Het kruidenveld- Rijk v.d. Maagd

Mion was weer eens in een hyperactieve bui en probeerde de vogel te pakken te krijgen. Helaas maakte de vogel een onverwachtse beweging waardoor Mion zich moest omdraaien maar dat ging niet erg goed. Het kleine draakje knalde toen tegen Abby's achterhoofd en viel op de grond.
Noah had gevoeld dat Mion weer eens was verongelukt en propte de kruiden vlug in een zak die hij bij zich had. Hij bond de zak dicht met een touw en bond de zak aan zijn riem waarna hij vlug in de richting liep die Mion was opgevlogen. 'Mion!'

Abby voelde plotseling een harde klap tegen haar achter hoofd. De tranen schoten in haar ogen en ze draaide zich om om te kijken wat het was geweesr. Op de grond zag ze net zo'n klein draakje als Luce liggen. Luce zelf was ook aan komen rennen.

Noah ging op zijn gevoel af en zag toen een klein meisje staan met tranen in haar ogen. Hij versloomde zijn pas vlug en liep wat voorzichtiger naar haar toe. Toen zag hij Mion op de grond liggen, die duidelijk even sterretjes zag. 'Mion!' Hij pakte zijn 30 centimeter grote waterdraak op en legde hem in zijn handen. Hij keek op naar Abby. 'Is mijn draak tegen je aan gevlogen? Sorry daarvoor! Mion is nogal onhandelbaar en heeft geen gevoel voor richting, en ze vind het ook erg leuk om mensen lastig te vallen! Echt sorry daarvoor! Heb je pijn?' Dit alles brabbelde hij zenuwachtig maar verontschuldigend achter elkaar, en zijn wangen kleurden rood uit schaamte.

Abby wreef nog een keer met een pijnlijk gezicht over haar achterhoofd. Daarna maakte haar mond een grimas die de jongen zou moeten geruststellen. "Het valt wel mee hoor. Ik ben het gewend met Luce." Zei ze en ze pakte Luce van de grond af om haar te laten zien.

Noah zuchte opgelucht en keek nog een keer naar Mion die weer bij kwam en even met haar hoofd schudde. 'Mion, je moet echt oppassen! Je bezorgde mij laatst ook een hersenschudding!' zei hij streng. Mion keek hem verontwaardigd aan. Nou, sorry hoor oude man! zei ze beledigend. 'Wat? Oude man?' vroeg Noah verontwaardigd en stopte Mion toen maar in zijn jas zak. Hij ging met een hand door zijn witte haren en vroeg zich af of hij er echt als een oude man uit zag. 'Ehm, sorry... Ik maakte even ruzie met haar...' mompelde hij en ging ietsje achteruit, zoals gewoonlijk.

Abby lachte. "Jullie doen me echt denken aan Luce en mijzelf. Wij hebben ook wel eens ruzie." Abby aaide Luce over haar kopje. Luce probeerde zelf verwoed om een glimp op te vangen van Mion. "Ik ben Abby" zei Abby vriendelijk en ze stak haar hand uit naar de jongen.

Noah glimlachte lichtjes maar begon zichzelf alweer een beetje af te sluiten doordat hij nog steeds niemand vertrouwde. 'Ik ben Noah...' zei hij zachtjes en twijfelde even of hij haar hand moest aannemen. Uiteindelijk stak hij zijn bleke zachte hand uit naar die van Abby en pakte die voorzichtig vast. Mion klom inmiddels weer uit Noah's grote jaszak en keek geïntereseerd naar Luce.

Abby glimlachte bemoedigend naar de jongen. Hij leek een beetje bang en Abby wou hem het gevoel geven dat zij echt wel te vertrouwen was. "Leuke naam, en het is niet zo'n standaard naam." Zei Abby blij. Luce was erin geslaagt om uit Abby's jaszakte klimmen en liet zich op de grond vallen. Mion goed in de gaten houdend.

Noah glimlachte opnieuw, en zijn wangen kleurden iets rood. Hij was duidelijk niet aan complimentjes gewend. 'Dank je... Abby is ook een mooie naam... Afgeleid van Abigail toch?' vroeg hij toen, en zijn stem verviel terug naar hoe die altijd klonk. Zacht en voorzichtig, bijna op fluistertoon. Hij liet Abby's hand weer los en liet zijn hand langs zijn zij hangen terwijl hij voelde hoe Mion zich uit zijn zak probeerde te werken. Het lukte haar om uit zijn zak te klimmen en plofte recht voor Luce op de grond. Hi daar! Ik ben Mion. zei ze vriendelijk tegen Luce.

