Het rijk van de Waterman - De daken van Jangan

Jangan staat min of meer nog overeind, of is voor een groot deel weer herbouwd, zo ook zijn de meeste daken dan ook weer veilig om rustig over heen te klimmen. Officieel is het natuurlijk verboden, maar de jongeren van Jangan maken veelvuldig gebruik van de daken.
Het is de perfecte plek om 's nachts naar de sterren te kijken, ook is het hier vaak net wat veiliger dan op straat, er lopen geen straatrover rond die uit steegjes te voorschijn kunnen springen. Je moet wel utkijken als je bij sommige buitenwijken kot, daar zijn de daken niet meer dan een lichte laag stro, of iets dergelijks, dat zal je gewicht niet houden.

personen: Een stuk of 5
regels: vrij

Er gleed een schaduw ver in de lucht, over de daken heen. Hij beschaduwde telkens maar een bewegende plek. Als je goed keek zag je dat het een persoon was. Gewapend. Een mantel met een kap op maar opnieuw, als je echt goed keek, kon je onderscheiden dat het een meisje was. "Loki.. Waarom hebt u uwe zelf zo hoog gevestigd. Mijne vriend." zei het meisje zacht. Toch verstond de draak het. Hij verstond alles wat ze zei. Ondanks haar andere manier van praten. Maar afijn. Darcia blijft Darcia. Niemand zou daar snel wat aan kunnen veranderen. Rustig liep het meisje verder. Het liep tegen het einde van een zonnige dag. De avond maakte zijn aantrede. Een moment dat Darcia zelf heerlijk vond en waar ze graag van genoot. Nog meer dan van vliegen.

BRB.
Moet eventjes eten.

Cilicia zat op een dak, haar knieën opgetrokken waar ze haar handen omheen geslagen had. Waarschijnlijk behoorde het dak toe aan een een herberg want er steeg gelach omhoog, vrolijk gelach van mannen en vrouwen die zich te goed deden aan het bier en wijn wat rijkelijk vloeide. Uit de schoorsteen kwamen heerlijke etensgeuren die van gestoofd vlees of iets dergelijks. Lekker.
-
even kort want moet douchen voor er geschilderd gaat worden hier xd

Haar grote groene ogen vingen een ander meisje op. Natuurlijk hoorde ze de ademhaling al van verre. Maar tja, ze vond het niet prettig om haar verandering telkens op te merken. Darcia wist niet of ze wel contact wilde maken met iemand maar ze had haar broer beloofd om tenminste met nog 1 ander persoon contact te hebben. Ze moest er van hem vervolgens over schrijven en over spelen. Darcia kon niet anders dan gehoorzamen. Ze wilde hem niet teleur stellen. "Ga je contact met haar maken Darcia?" vroeg Loki haar. "Mijn gedachten zijn in twijfel Loki. Maar mijne broer Thomas mag ik niet teleurstellen. Een belofte maakt schuld. Ik moet wel." Antwoordde ze hem na even nagedacht te hebben.

Cilicia had natuurlijk niet door dat er ver boven haar hoofd gesproken werd over het contact maken met haar. Als ze dat geweten had, was ze er snel vandoor gegaan. Niet doordat ze verlegen was, nee totaal niet, maar wat moesten mensen nou met haar? Ze was een mislukkeling van de natuur, wist niet eens hoe een aanraking voelde. Met haar kin steunde ze op haar knieën terwijl Cilicia luisterde naar het bulderende lachen onder haar, misschien een dobbel- of kaartspel.

"Succes Darci." Zei Loki glimlachend en hij vloog verder omhoog. Darcia liep verder.. Zachtjes, praktisch onhoorbaar, liep ze naar het meisje. "Gegroet." zei Darcia zacht, eigenlijk hief ze nooit haar stem harder dan dat. Darcia stond nu naast het meisje. Alle geluiden kreeg ze goed te horen. Er werd een weddenschap gehouden. Door mannen, een krachtmeting. Afijn, het interesseerde Darcia niet zo heel erg. Het interesseerde haar niet wat mensen deden. Haar interesses lagen heel ergens anders.

Cilicia schrok van de stem naast haar, het was geen harde stem, maar toch schrok ze ervan. Haar blauwe ogen flitste opzij en namen in enkele seconden het meisje in zich op. "Hallo.." zei ze weer wat rustiger terwijl ze haar armen van haar benen vandaan haalde en haar benen iets uitstrekte. Het verbaasde haar dat het meisje alleen was, meestal waren mensen hier in groepjes, met vrienden, niet alleen. En die mensen lette niet op haar.

"Zou u het me toestaan om naast u plaats te nemen M'dam?" vroeg Darcia haar. Alsof het een hele normale manier van praten was. Ook daarom werd ze gemeden. Darcia praatte vreemd. Anders, maar ze was het zo gewend dat ze ook niet de moeite deed om het anders te proberen. Kort ging Darcia even door haar haren. Haar kap was al van haar hoofd af waardoor een fijn gezicht dat omringd was door bruine, krullende haren zichtbaar werd.

