De bossen in het rijk v.d. Draak.

Nieuwnieuw
Chiko landde op een kleine open plek in het bos. Christian rekte zich even uit voordat hij van de rug van de draak afgleed. De draak gromde en steeg op. Christian bedankte hem nog even via hun connectie voordat hij het bos in liep. Hij haalde zijn boog van zijn rug af. Hij had gehoord dat in deze bossen eekhoorns leefden met een prachtige vacht, en zijn grootmoeder had een nieuw paar handschoenen nodig. Natuurlijk wist hij wel dat jagen daar technisch gezien verboden was, maar daar trok hij zich niets van aan. Zijn voetstappen maakten vrijwel geen geluid terwijl hij op zoek ging naar een goede boom om zich in op te stellen.

Daar liep ze dan, rustig. Helemaal geconcentreerd. Maar waarop, tja, dat was een goede vraag. Geconcentreerd op zichzelf. Op de natuur om haar heen. Waarschijnlijk vooral de geluiden die ze hoorde. Darcia glimlachte een beetje, een aparte glimlach. De glimlach vol pijn en verdriet. Maar toch zo vol hoop en liefde voor de kleine dingen om haar heen. Darcia was iemand die van de natuur hield en er ook vaak inspiratie kreeg. Zeker hier. Daarom ging ze graag naar ene gedeelte van de rivier waar een rozenstruik stond en speelde daar melodieën op haar viool. Zo ook vandaag. Ze kwam er aan, legde haar spullen neer en pakte haar viool. Zacht begon ze te spelen.

Christian had zich al een tijdje in een boom opgesteld en had zijn doel in het visier. Het was een prachtige, roodbruine eekhoorn die zat te genieten van een groot uitgevallen beukennootje. Hij legde geruisloos een pijl op zijn boog en spande de pees strak aan. Hij mikte perfect op het oog van het diertje en liet los. In een fractie van een seconde doorboorde de pijl het oog van de eekhoorn. Met een luide 'Yes!' Sprong Christian uit de boom en liep, nu een stuk minder geruisloos, naar zijn net gewonnen prooi.

Ze luisterde vooral naar de geluiden om zich heen en hoorde zeker wel een iets vliegen en vervolgens iets raken. Het klonk als het geluid dat ze hoorde als ze jaagde en iets geraakt had. Vandaar dat ze haar viool neerlegde. Stropen was in dit bos ten strengste verboden en zij was het daarmee eens. Darcia liep snel en geruisloos langs de bomen. Telkens onder hun schaduw en luisterde naar de voetstappen van wat ze zag een jongen was. Ze stond nu vrijwel op ooghoogte en in een fractie was haar werpmes gegooid en was deze rakelings langs de jongen geschoten en in boom beland. "Je hoort hier niet te jagen." zei ze terwijl ze tevoorschijn kwam uit de struiken.

~
Darcia to the rescue!

Christian hield de eekhoorn omhoog en trok de pijl uit zijn oog. Hij bewonderde zijn prooi. Dit was de mooiste vacht die hij ooit geschoten had. Zijn grootmoeder zou hier zeer blij mee zijn. Toen hij Darcia hoorde keek hij verschrikt op naar het meisje dat aan was komen lopen. 'Dus?' Vroeg hij aan het meisje. 'Ik denk niet dat het ecosysteem verstoord wordt door een eekhoorn of twee minder. Het wordt winter weetje.' Zijn toon was kalm en achteloos. Hij stopte het beest in zijn leren jagerstas en nam zijn boog weer in zijn handen.

Darcia keek naar de jongen. "Dat niet, maar het jagen kan je ook ergens anders doen. Er is een reden dat je hier niet mag jagen. Accepteer die. Zou je het leuk vinden als er mensen op jou gingen jagen voor niets?" vroeg ze hem. Darcia liep naar het mes dat in de boom zat en trok het eruit. Ze keek met een kille blik naar de jongen.Darcia kon zelf best de regels verbreken. Maar om zoiets moois en puurs te doden zou je wel heel veel in je harses moeten hebben of gewoon blind zijn voor schoonheid.

Christian keek even naar de dode en koude eekhoorn in zijn jagerstas en wierp toen een neutrale blik op Darcia. 'Wou je zeggen dat jagen op andere plekken minder schandelijk is dan hier wat wild te schieten? Ik heb de reden van het jaagverbod hier nooit begrepen. En bovendien jaag ik niet voor niets. Ik beloof je dat ieder deel van die eekhoorn ten goede gebruikt gaat worden.' Zei hij serieus. Hij stond nu op van zijn knielende positie en rees boven Darcia uit in zijn volle twee meter die hij lang was. Toch kwam hij niet bedreigend over. Hij wist zelf donders goed dat hij fout zat. Hij vond alleen dat deze vrouw niet de persoon was om hem daar de les over te lezen.

