De ruïne van de stad Solota - Waterman.

Gladys rekte zich uit en geeuwde. Ze opende haar ogen, en de ochtendzon verlichte haar schuilplaats. De afgebrokkelde, zwarte stenen vormden een klein kamertje, en daar lag ze in, op de grond. Ze stond op en klopte haar kleren af, daarna liep ze naar buiten.

Loki landde, geruisloos. Darcia had hier perse heen gewild aangezien ze hier ooit met haar ouders geweest was en die hadden gebeden bij de boom. Darcia wilde hetzelfde doen. Rustig liep ze over de oude en kapotte straten. Haar mantel volgde haar en haar kap lag nog op haar hoofd. De schaduw ervan bedekte haar ogen. Twee rommelige bruine vlechten kwamen langs de zijkant van haar hals.

Gladys liep verder het veldje op, waar het kleine gebouwtje aanstond. Dit was echt een vreselijke buurt, maar ze was op dit soort plekken opgegroeid. Langzaam liep ze naar de boom, hij was mooi, groot maar wel een beetje treurig. Ze ging zitten en leunde met gesloten ogen tegen de stam, waar de schors een beetje van krulde.

Darcia liep zachtjes verder. Ze kwam uit het zuiden lopen en liep richting de boom. Ze zag het andere meisje niet en knielde neer bij de boom. Ze bad tot haar ouders op de manier die ze zich kon herinneren dat zij dat gedaan hadden. Darcia sprak woorden uit een oude taal uit. Genoot van de melodieuze klanken. Maar ze sprak zacht, haast fluisterend. Alleen bedoelend voor haar oren.

Gladys keek verschrikt om. "O sorr.." zei ze, maar toen ze merkte dat het meisje aan het bidden was sloot ze haar mond. Aandachtig bestudeerde ze het meisje, en hoe ze bad. Gladys deed het altijd anders, maar bidden kwam altijd op hetzelfde neer, dus beoordeelde ze het meisje niet.

Darcia keek even op toen ze een stem hoorde. Ze maakte haar zin af en stopte. De prachtige reeks betoverende woorden die op zachte toon uit haar mond gevlogen waren hielden op met bestaan en stilte viel neer over de ruïne. Het enige wat Darcia hoorde was de ademhaling van het onbekende meisje en die van haarzelf. "U hoeft uwe zelf niet te verontschuldigen voor iets dat totaal niet uwe fout was. Ik had u kunnen horen.." zei Darcia tegen het meisje.

Het was doodstil, en toen begon het meisje te praten. Het klonk alsof ze uit een ander tijdperk kwam. "Oke, dank je wel" zei ze zachtjes. Ze bleef het meisje aankijken en glimlachte verontschuldigend. Snel stopte ze het kettinkje met Jezus onder haar t-shirt.

Even snel als ze was gaan zitten, zo stond ze ook weer op. Haar kap zakte af. Een verfijnd gezichtje, met op het moment groenere ogen kwam tevoorschijn. Een boel losse haren en vervolgens twee vlechten verscheen. Darcia verscheen. En diezelfde groene ogen keken naar het meisje met wie ze sprak. "Aangenaam M'dam." Zei Darcia kort. Glimlachend. Een kleine glimlach. Een bedrieglijk onschuldige glimlach. Ze was bedrieglijk onschuldig.

Gladys keek het meisje nog steeds aan, maar werd een beetje wantrouwig. "Ehmm, goedemorgen" ze stond op en gaf het meisje een hand. "Ik ben Gladys". Het klonk onschuldig, maar door deze vraag werd het meisje bijna gedwongen om haar naam ook te zeggen.

Darcia schudde de hand. Ze bleef naar het meisje kijken. Zich van geen kwaad bewust. "Darcia is de naam, M'dam." Antwoordde Darcia geheel naar waarheid. Ze keek even naar het meisje en toen weer de ruïne rond. Het maakte haar rustig om op een plek te zijn die even in puin lag als dat zij was. Maar dat zou natuurlijk niet voor eeuwig duren hoopte ze .

Gladys glimlachte. "Mooie naam" zei ze, "En mooie ogen, ik heb echt een hekel aan die van mij". Het floepte er opeens zomaar uit. Het meisje had echt bijzondere ogen, groene ogen, erg opvallend, maar nooit zo opvallend als die van haarzelf. Ze klopte haar kleren af, die gekreukeld waren, en helemaal onder het zand zaten.

Dracia keek naar het meisje. Haar groene ogen keken naar de roze. "Dankje." Antwoordde ze rustig.Ze keek even weg. "Jouw ogen, ze zijn gaaf. Beter dan die van mij. Met hun ondenkbare verschillende kleuren. In dat licht.. Zijn ze bruin, in de zonsondergang zijn ze bloedrood. En in de nacht. Lijken ze paars." Zei Dracia rustig. Ze waren vreemd.. Die ogen van haar. Maar afijn, ze had het geaccepteerd.

Gladys keek het meisje aan alsof ze gek was geworden. "Mijn ogen zijn niet gaaf, ze zijn vreselijk irritant. Ik heb alleen even geen geld voor een zonnebril" zei ze. En in haar gedachten sloeg ze zichzelf voor haar hoofd, ze had weer veel te veel gezegd. Ze moest leren om niet iedereen zomaar te vertrouwen.

