Het rijk van de Vissen - Het park.

Arme inge
mijn neefmensen haten die dingen ook.
--
Daniel grijnsde breed naar Crimson "Ik zal het negeren..." blafte hij en hij begon vrolijk achter zijn start aan te rennen tot hij deze tussen zijn tanden had en hij ging trots zitten, wild kwispelend waardoor tot zijn verbazing zijn staart uit zijn bek vloog. "Ik ben Daniel..." zei hij toen Crimson het vroeg en hij begon weer elachter zijn staart aan te rennen, zijn favourite activiteit.

Crimson lachte vrolijk en begon ook achter ZIJN eigen staart aan te rennen. die kreeg hij makkelijker te pakken gewoon omdat zijn staart langer was. hij lachte naar Daniel. Antares was inmiddels wel in een mens veranderd en was zijn katana aan eht oppoetsen, vuile blikken sturend naar iedereen die te lang bleef kijken naar de staart-achtervolgers.

"Het is oneerlijk!" riep Daniel uit "Jouw staart is langer..." blafte hij buiten adem omdat hij nog steeds achter zijn staart aanrende, die hij binnen een paar seconden al weer te pakken had. Hij kauwde er trots op, onwetend van de pijn die volgde. Doordat hij ook zo veel in zijn kensenvorm doorbracht vergat hij wel eens dat zijn staart een onderdeel van hem zelf was. Hij plofte op de grond en keek naar Antares. Hij was duidelijk te serieus voor iemand als Daniel.

Crimson volgde zijn blik. "Oordeel niet te snel over Antares hoor. Hij is niet altijd zo nors. Hij wil gewoon niet stilstaan gewoon om lol te hebben.Maar daar dwing ik hem wel toe." Crimson grinnikte. "Al is het maar dat ik me zwaar in de nesten werk zodat hij me eruit moet helpen en een keer wat nutteloos moet doen. Dat is veel leuker dan de hele tijd beter worden in alles, vind je ook niet." Crimson glimalchtte en keek Daniel weer aan.

Daniel keek terug naar Crimson "Himhnma...." mompelde hij voor hij zich herrinede dat hij zijn start nog ij zijn bek had "Dan neem ik mijn oordeel terug..." zei hij en grijnsde breed naar Crimson. "En ja, dat is inderdaad veel leuker, al ligt het er wel aan waar je dan beter in wordt... Het kostte me maanden voor ik mijn staart te pakken had.." hij grinnikte een beetje door de snel uitgesproken zin heen.

Crimson grinnikte. "De laatste keer dat hij zijn staart achterna zat was hij een pup, nee die word beter in zwaardvechten, rennen en stoeien met de andere wolven. Grote kans dat hij de alfa van de roedel word na zijn ouders. Als hij ooit een partner tegenkomt die hij wel leuk vind dan." Crimson glimalchtte. "Maar woont jij in een roedel? Of doen honden dat niet?"

"Aha... Ik ben nog een pup, so that makes sence... Ik hoop dat hij iemand vind..." zei hij en keek even kwispelend naar Antares voor hij weer naar Cirsan keek. "nee, wij wonen niet in een roedel... Maar ik heb een eeg groot gezin waarvan 5 andere weerhonden... Telt dat?"

Crimson knikte. "Dat telt. Een roedel is ook een grote familie. En honden en wolven hebben nu eenmaal grote gezinnen, Antares heeft ook nog twee broertjes en een zusje." blaftte hij. De draak was een grote bal energie en opgewektheid. Net alsof hij de vrolijkheid kreeg die bij Antares ontbrak. "Hoe heten jouw broetjes en susjes?"

Daniel keek even weer naar Antares maar hij keek terug naar Crimson toen deze hem vroeg hoe zijn broers en zussen heetten. "Je hebt Lilly, mijn jongste zusje, dan zijn er George en Diana, de tweeling, alleen George is een weerpup... Lilly is er trouwens ook een... Mary is de laatste die jonger is dan ik, maar ze is geen weerhond... De eerst volgende na mij is Damien, ook hij is een weerpup, net als mijn oudere zus Sarah en mijn oudste broer Paul..." legde hij uit "Ik hoop dat je het nog hebt kunnen volgen..."

