De hoofdweg - Het rijk van de Waterman

De langste weg van het rijk van de Waterman. Hier komen de meeste konvooien langs, woorden de meeste handelsvoorraden over vervoerd. Het is een makkelijke weg. Het gaat langs rivieren, door bossen, door open weides, maar vind nauwelijks hoogteverschil en is goed onderhouden. Het enige echte obstakel is het Donkere Deel. Het deel dat in een donker gedeelte van een bos ligt, het is omringt door struikgewas. Dat is nog niet het gevaarlijkste, de beruchte roversbende is de boosdoener. Ze lijken willekeurige konvooien of reizigers te grijpen om hun van de buit te ontdoen. Let hier dus goed voor op.

regels en personen: vrij

Darcia liep rustig over de straat heen. Het was rustig, ze liep alleen. Haar vioolkoffer op haar rug en haar andere tas was bij Loki die boven haar vloog. Haar kap was over haar hoofd zoals altijd ondanks dat de zon scheen. Haar wapens waren dichtbij. Darcia wist dat het donkere deel eraan zat te komen. Afijn, dat kon ze wel overleven maar ze vond het niet prettig als ze toch zou moeten vechten. Darcia was machtiger dan de rovers, tja, ze beheerste vuur en illusie, een machtige combinatie vond ze zelf dus ze kon er wel wat mee.

Alexa zat in kleermakerszit op de rug van de zwarte hengst. Het was een gevaarlijke houding en ze hield elke beweging van Falco dan ook scherp in de gaten. Ze zaten nu in een soepele stap, maar Falco was nog jong en had een sterke eigen wil dus zou zomaar in galop ervandoor schieten. In de verte zag ze een gestalte van een reiziger dichterbij komen. Ze kwam in de buurt van het Donkere deel, maar waarschijnlijk had ze geluk. Die ochtend hadden ze net hun slag geslagen dus behoefte aan een overval plegen had haar bende niet. Langzaam kwam ze dichterbij, terwijl haar handen zich stevig in de manen hadden gepland.

Rustig liep het meisje verder. Al van ver hoorde ze d voetstappen van het paard komen. Al concentreerde ze zich er niet op, dan hoorde ze nog altijd allerlei geluiden. Rustig neuriede ze een zelf geschreven wijsje. Eigenlijk speelde ze het alleen op haar viool maar deze hing nu op haar rug dus kon ze niet echt iets anders.

Voor haar eigen veiligheid besloot Alexa maar te zitten op een paard zoals het hoorde. Geen kleermakerszit, ook de amazonezit besloot ze achter wegen te laten. Eigenlijk reed ze nooit in de amazonezit, het zat ten eerste vreselijk en ten tweeed miste je een groot deel van het contact met je paard omdat je veel meer met je handen moest doen. Ondertussen naderde zede jonge vrouw zo dichtbij dat ze het wijsje kon horen neuriën.

Darcia kon het paard gewoon horen ademen. Rustig lipe en neuriede ze door alsof ze er niks van merkte. Achja, Darcia was nou eenmaal een vreemd meisje. Ze was ook lichtelijk geirriteerd geraakt de afgelopen uren. Daarom maakte ze ook maar geen contact met de persoon die in de buurt kwam.

Alexa liet Falco nog wat inhouden zodat ze ongeveer op dezelfde snelheid kwam toen ze langs het meisje stapten. "Gegroet." zei ze vriendelijk, terwijl ze haar kap afsloeg. Ze was nu niet in de hoedanigheid van rover dus kon ze reizigers gewoon groeten en even vriendelijk glimlachen. Zelfs alleen maar beter voor haar dekmantel.

Voor het meisje ook maar iets zei wist Darcia dat ze wat ging zeggen. Haar paard liep naast haar, dat was teken genoeg. Toch keek ze nog niet op, tot een paar seconden nadat het meisje iets gezegd had. "Van hetzelfde M'dam." zei ze even vriendelijk als altijd. Vanonder de kap keken een paar groenige ogen naar het meisje, maar geen moment zou de kap van het gezicht afvallen. Dat was zeker niet de bedoeling.