Cilicia knikte bijna onmerkbaar, "Ehm natuurlijk, geen probleem." de manier waarop het meisje sprak deed haar denken aan de manier waarop mensen honderden jaren geleden spraken. Of dat niet eens, maar hoe mensen in hogere standen spraken. Dat was iets wat haar verwarde, wat deed een rijk meisje op een koud dak terwijl de avond op het punt stond te vallen. Ze schoof iets op om het meisje plaats te laten nemen.

Rustig nam het meisje plaats naast het andere meisje. Ze luisterde naar de gesprekken. "Zou ik uwe naam mogen vragen M'dam?" vroeg Darcia aan de vrouw. "De mijne is trouwens Darcia." Voegde het meisje eraan toe. Het nu niet naamloze meisje meer. Maar Darcia. Haar kap was af. Haar ogen en haren waren zichtbaar. Ze probeerde meer vertrouwen in mensen te leggen door dat deel van zichzelf te laten zien. En ze hoopte maar dat het goed ging komen.

Cilicia liet de naam even door haar hoofd gaan, Darcia. Ze probeerde hem te onthouden, het zou wel lukken, want vele namen kende ze niet, dan was een enkele naam wel makkelijk te onthouden. "Mijn nam is Cilicia." stelde ze zichzelf voor, haar blik was onbewust bestuderend over het meisje gegaan. Haar bruine haren en haar fijne gezichtje paste wel bj de manier van spreken van dit meisje, hoewel ze haar eerder een vrouw zou noemen. Misschien zou ze haar hand uit moeten steken, of iets erachter aan zeggen, maar wat? Cilicia kwam weinig onder de mensen, wist niet zoveel van manieren.

"Cilicia.." mompelde Darcia zachtjes. "Mooie naam M'dam." Zei ze glimlachend. Darcia keek even weg. Dromerig, afwezig. Alsof ze heel diep in gedachten was. En eigenlijk was dat ook zo. Ze dacht na over het verhaal van Cilicia. Hoe ze dat moest maken. Hoe dat zou zijn. Cilicia. Een nieuw hoofdstuk in haar boek. Darcia ging even door haar haren heen en de dromerige blik verdween uit haar ogen. Ze keek weer naar Cilicia en luisterde naar de geluiden om zich heen. Het maakte haar rustig om de onbekende geluiden te horen te komen. Of de o zo bekende die ze vaker hoorde. Maar afijn, haar gehoor irriteerde haar niet altijd. Dat bedoelde ze er gewoon mee. Maar zoals Darcia praat, zo denkt ze ook en soms is dat in raadsels.

Cilicia knikte eventjes, als een soort bedankt. De naam had ze van haar moeder gekregen, ze wist niet of ze hem mooi moest vinden. Het was gewoon haar naam, en daar hield het eigenlijk mee op. Al had haar moeder haar vaak genoeg verteld dat ze Cilicia met zorg uitgekozen had voor haar kleine meisje, toen had ze de naam nog geweldig gevonden, maar toen haar moeder verdween, verdween ook de geweldige bijklank bij de naam en was het gewoon haar naam geworden. Niets meer en niets minder. "Wat doet uw hier, als ik het vragen mag. Het is niet echt een normale plek om te komen." sprak ze voorzichtig. Rustig. Kort keek ze opzij naar Darcia die nog steeds apart was om te zien in een gebied als deze.

Zachtjes klonk er gegrinnik. Van haar kant, Darcia's kant. "Ik reis. Heel Kaira rond. Al sinds mijn veertiende leeftijd. Dit hier, is gewoon een prachtige plek om te genieten voor ik weer verder ga. Het is hier zeer rustgevend. Ik krijg er minder hoofdpijn van.." Antwoordde Darcia. Ze glimlachte. Kort en oprecht. "En u, wat brengt u hier?" vroeg Darcia terug. Natuurlijk kon dit een hele diepe vraag zijn. Een levensvraag. Maar in dit geval was het een gewone vraag. Een reactie op iets. Afijn, je begrijpt me wel. Darcia stelde een normale vraag. Zonder er eigenlijk bij na te denken. Wat ze vaak genoeg veel te veel deed. Ze kon gewoon niet anders en achja, iedereen heeft wel een struikelblokje.

Wat haarhier bracht? Daar kon Cilicia een lang verhaal over lullen, om het maar plat te zeggen, maar de reden was gewoon toeval en de rust. En op een bepaalde manier kreeg je toch nog een beetje gezelligheid van de herberg mee. Het gelag onder hen zwol enkele seconde even flink aan waarna het weer rustiger werd. Cilicia had egknikt bij de reden van Darcia, ja het was inderdaad een fijne plek, "Ongeveer dezelfde reden." ze nam de nette manier van spreken over van Darcia. Al klonk het lang niet zo soepel, lang niet zo echt als bij de jonge vrouw, "Het is een fijne plek hier, ik houd van de stille gezelligheid die dit dak uitstraalt." zei ze met een glimlachje. Dit keer was het een echt glimlachje te noemen, iets wat zeldzaam was.

