-/-/- een foutje -.-

A big mistake, sorry

Het regende, en hard ook. Darcia had haar kap op. Haar donkere haren plakten toch nog echt aan haar gezicht. Ze zag en een bruggetje en ongeact of er al iemand was liep ze er heen. Darcia zuchtte en ging eronder zitten. Met haar gezicht naar de regen. Haar kap gleed van haar hoofd en ze wilde haar bruine haren laten drogen.

Len's gezicht stond op onweer. Het regende pijpenstelen en hij had juist nu geen mantel bij de hand. Een diepe zucht verliet zijn keel terwijl hij in een snel tempo over het drassige veldje liep. In zijn rechterhand hielt hij zijn kwam-dao, die hij altijd bij de hand had. Niet om iemand voor de lol het stuipen op z'n lijf te jagen, maar gewoon voor het geval dat er iets gebeurde. Je wist maar nooit.
Dan stapt hij in iets wat dieper was, waarschijnlijk een gat ofzo. Len gromde en keek naar beneden, want zijn schoen liep vol met water. Tot zijn verbazing was dit niet een gewoon gat, maar een soort strookje. Om het zo maar te noemen. Zijn ogen volgden het smalle gootje. Het liep helemaal door totaan een redelijk groot ding in de verte. Len twijfelde geen seconde en begon in die richting te lopen.
Het duurde niet heel lang voordat hij het bereikt had. Hooguit zes á zeven minuten. Len zette zijn vrije hand in z'n zij en keek onderzoekend naar het bruggetje. 'Juist ja.' Mompelt hij, haast onhoorbaar. Toen pas viel hem een gedaante onder de brug op. 'Wat moet dat daar?' Het klonk niet al te vriendelijk.

Met een snelle beweging was de gedaante opgestaan en had zich omgedraaid, een mes lag in de mouw, tegen de arm aan, onzichtbaar voor de jongen, klaar om getrokken te worden. De gedaante keek naar de persoon die gesproken had. "Hoezo? Is deze plek van jou dan?"vroeg een stem brutaal terug. Op het moment keken felle groene ogen met een kille uitdrukking richting de jongen. Donkere krullen hingen rond het gezicht te druppelen. Verbazingwekkend genoeg was de gedaante een meisje, een vrouw. Eigenlijk, viel ze er tussenin. De jonge vrouw of bijna volwassen meisje was nat geregend. Doorweekt dus eigenlijk was de conclusie snel getrokken dat ze hier wilde schuilen. Er stond een kleine rugzak en een vioolkoffer naast haar voeten. Een mantel die net een of twee centimeter boven de grond zweefde lag op haar schouders. De kleding van het meisje, donker, was een zwarte broek met een zwart korset. Hij kwam tot net onder haar borsten en liet haar platte buik goed zien. Onder dat korset had ze een blouse. Een bloedrode blouse wat haar een gevaarlijke uitstraling gaf. Ze had zwarte laarzen aan met een hak eronder maar deze was niet geweldig groot.

Scherp keek hij de gedaante aan. Aan het postuur te zien was het een meisje, of een vrouw. Zeker één van die twee, al kwam het gewoon op hetzelfde neer. 'Misschien wel ja.' Antwoorde hij, met een felle ondertoon. Zo te horen was het een pittige dame. Len's mondhoeken trokken zich op tot een grijns. Dat beviel hem wel en nee, niet in die zin. Hij hielt gewoon van wat spanning tussen momenten zoals deze. Een heel klein beetje actie. Vermakelijk. Zo vulde Len zijn vrije tijd, met het zoeken van actie. Acht van de tien keer lukte het ook, maar soms ook niet. Kort keek hij naar de lucht en kneep even zijn ogen dicht voor de regen. De regendruppels sneden als het ware in zijn gezicht, alsof je met een klein zakmesje met de punt in je gezicht zit te prikken. Al snel glijd zijn blik weer naar het meisje. Ze zag er best gevaarlijk uit, ondanks dat ze zo op het eerste gezicht geen wapens bij d'r heeft. Hij liet de kwan dao tegen zijn schouder leunen en legde zijn arm er beschermend over, zodat het door een sterke winvlaag niet om zou vallen. Len vernauwde zijn ogen iets voordat hij sprak. 'Wie ben je?' Niet dat het hem veel intereseerde wie ze was, het was enkel een tikkelte nieuwsgierigheid. Hij kijkt haar intens aan, terwijl er een koude rilling over zijn rug liep. Deze kleren hielden hem niet bepaalt warm.