Alexa was geen meisje dat haar gezichtsuitdrukking probeerde te verbergen, dat was ook duidelijk te zien toen ze verwonderd een van haar wenkbrauwen wist opte trekken. Ja Alexa was een van de weinige die de kunst verstond van het afzonderlijk bewegen van de wenkbrauwen. De reden voor deze beweging was het 'M'dam' en de opvallende groene ogen die mysterieus onder de kap tevoorschijn kwamen. "Hoe gaat de reis?" vroeg ze terwijl ze Falco hetzelfde tempo liet aanhouden. Het was duidelijk dat Alexa lang alleen gereden had en zin had in een praatje.

De reis speelde rond in Darcia's hoofd. "Vrij goed. Dank u voor het vragen. En hoe volstrekt uw reis zich M'dam?" vroeg Darcia terug. Nog altijd vrij weinig van zichzelf tonend. Ze vond het niet nodig. Graag hield ze tijdens het reizen zichzelf verborgen, haar lichaam en haar gezicht. Darcia's ogen hadden wel een vriendelijke blik maar daar bleef het bij. Het was wennen aan gezelschap.

Voor Alexa antwoorde sprong ze al rijdend van het zwarte dier af. Dat was makkelijker praten, leek ze niet zo verheven boven het meisje. Het was een behendigheid dat je als je leerde rijden al snel onder de knie kreeg, dus bewondering zou het niet krijgen. "Geen dank." zei ze, het meisje sprak netjes waardoor ze automatisch de neiging kreeg om in vollere zinnen te praten dan ze ezou doen met elk willekeurige andere voorbijganger. "Nog een paar kilometer en de tocht is voltooid." glimlachte ze.

"Het einde van een tocht is altijd mooi." Antwoordde Darcia daar glimlachend op. Rustig liep ze nog altijd door, in de schaduw van het donkere bos waar ze over een paar kilometer al zou zijn. Darcia keek even naar de jonge vrouw en vervolgens naar het paard. Snel keek ze weer voor zich uit want de weg was het belangrijkste voor haar. Een ferme rukwind blies de kap van haar hoofd af. Het ontblootte haar bruine krullende haren die haar verfijnde gezichtje omringden. Haar rode lippen, van nature rood en door het lipbijten. Ook haar ogen waren beter zichtbaar die mooi afstaken bij haar licht getinte huid.

Alexa dachte even over die woorden na, "Of het begin." merkte ze op, want dan zat je vol adrenaline over wat de reis je zou gaan brengen. Tenminste zo voelde zij dat. Kort gleed ze met haar vingers langs de gladde hals van het paard. Het was duidelijk dat ze gek was op het dier, ze hem met alle liefde verzorgde. Maar haar blik werd al snel van Falco afgeleid door de prachtige krullen die tevoorschijn kwamen. Alexa gaf niks om uiterlijkheden, zelf was ze ook niet echt een mooi meisje te noemen, maar die krullen vond ze prachtig.

Vluchtig ging haar hand door de krullen heen om te voorkomen dat ze in haar gezicht waaiden. Ze wierp een korte blik op het andere meisje. Weinig geïnteresseerd en eigenlijk gewoon moe van de stress. Ze zag het meisje wel even kijken naar haar krullen maar afijn, het maakte haar niet veel uit. Volgens haar broer was het precies als die van haar moeder en daarom had ze er niet veel mee. Herinneringen deden haar pijn..

~

Eef, je moet nog op de daken reageren..

oh vergeten :S
-
Alexa zag haar blik, maar liet het langs haar heen glijden. Wie weet hoe lang de jonge vrouw al onderweg was. "En waar gaat de reis voor jouw... uw naar toe." ze verbeterde zich snel, Darcia had de uitstraling van een 'U'.
-
ff kort :3

'Vandaag zover mijn voeten me brengen. Verder brengt mijn reis me naar de horizon en verder..' antwoordde Darcia met een klein glimlachje. 'Ik reis al jaren zonder doel. En waar brengt uw reis u M'dam?' vroeg ze terug. Ze keek naar het meisje.

