met onzeker stem. Hij dacht toch echt dat het maar één keer was geweest, en hij wist ook niet dat zijn hoofd zo erg bloedde, misschien was hij wel hele stukken van zijn geheugen kwijt?

"Nouja onder het puin en daarna nogmaals toen je je bloed zag." legde ze nu wat rustiger uit, al bleef ze nog steeds staan. "Ik denk dat die wond gehecht moet worden aangezien deze nog steeds bloed." zei ze voorzichtiger, ze had hier geen verstand van, maar veel bloedverliezeen was niet goed. Dat wist zijzelf ook wel.

Carlos keek haar verbaasd aan. "O, dat ben ik dan kwijt geloof ik" zei hij. "Maar jij kan niet hechten toch?" vroeg hij aan het meisje, die duidelijk niks van EHBO wist. Zijn hoofd begon een beetje te bonken, en hij voelde nu echt de pijn. Hij sloor zijn ogen even zodat het minder erg zou zijn.

Alexa schudde hard haar hoodd, zodat allen het gebaar al duidelijk maakte dat ze het totaal niet zou kunnen. Nee ze kon nog net een gat in een broek een soort van dichtnaaien, maar daar bleef het bij. "Nee denk dat je naar iets van een ziekenhuis moet gaan daarvoor..." zei ze voorzichtig.

Carlos zijn ogen waren nog steeds gesloten. "Nee, ik heb geen zin om naar het ziekenhuis te gaan, het lukt wel zo." Ze hij terwijl hij zijn hoofd zachtjes tegen de muur liet vallen, maar zelfs dat deed echt vreselijk veel pijn, en zijn gezicht betrok even.

Alexa beet op de binnenkant van haar wang terwijl ze kort de wond bestudeerde. "Echt?" nu was het aan hem, zij kon ook niets doen behalve een beetje praten als brugman. Maarja daar had je ook niet bepaald veel aan.

Waar... waar ben ik beland? dacht Noah terwijl hij met grote ogen zijn omgeving bekeek. Een groot maar verwoest dorp. Alle huizen waren met de grond gelijk gemaakt en lagen in een hoopje van roet, afgebrand hout en verbrandde spullen van de eigenaars. De mensen die er rondliepen keken triest, verdrietig. Het was geen leuke plaats om te zijn. Noah wierp een blik op zijn (gestolen)landkaart. Waarschijnlijk was hij weer eens verkeerd gelopen... Of hij moest door dit dorp heen om aan de andere kant van de bos te komen. Noah draaide de kaart even om en merkte dat hij inderdaad door dit dorpje moest. Nou, leuk... 'Mion, blijf dicht bij me.' zei hij door opeen geperste lippen. Mion knikte en ging op Noah's schouder zitten. Noah begon toen maar te lopen door het dorpje en keek zoals altijd naar de grond als hij liep. Hij had geleerd dat je in deze tijden geen vreemden moest aankijken, en ook wist hij van zichzelf dat hij weerspiegelende objecten moest vermijden. Die waren er nauwelijks, maar toch. Hij wou niet het risico oplopen dat hij van straat werd gevist door een of andere maniakale vreemdeling.
Mion merkte dat Noah bang was en ging dichter bij zijn hoofd zitten. 'Ik weet het, Noah... Het is hier doods...' zei ze. Noah knikte alleen en liep verder, niet merkend dat iemand hem observeerde van een afstandje...

Noah zuchtte opgelucht toen hij de stadspoort al zag. Hij wou erheen rennen en maken dat hij weg kwam, maar dat zou vreemd overkomen bij de mensen dus liep hij op zijn eigen tempo richting de poort. Dat was echter tot een hand zich om zijn bovenarm klemde en hem mee sleurde. Het ging opeens allemaal zo snel dat Noah geen tijd had om te reageren, maar toen hij een doekje met een middeltje tegen zijn mond voelde, reageerde hij instinctief en snel. Zijn waterzak barstte open en het water schoot op de desbetreffende persoon af, die werd meegespoeld door het water en een muur belandde. Snel daarna rende Noah weg uit het steegje waar hij in beland was en voelde iets langs zijn arm schieten, die zijn bovenarm open haalde en een bloedende snee achterliet. Zijn gezicht vertrok maar hij bleef rennen, tot hij een stekende pijn in zijn been voelde, die hem deed omvallen en kreunen van de pijn. Hij reikte met zijn hand naar achteren om te voelen wat er met zijn been was en voelde een mes zitten. Zijn ogen werden groot van schrik maar hij werd afgeleid toen Mion hem mee probeerde te slepen, maar ze was zo klein dat Noah veel te zwaar voor haar was. 'Mion...' zei Noah zachtjes en probeerde overeind te komen. Hij voelde toen dezelfde man achter hem, die zijn arm om zijn hals sloeg en hem overeind hees. Mion gromde kwaad naar de man en beet in zijn been. De man gaf een brul van pijn en zwaaide wild met zijn been om het draakje weg te krijgen, die uiteindelijk los moest laten en daarmee tegen een muur vloog.
'Mion!' riep Noah uit en stribbelde wild tegen om zich los te krijgen. 'Help! HEL-' Hij werd de mond gesnoerd door hetzelfde doekje dat zich tegen zijn mond en neus drukte. Hij wist wat er op zat en probeerde uit alle macht om tegen te stribbelen, maar het was al te laat. Hij voelde zich zwaar worden. Het daglicht vervaagde zich langzaam en werd opgeslokt door duisternis.