De kerk ~ Ram

Christian knielde neer voor het altaar van Apollo en Artemis. Hij legde een klein bokje op de offertafel. Het leefde nog, maar was verdoofd met sterke kruiden. Hij legde zijn mes op de keel van het beestje en sneed zijn beide slagaderen door. Voor sommige mensen zou dit erg wreed lijken, maar voor hem was dit gewoon een offer voor het welzijn van zijn stam en voor een goede jacht.

Carlos zat op de banken naar het altaar voor in de kerk te kijken. Engelen, goden en andere mooie, zuivere dingen waren er op afgebeeld. Hij gromde zachtjes. De hemel, dat was een fabeltje, het sloeg gewoon helemaal nergens op, de hel, in tegenstelling bestond natuurlijk wel. Hij liet zijn hand over de tatoeage op zijn schouder gaan, het doodskopje leek hem altijd aan te kijken. Hij sloot zijn ogen, voor andere mensen zag het er waarschijnlijk uit alsof hij bad, maar dat was natuurlijk niet waar.

Christian keek naar het helderrode bloed, dat bij iedere nog zwakke hartslag uit het bokje stroomde. Het vormde een gestaag stroompje naar de rand van het offerblok, waar het via een speciaal gootje met een kletterend geluid in een opvangemmer terecht kwam. Toen hij er zeker van was dat het dier overleden wsa gebruikte hij zijn vuurkrachten om het beest in as te veranderen. Dit gaf eerst de geur van heerlijk gebraden vlees, en later dat van een huis dat in de hens stond. Hij verbrandde het beest helemaal en liet het offerblok zo achter. De maagden die voor deze mini-tempel zorgden zouden het opruimen, dat wist hij.

Carlos snoof diep in, de geur van gebraden vlees walmde door de lucht, maar daarna rook het verbrand. Het irriteerde hem. "Kan iemand die vreselijke geur hier weghalen!" riep hij, en hij opende zijn ogen. De meeste mensen die in de buurt waren keken geschrokken om. Hij had een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht, en voor hun zag hij er waarschijnlijk uit als een vervelend, verwend klein jongetje.

Christian bad nog even met zijn ogen dicht voor het offerblok en wierp een laatste blik op de as en het bloed, dat deels ook verbrand was. Hij keek naar de beelden van Apollo en Artemis en wenste een laatste keer een goede jacht en welzijn voor zijn stam. Hij liep net langs Carlos toen hij de opmerking maakte en glimlachte. 'Misschien moet je de afzuigkap aanzetten.' Zei hij, bloedserieus. Hij gaf even een glimlach aan de vrouwen die de as al op aan het vegen waren.

Carlos' ogen spuwde vuur. O nee, dacht hij, niet zo iemand. "Even dat je het door hebt, het was niet grappig bedoeld" zei hij, en zijn stem klonk als ijs. "Laat die jongen nou me rust" zei een stem in zijn hoofd. "Nee, geef hem ervan langs, het is zijn verdiende loon" zei een ander. Carlos sloot zijn ogen even, kwamen die verschrikkelijke stemmen weer terug in zijn hoof.

'O, dat had ik door.' Zei Christian, hij stond terstond stil en draaide zich tergend langzaam om zodat hij in Carlos' gezicht kon kijken. 'Ik waardeer het alleen niet echt dat jij de godsdienstige rituelen van je medemens onteert, ookal hang jij misschien een andere religie aan.' Hij keek Carlos strak aan. Hij zette expres een beetje een belerend toontje op, zodat hij hem af zou schrikken. Wat dacht dit scharminkel wel niet?

Carlos ogen knepen samen. "Alsof die rituelen ook maar enig nut hebben" zei hij zachtjes, maar voor de jongen prima te verstaan. "En jij mag misschien wel denken dat je slimmer bent dan mij, maar je hebt echt geen idee". Hij was langzaam opgestaan, zijn gezicht stond in een mengeling van haat en hooghartigheid. HIj streek zijn kleren glad en deed een stap in de richting van de jongen.

Christian was not impressed door de veertienjarige die 30 cm kleiner was dan hem, die nu voor zijn neus stond. Hij keek naar beneden, naar het gezicht van het jongetje, en glimlachte droogjes. 'Jij vindt van niet, dat is jouw keuze. Ik geloof erin en als je ook maar een greintje volwassenheid in dat kleine lichaampje van je hebt heb je daar respect voor en verstoor je geen anderen, en zeker niet de rust in een kerk.' Hij zei dit alles op een kalme, rustige, neutrale toon die precies luid genoeg was.

Oké, dat Italiaans faalt waarscijnlijk, want het is gewoon uit de vertaler:

"Pensi davvero che sei grande eh?" zei Carlos in vloeiend Italiaans, toen ging hij door in het Frans "Mais vous n'avez vraiment pas". Hij keek de jongen in zijn ogen en spuugde hem in zijn gezicht. "En ja, ik ben nog jong" zei hij op arrogante toon, en een klein glimlachje schoot over zijn gezicht.

'Ik denk helemaal niet dat ik heel wat ben, volgens mij ben jij degene die zichzelf heel wat vindt. Meneer meertalig.' Zei Christian met een grijns. Hij keek nog steeds neer op het jongetje. Zijn grootmoeder was over de hele wereld geweest en had dus vele talen geleerd. Aangezien ze Christian vroeger altijd volksverhaaltjes in hun originele taal vertelde kende hij zelf ook een aantal woorden. Hij sprak het niet, maar kon het wel verstaan.

Carlos haalde zijn schouders op. "Io ti maledico, dal nome del diavolo" zei hij, terwijl hij zich omkeerde en zijn tas van de bank afpakte. "Oh santo diavolo, oh che dà disastro. Ascoltami" zei hij zachtjes terwijl hij zijn ogen sloot waardoor zijn oogleden nog paarser leken dan daarvoor. Hij ging nog een keer met zijn hand over de tatoeage en keerde zich tot het altaar voor in de kerk. "Io ti maledico, con tutta la forza che ho, con tutte le parole che posso dire"

Christian voelde niets bij al de vervloekingen die zijn kant op kwamen. Hij haalde zijn schouders op en grijnsde. 'Arrivederci, diavolo bambino.' Zei hij tegen Carlos. Hij draaide zich weer om en liep naar de uitgang van de kerk. Hij richtte nog een laatste gebed tot zijn goden voordat hij over de drempel stapte en in de drukke straatjes van de stad rondom de kerk verdween.

Een dame liep net buiten de kerk en ze zag dan ook iemand naar buiten komen. De geur die van de kerk af kwam leek wel op iets dat verbrand werd, maargoed ze schudde even het hoofd. Kalm vervolgde ze gewoon haar weg en ze sloot kort de ogen. Voor iemand met een slecht zicht, was het soms erg moeilijk. Vooral als je kleurenblind was, dan kon je al helemaal niet echt veel doen. Haar passen werden rustiger en ze sloot weer even de ogen. Haar goede vriend Iflamer zat gelukkig hoog in de lucht en hij zou dan ook pas tevoorschijn komen wanneer het nodig was. Algauw liep ze gewoon naar het plein midden in de stad, iets verder van de kerk. Daar zette ze zich gewoon neer en ze sloot dan ook voor een moment de ogen.