het rijk van de kreeft~het grote meer

Het meer is groot en soms zie je er zeilbootjes op varen. Aan de oever is het meer ondiep en kan je er makkelijk in staan, maar pas op als je dieper gaat want je kan makkelijk vast komen te zitten in het zeewier waardoor je kan verdrinken. Ouders houden hun kinderen hier weg omdat er hier een heel deel mensen zijn omgekomen. Soldaten lopen hier regelmatig rond om te zorgen dat er niet gestolen of gevochten wordt. Als je te diep in het meer gaat en bijna verdrinkt steken ze echter geen vinger uit en moet je jezelf maar proberen te redden of je moet geluk hebben dat er net iemand voorbij komt die medelijden met je heeft.

regels: Je mag doen wat je wilt.

Nieuwerdenieuwnieuw

Lavender vormde een beetje verveeld vormen met water om haar hand. Het was maar een kleine stroom water en compleet niet bijzonder knap. Ze zat op een klein zeilbootje zichzelf te koesteren in de zon. Ze wist hoe ze moest zeilen, maar vooral hoe ze hem stil moest leggen. Haar azuurblauwe bikini stak prachtig af tegen haar blanke huid. Ze streek lui door haar bruine haar.

Het was een erg rustige, wolkloze dag met een briesje maar wel een warme bries. Het was heerlijk rustig, dus ze had een bikini aangedaan en dus blote armen. Haar bikini was bordeauxrood gekleurd. Jacklin leunde op haar metalen armen naar achteren in het gras voor het water, met haar voeten in het ondiepe water. Ze zong neuriend voor zich uit en keek naar het water voor haar. Het zag er wel mooi uit, mooi blauw water en soms een enkel bootje dat langs vaarde.

Na een paar uurtjes zonnebaden besloot Lavender dat het wel weer mooi was geweest. Ze zeilde haar boot naar een haventje en meerde aan. Ze schoot een witte, van flinterdunne stof gemaakte tuniek over haar bikini heen en wandelde door het gras langs het meer terwijl ze haar haar gladstreek. Ze zette de zonnehoed die ze in haar linkerhand gehad had op haar hoofd zodat ze geen last had van de zon, maar ook geen zonnebrilafdruk zou krijgen.

Jacklin keek op van het water omdat ze gestoord werd door haar haar dat voor haar gezicht kwam door een lichte bries die voorbij kwam. Ze zuchtte zachtjes en veegde haar haren uit haar ogen. Haar blik viel op een bloedmooi meisje dat vlakbij haar liep. Het was het soort meisje, of jonge vrouw, waarbij ieder ander meisje of vrouw een deuk in haar zelfvertrouwen zou oplopen. Met een kleine steek van jaloezie keek ze nog even naar dit meisje en vooral haar prachtige, metaalloze handen.

Lavender keek met een glimlach naar Jacklin terwijl ze voorbij liep. Het was niet raar in deze tijden dat mensen mutaties hadden, dus erg raar keek ze niet op van de metalen handen van het meisje. Ze vond het wel speciaal. Toen ze haar linkervoet zachtjes op het glas liet zakken voelde ze een steek van pijn. Ze tilde haar voet op en zag, tot haar grote schrik, dat er een groot stuk glas in zat. Behoorlijk diep ook. Ze beet op haar tanden en wist op een of andere manier te gaan zitten zonder met haar voet de grond te raken. Ze kwam een meter naast Jacklin terecht en keek bezorgd naar het glas.

Jacklin keek opzij naar het meisje. Ze had nu geen mogelijkheid om haar armen te verbergen, dus hield ze het maar zo. Ze bekeek het meisje dat opeens was gaan zitten en bekeek haar even, zonder dat dit opviel. 'Gaat het?' Vroeg ze toen haar ogen op de voet van het meisje vielen. Ze haalde een hand door haar roze haren en zorgde dat het niet weer in haar ogen bleef zitten.

Lavender keek even naar Jacklin. 'Niet helemaal.' Zei ze met een verbeten grijns. Ze raakte het glas even aan met een vinger en beet op haar onderlip. Het leek haar toch maar het beste om het eruit te halen. Met haar kaken stevig op elkaar trok ze aan het stuk glas. Langzaam maar zeker kwam het uit haar voetzool. Ze legde het naast haar neer en stuurde wat water uit het meer naar zich toe. Ze waste daarmee het bloed van haar voet. Toen ze klaar was kon ze vrijwel meteen weer opnieuw beginnen omdat het bloed uit haar voet gutste.

Jacklin knikte even, het zag er ook niet zo goed uit, moest ze eerlijk zijn. Maar het was alleen nog maar bloed, als er maar geen infecties of dingen bijkwamen, was alles prima. 'Misschien moet je het met iets verbinden, bladeren of iets handigers.' Stelde ze op een zachte toon voor en trok haar benen op, waarna ze haar armen om haar benen heen vouwde.

'Goed idee.' Zei Lavender, een tikje afwezig door de pijn in haar voet, die al wel langzaam wegebde. 'Al heb ik iets beters bedacht dan bladeren.' Ze trok de tuniek die ze net had aangeschoten uit en scheurde er een flinke reep af aan de onderkant. Ze wikkelde hem provisorisch om haar voet. Het zag er niet erg netjes uit maar het stopte het bloeden in ieder geval. Ze trok de tuniek weer aan en glimlachte even naar Jacklin. Ze zou thuis aan een van haar naaisters moeten vragen om de zoom opnieuw te maken. Ze had het ding toch altijd al te lang gevonden.