Abby keek Noah verbaasd aan. "Hoe weet je dat het van Abigail komt?" Vroeg ze verbijsterd, voor zover Abby wist was zij de enige die wist hoe ze ECHT officieel heette. Zelfs het weeshuis wist dat niet. Luce dijnsde een beetje achteruit en ging achter Abby's been staan. Dit draakje was dan klein, maar nogsteeds groter dan haar. Ik ben Luce... Antwoorde ze zachtjes.

Noah glimlachte vriendelijk maar er school zoals gewoonlijk verlegenheid in. 'In het weeshuis was een meisje en ze heette ook Abigail. Wij noemden haar altijd Abby.' legde hij uit en wierp even een blik op Luce, die hij erg schattig vond. Daarna keek hij weer naar Abby en wachtte op haar reactie. Mion keek wat onderzoekend naar Luce. 'Aangenaam.' zei ze vriendelijk.

"Huh? " bracht Abby verbaasd uit. Zou Noah echt in hetzelfde weeshuis als haar hebben kunnen zitten? "Ik heb heel lang in een weeshuis gewoond. Nouja van mij 5e tot mijn 10e dan." Legde Abby uit. Voor zover Abby wist had ze Noah nog nooit eerder gezien. Nou was dat niet zo erg bijzonder aangezien ze alleen uit haar kamer was gekomen voor eten, maar toch... Luce glimlachte een draken glimlach naar Mion wel wat verlegen.

'Ik was er al sinds mijn geboorte. Toen ik 9 was, was ik weg gelopen.' vertelde Noah en schonk haar een kleine maar droevige glimlach. Het weeshuis was geen geweldige plek geweest. Eigenlijk was Noah niet uit zichzelf weg gelopen. De kinderen daar hadden hem gewoon weg gepest omdat hij anders was, en omdat hij altijd rare dingen in de spiegel scheen te zien wat zij dus niet geloofden. Niemand geloofde hem. Alleen Yoru had hem geloofd, maar hij was weg...
Mion merkte dat ze erg verlegen was, en herkende het ergens van. Ze keek even omhoog naar Noah, maar keek weer naar Luce en vloog de lucht in. 'Zullen we spelen, Luce?' vroeg ze vrolijk.

Abby keek naar haar wiebelende tenen waar het gras doorheen kietelde. "Ik ben toen ik 10 was uit het weeshuis gezet, omdat ze me niet meer wouden hebben. Ze vonden dat ik raar was." Abby had het ook nooit echt leuk gevonden in het weeshuis. Eerst had ze echt geprobeerd om erbij te horen, maar zodra ze van haar kwaaltje af wisten hoefde ze nooit meer terug te komen.

Ze lijken zoveel op elkaar o.o
---

Noah keek haar aan, en een enigzins verdrietige blik verscheen in zijn ogen. Ze hadden haar ook raar gevonden... Hij was dus niet de enige die met vreemde ogen werd na gekeken. Hij was niet de enige waar mensen over roddelden. Al die tijd had hij gedacht dat al het slechte juist hem moest hebben, terwijl andere mensen ook slechte dingen hadden mee gemaakt. Hij gunde het niemand. Absoluut niemand. 'Ze vonden mij ook raar, Abby... Door mijn uiterlijk, mijn krachten en mijn verandering...' Hij trok de kraag van zijn jas omlaag en liet een rode striem die zich om zijn keel gewikkeld had zien. Het was geen wond maar ook geen kneuzing. Het was meer een tattoeage-achtig iets. Het was gevormd als een slang, en het uiteinde zat bij zijn wang. De rest wikkelde zich om zijn hele lichaam heen en eindigde bij zijn linkervoet.

Abby keek Noah met grote ogen aan. Ze hadden zoveel gemeen. "Ze vonden mij vooral raar door wat ik zie, maar dat komt door mijn verandering. En ik denk dat ze jalours waren omdat ik Luce heb." Zei Abby en ze ging in het lange gras tussen de kruiden zitten. Het was best raar dat Noah en zij elkaar nooit eerder hadden gezien.

Noah ging zelf ook zitten en keek Abby aan met grote en verbaasde ogen. 'Jij ook? Zie jij ze ook? D-De geesten?' vroeg hij toen verbijsterd. Hij had nog nooit iemand ontmoet die zoveel gemeen met hem had. Allebei opgegroeit in een weeshuis, allebei praktisch eruit gepest, allebei raar na gekeken... En allebei zagen ze dingen die anderen niet zagen... Noah vond het heel bijzonder dat hij nu een soort van soulmate had en was er eigenlijk wel blij mee.