Darcia snoof. Ze moest nu wel omhoog kijken. "Als je echt je ogen gebruikt zie je dat dit bos anders is. Het leeft, maar op een magische manier. Maar dat zal je niet begrijpen aangezien jij alleen maar aan de jacht lijkt te denken. Ga je wel eens rustig een hele dag hier aan de rivier zitten, zonder je op je wapens te concentreren, alleen op de natuur en de geluiden..? Het lijkt me niet zoals je overkomt. Je weet niet wat je mist.Maar afijn, het is duidelijk dat je dat niet snapt.." zei ze tegen hem. Darcia keek even weg. Ze zag een jong hertje hupsen en glimlachte. Ze moest zo terug, voor er iemand aan haar viool zat.

Christian grijnsde. 'Is niet ieder leven magisch en evenveel waard? Wil jij zeggen dat je iemand met magie niet mag doden en iemand zonder wel, gewoon omdat de tweede persoon niet magisch is? Of dat het leven van een eekhoorn hier meer waard is dan die van een buiten de grenzen van dit bos?' Zei hij tegen het meisje. 'En bovendien heb ik geen tijd om stil te zitten. Ik heb een hele stam die op mijn hulp rekent.' Zei hij tegen Darcia. Hij gespte zijn jagerstas dicht en nam zijn boog weer in zijn handen.

Darcia zuchtte, hij begreep het echt niet. "Ik zeg niet dat je iemand met magie niet mag doden en die ander wel. Je mag mij even goed doden als enig ander schepsel. Maar er zijn hier regels. Omdat die eekhoorns bedreigd zijn. Omdat er al zo weinig van zijn. Daarom mag je ze niet doden." zei het meisje tegen de jongen. Ze keek hem aan, een kille en toch een meelijwekkende en ergens goedbedoelende blik in haar ogen. "Als je dan een leider van een stam bent. Waarom leer je ze dan niet jagen in plaats van voor hen te jagen. Hebben ze daar niet meer aan? En je hebt dus geen moment voor jezelf. Ik bedoel echt voor jezelf om even de zorgen van je af te gooien? Begrijp me niet verkeerd, ik vind het geweldig dat je het voor ze over hebt.. Maar leef je eigenlijk nog wel voor jezelf?" Ineens was het kille meisje omgeslagen in iemand die er werkelijk over nadacht hoe een ander het had.

'Dus dit zijn geen normale eekhoorns?' Hij keek naar een beestje dat in een boom zat. Hij dacht dat de vacht gewoon kwam doordat er veel noten in dit bos waren. 'En natuurlijk leer ik ze hoe ze moeten jagen.' Hij keek Darcia aan. 'Ik kan echt niet in mijn eentje voor al het eten zorgen hoor, maar ik schiet ook wel eens wat. En jagen is misschien juist wel de activiteit waarmee ik tot rust kom. Verder ben ik altijd te druk met alles wat komt kijken bij het leiden van een stam. En met het goedmaken van mijn fouten.' Zei hij met een schuldige grijns.

Darcia knikte alleen maar. 'Ik.. Ik denk.. Dat ik je alleen maar stoor..' mompelde ze na zijn woorden. Ze begreep de jongen totaal niet. Haar normaal zo grote mond was verdwenen en had plaatsgemaakt voor een denkerige en ergens trieste blik. 'Ik moet denk ik kijken of mijn viool, wapens en eten er nog ligt. Loki is jagen dusja, dan kan ik het niet bij hem ombinden. 'mompelde ze snel en verlegen.

Christian keek het meisje aan. Hij wou haar niet kwetsen, hij wou haar alleen maar iets duidelijk maken. 'Nee hoor, je stoort helemaal niet. Dit is misschien wel een goed excuus om een keer niets te doen.' Zei hij met een brede grijns. 'Kom, ik loop wel met je mee. Dan kan ik meteen die rivier zien waar je over vertelde.' Hij keek Darcia aan. Zijn helblauwe ogen straalden vriendelijkheid uit naar haar.

Ze keek naar de jongen en slikte even. 'Als jij dat wilt..' mompelde ze verlegen. 'Ik heet trouwens Darcia.' voegde ze er maar aan toe. Haar ogen waren felgroen. Merkwaardig groen met een tintje rood erdoorheen. Darcia wist toch een klein glimlach op haar gezicht te toveren.

Christian was nog steeds verbaasd door de plotselinge verandering van de stemming van het meisje, maar hij kwam de laatste tijd wel vaker vreemd mensen tegen. Dit was nog een van de minder vreemde dingen. 'Natuurlijk wil ik dat, anders had ik het niet aangeboden. Maar wil jij het wel? Ik kan ook gewoon weggaan hoor.' Zei hij met een vriendelijke glimlach waarbij zijn witte, rechte tanden tevoorschijn kwamen.

