De kliffen-Rijk van de Steenbok

'Ik moet een stam leiden. Wij hebben ook wel eens ruzie. Onderling of met andere stammen. En de dieren waarop ik jaag laten zich ook niet altijd even gemakkelijk vangen en doden. Maar het is niet dat ik veel bijnadoodervaringen heb gehad hoor. Ik kan gewoon tegen een stootje.' Zei Christian droogjes. Hij was bij zijn laatste pijl aanbeland en scherpte deze extra scherp aan. Hij maakte een weerhaak aan de top, zodat hij meer schade aan zou richten. Hij merkte de pijl door een licht bolletje metaal aan de uiteinden van de veren en stopte hem terug. Hij smeerde de drie druppels bloed die nog op zijn vingers zaten af aan zijn bruine broek.

"O.. Ja dat verklaart een hoop.." zei ze, best logisch. Als je naar hem kijk zag je eigenlijk gewoon dat hij een leiderstype was.. Dat ze daar nou nog niet aan gedacht had. Stom.. "Hee, je moet geen bloed aan je broek gaan smeren als ik nieuwe kleren voor je maak!" zei ze grijnzend, en stak haar tong speels uit naar Christian.

Christian lachte en keek Shelby aan. 'Als ik dat aan heb beloof ik het zo schoon mogelijk te houden, maar ik kan niets beloven. Ik kan moeilijk de hele dag in mijn tent blijven zitten. Dan ontstaat er een chaos.' Zei hij tegen haar. Hij dacht even terug aan zijn stam en vroeg zich af hoe lang hij nog weg kon blijven. Zodra hij terugkwam zou hij vast overladen worden door allerlei vragen.

"haha, Ja dat snap ik." zei ze. "Maar fijn dat je het probeerd." ze grijnsde vrolijk. Ze kon hier nog wel uren blijven zitten, kletsent over niets. Maar daar had hij vast geen tijd voor, hij moest zijn stam leiden. Wel jammer.. Maar ze zouden elkaar vast nog wel zien, hoopte ze.

Alexa was weer eens heel verstandig bezig. Wat dus het tegengestelde inhoud. Met haar laarsjes balanceerde ze op de rand van een stuk klif. Als ze zou vallen zou ze niet direct in de zee vallen maar op een stuk rots een paar meter beneden haar. Niet een erg zachte landing... Maar het zou waarschijnlijk niet har dood betekenen, dus daar nam ze genoegen mee. Of eigenlijk niet, aangzien ze het gevaar weer eens niet zag. Het roekeloze was duidelijk zichtbaar. Met ogen die schitterde van plezier en haar haren die vrolijk wapperde in de stevige herfstwind liep ze verder over de riggel.

De weg had hem naar dit totaal onbekende gebied gebracht. Zeke nam onderzoekend de omgeving in zich op, terwijl hij onder zijn voeten de grond voelde veranderen. Het voelde net of je tegen een heuvel moest oplopen.Wat ook zo was in dit geval. Afwezig keek Zeke naar de grond, die bij elke stap steeds rotsiger werden.
Nog voor hij zelf besefte dat hij boven was, haalde een windvlaag hem moeizaam uit zijn gedachten. Hij keek op en zag een mooi uitzicht op zee, met d'r tussendoor het rustgevende geluid van de golven die op de klif klotsten. Maar Zeke was niet de enigste hier, had hij laad door. Er stond iemand, gevaarlijk dicht bij de rand. Correctie, te lopen op een stuk rand. Zeke had de neiging wat te zeggen, maar wist, dat als hij nu wat zei, dat ze schrikken kon en dat kon haar uit d'r balans halen, waardoor ze zou vallen. Hij bedacht iets en zette een aantal passen vooruit, duidelijk hoorbaar. Misschien dat ze hem gehoort zou hebben en nu op de hoogte was van zijn aanwezigheid. 'Ben je niet bang om te vallen?' Vroeg hij neutraal.

Alexa hoorde de voetstappen in har buurt, ze schrok niet echt heel erg maar deed wel uit reflex een stap van de rand af. Voor ze omkeek naar de stem die vroeg of ze niet bang was om te vallen veegde ze haastig haar haren uit haar gezicht. Anders zag ze zo weinig. Het was ook meestal de reden waarom ze het nogal slordig achter op haar hoofd bij een bond. "Bang?" vroeg Alexa toen ze eenmaal omgekeken had. Het was een jongen die haar aangesproken had, het verbaasde haar hier iemand tegen te komen. Het was nou niet een bepaald druk gebied.