De nog altijd koele blik van het meisje keek naar de jongen. "Gaat dat je wat aan? En aan een misschien heb ik niks, daar laat ik me niet door wegjagen." zei ze kil tegen hem. Ze ging normaal staan. Minder gevaarlijk en deed haar wapen weer bij haar riem en goed in. Ze keek naar de jongen. "Je kan me Darcia noemen." zei ze kort waarna ze wegkeek. Ze ging weer zitten. Met haar rug naar de jongen toe. "En oja, als je ook maar in de buurt komt met dat wapen van je om me aan te vallen zorg ik ervoor dat je nooit meer wat vast kan houden." Haar stem was dreigend en het was menens. Darcia was chagrijnig en kwaad. Niet om hem maar om zichzelf. Dat ze te zwak was om personen te redden waar ze van hield. Nee, het ging de verkeerde kant op met Darcia, al wilde ze zich dat niet realiseren.

Len moest grinniken om de reactie van het meisje. Niet dat erg grappig was maar meer om een soort irritatie te wekken. 'Heb ik gezegt dat je daar weg moest dan?' Grijnsde hij, terwijl hij haar bewegingen nauwlettend in de gaten hielt. Sommige mensen waren zo onvoorspelbaar, facinerend en toch gelijk zo saai. Dit was een vreemde wereld. Dat was zeker. Len zuchtte eens een keer en keek op wanneer het meisje zich voorstelde. Nou, echt voorstellen kon je het niet noemen, het was meer simpel weg je naam vertellen. 'Darcia he, aparte naam. Nog nooit van gehoort.' Hij toverde een ongemeende glimlach op zijn gezicht. Die verdween al snel als Darcia haar rug naar hem keerde. 'Wat ben je sociaal zeg.' Even grijnsde hij. 'Doe maar kalm hoor, ik gebruik hem niet. Niet nu tenminste.' Zijn blik gleed naar boven, naar het sterke ijzer dat vast zat aan de lange, rode stok. Voorzichtig liet hij zijn hand over de punt glijden. 'Het is te bot om het nu te gebruiken.' Merkte hij op. Stilletjes pakt hij 'm weer vast. 'Ben je chagerijnig? Je keek net niet zo vrolijk.'

Op het eerste wat hij zei antwoordde ze simpelweg niet. Oh, het lag niet aan manieren hoor. Die had Darcia genoeg. Nee. De jongen was haar te bijdehand. "Als iemand diens naam tegen je zegt is het ook netjes dat je jezelf voorstelt denk je niet?" zei ze haast sarcastisch en spottend. "Goh. Ding, ding, ding. We hebben een winnaar." zei ze vreugdeloos. "En dan ben ik zeer asociaal maar ach. Jij ook dus wat maakt het uit." Darcia klonk niet grappend. Ze keek voor zich uit. Haar benen opgetrokken. Haar armen op haar benen en daarop haar kin. Haar ogen gesloten door haar oogleden en een lange rij donkere wimpers. Darcia interesseerde zich even niet in de jongen. Het kon haar niets schelen wie en wat ze tegenkwam. Nouja, misschien als ze Carlos, Noah of Christian tegen zou komen dat ze haar hart zou luchten maar verder eigenlijk ook niet. Ja, bij Loki maar die was ook niet heel vrolijk de laatste tijd.

Een schaduw viel over zijn gezicht. Hij keek door de donkere plukken haar dat door de regen als een natte dweil op zijn hoofd lag naar haar. 'Wat ben je grappig.' Zijn stem klonk ijskoud. 'Maar als je mijn naam weten wilt, prima.' Len keek kort achterom, alsof hij verwachtte dat er iemand in de buurt was die hen stond af te luisteren. Of juist een vriend van Darcia die elk moment naar voren ging springen om haar te ondersteunen, helpen. Hij keek naar de grond. Vrienden waren nutteloos. Ze liepen je alleen maar voor de voeten en zadelen je op met hun problemen. Iets waar hij totaal geen behoefte aan had. 'Len.' Vervolgde hij toen kortaf. Geruisloos draait hij zich om. Dit was niet echt interessant meer. 'Dan zal ik je nu alleen laten.' Mompelde hij, net hard genoeg zodat ze het horen kon. 'Veel plezier daar.'