"Ik noem ze schaduwen. Het zijn donkere vormen die overal opduiken. Ze houden mij in de gaten en laten erge dingen gebeuren. " Zei Abby en ze huiverde bij de gedachte aan de scahduwen. "Hoe zijn jou geesten dan? " Vroeg Abby nieuwsgierig. Ze vond het echt leuk dat Noah zoveel gemeen had met haar, maar ook wel een beetje eng.

'Ik zie geesten in weerspiegelingsobjecten. Zoals spiegels, ramen, water. Zelfs in de ogen van andere mensen als ik heel goed kijk.' zei Noah en rilde toen hij aan die geesten dacht. 'Het zijn witte verschijnselingen met allerlei enge misvormingen en ze schreeuwen tegen me en smeken me om ze te bevrijden...' Hij keek Abby aan en was maar blij dat hij geen geesten in de weerspiegeling van haar ogen zag.

Abby gezicht vertrok. Wat moest Noah bang zijn. Abby was al bang voor de schaduwen, maar als ze over Noahs geesten hoorde waren haar schaduwen daar niks bij. "Het ergste wat de schaduwen bij mij hebben gedaan terwijl ik het merkte was me aanraken. Het werd ijs en ijs koud." Vertelde Abby. Ze wist dat de schaduwen ergere dingen met haar hadden gedaan, maar die had ze gelukkig niet volledig meegemaakt.

Noah keek Abby medelijdend aan toen ze over de schaduwen begon. 'Wat erg...' zei hij zachtjes en keek naar de grond. Noah was blij dat hij de geesten alleen in weerspiegelingen zag. Als hij ze ook nog om zich heen kon zien wist hij niet wat er met hem gebeurd zou zijn. Die schaduwen leken hem eng, nog enger dan de geesten. Hij rilde opnieuw. 'Het spijt me voor je, Abby... Het is een vloek om al die dingen te zien...'

"Het spijt me ook voor jou Noah." Zei Abby en ze keek Noah recht aan. Het was echt heel bijzonder dat ze zo erg op elkaar leken. "Ik probeer al heel lang om echt met ze te communiceren, om te vragen waarom ze achter mij aan komen..." Zei Abby aarzelend. "Heb jij dat ook al eens geprobeerd?"

Shelby liep war rond, ze wist niet waar ze heen ging. Ze had nergens zin in, behalve in Jayden. Ze miste hem. Het was geweldig geweest met hem. Ze had langer willen blijven.. Maar dat kon natuurlijk niet. Nu was ze maar wat doelloze dingen aan het doen. Op het internaat had ze klusjes gedaan. Ze had de man van de stoffenwinkel geholpen, ze had nog wat tekeningen afgemaakt en nu ging ze op zoek naar kruiden voor Emi. Niet dat ze daar zin in had, maar het moest nou eenmaal.. Ze liet zich languit in het veld vallen. Plette kruiden, maar dat deed er niet toe. Ze bleef liggen. Ze had geen zin. In niets, nada noppes. (whaha dat klinkt stomxdxd)

Darcia liep wat rond, ze hoopte kruiden te vinden voor haar blauwe plekken die nu onbedekt waren. Toegegeven. Ze was vreselijk gelukkig met Christian. Maar Rowan bedreigde, verkrachtte haar net zolang tot dat hij klaar was. Elke keer als ze mee mocht met jagen moest ze mee met Rowan. De blauwe plekken hadden nu een paarse vorm gekregen en het was overduidelijk te zien dat het handen waren. Op haar benen, rug, borst, nek en buik waren er meerdere. Haar hele lichaam deed pijn maar Darcia durfde Christian niets te laten zien dus deed ze alsof ze een stuk preutser was. Hij werd achterdochtig. Dat merkte ze maar het kon haar niets schelen. Nu zocht ze een kruid om de blauwe plekken een beetje te dekken.

Shelby had niet door dat er nog iemand opzoek naar kruiden was, dus bleef ze gewoon liggen. Ze droomde wat weg, over Jayden. Over hoe leuk, lief, knap en geweldig hij was. Over hun zoen. En over hoe perfect dat was geweest. Ze wilde hem weer zien. Misschien zou ze morgen even bij hem langsgaan, als verrassing (endanzietzelavenJayxd). Maar nu zou ze nog niet gaan. Hij moest niet gaan denken dat ze zó afhankelijk was van iemand... Dus bleef ze hier nog maar wat liggen dommelen.