"Nee, nee." zei ze rustig. "Je bent aardig, dat is een goed iets nietwaar? Ik denk dat ik gewoon moet wennen aan mensen. Ik ben eigenlijk altijd alleen of met mijn draak. En dan.. tja.. Is het wennen.." zei ze met een klein glimlachje. Het ontblootte niet haar tanden maar wel de kuiltjes in haar wangen. Geïnteresseerd bestudeerde ze de jongen toch even. Hij was lang, echt lang en dat zeker in vergelijking met haar. Hij zag er zeker wel uit als een leider. Als een hele stam in hem vertrouwde, waarom zij dan niet?

Christian lachte. 'Nou, dat hoor ik niet vaak. Meestal vinden ze me maar een bazige zak. Maar dan praat ik natuurlijk ook over de mannen die liever aan het hoofd hadden gestaan. Ze vinden het blijkbaar moeilijk om bevelen op te volgen van een snotjong van 20.' Hij grinnikte en keek Darcia aan. 'En ik ben blij dat ik jou dan gezelschap kan houden.' Zei hij. Hij vond de kuiltjes in de wangen van het meisje erg schattig. Ze stonden compleet in contrast met hoe ze er verder uitzag. Daardoor waren ze nog opvallender.

Haar groene ogen keken nog altijd naar de jongen en ze glimlachte. "Ik ben wel blij wat gezelschap te hebben." Antwoordde ze glimlachend. "En wie weet ben je dat ook wel tegen hun, tot nu toe valt het nog wel mee hoor!" zei ze grijnzend tegen hem. "Ik heb veel bazige mensen meegemaakt en daar val jij zeker niet onder hoor." voegde ze eraan toe. Waarna Darcia aanstalten maakte om toch te gaan lopen.

Cristian lachte. Het klonk bulderend, maar niet zo hard dat de eekhoorn op de tak ervoor vluchtte. 'Stiekem ben ik gewoon een nietsontziende dictator.' Zei hij met een knipoog tegen Darcia. Hij liep met haar mee richting de rivier. Hij hoorde na een paar meter het water al stromen. Hij hield tactvol takken die in de weg zaten opzij voor Darcia, maar ook voor hemzelf. Hij had namelijk geen zin in striemen van 'magische' boomtakken.

Darcia glimlachte om zijn lach. Om zijn grapje grinnikte ze zelfs. Uiteindelijk kwamen ze de rvier tegemoet. Snel liep ze naar haar spullen toe. Vooral haar viool die ze als oud vuil had laten liggen. Ze pakte hem op en keek ernaar. 'Dit was mijn bezigheid voor ik je tegemoet kwam.' zei ze glimlachend. Ze keek naar Christian. Hij was een van de weinige die het donkere hout van haar zelfgemaakte viool mocht zien.

Christian glimlachte naar Darcia en keek naar de viool. Hij liet heel voorzichtig een enkele vinger over het gladde, donkere hout glijden. 'Wat mooi.' Zei hij tegen haar. 'Van welk soort hout is het gemaakt?' Vroeg hij geïnteresseerd. Hij had zijn hand al van de viool afgehaald. Hij besefte zich dat hij het ook niet leuk zou vinden als iemand aan zijn boog zou zitten, ookal was het nog zo voorzichtig. Hij keek even naar de rivier met haar kabbelende blauwe water, maar keek toen weer naar Darcia.

Darcia keek naar Chritian. Eigenlijk vond ze het wel prettig dat hij het mooi vond. "Zelf gemaakt, van oud coromandel houd. Een soort die alleen in niemandsland te vinden was. Voor de demonen kwamen zoals men verteld." Vertelde Darcia. Een kleine glimlach sierde haar gezicht. Ze deed de viool in de daarvoor bestemde koffer, legde deze bij haar andere tas en ontdeed zich van haar wapens: Één dolk, twee werpmessen, een koker met zeven pijlen en een boog. Ook ontdeed ze zich van haar mantel en legde deze erbij. Kort zag Darcia Christian kijken naar het riviertje. "We zouden ook kunnen zwemmen.." Stelde ze grijnzend als afleiding voor. Dat was ook haar verdere bedoeling geweest.

'Zo, dat is speciaal. Ik durf te wedden dat het een prachtig geluid geeft.' Zei Christian met een brede grijns. Hij keek Darcia aan nadat ze het voorstel om te zwemmen had gedaan. 'Lijkt me leuk.' Zei hij met een glimlach. Hij gespte de riem van zijn pijlkoker en booghouder los en begon zijn laarzen van zijn voeten af te schuiven.

Darcia grijnsde. "Hmm.. Als je aardig blijft en je tijd genoeg hebt speel ik wel iets voor je, dan kan je beslissen of het geluid echt zo prachtig is als je denkt.." zei ze tegen hem. Darcia schoof haar laarzen uit, ze kende eigenlijk weinig schaamte dus zou ze gewoon in haar lingerie zwemmen. Rustig trok ze haar tuniek en vervolgens haar hemd uit. Uiteindelijk ook nog haar broek en liep Darcia rustig naar het water toe.