Het rijk van de Waterman - De daken van Jangan

Carlos lag op zijn rug op het dak, te staren naar de sterrenhemel. Hij had een hoed op, die eigenlijk veel te hoog was, maar het stond hem wel. Een jas, met lange flappen aan de achterkant, en een strakke zwarte broek. "Sterren, sterren in de lucht, weerspiegeling van mijn hart" fluisterde hij tegen zichzelf, hij had het een keer gelezen, het was een begin van een gedicht, maar hij wist niet meer van welk.

Alexa wist met een soepele sprong het volgende dak te bereiken, er had maar een halve meter tussen gezeten dus geen norme sprong. De bewoners van het huis, met een wat steviger dak, zouden zich vast afvragen wat voor enorme kat op hun huis terecht gekomen was. Het zorgde toch voor een plofje. Op het moment dat ze verder wilde lopen kreeg ze bijna een hartverzaking toen ze bijna op het lichaam van een jongen stond. "godver" vloekte ze geschrokken.

Carlos keek op, maar stond niet op. Het was niet ijn probleem. "Ook goedennacht" mompelde hij, aangezien het geen dag meer was. Toen pas herkende hij haar. "O. je bent EHBO-meisje" zei hij met gesloten ogen, en hij legde zijn hoofd op zijn gevouwen handen.

Alexa moest eventjes nadenken voor haar de jongen te binnen schoot. Öok hallo" ze trok even haar wenkbrauw op, alsof zij iets van EHBO begreep. "Iemand met Ehbo had je een soort van gehecht, meneer de Italiaan." zei ze terwijl ze op het dak bleef staan.

Carlos besloot toch maar op te staan, en in een werveling van zwarte kleding in de nacht stond hij naast haar. "Ach, het gaat wel weer" zei hij. "E l'italiano è una lingua bellissima, in modo da quindi parlo.". Hij glimlachte en gaf haar een knipoog. Hij was veel vrolijker de laatste tijd, dat kwam waarschijnlijk door Daniel, en het was goed voor hem wist hij, de donkere wallen onder zijn ogen waren minder geworden, en hij had bijna altijd rode blosjes op zijn anders witte huid.

Alexa trok nogmaals onbegrijpelijk haar wenkbrauw op, nog steeds kon ze van die taal geen chocola maken. Het was gewoon volkomen onbegrijpelijk voor haar. "Ehm... yeah right." reageerde ze terwijl ze glimlachte, het was goed voor hem dat het weer ging en hij dus nauwelijks last had van zijn verwondingen. (moet gaan vandaar vaag stukje xd)

Carlos glimlachte. "Als je een beetje Frans kan is het wel te begrijpen. Maar ik zei; Italiaans is een mooie taal, dus daarom praat ik het" zei hij en hij keek naar boven. De sterren fonkelden en hij glimlachte een beetje. "Twinkle, twinkle little star" zong hij zachtjes.

Alexa was gewoon niet zo thuis in de buitenlandse talen, dus ook Frans was een taal wat ze niet of nauwelijks sprak. Verder dan Bonjour en t'amore kwam ze niet. "En Engels dus." grinnikte ze bij het liedje wat ze vaak genoeg gehoord had in haar kindertijd. Het deed haar onbewust glimlachen terwijl ze een metertje naast hem plaats nam.