De afgebrande Speeltuin.

In het rijk van de leeuw, ligt ergens net buiten de hoofdstad. In een verlaten dorpje. Een afgebrande speeltuin. Het ligt er vol met afgebrande takken, stukken rots, as en half vergane speeltoestellen. De glijbaan is nog half intakt. Het huisje staat half, maar is aan de ene kant ingezakt. Waardoor je moeilijk boven kan komen om van de glijbaan af te glijden. Eronder is nu een perfecte schuilplaats voor nomaden, of wolven die even rust nodig hebben. De wip is afgebrand, alleen het ijzeren frame staat nog in de grond. De schomels hangen er maar triest bij, niet sterk genoeg om nog iemand te dragen. Al met al een triest gezicht..

regels: pas op dat je nergens doorheen zakt.
aantal personen: stuk of 8.

'Niet te ver jullie!' riep Rin terwijl hij toe keek hoe Shiro en Kuro op de toestellen sprongen en met elkaar begonnen te spelen. Ze waren net Ying en Yang. Een witte en een zwarte kat. Ze hadden beiden ook een halsbandje om waar een Ying of Yang aan hing. Kuro had een witte halsband met de Ying als hanger, en Shiro had een zwarte halsband met de Yang als hanger. Rin glimlachte en liep verder met zijn handen in zijn zakken. Zijn blauwe ogen keken het afgebrande speeltuintje rond en vond het een triest gezicht. De afgebrande toestellen, het verbrande gras en de stukken rots... Hij kon zich al helemaal inbeelden dat kinderen hier vroeger speelden... Wat een vreselijke wereld was het geworden.
Rin besloot even te gaan zitten en ging op een schommel zitten, die gelijk kapot ging waardoor Rin op zijn kont op de grond belandde. 'Au!' riep hij, zijn stem lichtjes echoend.

Shelby liep in de richting van de speeltuin die daar altijd was geweest. Toen ze op het heuveltje dat er achter lag stond, zag ze een jongen met twee katten lopen. Ze zag dat hij op de schommel ging zitten. "Niet...!" riep ze. ze wou roepen dat hij dat niet moest doen, maar het was al te laat hij zakte door de schommel. Ze rende het heuveltje af. Naar de jongen toe. "Gaat het?" hijgde ze. "Heb je je bezeerd?"vroeg ze bezorgd.

Met een pijnlijk gezicht kwam Rin weer langzaam overeind. Zijn staart was helemaal stijf door de pijn maar ontspande zich weer iets terwijl Rin over zijn onderrug wreef. Hij keek op toen hij een meisjesstem hoorde en zag een meisje met twee verschillende ogen staan. 'Het gaat...' zei hij, wetend dat hij zijn aanwezigheid niet echt op een charmante manier bekend had gemaakt. Hij keek even pissig naar de schommel, alsof hij hem probeerde te vervloeken met zijn ogen maar al snel keek hij weer naar Shelby. 'Toch bedankt voor je zorgen.'

"O gelukkig." zei ze glimlachend. Eigenlijk, achteraf gezien had het er best komisch uitgezien. Ze bekeek de jongen eens beter. Haar ogen werden groter, zij had een verandering, maar hij nog erger. Hij had iets katachtigs, maar het was eigenlijk best schattig. Ze herstelde zich en glimlachte oprecht. "ik ben Shelby" zei ze. "En wie is deze katachtige jongen?" vroeg ze vriendelijk.

Rin rechtte zijn rug nadat de pijn wat weg ebde en wist dat hij de komende minuten niet fijn zou zitten, dus hij was van mening dat hij momenteel beter kon blijven staan. Hij glimlachte naar Shelby, zijn scherpe hoektanden ontbloot. 'Ik ben Rin.' verstelde hij zich vriendelijk voor en stak zijn hand naar haar uit. Hij bekeek Shelby even goed en vond die twee verschillende ogen heel apart. Apart, maar het stond haar leuk.
Shiro en Kuro waren nieuwsgierig naar het nieuwe meisje, en ze sprongen op Rin's schouders. Shiro op de ene, Kuro op de andere. 'Oh, en dit zijn Shiro en Kuro.' zei hij toen grinnikend. Hij knikte met zijn hoofd naar Shiro toen hij diens naam zei, en deed hetzelfde bij Kuro.