"Zeg Len.. Ik snap je niet.. Waarom zou je weggaan terwijl het nog steeds vreselijk regent. Dat ik chagrijnig ben omdat ik net mijn broer verloren heb hoeft jou toch niet tegen te houden om ergens te schuilen.." zei ze ineens een stuk rustiger. Ze draaide haar hoofd een beetje en keek om naar hem. Het was hard genoeg om te horen voor hem. Ze draaide haar hoofd niet weer weg. Ze was misschien een beetje grof. "Sorry voor mijn uitbarsting, maar mijn draak loopt ook al te zeuren dus heel vrolijk ben ik niet.." zei ze eerlijk tegen hem.

Hij had de eerste stappen al gezet, totdat hij stil stond om naar haar te luisteren. 'Hmpf.' Hij boog zijn hoofd en sloot zijn ogen, waarna hij ze weer opende. 'Wij, mensen, zijn niet van suiker of wel?' Zegt hij terwijl hij over zijn schouder naar haar keek. 'Tenslotte kwam ik hier niet om te schuilen.' Len draait zich nu helemaal in haar richting. Hij wou wat zeggen over haar broer, maar wist niet precies hoe of wat. Zo'n ster in gevoelens was hij niet. Eigenlijk helemaal niet. Bedenkelijk staarde hij naar een bosje. 'Je broer... Dat is...' Een stilte. 'Nouja, je weet het zelf al.' Er klonk geen enkele emotie in zijn stem. 'Je draak loopt te zeuren? Doe je daar verder niks aan?' Als zijn draak, Jiali, hem tegen zou spreken, zou ze gelijk gestraft worden. Maar ja, dat was voor iedereen anders.

'Ja, ik weet het zelf.. Nee, hij is de enige die ik overheb. Het is mijn beste vriend, hij heeft ook gevoelens en die mag hij uiten.." zei Darcia rustig. Ze keek naar Len. "En je hebt gelijk, we zijn niet van zijn suiker. Maar dat betekend niet dat het prettig is om er als een verzopen kat bij te lopen weet je.." zei ze rustig tegen hem. Darcia sloot haar ogen even, ze voelde hoe een snijdende wind spelen met haar haren. Ze was best moe alleen merkte ze dat nu pas. Maar ach, het interesseerde haar niet zo veel.

'Je draak als je beste vriend?' Het duurde niet lang of hij schoot in de lach. 'Draken zijn er om te gebruiken, niet om ervan... Te houden.' Legde hij uit, op een koele manier. Mensen die van hen draak hielden, hoe idioot. Langzaam liet hij zich naar de grond zakken, totdat hij zijn achterwerk in het zeikzatte gras liet neervallen. Nat was hij toch al, dus dit zou niet veel meer uitmaken. 'Maarja, dat is waarschijnlijk jou manier om met anderen om te gaan.' Zei hij binnensmonds. 'Je bent soft, Darcia. Alhoewel...' Net was ze aardig fel. Dat betekende dat iedereen een soort duistere kant had. Hij trok één knie op en liet daar een arm op rusten. Nu wist hij niet wat hij zeggen moest.

"Misschien ben jij wel te hard. Ik denk niet dat ik soft ben. Anders zou ik van de hele wereld houden en gek zijn op alle goede dingen. Ik reis al sinds mijn veertiende en heb veel gezien, veel gedaan. Een ding weet ik zeker. Ik ben niet soft. Ik heb denk ik dan gewoon een hart. Al denk ik niet dat draken er zijnom te gebruiken. Als Loki er niet was geweest dat was ik allang dood geweest. Hij heeft het verdiend om van te houden. Waarom zou ik hem dan gebruiken voor niets?" vroeg ze Len. "Gebruik jij je draak? Straf je je draak als die iets fout doet?" vroeg Darcia hem. Ze glimlachte een beetje.

'Je houd niet van de wereld en niet van alle goede dingen? Wat bedoel je met alle goede dingen? Dat kan niet veel zijn...' De wereld is onvolmaakt, nog onvolmaakter dan de meest vreselijkste dingen dat er tussen de mensen kon gebeuren. Wist hij. Zijn vader had het hem vroeger verteld en het is altijd blijven hangen. Zoals zovele dingen. Yuan had een grote impact op hem gemaakt en Len kon zich amper wat van de oude man herrineren ná Yuan. 'Loki heeft je gered?' Ergens klonk het spottend. 'Oke dan...' Met een donkere blik in zijn ogen keek hij naar het beetje stromende water, niet ver van hem vandaan. 'Natuurlijk gebruik ik d'r. En ja, ik straf haar wanneer ze iets fout doet of iets wat me niet aanstaat. Zo gaat dat en zo hoort het.'





-w8 eens even, ik zie nu pas waar het verscholen bruggetje is... Oeps -