Een reis zonder doel, een leven lang. Het was iets wat Alexa zich niet voor kon stellen. Een enkele reis kon doelloos zijn, maar vaak die had als doel om de wereld te zien, maar een leven lang... Ze hoefde er niet over te oordelen, het was de beslissing van de jonge vrouw. "Richting Aysta, daar is mijn familie." glimlachte ze. De roverbende had ze als familie gaan beschouwen, dus ze sprak nog de waarheid ook. Behalve dan dat ze niet in het dorpje zaten, maar op een kamp enkele kilometers verderop het bos in.

'Familie. Dat is een mooi einddoel.' zei Darcia glimlachend. Haar familie was dood. Op haar broer na maar ook hem zag ze niet vaak. Achja dat maakte haar ook niet uit. Ze had geen vaste vriend, als ze seks wilde dan kon ze dat krijgen met iemand uit een herberg. Ze was dan zeker ook niet onaantrekkelijk. Als ze een vaste vriend zou hebbendan zou het vast wel wat veranderen.

Alexa knikte instemmend, ondanks dat het geen biologische familie was. Haar vingers speelde met de teugels van Falco die ongeduldid trappelde met zijn hoeven. Ondanks de lange reis leek hij nog zo fit als een hoentje, of hij merkte dat hij bijna bij z'n vertrouwde omgeving aankwam. Het zou het laatste wel zijn.

Darcia keek naar alexa en verolgens voor zich uit. Ach ja. Darcia was niet zo in voor diepe gesprekken. Ze maakte zich zorgen over Thomas, haar broer omdat hij steeds zieker leek te worden en ze wist niet waardoor het kwam. Hij had zelfs waanbeelden en deze kwamen niet eens dooe haar.

Hongerig nam Zeke een flinke hap van de sappige appel, die nog eens heerlijk smaakte ook. Lang had hij erover gedupt om een hap te nemen, aangezien dit het laatste proviand was wat hij nu bijde hand had. Het was jammer dat je een appel niet zo kon opbergen als een stuk brood. Na een dag zou het hoogtens droog zijn en twee á drie dagen daarna zou het gaan schimmelen, als het al niet langer was. Zeke hielt stil, draaide zich om en keek naar de lange weg die hij deze dag had gelopen, zoals zovele. Misschien dat hij, vandaag of één van de andere dagen dat hij hier lopen zou, een groentehandelaar zou tegenkomen. Hij maakte zich er eigenlijk geen zorgen over, hij zou wel zien wie er op zijn pad terecht zou komen, of juist andersom. Zeke kuchte een keer en richtte zich weer op het lange pad die hij nog moest aflopen. Hij stelde zichzelf de vraag hoelang het nog duren zou. Als het telang zou duren zou hij de hulp van Tokahero vragen, die hier ergens in de buurt moest zijn.
Voor een moment sloot hij zijn ogen, waarna hij ze weer opende. Zoekend naar andere mensen spuurde hij de omgeving af en in de verte, niet heel ver van hem vandaan, liepen personen. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht, terwijl hij het klokhuis weggooide.

Darcia reed over de weg. Te paard. Ze had er een gekocht. Een pikzwarte maar met felgroene ogen. Het was een prachtig dier en nog maar enig in zijn ras. Toch had ze hem gekocht voor weinig. Alleen Darcia wist waarom.Het dier luisterde ook alleen naar haar en liet zich berijden door haar. Ze had haar bagage zoals ze gewend was op haar rug en dronk rustig wat water. Stapvoets reed de merrie Dina langs een jongen die net een klokhuis weggooide. Afijn, Darcia hield zich niet zo bezig met mensen. Nouja, alleen nu niet. Haar mantel lag om haar heen en ze was op weg naar de vriendin van haar breor die haar hopelijk meer kon vertellen over hem.