Shelby schudde zijn hand, "aangenaam" zei ze glimlachend. Ze keek weg toen ze doorhad dat de jongen naar haar ogen keek. "Hee Shiro & Kuro." Ze waren zwart en wit, en werkelijk prachtig. "Wie is wie?" vroeg ze verlegen. Aarzelend stak ze haar hand uit, niet wetend of ze ze kon aaien.

Rin grinnikende zacht. 'De witte is Shiro, en de zwarte is Kuro. Heel toepasselijke namen, want Shiro betekend wit en Kuro zwart.' Hij glimlachte vrolijk. Nieuwsgierig sprongen de katten van Rin's schouders en gingen recht voor Shelby staan. Ze keken haar met grote oogjes aan, onderzoekend. 'Ze zijn geïntereseerd.' zei Rin nog even grijnzend. Kuro liep naar Shelby's voet toe en rook er aan, alsof ze voor een groot raadsel stond en Shiro ging nonchalant zitten, wachtend tot hij de aandacht zou krijgen die hij wou.

"Mooie namen" zei ze glimlachend. Grinnekend keek ze naar de katten, en van de katten naar de jongen. Ze bukte zich om Shiro en Kuro te aaien. "Hé, wat zijn jullie een schatjes." prevelde ze zachtjes. "Ze doen toch niets?" vroeg ze. "het lijkt me echt leuk om katten ofzo te hebben, dan ben je nooit alleen.." Even gleed er een verdrietige schaduw over haar gezicht. Maar ze glimlachte snel, zodat het net zo snel weer verdween.

Rin glimlachte opnieuw en schudde zijn hoofd lichtjes. 'Nee, ze doen je niks. Het zijn de meest vredelievende katten die er bestaan.' zei hij en knielde neer bij Shelby toen ze bukte om de katten te aaien. Shiro en Kuro spinden luidruchtig toen Shelby hun aaide en ze kwispelden tevreden met hun staarten. 'Het is ook leuk. Ik moet alleen wel vaak op ze passen anders doen ze gekke dingen.' zei Rin en keek op naar Shelby. Hij zwoor iets droevigs aan haar gezien te hebben maar hij kon het niet helemaal bevestigen.

"Gelukkig, aah, ze zijn echt heel lief zeg" zei ze glimlachend, ze aaide de poesjes. En prevelde lieve woordjes tegen ze. Ze keek naar Rin, "En wat halen ze dan zoal uit?" vroeg ze benieuwd naar de dingen die ze uithaalden. En om niet over zichzelf te hoeven praten.. Shiro gaf haar een kopje tegen haar been, daardoor raakte ze uit evenwicht en viel op haar kont. "Oef" Pufte ze, en wreef over de pijnlijke plek, maar bleef gewoon zitten. Dat was een stuk fijner.

Rin glimlachte en ging op zijn knieën op de grond zitten. Hij aaide Shiro even kort onder haar hoofdje voor hij Shelby duwde waardoor ze om viel. 'Ze zijn nog niet zo heel oud waardoor ze heel speels en actief zijn. Ze houden ervan om kattekwaad uit te halen. Zoals een keer dat ze over een bevroren meer gingen lopen terwijl de mensen daar aan het schaatsen waren. Of een keer dat ze gingen vechten met een chihuahua. Ze hebben ook wel eens mijn eten opgegeten en ze zagen mijn staart als een speeltje en toen beten ze erin.' Rin's gezicht vertrok bij alleen al de gedachte. Kuro keek heel onschuldig naar Rin en sprong toen op zijn schoot waarna Rin hem aaide.

