Het bergplateau - Het rijk van het Paard

In het grensgebied, bij de bergen, nog net in het Rijk van het paard, is ineens een enorm stenen plateau te vinden. Hoe het ontstaan is is onduidelijk, maar dat het door mensen gedaan is het enige wat zeker is. Het plateau is bijna niet lopend bereikbaar, zeker niet met de plotselinge weersveranderingen in dit gebied. Per draak is het makkelijker. Zeker omdat er voldoende ruimte is om te landen.

Personen: Niet te druk
Regels: vrij

Izra landde met een luid geschud van de plaat onder haar voeten. Met een voor haar erg vrolijke glimlach, die voor andere zwakjes zou zijn, liet Jackie zich van diens stekelige rug vallen en landde netjes met twee voeten op de grond. Het uitzicht was hier prachtig, en aangezien het niet lopend bereikbaar was, was ze alleen, iets waar ze van genoot, elke seconde.

Axel vloog omhoog langs de bergwand naar het plateau. Hij was hier al een aantal keer geweest en het was de perfecte plek om een paar dagen te blijven, al was er niet veel water, waar hij toch wel van hield. Eindelijk boven vloog hij een rondje over het plateau en zag een meisje. Hij daalde en landde voor haar, zijn vlindervleugels nog een beetje natrillend.

Jackie draaide haar hoofd verschrikt van Izra naar het trillende geluid wat voor haar klonk. "Ook hallo..." Zei ze met een schuine glimlach. Ze was niet echt blij een ander levend wezen dan haar en Izra te zien, dit zou haar middag moeten zijn, alleen zij en de stilte van de bergen. Geen succes dus.

"Goedemiddag," zei Axel opgewekt, terwijl hij zijn shirt aantrok en zijn vleugels verborg. Hij hield van zijn vlindervleugels, maar hij baalde ervan dat ze ervoor zorgden dat hij kou moest lijden als hij vloog. En hij moest helaas nogal vaak vliegen, aangezien Arthuro er bijna nooit was. Maar ja, hij kon met gemak op leuke plekjes komen.

-new-

De gestipte puppy rende enthousiast achter twee vlinders aan, vast beraden o de te snel en te hoog vliegende beestjes te vangen. Toen de vlinders over de rand van het plateau vlogen kon Daniel net niet op tijd afremmen en hij rende een stukje de afgrond af, gelukkig stak er een stuk uit de rots waar hij op kon langen.
Hij zat vast, als hij terug zou veranderen in een mens wist hij zeker dat dit kleine plateau hem niet kon houden en de helling was te steil en net te hoog om terug op te klimmen. Dus het enige dat kon helpen was janken en wachten tot er iemand langs kwam, wat precies was wat hij deed.

Shelby vloog op Emi, haar waterdraakje rond. Ze wist niet echt waar ze heen moest dus vloog ze wat rondjes over de rijken. Toen ze boven het rijk van het paard vloog, waar het bijna eindigde. Hoorde ze een indringend gejank. Zoekend keek ze om zich heen om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Ze keek naar beneden, en zag een bergplateau om op te landen. Ze liet Emi naar beneden vliegen, en maakte een zachte ploffende landing. Ze gleed van Emi af. En liep een paar stappen op het bergplateau, het gejank werd hier luider, dus het moest hier ergens in de buurt zijn. Ze keek zoekend rond maar wist niets te ontdekken.

Toen Daniel merkte dat er iemand op het plateau geland wa begon hij nog een tikje harder te janken en t blaffen om duidelijk te maken waar hij zich bevond. Hopelijk kon deze persoon hem uit deze onmogelijke situatie helpen... Het zou vast wel lukken. En met die gedachte begon hij als een gek te kwispelen en hoer te balffen.

