Het muziekgebouw - Rijk van de Leeuw.

Darcia grijnsde even. 'Dat ligt raan, wat wil je van me weten?' vroeg ze hem terug. Glimlachend, dat wel. De muziek had haar vrolijk gestemd, voor nu dan..

"De standaard dingen..." zei Daniel abnormaal rustig voor hem, op ee een of andere manier had hij niet meer nodig om op en neer te springen, dusdaar stopte hij ook mee. "Je leeftijd, geboorterijk, interressante hobby's, obsessie's... Wat dan ook..."

'Okay. Nou, ik ben 16,5 en geboren in het rijk va de leeuw. Ik ben geobsedeerd van reizen en mijn hobby's zijn schrijven en viool spelen..' vertelde ze rustig en ze keek naar Daniel

Daniel knikte "Okee, klinkt goed... Ik ben 15, geboren in het rijk van de waterman waar ik nu al heel lang woon met mijn gigantische gezin dat te groot is voor het huis... Ik speel viool, zoals je gemerkt hebt... en ben een weerhond... en-" Hij stopte, hij wilde er eigenlijk achteraan plakken dat hij op jongens viel, maar hij besloot dat achter te houden.

Darcia keek op toen hij stopte met praten. "En wat? Je houdt iets van me achter dat je er volgens mij gewoon achteraan wilt plakken. Maar oké. Ik ben misschien niet de perfecte persoon om digen tegen te vertellen." zei ze licht glimlachend. Ze ging even op een kruk zitten en ging door haar haren heen.

Daniel lachtte kort "Je bent erg slim, madamme. Nou je mag het est weten, het is alleen niet iets dat je zomaar bij het voorstellen verteld, zo van: 'hoi allemaal ik ban Daniel en ik ben homoseksueel...'" hij vertelde dit met een brede glimlach. Zo moest het wel duidelijk zijn.

Darcia grinnikte en keek naar hem. "Nouja, daar is toch niets mis mee. Ik bedoel ze zeggen van de meeste homoseksuele mannen dat ze de liefste mannen zijn en de beste smaak hebben. Dat is toch alleen maar positief. Maar je hebt gelijk. Zo zeg je dat niet nee." zei ze met een glimlachje.

Daniel begon weer te bewegen, dit keer verplaatste hij zijn gewicht van zijn linker naar zijn rechter voet en terug. "I'm out and I'm proud! Dus ik schaam me nergens voor." zei hij grijnzend "Ik ben vereerd dat je mij tot een van de liefste mannen met de beste smaak beschouwd... of hoor ik bij de kleinere groep van de homoseksuele mannen?"

Darcia grinnikte. "Nee, ik reken je tot een van de liefste mannen. Je bent echt erg aardig." zei ze glimlachend. Darcia ging even door haar haren heen, een oude gewoonte die ze niet snel afleerde, net als het lipbijten wat ze ook nog altijd best veel deed. Maar ze deed ook gewoon geen enkele moeite om het af te leren. Ze vond het best prettig.

Random mededeling: ik ga ook altijd door mijn haar, daarom is mijn haar heel snel vet.
---
Daniel lachtte "Heel erg bedank dan maar..." zei hij met een glimlach van ook tot oor en hij begon sneller heen en weer te wiegen, om nog wat extra energie kwijt te raken zodat hij straks heerlijk zou slapen, natiuuurlijk was dat niet de echte rede van zijn hyperheid, maar het hoorde er bij.

Darcia grinnikte. "Geen dank." zei ze glimlachend. Ze vond het echt grappig om te zien dat iemand zo ontzettend veel energie kon hebben. Zelf had ze wel energie, alleen liet ze die eigenlijk niet zien. Ze hield zich eerder op de achtergrond. Met haast alles want als mensen haar kenden dan was ze min of meer verdoemd om te worden weggejaagd.

Daniel grijnsde "Oke, dan geen dank..." zei hij met een schuine glimlach "Dus Darcia, kom jij hier vaker?" vroeg hij, onwetend dat hij de oudste versierzin aller tijden gebruikt had, en anders zou Darcia het vast niet zo opvatten sinds ze wist dat hij bij het andere team hoorde.

Darcia glimlachte en dacht even na. "Nee, eigenlijk niet. Ik ben hier voor het eerst. Ik heb het niet zo op mijn eigen rijk." zei ze glimlachend tegen Daniel. "En jij dan? Kom jij hier vaak?" vroeg ze rustig terug

Alexa was hier meer per ongeluk terecht gekomen dan met opzet. Ze wist eigenlijk niet eens wat voor gebouw het was. Dus daarom had ze op de voorakant op de trappen plaats genomen. Haar blik dwalend over de omgeving en af en toe naar de gehaatse mensen die naar binnen en naar buiten liepen. Af en toe was er een flard van een hoge noot te horen, maar door de dikke muren bleef het emeste geluid binnenshuis. Met haar vingers trommelde ze op haar bovenbeen terwijl ze nadacht over wat ze zou doen.

Abby bleef met openmond voor het imense gebouw staan. Het was prachtig en zo te horen precies de plek voor haar. De muziek geluiden die eruit kwamen maakten dat Abby meteen zin had om te zingen. Met haar blik op de bovenkant van het gebouw gericht rende ze de trap op naar de voorkant. Helaas had ze het meisje wat daar zat niet gezien en botste ze tegen haar aan en viel zelf op de grond.

Alexa was niet hoe ze het had toen ze ineens door een klein paars/blauw? harig meisje omver gelopen werd. Geschrokken ging ze rechtop zitten, direct ging haar blik naar de oorzaak van de schok. Het was een klein meisje dat nu ook op de grond lag. "Gaat het?" vroeg ze bezorgd. De marmeren stenen waren niet de meest zachte landingsplaats.

Abby wreef met een pijnlijk gezicht over haar achterhoofd waar ze op was gevallen. Ze hoorde het meisje waar ze net tegenaan was gebotst vaag. "Eh, ja denk het wel. Met jou ook? " Antwoorde Abby wijfelend. Haar hoofd bonkte elke keer als ze nadacht of ook maar iets anders deed.

Alexa was wel lekker bezig, dit was de tweede met een hoofdletsel die ze tegenkwam. Al was deze half haar schuld, als ze er niet gezeten had was het meisje heel boven gekomen. Alexa die al wat minder geschrokken was knikte lichtjes. "Met mij is niks aan de hand" alleen haar knie had tegen het marmer gestoten, maar dat was geen ramp. "Maar gaat het echt?" vroeg ze nog een keer terwijl ze zelf ook rechtop ging staan.

"Ja, ja het gaat echt wel weer. Im ben ook zo onhandig." Zei Abby en ze glimlachte nu echt naar het meisje. Haar hoofd bonkte al een stuk minder. Het zou vast niet zo erg zijn. "Het spijt me echt dat ik tegen je op liep... Ik was met mijn hoofd bij muziek." Verontschuldigde Abby zich en ze bloosde lichtjes.

Dat was iets wat Alexa een vragende blik in haar ogen deed brengen, "Muziek?" ze keek haar even kort vragend aan. "Hoe bedoel je?" nu glimlacte ze verontschuldigend aangezien het waarschijnlijk een domme vraag zou zijn. Het gebouw had er vast een zeker iets meet e maken, het kon wel de flarden muziek verklaren die eruit kwamen.

"Ja, muzidek." Lachte Abby. " Hoorde je de klanken niet uit het gebouw komen? " Abby het eigenlijk meer instinctief geweten dat het een muziek gebouw was. Dat kwam waarschijnlijk doordat ze eigenlijk altijd al met muziek had geleefd.