"Haha, wat lief, vind ik dan" zei ze grinnekend. "Maar dat doet toch neit zo pijn? Als ze in je staart bijten?" vroeg ze nieuwschierig, ze kon het zich niet voorstellen. Dat deden jonge poesjes toch eigenlijk altijd? "Oh wat zijn ze poepig.." zuchte ze. En knuffelde Shiro. Ze glimlachte vrolijk. Wat werd ze hier blij van..

Rin trok een gezicht toen ze zei dat het niet zo veel pijn zou doen. Het was geen kwaad gezicht, meer een gezicht van dat-meen-je-toch-niet? 'Je wilt niet weten hoeveel pijn dat doet. Mijn staart is mijn ultieme zwakke plek.' zei hij en kwispelde met zijn pluizige staart. Hij haalde zijn staart naar voren. 'Het is wel fijn als mensen eraan zitten of het borstelen, maar je kan me er gemakkelijk pijn mee doen, helaas.' Shiro liet zich gewoon knuffelen en miauwde zachtjes en tevreden.

"O.." zei ze verbaasd. "Hoe komt dat dan?" nu nieuwschierig. "Hij is trouwens wel heel schattig zeg, je staart" zei ze glimlachend. Eigenlijk zag hij er gewoon schattig uit, hoewel ze ook zou snappen als mensen hem eng zouden vinden. Hoewel hij dat echt niet was.. Vond zij. Ze bleef Shiro aaien, toen ze merkte dat hij dat fijn vond.

Rin glimlachte toen hij gecomplimenteerd werd om zijn staart. 'Dank je. En ik weet eigenlijk niet waarom. Misschien komt het door de verandering... het maakt me eigenlijk niks uit. Ik ben wel gewend aan mijn verandering, ookal zien mensen me soms aan voor een mutant.' Hij grijnsde en bleek het totaal niet erg te vinden. Hij nam Kuro in zijn armen en kriebelde het beestje over zijn buik, die begon te spinnen. 'Als je wilt mag je hem best aanraken. Veel mensen zijn ook nieuwsgierig naar hoe hij voelt.' Hij bewoog zijn lange staart naar Shelby toe en hield die voor haar.

"Gelukkig maar, je lijkt minder moeite te hebben met je verandering dan ik, en die van jou is echt wel erger eigenlijk..." zei ze een beetje beschaamd, zij had het dan nog makkelijk met haar ogen.. Die kon je beter verbergen dan oren en staart. "Oh, ja graag!" zei ze verrukt, misschien was het een idee voor een ontwerp? Voorzichtig raakte ze zijn staart aan, hij was nog zachter dan ze verwacht had. Ze aaide de staart voorzichtig, bang dat ze hem pijn zou doen..

'Nah, ik heb leren accepteren dat ik nu eenmaal zo geboren ben. Ik kan niet zomaar mijn staart afhakken, mijn hoektanden uitrukken of mijn pupillen weer zwart maken. Dat zou ik eigenlijk niet eens willen. Ik vind het leuk om anders te zijn, anders was ik ook maar een saaie vuurmagiër.' zei Rin en sloot zijn ogen toen Shelby zijn staart aanraakte. Een fijn gevoel ging door zijn staart en hij spinde bijna. 'Ietsje naar boven.' zei hij met een glimlach en opende zijn ogen om Shelby weer aan te kijken.

Ze ging met haar hand naar boven, "zo?" vroeg ze aarzelend. "Daar heb je gelijk in, bij jou is het niet zo makkelijk om te verbergen, bij mij zou het nog kunnen..." Het was dat ze tegen fake was, anders had ze het gedaan. "Mag ik trouwens jouw staart gebruiken, nouja niet echt gebruiken, maar getekend ofzo. Voor een kleding ontwerpje?" vroeg ze verlegen. Er had zich een idee in haar hoofd ontvouwen.