De glimlach fleurde Darcia zelfs een beetje op. "Hm.. Stoor ik u dan niet met mijn oninteressante gepraat?"Vroeg Darcia gelijk erna. Ze was iemand die best veel aan anderen kon denken maar ook heel erg veel aan zichzelf. Ze was eigenlijk een vreemd meisje maar ja, dat was eigenlijk vrij snel duidelijk geworden. Darcia keek naar de lucht. Waar enkele sterren te zien waren ondanks dat de nacht nog niet gevallen was. Maar Darcia wist ook wel dat deze spoedig zou arriveren. De aantrede werd gemaakt door het vallen van de zon en het opkomen van de maan, een prachtig ritueel vond Darcia persoonlijk.

Cilicia schudde haar hoofd, waardoor haar stijle haren netjes in het gelid meebewogen. Het was raar dat een meisje dat het liefst niet opviel zulke haar kleuren had, maar het was natuurlijk. Iets wat niet te veranderen viel. Natuurlijk was het grijpen naar een potje verf wel een oplossing, maar het was iets wat niet iets wat Cilicia zou durven, of willen doen. Het was de waarheid dat Cilicia zich niet stoorde aan het meisje, het was geen opdringerig gesprek, maar juist rustig.

Een glimlach gleed over haar gezicht. Een echte, oprechte glimlach. Ze was blij dat ze niet ongewenst en opdringerig was. Darcia keek naar Cilicia.Haar haren hadden een interessante kleur, het viel Darcia nu pas op. Het deed haar aan de vreemde kleur van haar ogen denken, anders. Darcia's haren waren gewoon bruin. Wel gezond en glanzend maar gewoon bruin. Eigenlijk was ze daar wel blij mee. Achja, ze zou het voor geen goud willen veranderen. Ze was er trots op.

En toen wist ik niks meer te reageren...
-
Cilicia trok weer een been op, maar deed er verder niks mee. Het was gewoon een fijnere houding. Haar blik ging weer naar het knappe meisje dat naast haar zat. Ze was jaloers op haar haren, het krulde een beetje, zat precies zoals het zou horen te zitten. Misschien had ze er ook meer middelen voor om ervoor te zorgen. Het maakte Cilicia ook niet echt uit, ze vroeg het zich gewoon af.

Hmm, misschien over haar achtergrond? Dat ze daarna vraagt?
-
Darcia keek soms even naar Cilicia en glimlachte. 'Cilicia, als ik mijn gedachten uitspreek moet ik zeggen dat ik u zeer mag.' zei Darcia eerlijk tegen Cilicia. Vrolijk glimlachend. Darcia was in een goede bui, een extreem goede bui, zeker voor haar doen.

Denk alleen niet dat Cilicia dat zou durven
-
Deopmerking van Darcia zorgde voor een stotterende reactie en een rood hoofd. Cilicia begreep er niets van. Niemand mocht haar, vonden haar maar raar en gevoelloos. Misschien was de jonge vrouw er nog niet achtergekomen. Want dan zou ze vast en zeker haar mening, gedachte bijstellen. Kort keek ze naar de punten van haar versleten gympjes, waarna ze op haar lip beet. "Ehm ik uw ook." het was nog wel de waarheid. Ze was er niet vandoor gegaan.

Darcia grinnikte zachtjes om de woorden van Cilicia. 'Danku zeer.' zei ze glimlachend. 'Je bent een van de weinigen..' zei Darcia glimlachend. Ze keek naar Cilicia. 'je vind het dus niet erg dat ik u gestoord heb?' vroeg Darcia haar voor de zekerheid.

Cilicia schudde haar hoofd lichtjes, weer was het de waarheid. "Echt niet." bevestigde ze haar hoofdbeweging. Met haar hand ging ze kort langs de zoom van haar t-shirt dat net iets te groot voor Cilicia was. Niet dat het uitmaakte, juist omdat het wat groter was, was het redelijk warm.

Darcia glimlachte. Ze keek even naar Cilicia en ging vervolgens op het dak liggen. Het was misschien niet zo schoon dat dak maar zo kon ze wel naar de prachtige sterren kijken. Iets dat haar deed glimlachen. "Kijkt u ook wel eens naar de sterren, Cilicia?" vroeg Darcia haar met een glimlachje en haar blik verplaatste zich naar het meisje.

new
-
Alexa zocht het gevaar op, dat was wel meer dan duidelijk. Soms was ze gewoon wat te roekeloos en dacht ze net wat te weinig aan de gevolgen. Net als ze op het moment te weinig deed. Met haar voeten cahter elkaar balanceerde ze op een smalle dakrand. Als ze zou vallen zou ze met een beetje geluk omlaag glijden en met weinig gewonden in de goot komen, of met wat minder geluk op de grond terecht komen. Iets waar ze niet aan dacht maar gewoon geconcetreerd richting het eind van het dak liep.