'Bang ja.' Zei Zeke en zette nog een paar stappen richting de kant om naar beneden te kunnen kijken, nieuwsgierig hoe het er daar uitzag. Al was dat wel duidelijk, water en rotsen. 'Eén misstap of misschien een hele harde windvlaag, en je valt naar beneden.' Voor kort hielt Zeke zijn mond. 'Dat zou je eind kunnen betekenen.' Hij legde een nadruk op 'zou'. 'Ben je daar niet bang voor? De dood.' Van het water beneden hen keek hij haar aan.

Alexa keek hem even aan alsof hij gek was, ze had zoals gewoonlijk helemaal niet aan die slechte kant van haar daad gedacht. "Ehm..." zei ze terwijl ze kort de jongen bestudeerde en even kort naar de klifrand keek. Hij had gelijk, als de wind zou gaan stoten of ze niet zou opletten had ze zo omlaag kunnen donderden. Er kwam een wat begrijpendere uitdrukking op haar gezicht. 'O zo, om eerlijk te zijn had ik er helemaal niet aan gedacht, maar nee ik ga liever niet dood." Of ze er bang voor was, waarschijnlijk wel. Het was geen prettig vooruitzicht.

Zijn mondhoeken krulden omhoog in een glimlach die niet veel later veranderde en zacht gegrinnik uit Zeke' mond kwam. Zijn gevoel had hem al verteld dat er zo'n soort antwoord kwam. Want wie ging er nou op de rand van een klif balanceren terwijl diegene over de mogelijk gevolgen had nagedacht. 'Zeke.' Stelde hij zichzelf voor op een kortafe manier, al stonden zijn ogen vriendelijk.

Alexa grinnikte ook, ze was niet zo'n iemand die dan pas later een verlammend gevoel van schrik over zich heen kreeg. "Alexa." noemde ook zij haar naam. "Sorry als ik je liet schrikken omdat je misschien dacht dat ik er vanaf wilde springen of iets dergelijks." ze glimlachte verontschuldigend, ze had in haar hoofd even het beeld opgehaald van een jong meisje bij een klifrand. Dat kon best gevaarlijker uit zien waarschijlijk.

-Sorry, sorry sorry voor de late reactie, had een druk weekend.


'Dat geeft niks.' Zeke had niet gedacht dat ze echt springen zou, het was niet eens bij hem opgekomen. 'Ik denk, als je echt zou willen springen, dat je dat wel anders had gedaan inplaats van een voorstelling te geven.' Misschien klonk 'voorstelling' vreemd, zeker omdat hier geen kip te bekennen was -op hun na- maar zo zag hij het. Langzaam liet hij zich op de grond zakken, wat niet al te comfromtabel zat. Toen draaide hij zijn hoofd in haar richting. 'Kom je hier weg?'

New
---

Rowen was altijd al een avontuurzoeker. Heerlijk vond hij het om dingen te doen die roekeloos en gevaarlijk waren. Zoals van de kliffen af te klimmen. Hij was met succes helemaal naar beneden geklommen en stond nu op het zand tussen een paar puntige rotsen. Één rood oog keek omhoog door vierkante brillenglazen en inspecteerden de kliffen. Als hij gevallen zou zijn, zou hij gespiest worden aan een van die puntige meedogenloze rotsen hier beneden. Ai, niet echt een leuke dood.
Rowen besloot toen op een rots te klimmen die niét puntig was om gewoon te gaan zitten en over het strand te staren. Hij vond een geschikte rots, klom erop en ging er ontspannen op zitten. Hij pakte een sigaret uit zijn pakje en stak die tussen zijn lippen om het daarna aan te steken met een vlam die hij uit zijn vinger liet komen. Handig om vuurkrachten te hebben wanneer je een roker was...

Vermoeid liep Darcia tussen de rotsen door. Ze opende haar kort gesloten ogen even en zuchtte. Haast overal zaten blauwe plekken. Rowan had haar geslagen en bedreigd. Toch durfde ze het nog altijd niet aan Christian te vertellen terwijl hij wel merkte dat er iets met haar was. Ze droeg alleen maar lange kleding en wilde eigenlijk niets meer 's nachs, maar daar had ze een ander excuus voor gevonden. Toch kleedde ze zich om voor of nadat hij sliep en binnenkwam. Ze lette nie op, stootte of schaafde zich soms maar dat kon haar nie schelen.