Dracia grinnikte. Kort keek ze weg van het meisje en zocht even in haar zak. Ze haalde er drie gouden muntstukken uit. "Volgens mij is dat precies genoeg." Antwoordde ze. Dracia wist niet waarom ze het deed. Maar haar broer en Loki vonden dat ze moest veranderen. Dat ze aardiger tegen mensen moest zijn. "Alsjeblieft." zei Dracia en ze stak haar hand uit met de muntstukken.

Gladys ogen werden groot. "O, dank je wel. Dankjedankedankje" zei ze, terwijl ze haar best deed om niet op en neer te springen. Ze pakte de muntstukken vertwijfelend aan, en liet ze in haar zak glijden. Nog nooit had iemand haar geld gegeven. Ze moest het altijd maar stelen, en daar had ze zo'n grote hekel aan.

Dracia glimlachte en keek even weg. Omhoog. Naar Loki. Ze glimlachte. Haar hand liet ze weer langs haar lichaam vallen. De andere ging kort even door haar haren. "Ik ben blij je blij te maken." zei Dracia glimlachend. Ze keek weer naar Gladys. Loki en Thomas zouden trots op haar zijn. Dat wist ze zeker. 100%

Met haar benen opgetrokken en haar hoofd die op haar benen rustte. Zo zat Jacklin onder de enige boom die ze in deze omgeving kon vinden en de boom stond er nogal treurig bij. Ze leunde er half tegenaan en keek voor zich uit. Het was echt dood hier, stil, zo stil dat ze het waagde om haar handschoenen af te doen. Ze had daarnet haar armen schoongemaakt. Ze had nu een jurkje aan met ontblootte armen. Het was hier best onaangenaam, maar toch vond ze het prettig dat er geen mensen waren.

Axel vloog boven de stad. Hij had een paar slierten water aan zijn polsen en enkels gebonden en die wapperden achter hem aan. Hijzelf vond het een mooi gezicht en hield ervan. Maar zodra hij de stad zag, liet hij zijn concentratie op het water gaan en viel het naar beneden. Wat een heerlijke rust heerste daar beneden. Hij vloog naar de boom en ging erin zitten. Hij zocht een goed plekje in de zon, zorgde dat zijn vlindervleugels niet in de weg zaten en legde zijn handen achter zijn hoofd. Een heerlijke dag op een rustige plek met een heerlijke zon om bruin te worden.

Een verontwaardigde kreet ging over haar lippen toen Jacklin water over zich heen voelde komen. Het ging nou toch niet regenen he? Het leek net zo'n mooie dag. Eventjes keek ze zoekend naar de lucht, maar het leek niet te regenen. Ze perste haar lippen tot een verontwaardigde streep en leunde weer naar achteren tegen de boom aan en veegde haar armen droog. Ze keek om zich heen.

Axel schrok toen hij een kreet hoorde en hij viel uit de boom, boven op een meisje. "Help," zei hij, maar daarna begon hij te lachen terwijl hij omhoog vloog. Wat zou zij wel niet denken, valt er zomaar een jongen met vleugels uit de lucht bovenop haar. "Sorry," zei hij met een big smile.

Jacklin verschoot even toen de jongen bovenop haar viel en kwam soepel omhoog terwijl ze uit een soort verdedeging haar ogen tot spleetjes vouwde. Maar ze bekeek de jongen en hij zag er niet erg gevaarlijk uit. Ze ging weer normaal staan en zocht in haar tas en zakken naar iets om haar armen te bedekken, maar ze wist dat het al te laat was. 'Maakt niet uit.' Mompelde ze daarna tegen de jongen en liet tevergeefs haar armen langs haar lichaam zakken.

Axel merkte niks op, terwijl hij een kleine tien centimeter boven de grond zweefde, zijn vlindervleugels snel slaand om op één plek te blijven. "Nogmaals, het was niet mijn bedoeling om bovenop je te vallen," zei hij. "Ik ben trouwens Axel." Het was wel jammer van het rustige zonmiddagje, maar hij besloot zich er niet druk om te maken. Morgen was het vast weer mooi weer, dan kon hij hier weer in de zon in die boom gaan zitten.

Jacklin knikte naar hem. Een aparte manier om kennis met iemand te maken, nadat hij bovenop haar was gevallen. 'Ik ben Jacklin.' Zei ze, zonder vrolijkheid of een andere emotie en ging weer tegen de boom aan zitten. Ze keek even gefacineerd naar zijn vleugels. Dat was nog eens een leuke mutatie of verandering, je had er ook nog iets aan, hij kon gewoon vliegen.

"Aangenaam Jacklin," zei Axel glimlachend en hij landde zachtjes op de grond tegenover haar. Hij ging in kleermakerszit zitten en nam haar goed in zich op. Hij voelde niet de behoefte om zijn shirt aan te trekken en zijn vleugels te verbergen, ze had ze nu toch al gezien. Hij staarde naar een grasspriet en trok al het water eruit, zodat er alleen een bruin streepje overbleef.