Crimson knikte. "Dat lukte wel hoor." hij glimalchtte. "Mga ik zo vrij zijn te vragen wat jouw favorite vorm is? mens of puppy?" Hij hield zijn kop een tikje schuin. Voor alle roedelleden was het wolf zekerweten.

Daniel vond dat hij nu wel genoeg stil gezeten had en hij sprong op, zijn gewicht snel van zijn linker nar zijn rechter poten verplaatsend en terug. "Dat is een lastige... Ik bedoel wat ik het liefste doe is praten, en dat kan meestal alleen in mijn mensenvorm... maar als pup ben ik kleiner, lichter, sneller en nog drukker, iets waar ik vreselijk vrolijk van wordt... Ik heb dus een idee... En jullie roedel zeker wolfvorm? aangezien Antares net in wolfvorm aan kwam lopen... en het klinkt wel logisch eigenlijk..."

Crimson knikte. "De roedel verkiest wolvenvorm over mensenvorm. Er zijn ook gewone wolven onder ons." Crimson wapperde met zijn staart. "Maa rik ben altijd een wolfdraak, en dat zal nooit veranderen."

New
______________________________________

Met een glimlach op zijn gezicht liep Leroy door het park heen. Zijn haren waaide mee met de wind en in zijn ogen twinkelden tevreden. Een park, een plaats waar hij rustig kon tekenen als hij wilde. Hij legde zijn hoofd in zijn nek toen hij vleugelslagen hoorde. Een brede grijns spleet zijn gezicht in tweeën toen hij merkte dat de draak die boven hem vloog Keith was. Op zijn gemak slenterde Leroy verder en ging op een bank zitten. Hij haalde zijn tekengerei uit zijn tas en begon een paar spelende kinderen te tekenen. Zelf was hij al twintig, maar soms kon hij zich gedragen als een echte puber.

[kort, maar ik moet even op dreef komen (a)]

Een vrolijk glimlachende jongeman liep door het park. Aan zijn hand liep een klein meisje. Van ongeveer vier, vijf jaar. De jongen zelf leek net begin twintig. En dat was hij eigenlijk niet helemaal meer. De jongen met de bruine, springende haren en felle groene ogen was vierentwintig. Het meisje was zeker niet zijn jongere zusje. Nee, ze was zijn dochtertje. Ze leek precies op hem alleen haar ogen waren bruin. Jayden, ja, zo heette de jongen. Een knap kind was het toch wel. En nu ging het meisje, hij had haar Anna genoeg, naar zijn overleden vriendin. Maar afijn, het meisje wurmde haar handje uit die van haar vader toen ze een tekenend persoon zag. De tekeningen van Shelby hadden zo veel indruk op haar gemaakt dat ze dacht dat iedereen zo tekende en dit spontane meisje wilde dit dan ook vragen.

Leroy keek op toen een meisje kwam aangelopen. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. "Hoi," zei hij toen het meisje hem bereikt had en schoof stukje op zodat het meisje naast hem kon zitten. Rustig tekende hij verder aan een jongen die op de schommel zat. Hij lette erg veel op details, daarom was het ook goed dat hij zijn zicht kon verscherpen wanneer hij dat wilde. Even kneep hij zijn ogen tot spleetjes om zijn magie te laten werken. Na een tijdje kon hij ieder wondje dat het jongetje had zien en tekende dat ook lichtjes op de tekening. Hij keek om naar het meisje, pakte een nieuw blad en begon haar te tekenen. Eerst in een schets, daarna zou hij de details toevoegen. Toen hij bij haar ogen kwam stak het puntje van zijn tong naar buiten. Dat was een van zijn eigenschappen als hij zich concentreerde. Na de ogen ging hij verder met de rest van haar gezicht en haar lichaam. Een tiental minuutjes later was hij klaar en keek eerst terug naar het meisje om vervolgens het park af te zoeken naar een eventuele moeder of vader. Na een tijdje rondgekeken te hebben zag hij een man die best veel op het meisje leek.

NEW
----

Gladys liep door het park. Ze had haar kap op haar hoofd en zelfgemaakte handschoenen aan, omdat het koud begon te worden. Ze wreef haar handen tegen elkaar en blies erin, de handschoenen gaven niet genoeg warmte. Net als haar mantel, die oud en versleten begon te worden.