Het gejank en geblaf werd harder, het ging dus om een hondje, dat hier in de buurt ergens zat. Waarschijnlijk zat hij vast, maar hier op het plateau was er geen spoor van het hondje te bekennen. Ze liep om Emi heen, maar ook daar was niets te zien. Ze liep naar de rand van het plateau en keek over de rand ze zag niets, maar liep het geluid achterna. Toen ze een paar meter verder had gelopen zag ze een klein bruin/wit hondje vastzitten op een stuk rots. "Hondje! Hondje!" riep ze, "rustig maar, ik zal je proberen te helpen." Zei ze. Maar hoe? Hoe moest ze daar komen zonder zelf vast komen te zitten...

Daniel knikte opgelucht toen hij het meisje zag en die hem geruststelde, een menselijke beweging die vast een aantal vragen bij haar zou opwekken. Hij dacht even na en bedacht iets risikovols maar het kon werken, als hij in een mens zou veranderen kon hij de rand van het platteau pakken en klein en dun als hij was zou het meisje hem vast wel op de rand kunnen tillen. Het enige probleem was dat hij niet kon praten en het aan har uitleggen tot hij al hing, het moest dan maar. Zo snel mogelijk veranderde hij in zijn menselijke gedaante, zodra de griffel waar hij op stond begon af te brokkelen had hij de rand van hetbplatteau te pakken. "Ik leg het later uit, help me nu omhoog" zei hij zonder adem.

Ze keek geschokt naar het hondje, dat veranderd was in een tenger gebouwde jongen. "uh oke, "zei ze geschokt. En boog zich naar voren om zijn polsen vast te pakken. Ze probeerde de jongen naar boven te trekken, ondanks dat hij zo tenger was en echt niet veel zou kunnen wegen kreeg ze hem niet naar boven gehesen. Hoe hard ze ook probeerd. "Emi, kom eens" Riep ze hijgend. Emi kwam naar haar toe gewaggeld. Ze had alles staan bekijken. En ze wist precies wat ze moest doen, ze pakte voorzichtig Shelby's oranje strik in haar bek. Ze trok Shelby omhoog, en naar achter. Shelby greep de jongen wat steviger beet. En samen landen ze uiteindelijk op het plateau. Shelby bleef even verdwaasd naar de jongen zitten kijken.

"Bedankt..." hijgde Daniel en hij ging languit op de stenen vloer. "Ik dacht dat ik nooit meer omhoog kon komen..." zei hij voor hij toch weer rechtop ging zitten, hij moest gewoon altijd iets doen, dus hij peelde met een paar kiezels die op het plateau voor zijn voeten lagen terwijl hij het meisje aankeek.

"uh, geen dank" zei Shelby nog steeds geschokt. De jongen die voor haar zat, was zó schattig. En zó stylisch. Ze keek hem met grote ogen aan en volgde iedere beweging van de jongen, wat er nogal veel waren. Haar ogen gingen heen en weer, hij kon niet stil zitten. Net als een puppy, en dat was precies wat ze toenet aantrof. Ze kon niet geloven wat ze daarnet gezien had. Ze liep naar Emi, en bedankte haar met een kus op haar snoetje, en een klopje op haar nek. "Goed gedaan Emi." prevelde ze tegen haar draakje.

"nee echt, bedankt, ik weet niet waar ik zonder jou zou zijn... eigenlijk weet ik het wel... op die richel..." zei hij net iets sneller dan nodig en hij stond op om het meisje naar haar draak te volgen. "Ja Emi, goed gedaan, jij ook bedankt..." zei hij en klopte net iets te snel om bedankend te zijn op de blauwe nek van de draak.

"Haha," lachte Shelby. "Ben je altijd zo hyperactief?" vroeg ze grinnekend. De jongen was echt heel snel met alles. Het stond wel schattig vond ze. Alleen werd Emi er een beetje onrustig van. "Rustig maar meisje, het is goed hoor" zei ze tegen haar draakje. "En hoe heet de puppy jongen?" vroeg ze aan hem.

Daniel lachtte, ook dit deed hij sneller dan een normaal mens. "Ik heet Daniel, en als ik net wakker word ben ik een stuk rustiger... En bij 1 op de 100 mensen, ookal betekent dat niet altijd iets goeds." vertelde hij Bij Carlos is het positief... schoot er door zijn hoofd, maar hij hield dit braaf voor zichzelf. "En wat is de naam van deze reddende engel?" vroeg hij op zijn beurt.