Ontspannen blies Rowen de rook uit van zijn sigaret en staarde naar de zee terwijl hij even nadacht. Het was moeilijk om een vader van zeven kinderen te zijn, maar gelukkig waren ze bijna allemaal al groot dus konden ze voor hunzelf zorgen, al waren sommigen nog zo kinderachtig als wat. Ook bezat Rowen nog steeds het vaderinstinct(oftewel paranoia) om zich altijd zorgen te maken over waar ze waren. Ach hij kon ze niet blijven controleren... Hij moest ze ooit eens laten gaan.

Rustig liep ze door. Langs een persoon terwijl ze verzonken in gedachten deze persoon niet opmerkte. Ze had haar mouwen opgestroopt na een lange tijd en genoot van de koele lucht om haar heen. De blauwe plekken waren zichtbaar maar dat interesseerde haar niet zo. Alleen als Christian haar zou zijn. Dan interesseerde ze haar. Dan zou ze er gek van woden omdat ze dan wist dat hij kwaad zou worden.

Rowen had Darcia echt niet opgemerkt als hij haar voetstappen niet had gehoord. Hij keek wat ongeïnteresseerd omlaag naar het meisje die langs hem heen liep. Vreemd, mensen merkten hem altijd wel op door zijn vuurrode haar... Hij bekeek Darcia ietsje beter toen hij iets opvallends bij haar zag en zag de blauwe plekken op haar armen die hij onmogelijk kon negeren. Het zag er pijnlijk uit en het meisje zag er zelf ook niet al te gezond uit. Instinctief sprong hij van de rots en landde gebalanceerd op de grond. 'Hey, wat doe je hier zo alleen?' vroeg hij straight to the point.

Darcia had hem nog altijd niet opgemerkt. Zo diep was ze in gedachten verzonken dat ze verbaasd op keek naar de jongen. Nouja, jongen? Eerder een volwassen man. "Lopend nadenken.." zei ze eerlijk. "En jij dan?" vroeg ze terug. Het werd immers ook aan haar gevraagd. Snel schoten haar armen naar haar mouwen en deze stroopte ze omlaag. Ze wist dat anders haar blauwe plekken zichtbaar waren.

'Zittend nadenken.' antwoordde Rowen droog terug en nam de sigaret uit zijn mond om daarna de rook kalmpjes uit te blazen. Hij merkte dat ze haar mouwen omlaag stroopte maar dat had niet echt veel nut meer. 'Hoeft niet. Ik heb ze al gezien. Ik zal echter niet vragen wie dat heeft gedaan. Zo gentleman ben ik wel.' zei hij met lichte amusement in zijn stem, al gold dat alleen voor het laatste dat hij zei. Hij verplaatste zijn hoed iets zodat de rand niet over zijn oog viel.

Darcia keek naar hem. "Al zou ik het zeggen dan nog zou je hem niet kennen. En trouwens, zou een gentleman zich niet voorstellen?" vroeg ze hem met een kleine grijns die al snel weer vervaagde. Ze keek naar de man. Darcia hield haar mouven vast en stevig omlaag. Ondanks dat hij ze gezien had betekende dat niet dat hij ze uitvoerig bocht gaan bestuderen.

Rowen grijnsde even lichtjes en stak zijn hand op attente wijze uit. 'Natuurlijk. Ik ben Rowen Ricci.' zei hij en bekeek Darcia even door zijn brillenglazen. Hij vond Darcia wel mooi. Mooi gezicht, leuk haar. Als hij werkelijk zo viespeukerig was geweest zoals zijn kroegvrienden zeiden dat hij was, had hij ook nog even naar haar borsten gekeken maar dat deed hij niet. Alleen wanneer hij had gedronken, want dan werd zijn gentleman-gedrag ingeruild voor een heel ander persoon. 'En hoe heet deze mooie dame?' Tja, die complimentjes waren dus niet het resultaat van teveel drank.

Darcia kon een kleine grijns niet onderdrukken. Ze nam zijn hand aan en schudde deze. "Darcia Gates is de naam. Aangenaam." Antwoordde ze hem glimlachend. Het was dat ze wat met Christian had en meer dan dol op hem was anders was ze op zijn complimentje ingegaan. Ergens verwachtte ze dat nu hij haar achternaam wist hij haar gelijk wegstuurde om te verdwijnen. Darcia had het al vaak genoeg meegemaakt met mensen maar hoopte dat het met Rowen anders zou zijn.