Met zijn gezicht half verborgen in de grote kraag, zat Zeke op een bankje dat er nog redelijk onderhouden uitzag. Ontspannen had hij zijn ogen gesloten. Het was niet bijster druk, helemaal niet zelfs. Hij hoorde het geritsel van de bladeren dat bewoog door de wind. De wind die met de week steeds kouder werd, tenminste zo voelde dat. Zeke opende zijn ogen weer en stond met wat gekraak in zijn rug op. Onverstoord wandelde hij bij het bankje vandaan en zag een meisje lopen. Ze had het koud, zo te zien. Stilletjes liep hij in haar richting.

Gladys keek recht voor zich uit, tot ze de jongen zag. Ze glimlachte en gaf hem een knikje, maar ze lette niet op. Over het pad kronkelde een boomwortel en haar voet bleef erachter haken. Met een "oef" belande ze op de grond. Ze voelde een schok door haar lichaam gaan, en een stekende pijn bij haar ribben. Ze sloot haar ogen en bleef stil op de grond liggen, zo voelde ze de pijn bijna niet.

De mensen hier waren vriendelijk, ging er door Zeke heen en gaf een knik terug. Dan wend hij zijn blik af, om vervolgens rond te kijken of er nog iets bijzonders was. Tot soort plof geluid zijn aandacht trekt. Hij keek in de richting waar het geluid vandaan kwam en zag dat het meisje op de grond lag. Hij wachtte niet en rende naar haar toe. Haar laten liggen was zo onbeleefd. Bij haar knielt hij bij haar neer. 'He, alles oke?' Een bezorgde tint klonk in Zeke's stem.

Gladys voelde haar wangen rood kleuren, en langzaam stond ze op. "Ja, het gaat wel" toen ze het zei, kromp ze ineen, het deed best veel pijn. Ze liep langzaam achteruit en leunde tegen de boom die naast het pad stond. "Dank je" zei ze, ze probeerde te glimlachen maar het lukte niet zo goed en het werd een grimas.

Zeke keek naar haar bewegingen en stond zelf ook op. 'Het ziet er zo niet echt uit alsof het gaat.' Zei hij nog bezorgder dan daarnet.Hij wou naar haar toe lopen, om haar te ondersteunen, maar bedacht zich. Stel dat ze dat nou niet prettig vond. Zeke frontste. 'Ik ben geen medicus, maar misschien is het handiger om te gaan zitten.'

Gladys glimlachte, deze lukte al een stuk beter. "Ja, dat is misschien wel slim. Dank je voor je bezorgdheid" zei ze, terwijl ze zich liet zakken en tegen de boom aan leunde. Hij had gelijk, dit voelde een stuk beter. Ze sloot haar ogen en liet haar hoofd tegen de boomstam liggen, en ze concentreerde zich op haar ademhaling.

'Geen dank. Iedereen hoort het te doen.' Vond hij. Er waren genoeg arrogrante mensen op de wereld die geen moer om anderen gaven. Zeke kon zich niet voorstellen dat er personen waren die gewonde mensen gewoon op straat kon laten liggen. Hij deed zijn mond open om wat te zeggen, maar klapte die weer net zo hard dicht. Het leek hem een prima idee om gewoon te zwijgen. Al kon hij zichzelf best wel voorstellen. 'Ik ben Zeke...' Zei hij toen, wat aan de zachte kant, maar zeker niet verlegen. 'Je hoeft je naam niet te zeggen, doe dat maar als jij je prima voelt.'

Gladys lachte zachtjes. "O, het maakt niet uit hoor. Ik ben Gladys" zei ze met glimlach. En ze keek hem aan. "En sommige lijken dat niet zo belangrijk te vinden op de één of andere manier" bedacht ze hardop. Ze kon genoeg mensen bedenken die haar gewoon zoude laten liggen.

'Aangenaam kennis te maken.' Glimlachte Zeke. Hij was blij dat hij na een redelijke lange tijd weer met iemand praten kon. Tijdens de weg hiernaar toe had hij soms net het gevoel dat hij helemaal niet meer paten kon. Dat hij alls vergeten was en alles opnieuw leren moest zoals een baby, peuter, kleuter, hoe die kleintjes ook heetten. 'Hm. Zulk soort mensen zouden nodig een lesje moeten hebben.' Reageerde hij. Hij zette een glimlachje op. 'Maar ja... Ben je toevallig bekend hier?'