Verwoeste akker - rijk van het paard

'Oom,'Mompelde hij. Casper zei altijd "Nonkel", hij vond "Oom" niet klinken. Van ellende uit elkaar vallen. Als Connley elke minuut van de dag leefde, had hij allang zelfmoord proberen te plegen. Casper oefende zijn woede meestal uit op Connley, alvorens sorry te zeggen en verder te gaan met het leven. Dat hij soms deed alsof Connley een leven wezen was, hoefde niet te zeggen dat hij dat nooit vergat. Ach, hoe dan ook. 'Hoe heette ze?'

"o, natuurlijk." zei ze glimlachend. " ze heette loetje (zoheetemneigrnknuffellxd) nou eigenlijk heet ze natuurlijk nog steeds zo."zei ze alweer glimlachend. Dit was een raar gesprek, voor het eerst dat ze praatte, met een jongen, over knuffels. Maar het wasniet vervelend, ze hoefde zich niet te schamen. Hij zal haar niet uitlachen, hij had zelf ook een knuffel..

Loetje? Casper vond het heel knap van haar dat ze toen -Oké, hij had geen flauw idee wanneer ze die knuffel had gekregen, maar toch- al de "Oe" kon uitspreken. Bij hem had het even geduurd vooraleer hij de "Oe" helemaal goed uitsprak. Maar goed. Niet erg boeiend. Maar goed. 'Leuke naam,'Antwoordde Casper. Het was best een grappige naam. Hij wilde wedden dat hij op z'n vijfde een goede reden had gehad voor Connley, maar nu was het gewoon "Connley", zonder de reden.

"Dankje" zei ze blozend... Ze vond het eigenlijk best een domme naam.. Maar had geen zin om hem, toen ze ouder was, te veranderen. Dus deed ze het met Loetje.. "Ik vind het eigenlijk best een domme naam.." mompelde ze.. Geen idee of hij het echt een leuke naam vond, dat kon ze niet van zijn gezicht aflezen..