New
-
Rustig landde Darcia op het stenen plateau. Jayden gleed van haar af en glimlachte. "Dankje." zei hij glimlachend. Hij schudde even met zijn haren omdat het net geregend had en het gelukkig nu weer droog was. Hij had hiervan gehoord en wilde het ontzettend graag zien. Als zijn dochter het toeliet was hij graag aan het reizen. Zoals nu was ze bij zijn adoptiemoeder en kon hij een aantal dagen reizen maar ook niet te lang want het dorp wachtte op hem.

Dit was een testclucht voor haar draak, het was nog een erg jong en zeker klein beestje. Lange afstanden kon het dier niet vliegen met een bereidster op zijn rug. Daarom waren ze aan het trainen. En deze plek was perfect. Ze waren beide afzonderlijk naar het rijk afgereisd waar ze aan de voet van de berg pas samen gekomen waren. Hier was ze op de rug van Matheo geklommen. Het bergplateau kwam in zicht en onder zich voelde ze hoe de jonge draak er moeite mee had. Aanmoedigend kwamen ze bij het plateau aan waar Matheo hjgend op het plateau terecht kwamen.

Verbaasd draaide Jayden zich om en keek naar de personen die het plateau opkwamen. Een hijgende draak met erop een meisje. Met zijn zicht was het makkelijk te onderscheiden. Jayden had nog altijd een glimlach op zijn gezicht en bleef zijn draak aaien en gaf haar wat lekkers. "Wil jouw draak ook iets hebben?"vroeg hij maar aan het meisje, aangezien het misschien een beetje onbeleefd was omdat dat niet te doen.

Haastig sprong Alexa van het dier af, misschien waren ze toch iets te optimistisch geweest, complimenterend klopte ze MAtheo op de hals, pas toen de stem van de jongen klonk keek ze op. "Oh ja graag, als het zou mogen vast wel." kwam er uit haar mond. Matheo liet zich op de stenen vallen en keek even vaag op om de andere draak even te bekeijken.

Jayden liep richting het meisje en haar draak. "Van mij mag het. Hier." zei hij terwijl hij glimlachend zijn hand uitstak met het eten erin. "Ik ben trouwens Jayden." stelde hij zich gelijk voor. Zijn felgroene ogen twinkelden vrolijk. Zijn bruine haar stond er geheel in contrast bij. Achja, het stond hem wel gewoon want of je het wilde zien of niet. Jayden was een knappe jongen. Hij had het gewoon goed.

Aleca glimlachte dankbaar, ook Matheo keek dankbaar naar de jongen die gulzig het voer uit zijn handen hapte. Het was oorzichtig, maar je zag duidelijk dat ie het heerlijk vod, "Ik ben Alexa." glimlachte ze vriendelijk. Kort bleef haar blik even in zijn ogen hangen, die ogen vielen behoorlijk op, dit was al de tweede persoon met felgroene ogen die ze ontmoette in korte tijd.

Jayden glimlachte en keek naar de draak. "Aangenaam." zei Jayden glimlachend. Hij keek even naar het meisje en vervolgens naar haar draak. Die leek zeker wel een stuk jonger dan de zijne maar afijn. Hij had Darcia waarschijnlijk ook al wel langer dan dat dit jonge meisje haar draak had. Al was dat natuurlijk maar een gokje van Jayden en wist hij het niet zeker.

Alexa glimlachte even vriendelijk en klopte MKatheo nog even kort op z'n hals. "Z'n langste en hoogste vlucht tot nu toe met bereider." verklaarde ze zijn vermoeidheid. Ze wilde niet dat de jongen dacht dat ze hem expres zo toegetakeld had.

Jayden glimlachte en keek naar Alexa. "Mooi toch." zei hij glimlachend. "Je bent hem dus aan het trainen. En gaat het trainen een beetje?" vroeg hij haar maar. Hij glimlachte vriendelijk naar het meisje. Vervolgens keek hij naar de draak. Het was een mooie draak, dat was wel zeker en vooral als hij ouder zou worden.