Verwoeste akker - rijk van het paard

Ooit had op deze akker graan moeten groeien, maar nu is er niet veel meer van over dan een kale zwartgeblakerde vlakte. Het kan niet lang geleden gebeurd zijn aangezien er nog een lichte rookgeur hangt. Als er wind is, waaien er dan ook asdeeltjes op. Aan de rand van de akker staat een huis dat ook platgebrand is. Hier naar binnen gaan is niet aan te raden, het staat namelijk niet erg stevig meer. Al met al is het een treurig gezicht.

personen: vrij
regels: geen, er valt niet echt meer iets te slopen

Cilicia stond voor de akker stil, haar blik ging naar het veld dat vol zou moeten staan met voedzaam graan. Zonde van het veld. Ze knipperde even met haar ogen toen er een stofdeeltje in terecht kwam, niet dat ze het doorhad, dit was een reflex van haar lichaam, niet dat ze het voelde. Met haar oude schoenen wroette ze even in het as waardoor de duidelijke rookgeur haar neus bereikte. De aanblik van het terrein voor haar was treurig. Nu pas viel haar het afgebrande huis op, de muren waren zwart op de plekken waar ooit de vlammen aan gelikt hadden.

Fiachna zat gehurkt ergens midden in het veld, haar vingers sloten zich om een afgebrand stukje koren. Het deed haar pijn deze verwoesting te zien en te weten dat ze er niets tegen kon doen. Ookal waren het geen mensen of dieren, de planten leefden wel. Wetend dat het geen zin had liet ze helende energie vanuit haar vingertoppen de dode plant instromen. Als ze het nog niet zeker had geweten dat de plant dood was, zou ze het nu wel doorkrijgen. Hoe ze het precies voelde wist ze niet, maar ze wist het als het geen zin had dat ze haar krachten gebruikte. Alsof haar lichaam haar vertelde haar krachten te sparen voor iets of iemand die nog wel gered kon worden.

Pas nu ging haar blik naar het midden van de akker, er was een soort heuveltje te zien, door de afstand niet duidelijk te zien dat het een mens was. Het zou net zo goed een wild dier kunnen zijn, of een stuk plant dat de verwoesting op wonderbaarlijke wijzen overleefd had. Langzaam begon ze over de asdeeltjes te lopen. Bij elke stap die ze zette werfelde er een klein beetje zwart as op onder haar voeten die een eindje verderop weer tot rust

Fiachna hoorde langzaam voetstappen dichterbij komen, ze schrok even en liet de verbrande korenaar, die doordat ze hem had vastgehouden uiteenviel in as, vallen. Haar blik schoot omhoog en zag een meisje met paarse haren op haar af lopen. De aparte kleur verwonderde haar, al had ze gemerkt dat er wel meer mensen waren met een afwijkende haarkleur. Onbewust haalde ze even een hand door haar lange zwarte haren. Ze schudde die gedachte van haar af en stond op. Haar witte gewaad zat intussen onder de asdeeltjes en ze deed een poging het eraf te kloppen maar gaf het al snel op. Hij zou sowieso weer vies worden als ze het veld uit zou lopen.

Cilicia bleef stilstaan toen het hoopje een mens bleek te zjin, met lange, zwarte wapperende haren in een witgewaad. Het liefst zou ze nu weglopen, snel weer in de bossen verdwijnen waar ze samen zou zijn met Tosco, maar de enige sociale kennis die ze bezat vertelde haar dat dat wel het domste wat ze zou kunnen doen. Een beetje nieuwsgierig iemand zou achter haar aan gaan en haar gaan willen uithoren over waarom ze ervandoor ging. Daarom bleefz e maar een beetje onhandig staan terwijl ze met haar voeten door het as ging. Op de plek waar haar voet had gestaan kwam een moedige korenaar omhoog, nog geen vijf centimeter, maar het groen viel direct op in het zwarte as.

Onderzoeken keek Fiachna naar het meisje dat op een aantal passen van haar was blijven staan. Ze leek geen bedreiging te vormen en net zo terughoudend haar aan te spreken als ze zelf was. Aarzelend stak ze haar hand op en maakte daarna een beweging schuin naar beneden maar stopte midden in de beweging. Ze had er niet aan gedacht dat de mensen hier de gebaren van haar stam natuurlijk niet begrepen. Het gebaar wat ze had willen maken betekende niet alleen 'hallo' maar ook dat ze niets kwaads in de zin had. Aarzelend glimlachte ze in de hoop dat het meisje niet doorgehad dat ze iets raars had gedaan.