Jacklin keek hoe het bloedmooie meisje haar voet verbond met een scheur van haar tuniekje, het tuniekje zag er mooi en duur uit, iets dat voor haar niet echt te betalen leek. Ze beet op haar lip. 'Slim.' Merkte ze met een klein glimlachje op en strekte haar voeten weer om deze voor haar in het water te leggen. Ze keek naar haar voeten.

New
~

Rustig landde Loki. Darcia gleed van zijn rug en liep als verdoofd naar de rand van het meer. Ze was afwezig, zat ergens heel diep en heel ver weg met haar gedachten. Het was dan toch echt zo, haar broer. Haar nog enige familielid was dood. Ze had er niets aan kunnen doen waardoor Darcia zich nu echt vreselijk schuldig en alleen voelde. Zelfs Loki kon haar niet opvrolijken met zijn gepraat.

Moe sjokte Abby naar het meer toe. Misschien kon ze daar bog een plek vinden waar ze rustig zou kunnen slapen. Dat zou wel heel prettig zijn, dan zou ze na drie dagen eindelijk weer eens kunnen slapen. Luce stak haar kopje uit het vuile grijze vest en staarde Abby slaperig aan waarna ze beide uitgebreid gaapten.

Darcia staarde naar het water. Ze had echt nergens zin meer in. Ze voelde een vreselijke leegte die er niet hoorde. Darcia was zo in gedachten dat ze het meisje niet eens richting het meer hoorde sjokken terwijl Loki al zijn hood hief om alles te controleren. Zeker ni was hij zeer beschermend over zijn bazin.

"Het spijt me Luce." Prevelde Abby tegen het draakje. "Ik weet dat je honger hebt een moe bent, maar we hebben nou eenmaal niks kunnen vinden. Je weet dat ik wil dat je het goed hebt." Ze tilde hetbdraak uitbhaar jaszak en bleef staan om Luce dicht tegen zichzelf aan te duwe.

Darcia hoorde wat. Ze pakte haar tas erbij en haalde wat eten eruit. "Zeg meisje. Willen jullie misschien wat van mijn eten hebben? Ik heb toch genoeg en eigenlijk geen honger.." zei Darcia richting hen. Haar stem klonk in haar oren als een verre stem. Alsof ze buiten zichzelf was, letterlijk. Niet dat ze dat was maar ze voelde zich zo anders.

Abby keek verschrikt op. Ze had helemaal niet gemerkt dat er nog iemand bij het water was. Abby liep aarzelend naar het meisje toe Luce stevig tegen zich aan drukkend. Dat had Abby wel geleerd in het jaar dat ze op straat woonde, dat je niemand zomaar kon vertrouwne.

Darcia keek naar het meisje die zo te zien nogal schuchter was. "Er zit geen vergif in. Als ik een onbekend iemand als jij had willen doden dan was je nu allang morsdood geweest. Vertrouw me maar. Ik hoorde dat jullie honger hadden. Ik heb het niet, neem het." zei Darcia simpelweg. Ze had toch wel gelijk.,

Met kleine stapjes liep Abby dichterbij. Het meisje goed in de gaten houdend. Schuivend over de grond legde ze de laatste stukjes af. Langzaam strekte Abby haar hand uit naar het eten en pakte het aan. Vlug liet ze zich op de grond vallen. "Dank u mevrouw." Zei ze trok een reep van het vlees af om aan Luce te geven. Zelf at ze nog niks. Eerst moest Luce zich weer prettig voelen.

"Geen probleem." zei ze rustig. Darcia keek naar het water en dacht aan Thomas. Ze miste hem. Darcia ging even met een hand door haar haren heen en keek naar het meer. Heerlijk rustig maakte het haar. Tenminste nog iets dat haar rustig maakte. Darcia keek naar de grond en zuchtte. Maar afijn, dat kwam wel goed.

Abby keek naar het meisje naast haar. "Gaat alles goed met je?" vroeg ze recht op het onzekere af. Het meisje zag eruit alsof ze wel wat kon praten, gewoon om kwijt te zijn wat ze op haar hart had. Luce zat gulzig aan het vlees te scheuren. Abby zelf knabbelde nu op een klein stukje brood wat maar héél langzaam op ging.

Darcia keek op. "Hmm..?"Kwam er eerst verbaasd uit haar mond en daarna keek ze echt naar het meisje. "Het gaat wel. Het kan beter, maar ik ben nog niet het einde nabij." Darcia zei nog niet. Ze wist niet zeker wanneer ze dat wel zou zijn al was ze bang dat dat vlug zou zijn nu ze haar broer kwijt was.

"Zoiets dacht ik al. Je mag er met me over praten hoor ik zal niks doorvertellen. Ik weet niet eens wie je bent, dus..." Abby glimlachte bemoedelijk, op haar gezicht zag dat er best raar uit. Haar ogen zagen er nog groter uit dan ze al waren nu haar gezicht zo ingevallen was. Je kon zien dat ook de mensen die wel eten hadden eten te kort kregen. Er was nu veel minder voor de zwerfers te vinden.

Darcia snoof even. "Ik heb geen hulp nodig van onbekenden." zei Darcia misschien een beetje afkattend. Ze rook naar alcohol, toch was Darcia nuchter. Misschien dat ze daarom zo gemeen deed.Haar eigen illusies speelden een spel met haar en ze haatte dat soort spelletjes. Darcia keek naar het water en zuchtte.

"Sorry hoor." Zei Abby en ze keek naar het water. "Ik wou je alleen maar helpen." Zei ze met gekwetste stem. Dat was iets wat Abby wel vaker in de problemen had gebracht, dat ze anderen wou helpen, niet altijd wouden mensen haar hulp.