Cilicia had de beweging wel opgemerkt, maar zei dacht dat het aan haar lag. Wist zij veel wat voor gebaren gebruikelijk waren in de wereld. Al had ze niet het idee dat dit meisje ook vaak onder de mensen kwam, tenminste ze was net zo niet spraakzaam als Cilicia. Wat onhandig bleef ze naar het meisje staren, waarna ze uiteindelijk haar stem bij elkaar wist te schrapen, "Hoi." zei ze voorzichtg.

Fiachna durfde na haar 'blunder' niet meer de eerste stap naar contact te maken en was dan ook opgelucht toen er een zachte 'hoi' van het meisje kwam. "Heey," zei ze met een stem waar duidelijk opluchting in klonk. Ze had de stilte maar ongemakkelijk gevonden. "Ik ben Fiachna," zei ze met een vriendelijk knikje. Ze hield zich in voordat ze weer een gebaar kon maken, in haar hoofd hield ze een beeld van twee 'normale' mensen die elkaar begroetten.

Cilicia's mondhoeken lieten een klein glimlachje zien, "Cilicia." noemde ze haar naam, zoals het hoorde als een ander zijn of haar naam noemde. Kort ging haar blik even naar het kleine stukje groen wat er door haar voet verschenen was, het zou toch vanzelf weer doodgaan, net als alles wat er zou groeien. Daarom gebruikte ze haar krachten zelden, het had geen nut. Haar blauwe ogen gingen weer van de grond naar het meisje, "Aangenaam." mompelde ze er achteraan.

~NEW~

Shelby liep door het rijk van het paard, haar draakje Emi stond een eind verderop, en ze kon wegvliegen als ze wilde. Als ze floot kwam ze toch weer terug. Ze was van plan te gaan oefenen met het bevriezen van ijs. Het had geregend, dus er lagen hier genoeg plassen met water. Hier was het uitgestorven, en het zag er niet naar uit dat er nog iemand zou komen. Dus was het de perfecte plek om met haar ijspegeltjes te oefenen. Niemand die het slachtoffer kon worden, behalve zij, de bomen en het afgebrande huisje. Ze liep er naar toe, en markeerde de plek waar ze op wou richten met een krijtje dat ze bij had.

Jammer, jammer, jammer, maar de pret voor het meisje kon niet eeuwig duren toch? Dit was erg willekeurig en was helemaal niet wat Casper dacht. Casper had namelijk amper door dat er iemand anders was toen hij Connley uit verveling omhoog gooide en het toen weer ving. Goed, het zou natuurlijk een ramp worden als Casper Connley ooit liet vallen. Hij beschouwde Connley als levend. Het leek alsof Connley zijn vriend was. De beste vriend die hij ooit zou hebben. Hij bedoelde, hij kon alles eraan vertellen zonder aan te horen dat hij zich niet moest aanstellen? Die waren zeldzaam, weet je.

Shelby liet wat water omhoog komen uit de plas naast haar, en liet het rond draaien boven haar hand. Ze spande zich hard in, en het water vormde zich naar een ijspegeltje. Ze vuurde het af, maar vloog de verkeerde kant om. Verschrikt draaide ze zich de kant op waar het ijspegeltje naar toe was gevlogen, ze zag het ijspegeltje op een jongen met een knuffel afvliegen. Zó door het armpje van de knuffel. "Ohnee!" riep ze verschrikt. Ze rende op de jongen af.. Hijgend bleef ze voor hem stilstaan. "Ik.. uhm ik het spijt me zoo erg". zei ze hijgend en verschrikt. Ze keek met grote ogen naar de jongen. Hij was ouder dan ze verwacht had, eigenlijk te oud voor een knuffel, maar nouja... Alles kon..

Nee. Wacht... Connley? Hé, wat had iedereen tegen Connley? Goed, het was de eerste keer dat dat gebeurde, maar kom. Een ijspegel? Nu? Hier? Hoe kreeg ze het voor elkaar? Ach. 'Eeh...geeft niet,'Mompelde hij, terwijl hij het gat bekeek. Zo enorm was het niet, moest te naaien zijn. Sorry Connley, ik kan je niet verdoven. Operatie zonder verdoving. Sorry Connley.

"Ik sorry het was niet de bedoeling, ik dacht dat ik hier toch niemand tegen zou komen.." stamelde ze "Dus dacht ik dat dit wel de geschikte plek was om met mijn ijspegeltjes te oefenen." "het was echt niet de bedoeling" Zei ze nog steeds verschrikt. De jongen keek zo bezorgd naar zijn knuffel.. Misschien meost ze helpen, het gaatje dicht naaien. Ze had nog wel ergens een naald en draad zitten. "Zal ik je helpen?" vroeg ze aarzelend.

Oké, het was zo ongeveer een wonder dat ze nu niet naar Casper staarde met een gezicht van "Het is maar een knuffel, hoor?". Maar daar was Casper blij om. Ach. 'Als je dat wilt,'Mompelde Casper. Wacht, oefenen met ijspegeltjes? Oké dan... Was dat haar wapen of zo? Casper had niet echt een wapen, buiten die tak die hij op wonderbaarlijke wijze tevoorschijn kon toveren. Hij kon Connley een seconde of dertig tot leven wekken, maar zo vaak deed hij dat niet echt. Connley had een zwaar leven.

"Oké wacht hier!" riep Shelby, blij dat ze de jongen kon helpen. En rende naar de plek waar ze Emi had achtergelaten. Emi was weg, natuurlijk. Ze pakte haar fluitje en blies erop. Meteen kwam Emi tevoorschijn boven de bosrand en vloog naar haar toe. Ze klom op Emi en pakte haar rugzakje, waar ze een naald en draad uit te voor schijn haalde. Ze rende weer terug naar de jongen. En bleef even staan uithijgen. " Hoe heet je eigenlijk?"vroeg ze verlegen.

Naald en draad bij. Altijd handig. Ze had een draak. Oké, Casper was dus niet de enige. Hoezo wereldvreemd? 'Casper. Jij?'Antwoordde hij. Oh ja, namen. Hij kende de meesten van z'n nomadenstam ongeveer wel, dus hij vergat het meestal. Connley. Gatje in de arm. Sorry makker, dit werd echt een operatie zonder verdoving. Het speet hem echt. Hij moest echt leren niet zo met Connley te spelen. Liep alleen maar slecht af. Jazeker zag hij Connley als een levend wezen. Niets mis mee.

"Shelby" Zei ze glimlachend "aangenaam" Ze pakte het beertje voorzichtig van de jongen over, en ging in kleermakerszit op de grond zitten. Voorzichtig, ze wist hoe gehecht je aan een knuffel kon zijn, begon ze het gaatje dicht te naaien, de draad was precies de goede kleur. Ze nam gelijk de andere plekjes, die erbijna doorheen waren mee..

Aangenaam. Shelby dus. Ze naaide andere stukjes in Connley ook. Oké dan. Arme Connley. Operatie door een volstrekte vreemde. Zonder verdoving. Hij overleefde het wel. Connley had het vaker moeten doorstaan. Goed, Casper was er niet zo goed in, maar hij was wel goed in het camoufleren. Connley had waarschijnlijk twintig gehechte naden die door Casper waren aangebracht, hoewel ze niet opvielen. Hij was trots op zichzelf. 'Aangenaam,'Mompelde hij.

"Zo, alsjeblieft." ze stond weer op, en gaf het beertje terug aan Casper. "Hoe heet hij, zij eigenlijk? Is het een jongen of meisje?" vroeg ze, best nieuwschierig, waarom de jongen er zo gehecht aan was. Zelf had ze vroeger ook een knuffel gehad, maar die had ze nu veilig opgeborgen bij haar andere herrinneringen aan vroeger.. Toen alles nog beter was..

Het is een hij. Hij heet Connley. Casper en Connley. Onafscheidelijk duo. Hoewel Connley het wel simpel had, als ze een reis of zo maakten. Hij werd dan gedragen. Casper deed al het werk. Maar goed. 'Connley en een jongen,'Antwoordde hij. Connley, je hebt de aandacht getrokken. Ach, hoe dan ook. Goed, Casper praatte nu over Connley. Casper praatte niet vaak over Connley, hij praatte tegen hem.

"Wat een leuke naam" dat meende ze echt. Eigenlijk best raar, ze stond te praten over een beer..Nou ja, dat was weer eens wat anders. De jongen was best verlegen, of dat leek in iedergeval zo. Ze glimlachte naar de jongen, ze wist even niet wat ze moest doen...

----
okeikbenbang,mijnmoederenzusjehebbenknallenderuzieWHAAAO__O

Waarover?
_______________
'Ik heb 'm van mijn nonkel gekregen. Heb jij een knuffel?'Flapte Casper eruit. Goed, dat wist ze dus. Hoewel, misschien het ene oor in en het andere oor er weer uit. Gebeurde hem vaak genoeg. Ach, hoe dan ook. Hij kon net zo goed de glimlach negeren en het onderwerk "Connley" verder zetten. Niets beters te doen. Oké, Connley was dus een leuke naam. Hij had niet echt naar de leukheid van de naam gekeken. Hij kon op z'n vijfde gewoon de naam goed uitspreken.

"Nonkel?" vroeg ze nieuwschierig "wat is dat?" "jha ik had ook een knuffel, alleen ze valt van ellende uit elkaar, dus heb ik haar zorgvuldig opgeborgen.. In een schoenendoos met een dekentje en matrasje" zei ze blozend. Dat vertelde ze niemand, maar aangezien deze jongen ook een knuffel had vond ze dat ze het wel kon vertellen.